Νίκος Pov

Πιστεύω πως ο μανιακός είναι ο  Γιάννης. Εάν το έλεγα στην Νεφέλη πιθανόν να με έβριζε και η Νικολέτα θα γελούσε. Μέσα μου όμως το πιστεύω. Αρχικά το συναίσθημα που νιώθω όταν βρίσκομαι και κοιτάω τον Γιάννη ήταν ακριβώς το ίδιο με το συναίσθημα μου για τον δολοφόνο.. μόνο που για τον Γιάννη νιώθω πιο αγχωμένος.

Η Νεφέλη δεν θα τον υποψιαστεί ποτέ και νομίζω πως όλοι ξέρουμε το γιατί. Ίσως όμως εγώ να τον υποπτεύομαι γιατί τον αντιπαθώ όσο θα αντιπαθούσα έναν δολοφόνο. Δυστυχώς δεν μπορώ να γίνω αντικειμενικός.

Ποτέ δεν ήμουν και ποτέ δεν θα γίνω.

Από την υπερένταση το κεφάλι μου πονάει ενώ κοιτάω συνεχώς γύρω. Δεν νομίζω πως θα μπορέσω να προστατέψω τα κορίτσια εάν είμαι τόσο ευκολόπιστος και ευαίσθητος.

Δυστυχώς μία λύση είναι να αφήσεις πίσω σου την αδυναμία σου.. αλλά η Νεφέλη είναι το αδύνατο και το δυνατό μου σημείο ταυτόχρονα. Εάν την χάσω θα χαθώ.. αλλά θα γίνω και πιο δυνατός.

Περίεργο συναίσθημα χωρίς λύση. Δηλαδή ειλικρινά είμαι ερωτευμένος με μία κοπέλα που με έχει σαν κολλητό.

«Νίκο κοιμάσαι;» Η Νεφέλη κάθεται στο κρεβάτι και κοιτάει την ώρα.

«Προφανώς όχι. Είσαι ασφαλής μαζί μου Νεφέλη.. δεν θα κοιμηθώ. Εσύ όμως πρέπει γιατί αύριο έχουμε σχολείο» Τονίζω και της κάνω νόημα να έρθει πάλι στην αγκαλιά μου.

«Μπα.. δεν έχω όρεξη για ύπνο. Άλλωστε θέλουμε λιγότερο από μία ώρα για να πάμε στο σχολείο» Ξεφυσάει και σηκώνεται.

«Έχουμε λιγότερο από μία ώρα για να ξυπνήσουμε.» Την διορθώνω και.. έκανα λάθος. Με κοιτάζει νευριασμένη και πηγαίνει στο μπάνιο κοπανώντας την πόρτα.

«Νεφέλη δεν θα μου κάνεις εμένα την θυμωμένη. Δεν έχει καν δικαίωμα να μου θυμώσεις» Παίρνω μία βαθιά ανάσα «Στον Γιάννη όμως..»

Πετάγεται έξω σε δεύτερα και με κοιτάζει λες και είπα κάτι παράλογο. «Ο Γιάννης που κολλάει ρε Νίκο;» Λέει με  φωνή γεμάτη ένταση.

«Όλα άρχισαν όταν εμφανίστηκε αυτός!» Ξεφουρνίζω με οργισμένη φωνή.

«Όλα άρχισαν όταν ξεκίνησε η ζήλεια σου. Τι στο καλό σε έχει πιάσει με τον Γιάννη; Ένας.. Ένας δάσκαλος δέχτηκε να με βοηθήσει. Ένας άντρας μου έδειξε το ενδιαφέρον του και εσύ προσπαθείς να τον  βγάλεις δολοφόνο;» Όλα τα λόγια της στάζουν από ειρωνεία, θυμό και απογοήτευση.

Τόσο ερωτευμένη είναι πια με τον Γιάννη; Τον ξέρει ούτε καν μία εβδομάδα.. δηλαδή τι νομίζει;

«Τότε ποιος νομίζεις πως μας επιτέθηκε;» Ειρωνεύομαι. «Το φάντασμα;»

«Είσαι τόσο γελοίος. Υπάρχουν τόσοι εκεί έξω ρε Νίκο μου. Ας μην μαλώνουμε.» Προσπαθεί να ακουστεί καλή και γλυκιά.. και το πετυχαίνει τόσο καλά..

«Ξέρεις πως δεν έχω θέμα για το ποιος μας επιτέθηκε..» Παραδέχομαι.

«Ο Γιάννης είναι αθώος. Στο υπόσχομαι. Θα του πω να βγούμε το απόγευμα.» Λέει και βγάζει από την ντουλάπα ένα σορτσάκι με ένα πουκάμισο. Αρχίζει να βγάζει το παντελόνι της τόσο αυθόρμητα και φοράει το σορτσάκι.

Δεν μπορώ καν να πω αυτά που θέλω γιατί πολύ απλά το έχω ξεχάσει. Στέκομαι σαν άγαλμα και απλά κοιτάω το κορμί της. Φυσικά δεν έχω καταλάβει ότι με κοιτάει εδώ και ώρα..

«Εμ.. πάω στο μπάνιο.. να χτενιστώ κιόλας.» Λέει με φοβερή αμηχανία και πηγαίνει στο μπάνιο με το πουκάμισο στα χέρια..

Δεν θέλω να την κάνω να αισθάνεται έτσι αλλά το βρίσκω γλυκό.

Κλείνει την πόρτα δυνατά και αυτό με ξυπνάει πραγματικά. Είπε ότι θα πει στον Γιάννη να βγούνε;; Σκατά! Δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό.. αλλά τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω; Δεν έχω ιδέα εάν πρέπει να ανησυχώ. Ίσως είναι όλα στο μυαλό μου.

Μα τώρα διαπιστώνω κάτι.. μπαίνω στο μπάνιο την ώρα που η Νεφέλη χτενίζεται και με κοιτάει σαν εξωγήινο.

«Θέλεις κάτι;;» Κοιτάζει αυτόματα στον καθρέφτη. Φαίνεται πως έχει κοκκινίσει.
Μόλις μπήκα στο μπάνιο.. θα μπορούσε να ντύνεται.. ωχ Θεέ μου πόσο ηλίθιος είμαι.. ειλικρινά όμως..

«Βασικά ήλπιζα να μιλούσαμε για χθες.  Τι σου έκανε;» Λέω ευθέως.
Καταλαβαίνω πως δεν νιώθει εντάξει με αυτήν την συζήτηση αλλά πρέπει να μάθω τώρα.. και δεν με ενδιαφέρει εάν έχουμε χρόνο.

«Βασικά ήταν..» Σκέφτεται για λίγο «Γλυκός.. και τρομαχτικός. Προσπάθησε να με φιλήσει και.. να ολοκληρώσει την σχέση μας.. αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο κακός.. και ψυχρός.. γελούσε λες και ήταν τρελός.» Προσπαθεί να διώξει κάποια δάκρυα που έχουν συγκεντρωθεί στα μάτια της.

«Αλλά δεν σε άγγιξε σωστά;»  Κρατάω την ανάσα μου.. μακάρι να μην πρόλαβε να κάνει κάτι.

«Δεν θα ήμουν τόσο καλά σήμερα» Χαμογελάει αμήχανα «Αλλά.. δεν.. δεν ξέρεις πως είναι να νιώθεις έτσι»

Προφανώς και δεν ξέρω. Όσες κοπέλες είχε ήθελαν να με φιλήσουν.. δεν τις κυνηγούσα.

«Έχεις δίκαιο δεν ξέρω. Λοιπόν ετοιμάσου γιατί..»

«Μπορείς να πας στου μπαμπά μου το μπάνιο. Άλλωστε αυτός ο τύπος χθες κανόνισε να μείνουν εκεί που είναι για πολλές μέρες» Δακρύζει και ανοίγει την βρύση με τέτοια δύναμη που ο ήχος του νερού σκεπάζει τα πάντα.

«Πάω..» Λέω αλλά δεν νομίζω πως με ακούει πλέον. Πηγαίνω στο μπάνιο του μπαμπά της.

Νεφέλης Pov

Νιώθω πως έχουν χαθεί εσκεμμένα αλλά ξέρω πως αυτός ο τύπος από χθες δεν έπαιζε.

Ήξερε τι έλεγε και τι έκανε. Ήταν τόσο σκληρός και απάνθρωπος που απλά δεν είναι δυνατόν να είναι ο Γιάννης. Είναι τόσο γλυκός και καλός.

Είναι ο μόνος καθηγητής που τα.. εξηγεί καλά και με συμπαθεί. Και είναι και ομορφούλης. Γι αυτό ανυπομονώ να του προτείνω να βγούμε βόλτα. Πφφ.. βόλτα.. ακούγεται τόσο παιδικό. Αλλά δεν έχω λεφτά για να πάμε για φαγητό.. και εάν πάμε για φαγητό θα μας δουν σίγουρα συμμαθητές και άλλοι καθηγητές.

Άρα μία βόλτα για καφέ ή να πάμε ως το πάρκο είναι το ιδανικό. Και νομίζω πως θα σκεφτεί το ίδιο με μένα. Ίσως να θέλω να πιστεύω πως ο τρόπος που με κοιτάει είναι ιδιαίτερος και πιο.. γοητευτικός..

Αλλά ο Νίκος δεν θα με αφήσει να βγω ως αργά. Θα τον ακούω να μου κάνει κήρυγμα κιόλας.

Είναι καλός φίλος αλλά τόσο υπερπροστατευτικός. Σήμερα παρατήρησα το βλέμμα του όταν άλλαξα μπροστά του. Βασικά  το έκανα για τον κάνω να ξεχαστεί λίγο.. είναι πάντα τόσο αγχωμένος που έχει ξεχάσει την φιλία μας. Και επαναλαμβάνω ΦΙΛΙΑ..

Εάν ένιωθε κάτι για εμένα θα μου το έλεγε όταν τον ρώτησα.. όπως πάντα λέμε τα πάντα μεταξύ μας. Και μου αρέσει που ζηλεύει. Με κάνει να νιώθω πιο σίγουρη για μένα. Βέβαια είναι κακό να παίζω με τα αισθήματα του αλλά υγεία μωρέ.

Νικολέτας Pov

Βρίσκομαι στο παρκινγκ περιμένοντας τον Γιάννη. Μου έστειλε μήνυμα πρωί πρωί πως έπρεπε να μιλήσουμε για κάτι σημαντικό.

Νιώθω άβολα καθώς όλοι με κοιτάνε με ειρωνικό βλέμμα. Φυσικά και με κοιτάνε έτσι. Ποιος ξέρει τι ψέματα τους είπαν τα αγόρια..

Όλα πρέπει να είναι τόσο περίπλοκα.. όλα πρέπει να είναι ανεξήγητα.

Και η πληγή στο πόδι μου με τσούζει πολύ.. Το πρωί άνοιξε η πληγή και έτρεχε αίμα. Η μαμά μου με πίεσε να της πω τι συνέβη και τώρα μου στέλνει μήνυμα κάθε δέκα λεπτά.. κυριολεκτικά κάθε δέκα λεπτά.

Σήμερα είναι μία ζεστή μέρα με ένα απαλό αεράκι. Κοιτάζω τον Γιάννη να φτάνει με το αυτοκίνητο και να κατεβαίνει χαμογελαστός.

Με πλησιάζει και μου κλείνει το μάτι. «Καλημέρα Νικολέτα. Ελπίζω να μην σε ενόχλησα σήμερα το πρωί» Όχι απλά με ξύπνησες μισή ώρα πριν…

«Όλα καλά δεν ενοχλείτε ποτέ..» Θα ξεράσω ειλικρινά.. ετοιμάζομαι.

«Τι θα έλεγες να περάσουμε στο γραφείο μου;» Χαμογελάει.. κάπως.. πο..πονηρά..

* Αυτό ήταν και για σήμερα 😉. 

Δεν είναι και πολύ ανατρεπτικό αλλά είδαμε κάποιες σημαντικές πληροφορίες. 😊😊

Άλλωστε και ο Γιάννης ζήτησε από την Νικολέτα να πάνε στο γραφείο του ... 😛

Ελπίζω να σας άρεσε ❤

Αφήστε ένα σχόλιο 💬  και ένα αστερακι 🌟.

Θα τα πούμε 😙😙😙*