Τρέχω αμέσως εκεί. Η Νεφέλη είναι λιπόθυμη στο κέντρο του δωματίου. Με αγχωμένες κινήσεις ο Νίκος την ανεβάζει στο κρεβάτι. Αν ήταν στο χέρι του,θα ήταν στην θέση της.

Νίκος pov

Τα χέρια μου τρέμουν,η ανάσα μου το ίδιο. Δεν θα αντέξω να πάθει κάτι. Έχει ακόμα πολλά να ζησει. Τα μάτια της ανοίγουν και η καρδιά μου επιστρέφει στην θέση της. Το βλέμμα της κενό,δεν δειχνει κανένα συναίσθημα.

Σηκώνεται στηριζόμενη στο κρεβάτι.

《Είμαι έτοιμη να καταθέσω.》 η φωνή της δεν τρέμει πια. Μας προσπερνά και κατευθύνεται προς τον αστυνομικό κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Η Νικολέτα με πλησιάζει. Πιάνει τους ώμους μου και με αγκαλιάζει. Δεν τολμώ να κουνηθώ.

Η αγκαλιά της είναι ζεστή και την είχα τόσο ανάγκη...

Νεφέλης pov

Πλησιάζω τον αστυνομικό. Με κοιτάει σταθερά.

《θέλω να καταθέσω》 Το υποτιμητικό του βλέμμα με νευριάζει.
《ακούσατε τι είπα》λέω λιγάκι πιο νευρικά.
《κάθισε》αφήνει το χέρι του παρατεταμένο προς τον καναπέ.

Κάθομαι σκεπτικά.《σε ακούω》λέει κάπως αδιάφορα.
《δεν το νομίζω》η κάθε λέξη μου τον ενοχλεί.

Καθεται απέναντι μου《νομίζω πως ξέρω τον δολοφόνο》παίρνω μια βαθιά ανάσα πρωτού συνεχίσω, μα με διακόπτει.

《Κάποιος προσωπικός εχθρός;》κοιτάζω το πάτωμα.

Νιωθω τόσες ενοχές ξαφνικά《πιστεύω ότι ήταν κίνηση ώστε να μου τραβήξουν την προσοχή. 》Μετά από δεύτερα ο αστυνομικός γελάει

《ποιος σκοτώνει τον πατέρα μιας κοπέλας για να της κεντρίσει το ενδιαφερον μου λες;》αγνοώ την ειρωνεια του.

《τον είδα να σκοτώνει έναν άνθρωπο ενταξει;》το βλέμμα του σοβαρεύει όταν τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα,δάκρυα που ώρα δεν τολμούσαν να βρουν.

《Ποιον;》με ρωτάει ψυχρά. Σηκώνομαι και βγαίνω στην αυλή. Δεν τολμάω να προφέρω ούτε το όνομά του. Φοβάμαι. Νιώθω ενοχές. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε εξαιτίας του. Ο πατέρας μου σκοτωθηκε εξαιτίας μου.

Δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητος αυτός ο άνθρωπος,μα αν δεν αποδεικτεί η ενοχή του,κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η συνέχεια..

Νικολέτας Pov

Βρισκόμαστε αγκαλιά στο δωμάτιο της κοπέλας που αγαπαει όσο τίποτα. Κι όμως ειναι στην δική μου αγκαλιά. Την δική μου πλάτη χαϊδεύει,όσο εγώ παίζω χαριτωμένα με τα μαλλιά του.

Δεν μιλάμε. Δεν με κοιτάζει. Το βλέμμα του επικεντρώνεται στο κενό. Τα κατακόκκινα μάτια του,είναι μονίμως βουρκωμένα,μα τα χερια του δεν σταματάνε να με αγγίζουν. Ανατριχιάζω μα δεν ξεκολλάει από τις σκέψεις του.

Ο ακάλυπτος λαιμός του,με κάνει να θέλω να επιτεθώ. Τίποτα δεν υπάρχει να με σταματήσει. Αρχίζω και φιλάω απαλά το λαιμό του.

Δεν αντιδρά καν. Κι αυτό με ενοχλεί. Ρουφαω και δαγκωνω απαλά ένα σημείο. Ακόμα κι αν αυτός δεν αντιδράσει,εκείνη θα το κάνει.

Η ανάσα του βαραίνει. Τα χερια του στα πλεύρα μου,με κανουν να μη θέλω να σταματήσω ποτέ. Σύντομα βρισκω τα χείλη του. Τον φιλάω σαν να μην υπάρχει αύριο. Σαν μην υπάρχει εκείνη. Σε δεύτερα η πλάτη μου συναντάει το πάτωμα..

Νεφελης Pov

Ο αστυνομικός βγαίνει έξω.

《Πρέπει να μου πεις.》η φωνή του έχει ηρεμήσει,μα ακόμα δεν υπάρχει συναίσθημα.

《είναι καθηγητής μου. Μαθηματικός. Είναι γλυκός,όμορφος,ευγενικός. Σωστος δολοφόνος》οι λέξεις βγαίνουν δίχως να τις ελέγχω. Ο αστυνομικός καταγραφει σκεπτικός..

Νίκος Pov

Μόλις καταλαβαίνω τι έχω κάνει την σπρώχνω στο πάτωμα γεμάτος οργή. Εκμεταλλεύτηκε μια στιγμή αδυναμίας μου.

Με φίλησε μες το δωμάτιο της,για να αποδείξει ότι μπορεί!

《Τι με σπρώχνεις μωρέ;Αφού σου άρεσε》λέει ναζιάρικα κάνοντας μια μάταιη προσπάθεια να με ξαναπλησιάσει. Κατεβαίνω γρήγορα κάτω.

Πρέπει να ακούσω την κατάθεση της Νεφέλης. Πρέπει να ξέρω τι πιστεύει για εκείνον..

*Τέλος κεφαλαίου ❤

Ελπίζω να σας άρεσε ❤

Το επόμενο είναι το τελευταίο ❤

See you soon 🔜 *