Νεφέλης Pov

Πηγαίνω στο σχολείο τρομαγμένη. Το χθεσινό όνειρο- ή μάλλον εφιάλτης-  στοιχειώνει το μυαλό μου και οι σκέψεις μου είναι θολωμένες.

Είπα στον Νίκο να μην έρθει σήμερα από το σπίτι μου.

Μπαίνω στην τάξη και αφήνω την τσάντα. Εφόσον είμαι μόνη αποφασίζω να βάλω τραγούδια. Ελέγχω τον διάδρομο και επιλέγω το πρώτο τραγούδι. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στον κόσμο της φαντασίας μου.

«Παπαδοπούλου!» Πετάγομαι και παρατηρώ τον κύριο Θεοδωρόπουλο μπροστά μου.

«Συγγνώμη, χίλια συγγνώμη.» Κλείνω την μουσική.

«Δεν φαίνεσαι καλά» Αγγίζει το χλωμό πρόσωπο μου.
«Συμβαίνει κάτι;»

«Όχι κύριε. Δεν κοιμήθηκα καλά.» Βάζω μέσα το κινητό μου.

«Μάλιστα.. γιατί ήρθες τόσο νωρίς;» Ήθελα να αποφύγω τα παιδιά, αυτή είναι η αληθινή απάντηση.

«Λοιπόν..»

«Καλημέρα Κύριε Γιάννη!» Η Νικολέτα εισβάλλει στην τάξη και κλέβει την παράσταση σαν μια σταρ που κερδίζει το βραβείο για την πιο λαμπερή μαθήτρια!

«Να σας ρωτήσω κάτι που θέλω;» Ρωτάει δήθεν αθώα αλλά η φωνή της μόνο φιλική δεν είναι.

«Σε λίγο» Τα μάτια του Γιάννη είναι καρφωμένα στα δικά μου και η φωνή του βγαίνει με απέχθεια και με νεύρο.

«Μα είναι σημαντικό!!» Λέει με παράπονο και κοιτάζει εμάς με ανασφάλεια και τρόμο, μήπως διέκοψε κάτι.

«Ωχ Νικολέτα είπα όχι τώρα!» Φωνάζει και τα μάτια του σκουραίνουν απότομα σαν να χάνονται σε μία πυρκαγιά, σε μια άβυσσο φωτιάς και χάνουν την επαφή με τα δικά μου.

«Γιάννη» Ψιθυρίζω και του χαϊδεύω το χέρι. Η έκφραση του παγώνει.

Νιώθω μια ζεστασιά να απλώνεται στο σώμα μου και ένα κύμα ηλεκτρισμού διαπερνά την καρδιά μου. Ελπίζω να νιώθει το ίδιο. Το άγγιγμα μας, η επαφή των ματιών μας με ταξιδεύουν σε άλλο κόσμο.

Πριν καν το συνειδητοποιήσω νιώθω στην κοιλιά μου έναν κόμπο. Νιώθω χιλιάδες ροδαλές πεταλούδες να πετούν. Δυστυχώς όμως ο Γιάννης απομακρύνεται και γυρνά στην Νικολέτα.

«Εγώ..»  Ξεροβήχει βαριά.  «Θα πάω στο γραφείο μου. Θα τα πούμε μετά κυρίες μου» Καθώς προχωρά μου κλείνει το μάτι και βγαίνει έξω.

«Τι κάνατε εδώ;» Η Νικολέτα κάθεται δίπλα μου. «Δεν φαίνεσαι καλά..»  Μου χαϊδεύει τα μαλλιά «Τι έχεις;»

«Εγώ απλά..» Το κουδούνι με διακόπτει.

Ο Νίκος μπαίνει στην τάξη και μας πλησιάζει, το ίδιο δευτερόλεπτο που η Νικολέτα επιστρέφει στην θέση της.

«Σε περίμενα σήμερα» Κάθεται δίπλα μου «Αλλά δεν φαίνεσαι καλά. Τρέχει κάτι;»

«Όχι» Απαντώ με τον φόβο πως πάλι κάποιος θα με διακόψει.

«Χθες..»

«Απλώς πατσίσαμε»

«Τότε ίσως να πατσίζουμε πιο συχνά..» Μου ψιθυρίζει στο αυτί και ανατριχιάζω αυτόματα.

«Ίσως ναι» Τον φιλάω στο μάγουλο.

«Μας κοιτάνε..» Γελάει και κοιτάζω γύρω.

Ο Γιάννης έχει ήδη μπει στην τάξη και όλοι είχαν καρφώσει τα μάτια του πάνω μας.

Απομακρύνομαι από τον Νίκο και βγάζω μαθηματικά.

«Σήμερα παιδιά δεν θα κάνουμε μάθημα. Για την ακρίβεια πήρα την άδεια να σας ενημερώσω για το βραδινό πάρτι του σχολείου.»

«Πάρτι! Τέλεια» Χαμογελάω στον Νίκο.

«Θέλω να προετοιμάσουμε τον χώρο του σχολείου για το βράδυ. Χωριστείτε σε ομάδες. Κάποιοι θα έρθουν μαζί μου για να αποφασίσουμε το θέμα.》

Η Νικολέτα σηκώνει το χέρι της. Ο Γιάννης με ένα νεύμα της δίνει τον λόγο. «Εγώ, η Νεφέλη και ο Νίκος θα θέλαμε πολύ να αποφασίσουμε το θέμα»

«Τι;»  Ψελλίζω.

«Πολύ καλά. Οι υπόλοιποι ομάδες και στο γυμναστήριο. Πάμε παιδιά» Ακολουθούμε νευριασμένοι. Πηγαίνουμε στο γραφείο και καθόμαστε γύρω – γύρω.

«Εγώ προτείνω το θέμα έρωτας» Λέει η Νικόλ.

« Όχι. Πολύ συνηθισμένο. Αρχαία Ελλάδα καλύτερα» Αντιπροτείνω εγώ.

«Συμφωνώ. Η Αρχαία Ελλάδα είναι υπέροχη και έχει μεγάλη θεματολογία για ένα πάρτι.» Ο Νίκος στηρίζει την άποψη μου όπως πάντα και ο Γιάννης, αφού επεξεργάζεται την ιδέα μου νεύει με ένα χαμόγελο.

«Αρχαία Ελλάδα, λοιπόν. Τώρα έλα μαζί μου να βγάλουμε μία αφίσα» Τον ακολουθώ στην αίθουσα της πληροφορικής.

«Θα σε βοηθήσω κι εγώ» Καθόμαστε δίπλα – δίπλα και ξεκινάω την δημιουργία της αφίσας.

Νιώθω την ανάσα του στον ώμο μου και αμέσως μετά τοποθετεί τα χέρια του στο γυμνό μου μπούτι και αμέσως μετανιώνω που έβαλα σορτσάκι.  Χαϊδεύει το γυμνό μου δέρμα με αποτέλεσμα να ανατριχιάσω.

Αυθόρμητα ένας αναστεναγμός αρκετά δυνατός μου ξεφεύγει και κοιτάω με τρόμο και ντροπή τον Γιάννη. Αντίθετα σε αυτόν έχει ζωγραφιστεί ένα πονηρό χαμόγελο κάνοντας με να νιώθω πιο άβολα.

Χωρίς να σκεφτώ αυτό που κάνω σκύβω προς το μέρος του και ξαφνικά τον φιλάω πεταχτά, κοφτά. Έπειτα ξανά γυρνάω στην οθόνη του υπολογιστή.

Νίκος Pov

Μα τι χαζός που είμαι! Συμφώνησα στην ιδέα και τώρα είναι κλεισμένη σε μία άδεια αίθουσα μαζί του. Θα έπρεπε να είμαι κι εγώ εκεί αλλά όχι!

Εάν γίνει οτιδήποτε θα τρελαθώ. Και οι δύο φίλες μου είναι κολλημένες μαζί με έναν , ο Θεός να τον κάνει, καθηγητή. Είναι από τους λίγους νέους καθηγητές δεν λέω.. αλλά μόνο  που τον βλέπω η καχυποψία ξυπνά στο αίμα μου.

Είναι ένας κακός άνθρωπος και θα κρατήσω αυτήν την άποψη μέχρι το τέλος.

Δύο χέρια κουνιούνται μπροστά μου.

«Νικόλ καλεί Νίκο! Ζεις;»

«Ναι ρε συ. Πώς πήγε το ‘’διάβασμα’’ χθες;»

«Εμ.. ποιο διάβασμα;»

«Αχά! Το ήξερα πως δεν διάβαζες. Τότε τι έκανες;»

«Πήγα βόλτα»
«Χωρίς εμάς;»
«Πήγα με αγόρι βρε κουτό»
«Με ποιον Νικόλ;»

«Τι σε νοιάζει;»
«Με νοιάζει επειδή είσαι φίλη μου! Εμείς λέγαμε τα πάντα μεταξύ μας. Τώρα ποιος μπήκε ανάμεσα μας;»

«Η Νεφέλη, Νίκο. Η Νεφέλη μας χώρισε πρώτα και εσύ την άφησες τόσο πρόθυμα. Είμαστε φίλοι αλλά έχουμε απομακρυνθεί. Ξέρεις πώς μπορείς να το διορθώσεις αρκεί να θέλεις. Η απόσταση μας είναι μικρή και εάν φύγει αυτή δεν  θα υπάρχει πια. Θυμήσου πως ήμασταν χωρίς εκείνη..  Ήμασταν νομίζω κάτι παραπάνω από κολλητοί. Και τώρα μπορούμε να γίνουμε.»

Με κοφτές, γρήγορες κινήσεις έρχεται κοντά μου και τα μάτια της είναι κολλημένα στα δικά μου. Αυτή η κοπέλα μπορεί να με υπνωτίσει πολύ εύκολα.

«Θα κάνω ό,τι μπορώ» Ψιθυρίζω ενώ τοποθετώ τα χέρια μου στα πλευρά της.

Τέλος κεφαλαίου.. εντάξει μπορείτε να με σκοτώσετε. Έχω να ανεβασω περίπου 3 μήνες αλλά έχω τους λόγους μου. Από εδώ και πέρα όμως θα ανεβάζω κανονικά και θα ξεκινήσει κανονικά και ενα βιβλίο που είχα κατεβάσει.

Ελπίζω να σας άρεσε.  ❤❤

Επίσης κάντε ένα follow Bananas_dream. Είναι το κοινό προφίλ που έχω με ioanna-4- και σε λίγο καιρό θα ανεβάσουμε ένα Texting 😉😉.

See you soon 💋🔜