Kung maaari lang sanang magsinungaling ang mga mata.

Gaano ba kabigat ang nagawa kong kasalanan sa buhay at nararanasan ko lahat ng ito?

Wala silang kinalaman sa mga nagawa ko pero bakit damay sila? Bakit nila idinamay ang mga taong walang ibang ginawa kundi suportahan lang ako?

Hindi ko matanggap. Hindi ko matanggap na dahil sa'kin, isa isa silang mawawala.

"Zia..." Tanging naibulong ko nang siya ang sumalo sa balang tatama sana kay Nathan. Isa na namang pagsasakripisyo.

Dahil sa galit, hindi na ako nag-atubiling itarak ang rapier sa likod ni Johnny. Kita ko ang gulat sa mga mata ni Shelia sa ginawa ko sa ama niya.

Nakita ni Kuya Lemuel ang nangyari kay Zia at tulala siyang nakatingin dito. Nasaksihan niya ang ginawa ni Zia. Kita sa mga mata niya ang sakit, galit, at pagsisisi.

Tulad ko, walang alinlangang sinugod niya si Shelia at ibinalibag sa sahig. Ayokong madumihan ang kamay ng mga kapatid ko kaya ako nalang ang gagawa.

Kinuha ko ang baril na hawak kanina ni Johnny at sunod sunod na ipinutok iyon kay Shelia na hawak ni Kuya. Hindi pa ako nagsawa at pinaputukan ko din ulit si Johnny.

Hindi ako mamatay tao pero kung ang buhay ng nga kaibigan ko ang nakataya, asahan mong mag-iiba akong tao. Asahan mong magiging labis pa ako sa pagiging mamamatay tao.

Dali-daling tumakbo si Kuya Lemuel kay Zia at sumunod naman ako sa kanya. Kinuha ni Kuya mula kay Nathan si Zia at isinandal sa kanya.

"Zia," papikit pikit na ngumiti sa amin si Zia.

Bakit naging ganito? Kung alam ko lang na magiging ganito ang kahihinatnan naming lahat, sana sa una pa lamang ay hindi nalang ako makipagkaibigan sa kanila. Sana sa una palang hindi ko na hinanap ang mga totoong pamilya ko. Sana hindi nalang ako naging agent.

Pero hindi. Kahit pagbali-baliktarin man ang mundo, ipinanganak na ako bilang maging agent.

But I really can't accept that because of me, their life is in danger.

"Zia, huwag ganito, parang awa mo na," sambit ni Kuya habang mahigpit ang hawak nito kay Zia.

Unti-unti akong napaluhod sa sahig. Hindi ko na kaya. Ang sakit sakit. Hindi ko kayang makita sila na ganito.

"Kasalanan ko." Bulong ko sa sarili ko at muling nag-unahan ang mga luha na bumagsak mula sa mga mata ko.

"Ven," tawag nito sa akin sa mababang boses. Inalalayan ako ni Nathan na lumapit sa kanya.

"Ven, I'm sorry." Umiling ako. Ayoko. Wala silang kasalanan. Ako ang may kasalanan ng lahat ng ito. Dahil sa akin kaya nangyari sa kanila ito. Dahil sa akin, napahamak silang lahat.

"Please tell to Shau, to our bestfriend, that I am so sorry. I did it to protect you and to protect my own family." 

"Don't be sorry, Zia. Ako," tumingin ako sa kanya kahit nanlalabo ang paningin ko dahil sa luha.

"Ako ang dapat na humingi ng tawad. Kung hindi dahil sa akin, sana hindi mangyayari sa inyo ito. Patawad," yumuko ako sa kanya at niyakap siya. She slowly tap my back like she is telling me to stop crying.

"This is the best thing I can do before your birthday and that is to save your man. I'm sorry for hurting you."

"No Zia. The best thing you can do for me is to live. Mabuhay kayo ni Rhynne. Maliligtas kayo. Darating sila Master Henri." Tumango tango ito sa akin.

"Zia?" Gulat na tanong ni Shau nang lumapit siya sa amin.

"Zia," umiiyak na yumakap ito kay Zia.

"Parang awa niyo na ni Rhynne, huwag kayong pipikit. Nagmamakaawa ako sa inyo," ramdam ko na sa bawat minutong lumilipas, mas humihina ang katawan ko dahil sa mga natamo kong mga sugat at tama.

"Huwag kayong aalis, nagmamakaawa kami." Sambit sa kanya ni Kuya. Nagising na din sila Jackson at Jiyo at agad na lumapit sa amin. Bitbit naman ni Kuya Jemuel si Rhynee at lumapit din sila kung nasaan kami.

"I'm sorry. Don't worry, I will always be by your side." hinawakan niya ang mukha ni Kuya at ngumiti ng matamis.

Hindi lang dahil kay Zia at Rhynne ako nasasaktan. Nasasaktan din akong makita na puno ng sakit ang bawat luha na pumapatak sa mga mata nila lalo na sa mga kapatid ko.

"Don't leave us, I'm begging you."

"Veniz!" Huling sigaw na narinig ko bago dumilim lahat.

Huwag niyo kaming iiwan. Ipangako niyo, huwag niyo kaming iiwan.

---

Kadiliman ang unang nakita ko nang nagmulat ako ng mga mata. Nasaan ako?

Naramdaman kong mabigat ang pakiramdam ko. Mabigat din ang kamay ko. I tried to move my hand.

"Veniz?" Naaninag ko ang taong nasa tabi ko nang buksan nito ang lampshade.

"Where are we?"

"SD Hospital." Sagot nito. Kahit mabigat ang pakiramdam ko ay pinilit kong bumangon. Inalalayan naman ako ni Nathan kahit na may mga benda pa siya sa iba't ibang bahagi ng katawan niya.

"Nasaan sila?" Ngumiti lang siya sa akin bago ako niyakap.

There is something wrong going on here.

"Nasaan sila?" Muling tanong ko at tinignan siya. Hindi siya sumagot hanggang dumating ang doktor. It's Ate Yssy. Bakit nandito siya? Anong ginagawa niya dito? Ahh, kaibigan pala siya ni Morana.

"Ate, nasaan po ang iba pa naming kaibigan? I want to see them, Ate," I begged and look at her in the eyes.

She checked my IV and my wounds and even Nathan's wounds before answering my question.

"I'll tell my assistant to bring you two a wheelchair. Don't be so stubborn." Aalis na sana siya nang magtanong ako ulit.

"Ate, bakit ikaw ang doctor dito?" She look at me and smiled like the usual.

"I'm here because she told me so. Wait for your wheelchair." And she left the room. I thought, Ate Yssy is just an ordinary doctor?

Even though I'm telling myself the whole time not to think negatively, I still can't help it.

I'm afraid. I'm really afraid what will be the scene I will witness upon stepping out on the door. I'm afraid with my own thoughts.

For all of my life, I committed myself to save them at all cost. I promised to myself that I will be the one to save them. Can I still hold on to that promise the moment I step out on that door?

We didn't wait long. Ate Yssy came back with her two assistant.

Inalalayan nila kaming dalawa ni Nathan. My heart keeps on pounding so loud.

Tears fell from my eyes when Ate Yssy touched my head and silently tap it.

I'm afraid. Please, let me see my friends complete. I want to see them complete and welcome us with smiles and hugs.

My orison didn't heard. Every inch of me started to fract. My sense can't accept what I am seeing right now.

A excruciating scene welcomed me. A scene that I am not expecting to be.

Why all of the things that can possibly happen, why did it turns out like this? If I could just choose what will happen. If I could just hold the time and bring it back.

"Ven,"

Tell me that what I am seeing right now is just a nightmare. This is not true. Nothing is true.

"V-en," Tears filled her eyes. I look at my brothers, their eyes is flooded with tears too. Shau pressed her lips together to stop her words.

Even though I can't process anything inside my mind, I still spoke.

"I want to see them."

"I think it is better if no one of you--" I cut her words.

"Pucha Doc Yssy! I want to see them! I want to see the real situation inside!" I burst out as my whole being tremble.

"Kailangan nila kami, kailangan nila kami sa loob Ate. Parang awa niyo na, gusto namin silang makita."

She sighed as she signed her assistant to let me in.

Pero mas lalong bumigat ang pakiramdam ko pagkapasok namin sa loob. Hindi ganitong tagpo ang nais ko masaksihan pagkatapos ng laban namin.

Ngayon ko lang naramdaman ang ganitong pakiramdam. Ang sakit makita na nahihirapan din ang mga kaibigan mo habang nakatingin sa dalawang tao na nakikipaglaban kay kamatayan.

Hindi ako nagdalawang isip na tumayo sa wheelchair kahit maraming benda ang katawan ko dahil sa mga natamo ko. Pero hindi ko iyon iindahin. Wala akong panahon para pansinin ang pisikal na sakit na nararamdaman ko.

Agad akong pinigilan ng mga nurse sa operating room. Pero hindi ako nagpatinag. Gusto ko silang yakapin. Gusto ko silang samahan. Kung pupwede lang sana na ako nalang ang nag-aagaw buhay ngayon. Kung pwede lang sana na ako nalang. Bakit sila pa? Bakit ang nga kaibigan ko pa? Bakit ang pamilya ko pa?

"Bitawan niyo ako!" Pilit man akong magpumiglas pero wala akong magawa. Hanggang sa dumausdos nalang ako at napasalampak sa malamig na sahig.

Mas umugong ang hagulgol namin nang marinig namin ang sinabi ng doktor.

"Time of death, 00:01 o'clock in the morning."

---