<<Άρη>> ο Αλέξης κοιτάζει προς την πόρτα όπου στέκετε ο Άρης ο οποίος δεν έχει πάρει το βλέμμα του από πάνω μου <<Σας διέκοψα με συγχωρείτε>> λέει η ειρωνικά και πλησιάζει σαν το θηρίο έτοιμο να επιτεθεί στην λεία του. <<Άρη να σου εξηγήσω>> λέω και κάνω ένα βήμα προς το μέρος του αλλά, το άγριο βλέμμα του με κάνει να το μετανιώσω αμέσως <<Τι ότι δεν είναι αυτό που νομίζω>> συνεχίζει να μιλάει στο ίδιο ύφος <<Άρη τι κάνεις εσύ εδώ;>> τον ρωτάει ο Αλέξης και μπαίνει μπροστά μου <<Τι κάνω στο σπίτι μου>> λέει και ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα. Ορίστε τι είπε μόλις τώρα το σπίτι δεν είναι του Αλέξη αλλά, δικό του. Ο Αλέξης γελάει ελαφρά και δεν καταλαβαίνω πως είναι τόσο χαλαρός μπροστά στον Άρη ενώ εμένα μου έχουν κοπεί τα πόδια και είμαι έτοιμη να καταρρεύσω. <<Εσύ ποτέ δεν έρχεσαι εδώ έχεις να πατήσεις το πόδι σου χρόνια από τότε>> λέει και αφήνει την τελευταία λέξη μετέωρη ενώ βλέπω και τους δύο να κοιτάζονται περίεργα <<ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΓΕΙ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΓΙΝΕΤΕ>> φωνάζω καθώς βγαίνω εκτός εαυτού <<Θέλω να μάθω όλη την αλήθεια τώρα Άρη αλλιώς...>> λέω και καταπίνω <<Χωρίζουμε>> συμπληρώνω και το βλέμμα του καρφώνει το δικό μου και παίρνει μια κοφτή ανάσα <<Απαιτώ να μάθω την πάσα αλήθεια με απήγαγε μια γυναίκα την ημέρα του γάμου μας και μου λέει πως είναι γυναίκα σου και ότι ανήκεις σε αυτήν, βρίσκομαι ξαφνικά ανάμεσα πυροβολισμούς και για να σωθώ πυροβολώ έναν άνθρωπο>> λέω δυνατά και δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε από τα μάτια μου και νιώθω να χάνω την υπομονή μου. 

<<Στέλλα>> ο Άρης απλώνει το χέρι του για να με αγγίξει αλλά, κάνω ένα βήμα πίσω και απομακρύνομαι από κοντά του <<Όχι θέλω να μάθω την αλήθεια για όλα αυτά που συμβαίνουν και πρώτον ποιοι πραγματικά είστε δεν αντέχω άλλο τα ψέματα>> λέω με τρεμάμενη φωνή και νιώθω πως θα πάθω νευρικό κλονισμό. <<ΠΕΣ ΜΟΥ>> φωνάζω άγρια <<ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΡΗΣ ΗΜΑΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ>> λέει ο Αλέξης και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα <<ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΛΕΣ>> φωνάζει ο Άρης και τον πλησιάζει άγρια και τον σπρώχνει προς τον τοίχο αλλά, ο Αλέξης τον απωθεί <<Την αλήθεια, δικαιούται να μάθει την πάσα αλήθεια Άρη>> του λέει ο Αλέξης και εγώ τους κοιτάζω εκεί μαρμαρωμένη <<Μα πως;>> ρωτάω και προσπαθώ να σταθώ όρθια <<Η μαμάς μας είναι η Βικτώρια Μαρτινέλι>> λέει ο Αλέξης <<Αλέξη>> λέει ο Άρης και του κάνει νόημα να σταματήσει <<Θα της τα πεις εσύ ή εγώ διάλεξε Μαρτσέλο>> του λέει <<Αλεσσάντρο stai zitto>> του λέει άγρια ο Άρης αλλά, δεν φαίνεται να πτοείτε ο Αλέξης <<Όλα ξεκίνησαν πριν από πόσο τέσσερις μήνες>> λέει ο Αλέξης και πηγαίνει προς το μπαρ και βάζει σε ένα ποτήρι ουίσκι αλλά, ο Άρης του το αρπάζει και το πίνει μονορούφι.  Κοιτάζω τους δυο άντρες λες και βλέπω κάποια θεατρική παράσταση καθώς δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα αυτά τα ζώ στην πραγματικότητα και δεν είναι της φαντασίας μου. Ο Αλέξης γεμίζει ξανά το ποτήρι του Άρη και βάζει και ένα δικό του.

 <<Εγώ και η Αντζέλικα έχουμε χωρίσει>> λέει ο Άρης και τα μάτια μου στρέφονται πάνω του <<Αλλά προφανώς ο αγαπημένος αδελφός μου δεν στο είπε>> λέει και κοιτάζει τον Αλέξη ενώ σφίγγει τις γροθιές του,  <<Δεν ήταν δικό πρόβλημα για να το λύσω>> του λέει κοφτά ο Αλέξης <<Όταν όμως με παράτησε για εσένα δεν είδα να έχεις πρόβλημα μαλάκα>> φωνάζει ο Άρης και τον σπρώχνει το ίδιο και ο Αλέξης. Το μυαλό μου έχει θολώσει καθώς οι πληροφορίες που μαθαίνω με κάνουν να τρελαίνομαι <<ΑΡΚΕΤΑ>> φωνάζω και γυρίζουν και οι δυο προς το μέρος μου <<Θα μου πείτε τα πάντα αλλιώς δεν θα με ξανά δείτε>> τους λέω άγρια <<Έτσι κι αλλιώς δεν θα θέλεις να δεις κανέναν μας μετά το τέλος της συζήτησης πριγκίπισσα>> απαντάει ο Αλέξης και δέχεται το άγριο βλέμμα του Άρη. <<Πες της>> λέει ο Άρης και προτρέπει επιτέλους τον Αλέξη να αρχίζει να μιλάει <<Κάτσε>> μου λέει ο Αλέξης και δείχνει μια πολυθρόνα μπροστά μου <<Προτιμώ όρθια>> του λέω και χαμογελάει απαλά <<Ήδη σε κουβάλησα μια φορά χθες γιατί ήσουν λιπόθυμη>> λέει και ο Άρης μας κοιτάζει. Χριστέ μου όλα είναι λάθος αντί να είμαι γαμήλιο ταξίδι με τον άντρα μου εγώ είμαι εδώ και η ζωή μου έχει έρθει τούμπα μέσα σε μια μέρα. Κάθομαι στην πολυθρόνα απρόθυμα και ο Αλέξης μου δίνει ένα ποτήρι με ουίσκι <<Θα το χρειαστείς>> λέει και ακουμπάει πάνω στον τοίχο με την πλάτη του. 

Ο Άρης κοιτάζει μια εμένα και μια τον Αλέξη <<Πως είστε αδέλφια;>> ρωτάω με τρεμάμενη φωνή και πίνω λίγο από το ποτήρι μου αφήνοντας το ποτό να μου κάψει τον ουρανίσκο <<Όπως σου είπα η μαμάς μας είναι η Βικτώρια ο πατέρας μας σκοτώθηκε σε διασταύρωση πυρών σε αυτό το σπίτι όταν ήμασταν πέντε χρονών κάτι πήγε λάθος με τις δουλειές>> λέει ο Αλέξης και βλέπω και τους δυο άντρες να κοιτάζονται και να παίρνουν βαθιές ανάσες, πίνουν από το ποτό τους και ο Αλέξης συνεχίζει <<Ο Μάρκος ήταν ο καλύτερος φίλος του πατέρας μας οπότε βοήθησε την μαμάς μας να μας μεγαλώσει>> λέει και βλέπω ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη του. <<Και πως βρέθηκες στην Ελλάδα;>> ρωτάω και κοιτάζω τον Άρη, καταπίνει και με κοιτάζει με το σκοτεινό του βλέμμα <<Κάποια στιγμή η μητέρα μου ήθελαν να με παντρέψουν μαζί με την κόρη του Αντρέα Ρόσσι για να ενωθούν οι επιχειρήσεις>> λέει και ξέρω σε ποια ακριβώς αναφέρετε <<Την Αντζέλικα>> λέω και κουνάει καταφατικά το κεφάλι του. <<Και τι είδους δουλειές κάνετε;>> ρωτάω και τους βλέπω να κοιτάζονται και οι δυο αλλά, κανένας δεν μιλάει. 

Σηκώνομαι από την καρέκλα και γελάω ειρωνικά καθώς πηγαίνω προς την μπαλκονόπορτα <<Από το καλό στο καλύτερο πάει η κουβέντα>> λέω ειρωνικά <<Μαφία>> συμπληρώνω αλλά, κανείς δεν μιλάει <<ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ>> φωνάζω δυνατά <<Στέλλα αρκετά δεν σε αφορούν αυτά>> λέει ο Άρης και γελάω <<Αλήθεια και τι με αφορά μήπως η πρώην γυναίκα σου η οποία με απήγαγε ή το γεγονός πως δεν είχα ιδέα για όλα αυτά. Όντως με ερωτεύτηκες ή μήπως ήταν και αυτό ψέμα>> λέω στον Άρη και με πλησιάζει και πιάνει το χέρι μου <<Στέλλα σε αγαπάω>> λέει και τον κοιτάζω στα μάτια. Εάν ήταν διαφορετικά τα πράγματα αυτή θα ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου καθώς θα άκουγα τον άντρα που τόσο λαχταρούσα να μου λέει πως με αγαπάει άλλα τώρα όλα είναι τόσο μπερδεμένα μέσα στο κεφάλι μου. Ακούω τον Αλέξη να γελάει σιγανά και να χειροκροτάει γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του απορημένη <<Ωραία παράσταση αδελφέ>> λέει και ο Άρης τον κοιτάζει τόσο άγρια και σκοτεινά που ποτέ μου δεν τον έχω ξανά δει σε αυτή την κατάσταση. <<Πάντα την πλευρά που σε βόλευε λες>> λέει ο Αλέξης και ο Άρης πηγαίνει γοργά προς το μέρος του και τον αρπάζει από το λαιμό. <<Σου είπα να σκάσεις Αλέξη αρκετά έμαθε ότι έπρεπε να μάθει>> του λέει άγρια και βλέπω τον Αλέξη να τον σπρώχνει με δύναμη <<Δεν θα μου πεις εσύ να σκάσω μαλάκα>> του φωνάζει ο Αλέξης και είναι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια <<Η αλήθεια είναι πριγκίπισσα πως ήσουν μια ανάλλαγη>> λέει ο Αλέξης και δέχεται με δύναμη την μπουνιά του Άρη στο πρόσωπο του κάτι που τον κάνει να παραπατήσει και αίμα αρχίζει να τρέχει από την μύτη του. 

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το τι είπε μόλις τώρα ήμουν ανάλλαγη, ανταλλαγή με τι πράγμα. Ο Αλέξης βρίσκει την ισορροπία του και χτυπάει με κροσέ τον Άρη ο οποίος πέφτει κάτω και αίμα αρχίζει να τρέχει από την μύτη και το στόμα του και μερικές σταγόνες λερώνουν το λευκό πουκάμισο που φοράει. Σηκώνεται και αρχίζουν να μαλώνουν χτυπώντας ο ένας τον άλλον με δύναμη <<ΑΡΚΕΤΑ>> φωνάζω και μπαίνω ανάμεσα τους για να τους χωρίσω <<ΜΙΛΗΣΤΕ ΤΩΡΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ>> τους λέω άγρια και βλέπουν πως δεν μπορούν να φέρουν αντιρρήσεις. Ο Άρης απομακρύνεται και πηγαίνει προς την πολυθρόνα που καθόμουν προηγουμένως ενώ ο Αλέξης γεμίζει το ποτήρι του, πιάνω το μισοτελειωμένο ποτό του Άρη και το πίνω καθώς προσπαθώ να αντέξω τις αποκαλύψεις. Ο Αλέξης με κοιτάζει και καταπίνει <<Μίλα>> τον προστάζω κοφτά και ρίχνει ένα βλέμμα στον Άρη ο οποίος τον κοιτάζει δολοφονικά αλλά, δεν μπορούν να κάνουν κάτι. <<Είπες ότι ήμουν ανταλλαγή με τι;>> τον ρωτάω και κλείνει τα μάτια του ενώ παίρνει κοφτές ανάσες <<Πριν από τέσσερις μήνες περίπου η εταιρία του πατέρα σου έφτασε ένα βήμα πριν την χρεωκοπία>> λέει ο Αλέξης και δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει η εταιρία με εμένα αλλά, πως ο πατέρας μου δεν μας είπε τίποτα για όλα αυτά και την ημέρα του αρρεβώνα φαινόταν τόσο χαρούμενος με την οικονομική πορεία της εταιρίας η οποία θα επεκταθεί και στο Κατάρ πουθενά δεν φαίνεται κάτι να πηγαίνει στραβά. <<Τι λες Αλέξη η εταιρία πάει μια χαρά αλλά, τι σχέση έχει αυτό με εμένα;>> τον ρωτάω και κοιτάζω τον Άρη ο οποίος πίνει από το δικό μου ποτήρι που είχα αφήσει εκεί. 

<<Μιλήστε επιτέλους με όλα τα που δεν μου λέτε φτάσαμε ως εδώ >> λέω και στους δυο, βλέπω τον  Αλέξη να αναστενάζει <<Η εταιρία δεν χρεοκόπησε γιατί ο πατέρας σου έκανε συμφωνία με τον Μάρκο>> απαντάει ο Αλέξης και το θυμάμαι πολύ καλά αφού ήμουν και εγώ σε αυτό το γκαλά στο οποίο θα έκλεινε την συμφωνία ο πατέρας μου και απ' ότι θυμάμαι τον βοήθησε και ο Άρης σε αυτό. Ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου καθώς καταλαβαίνω την ειρωνεία σε όλο αυτό τα πράγμα <<Συνέχισε>> προτρέπω τον Αλέξη ο οποίος κοιτάζει φευγαλέα τον Άρη ο οποίος του κάνει νόημα να συνεχίζει λες και έχουν και άλλη επιλογή. <<Ήμουν εκεί όταν έκλεισε η συμφωνία αλλά, και πάλι δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά>> λέω και κοιτάζω τον Αλέξη ο οποίος με κοιτάζει γλυκά <<Εσύ>> λέει σιγανά και ίσα που ακούγετε μέσα στο δωμάτιο <<Εσύ ήσουν το αντάλλαγμα Στέλλα>> λέει και νιώθω την γη να χάνετε κάτω από τα πόδια. 

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ. Κάτι μάλλον δεν κατάλαβα καλά <<Τι λες Αλέξη>> λέω και τον κοιτάζω με κομμένη την ανάσα και προσπαθώ να αναπνεύσω <<Ο Μάρκος ζήτησε από τον πατέρα σου κάτι για αντάλλαγμα για να του δώσει τα λεφτά που θέλει και να γίνει μέτοχος στη εταιρία και αφού ο πατέρας σου δεν είχε τίποτα άλλο έδωσε εσένα ως αντάλλαγμα>> μου λέει και πιάνω το κεφάλι μου το οποίο είναι έτοιμο να εκραγεί. Ο πατέρας μου αντάλλαξε εμένα για κάποια κωλό χρήματα για να μην χάση την δουλειά του. Ο μπαμπάς μου τον οποίο αγαπούσα ότι τίποτα άλλο είχε κάνει κάτι τέτοιο. Νιώθω όλη μου την ζωή να γκρεμίζεται και να γίνεται χίλια κομμάτια μπροστά στα μάτια μου ενώ δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε στο πρόσωπό μου. Γυρίζω προς τον Άρη και καταπίνω <<Δηλαδή εσύ...>> λέω αλλά, δεν μπορώ να ολοκληρώσω την πρότασή μου καθώς όλα μου τα όνειρα καταστρέφονται αυτή την στιγμή όλες οι στιγμές που ζήσαμε μαζί <<Όχι Στέλλα>> λέει ο Αλέξης και γυρίζω προς το μέρος του <<Εμένα θα παντρευόσουν...>> λέει ο Αλέξης και νιώθω τα χέρια μου να τρέμουν και το ποτήρι που κρατάω τόση ώρα γίνεται χίλια κομμάτια στα πόδια μου. Αέρα. Χρειάζομαι αέρα νιώθω πως δεν μπορώ να πάρω ανάσα, και αρχίζω να τρέχω προς τον εξωτερικό χώρο του σπιτιού. <<Στέλλα>> ακούω πίσω μου την αγωνιώδη φωνή του Άρη ο οποίος προσπαθεί να με προλάβει αλλά, συνεχίζω να τρέχω προς την είσοδο απ' όπου ήρθαμε με τον Αλέξη, τρέχω, τρέχω μέσα από το δροσερό γκαζόν, μέχρι που τα γυμνά μου πόδια δεν αντέχουν άλλο και πέφτω κάτω κλαίγοντας με λυγμούς.