Επιστρέφουμε σπίτι τη ώρα που χτυπάει το κινητό μου και βλέπω πως είναι ο πατέρας μου, ρίχνω ένα βλέμμα στον Άρη οποίος κρατάει το τιμόνι με το ένα του χέρι ενώ το άλλο είναι πάνω στο πόδι μου και με χαϊδεύει απαλά. <<Ναι>> λέω καθώς σηκώνω το κινητό μου <<Καλημέρα Στέλλα>> ακούω την φωνή του μπαμπά μου τον οποίο έχω να δω αρκετές μέρες και η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει <<Καλημέρα μπαμπά>> του λέω γλυκά <<Θέλω να μιλήσουμε δεν σε έχω δει εδώ και μέρες>> μου λέει και μπορώ να διακρίνω κάποια πίκρα στην φωνή του <<Το ξέρω μπαμπά και εγώ θέλω να σε δω>> του απαντάω γλυκά <<Τι λες να έρθεις από το γραφείο μου θέλω να πούμε κάποια πράγματα και την Κυριακή δεν θα βρούμε τον χρόνο και θέλω να ήμαστε μόνοι μας χωρίς την Σμαράγδα>> μου λέει και αναρωτιέμαι τι θέλει να μου πει <<Οκ είμαι στον δρόμο θα σε μισή ώρα θα είμαι εκεί>> του λέω και το κλείνω. Γυρίζω προς τον Άρη και τον κοιτάζω <<Ο μπαμπάς μου θέλει να πάω από την εταιρία για να μιλήσουμε >> του λέω και τον βλέπω να συνοφρυώνεται ελάχιστα <<Καλά μωρό μου θα σε πάω θέλω να ρίξω και μια ματιά στην καινούργια μας συνεργασία>> λέει και βγαίνει στη έξοδο που οδηγεί προς τα γραφεία. 

<<Με τον Μάρκο;>> ρωτάω και με κοιτάζει με την άκρη των ματιών του <<Ναι>> λέει κοφτά και μετανιώνω που μίλησα <<Θα πρέπει να είναι πολύ περήφανος για τον γιο του>> λέω ειρωνικά και βλέπω μια υπομειδιά χαμόγελου στην άκρη των χειλιών του <<Θετού γιού του>> λέει ο Άρης και γυρίζω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του,  τον βλέπω να σφίγγει το τιμόνι με τα χέρια του και να ανασαίνει βαριά <<Ο πατέρας του σκοτώθηκε όταν ήταν μικρός αν και η μητέρα του δεν παντρεύτηκε ξανά ο Μάρκος στάθηκε δίπλα του>> λέει και πιάνω το κεφάλι μου από τον καταιγισμό των καινούργιων αποκαλύψεων που μαθαίνω. Ο Άρης παρκάρει στο πάρκινγκ της εταιρίας μας και κατεβαίνουμε για να μπούμε μέσα στο κτίριο η Αιμιλία χαμογελάει πλατιά μόλις με βλέπει και κάνει τον κύκλο της ρεσεψιόν για να με αγκαλιάσει <<Στέλλα>> λέει χαμογελαστά και απλώνει τα χέρια της. Δουλεύει σχεδόν οκτώ χρόνια εδώ και κάθε φορά που ερχόμουν στην εταιρία πάντα έβρισκα χρόνο για να πίνω ένα καφέ μαζί της. Είναι μόλις τρία χρόνια πιο μεγάλη από εμένα και πολύ γλυκιά <<Αιμιλία πόσο χαίρομαι που σε βλέπω>> της λέω καθώς απομακρυνόμαστε, <<Κύριε Αθανασίου>> λέει στον Άρη τον οποίο φυσικά και βλέπει πολύ πιο συχνά απ' ότι εμένα <<Έχεις χρόνο να πιούμε ένα καφέ να τα πούμε όπως παλιά; >> με ρωτάει γλυκά <<Πολύ θα το ήθελα αλλά, με περιμένει ο πατέρας μου ίσως μετά εάν προλάβω>> της λέω και την βλέπω να κατσουφιάζει ελάχιστα. <<Δεν βλέπω την ώρα να έρθεις στην εταιρία για να μπορούμε να τα λέμε καθημερινά>> μου απαντάει χαμογελαστά <<Σύντομα>> της λέω και προχωράμε προς το ασανσέρ για να ανεβούμε στον δεύτερο όροφο όπου είναι το γραφείο του πατέρα μου.  

Βλέπω τους εργαζόμενους άλλοι να δουλεύουν στα γραφεία του και άλλοι να πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους, προχωράω προς το γραφείο του πατέρα μου και σταματάω στην μπροστά στο γραφείο της Αλίκης που είναι η γραμματέας του <<Καλημέρα Αλίκη με περιμένει ο πατέρας μου>> της λέω και χαμογελάει πλατιά <<Φυσικά περάστε>> μου λέει γυρίζω προς τον Άρη <<Πήγαινε εσύ μωρό μου θέλω να δω κάποια χαρτιά >> μου λέει και γυρίζει προς την Αλίκη. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα στο γραφείο του <<Καλημέρα μπαμπά>> του λέω χαμογελαστά, σηκώνεται από την καρέκλα του πίσω από το γραφείο και έρχεται προς το μέρος μου, του δίνω ένα απαλό φιλί στο μάγουλα και μου δείχνει το μικρό σαλόνι με τους δυο μαύρους καναπέδες και ένα γυάλινο τραπεζάκι στην μέση. Κάθομαι στον έναν και ο πατέρας μου ακριβώς απέναντί μου και με κοιτάζει. 

Τον βλέπω να προσπαθεί να βρει τις λέξεις για να ξεκινήσει <<Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενη Στέλλα>> λέει μετά από λίγο και χαμογελάει <<Ναι είμαι>> λέω και τον κοιτάζω γλυκά, αν και ποτέ δεν κάναμε πολύωρες συζητήσεις με τον πατέρα μου φρόντιζε όποτε μιλάγαμε να μου έδειχνε με τον τρόπο του πόσο νοιάζεται για εμένα. <<Συγνώμη που αντέδρασα με αυτόν τον τρόπο όταν έμαθα για την σχέση σου με τον Άρη αλλά, όλα αυτά τα χρόνια μου είχε δείξει ένα άλλο πρόσωπο και δεν ήθελα η κόρη μου να είναι μια από τις πολλές κατακτήσεις του>> μου λέει και αναστενάζω. <<Μην ανησυχείς μπαμπά ο Άρης με αγαπάει πραγματικά όπως και εγώ>> του λέω αν και μέχρι τώρα δεν έχουμε μιλήσει για τα αισθήματά μας με τον Άρη οι πράξεις του το δείχνουν ξεκάθαρα. <<Εάν εσύ είσαι ευτυχισμένη ήμαστε και εμείς Στέλλα και ανυπομονώ να έρθει η μέρα του γάμου>> συμπληρώνει και χαμογελάει απαλά <<Εγώ να δεις>> του λέω και ξαφνικά νιώθω ένα άγχος να με πλημυρίζει καθώς όλα όσα έχουν γίνει τις τελευταίες ημέρες με αναστάτωσαν. Ο Άρης μετά την αποκάλυψη που του έκανα το πρωί φέρεται λες και δεν του το είπα ποτέ και δεν ξέρω εάν πρέπει να φοβάμαι πως μπορεί να ξεσπάσει κάποια στιγμή ή απλά το προσπέρασε έτσι χωρίς να πει τίποτα αλλά για τον Άρη μιλάμε πότε αυτός προσπερνάει ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. 

H πόρτα του γραφείου χτυπάει και γυρίζουμε και οι δυο μας το κεφάλι <<Παρακαλώ>> λέει ο πατέρας μου και ο Άρης εμφανίζεται μπροστά μας. Βλέπω τον πατέρα μου να γυρίζει τα μάτια του προς τα πάνω, ο Άρης τον κοιτάζει αλλά, το βλέμμα του είναι ψυχρό. Μπορεί να λέει ο πατέρας μου πως δεν έχει πρόβλημα με αυτόν τον γάμο αλλά, μάλλον είναι ψέματα αφού ένα λεπτό κανείς να βρεθεί μαζί τους στο ίδιο δωμάτιο καταλαβαίνει ότι δεν συμπαθούν ό ένας τον άλλον καθόλου. <<Μωρό μου>> ο Άρης στρέφει το βλέμμα του πάνω μου και αμέσως αλλάζει η στάση του, τα μάτια του γλυκαίνουν και χαμογελάει ελαφρά <<Εγώ τελείωσα και πάω σπίτι εάν θες μπορώ να στείλω  κάποιον να σε πάρει>> λέει και ακούω ένα ειρωνικό γελάκι από τον πατέρα μου. Του ρίχνω ένα άγριο βλέμμα καθώς δεν μπορώ να καταλάβω τι συμπεριφορά είναι αυτή υποτίθεται πως ήταν και φίλοι μεταξύ τους τι άλλαξε ξαφνικά. <<Όχι έρχομαι και εγώ>> του απαντάω, πλησιάζω τον πατέρα μου και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο <<Θα τα πούμε την Κυριακή>> του λέω σιγανά και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. 

Βγαίνουμε από το κτήριο με τον Άρη και πηγαίνουμε στο πάρκινγκ όπου έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο <<Όλα καλά με τον πατέρα μου;>> τον ρωτάω καθώς μπαίνουμε μέσα <<Ναι τίποτα το ανησυχητικό>> μου λέει και σηκώνω το φρύδι μου <<Δηλαδή τι άλλο έπρεπε να γίνει για να ανησυχώ από την μια μου λέει πως δεν έχει πρόβλημα με αυτόν τον γάμο και με το που συναντιέστε ρίχνετε ο ένας στο άλλον δολοφονικά βλέμματα>> του λέω και γελάει σιγανά <<Τι είναι το αστείο;>> τον ρωτάω άγρια και με κοιτάζει <<Μωρό μου εάν ήθελα να σκοτώσω τον πατέρα σου θα το είχα κάνει ήδη και όχι με το βλέμμα μου>> μου λέει και κοκαλώνω. Τι εννοεί αν ήθελε να τον σκοτώσει. <<Ηρέμησε πλάκα κάνω>> μου λέει όταν βλέπει το ύφος μου <<Πλάκα εσύ ποτέ δεν κάνεις πλάκα με τέτοια θέματα>> του λέω κοφτά. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και γυρίζει προς το μέρος μου <<Μην ανησυχείς Στέλλα σου είπα ότι διαφορές έχουμε με τον πατέρα σου θα τις λύσουμε μεταξύ μας με τον δικό μας τρόπο>> μου λέει αινιγματικά. 

Ήμαρτον δεν αντέχω άλλα μυστικά και ειδικά ότι αφορά τον πατέρα μου <<Τι διαφορές έχετε δηλαδή;>> τον ρωτάω προσπαθώντας να μάθω κάτι <<Επαγγελματικές και όπως σου είπα ήδη τις έχουμε λύση >> μου λέει και κοιτάζει τον δρόμο μπροστά μας. <<Δεν το βλέπω>> του λέω ειρωνικά <<Στέλλα μην προσπαθείς άδικα δεν θα μάθεις τίποτα περισσότερο απ' όσα σου είπα ήδη, ίσως να μην είναι ευχαριστημένος με την έκβαση της δουλειάς μας>> μου λέει και πάλι αόριστα <<Έχει να κάνει με τον Μάρκο;>> τον ρωτάω και μου ρίχνει ένα γρήγορο βλέμμα <<Κατά κάποιον τρόπο>> λέει κοφτά,  αναστενάζω και τυλίγω τα χέρια μου αγανακτισμένη κάτω από το στήθος μου καθώς ξέρω πως δεν πρόκειται να μου πει περισσότερα όσα και αν τον πιέσω και δεν θέλω να μαλώσουμε ξανά. Ίσως κάποια στιγμή να μάθω τι συμβαίνει μεταξύ τους και αν τηρήσει την υπόσχεσή του μετά το γάμο μας θα μου πει όλη την αλήθεια για το παρελθόν του. Ο Άρης μπαίνει στο πάρκινγκ του σπιτιού και το κινητό μου χτυπάει ξανά αυτή την φορά είναι η μαμά μου η οποία θα θέλει να μιλήσουμε για την Κυριακή και σχετικά με τις ετοιμασίες. Το σηκώνω αναστενάζοντας καθώς βγαίνω από το αμάξι και προχωράω προς το εσωτερικό του σπιτιού με τον Άρη να με ακολουθεί καταπόδας.