Ξυπνάω καθώς νιώθω κάτι να με πιέζει και μόλις ανοίγω τα μάτια μου βλέπω τον Άρη να με κοιτάζει. Ανοιγοκλείνω λίγο τα βλέφαρά μου <<Καλημέρα>> μου λέει και βλέπω ένα μικρό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών του. <<Καλημέρα Άρη>> του απαντάω και τεντώνομαι πάνω στο κρεβάτι αλλά, το μετανιώνω καθώς πονάει όλο μου το σώμα προφανώς μετά απ' ότι κάναμε χθες το βράδυ. <<Έλα μας περιμένουν κάτω για πρωινό>> λέει και σηκώνεται από το κρεβάτι φοράει μόνο το μποξεράκι του και ο στητός του κώλος διαγράφετε υπέροχα. Αναστενάζω και τον ακολουθώ μπαίνουμε και οι δυο στο μπάνιο και πλένουμε τα δόντια μας ενώ εγώ φτιάχνω λίγο τα ανακατεμένα μαλλιά μου. <<Πάνω στον καναπέ έχω τα ρούχα σου>> μου λέει και τον κοιτάζω ερωτηματικά. 

Μπαίνω στο σαλόνι και βλέπω ένα τζιν παντελόνι, ένα μπλουζάκι λευκό καθώς και ένα ζευγάρι αθλητικά το τριάντα οκτώ νούμερο. Μια μικρή τσάντα από Victoria Secret έχει μέσα ένα μπεζ μπραζίλ εσώρουχο και ένα σουτιέν στο ίδιο χρώμα στο νούμερο B 80. Τι σκατά που ξέρει ακόμα και τι νούμερο σουτιέν φοράω, τον βλέπω να έρχεται στο σαλόνι ενώ φοράει και αυτός τζιν και μια μαύρη μπλούζα. <<Που σκατά ξέρεις τι νούμερο σουτιέν φοράω;>> τον ρωτάω χαμογελάει πονηρά και με πλησιάζει <<Όποιος ενδιαφέρετε βρίσκει τα πάντα μικρό μου rabbit>> απαντάει και του ρίχνω μια αγκωνιά καθώς πηγαίνω προς το υπνοδωμάτιο για να ντυθώ. 

Μετά από δέκα λεπτά βγαίνω έξω και βλέπω πως έχει αφήσει εκεί που πριν λίγο ήταν τα ρούχα μου το φόρεμά μου από χθες τα παπούτσια μου καθώς και τα δικά του. <<Έλα θα στείλω μετά κάποιον να τα κατεβάσει κάτω>> μου λέει καθώς βγαίνει από το δωμάτιο. Μπαίνουμε στο ασανσέρ και κατεβαίνουμε προς την τραπεζαρία του ξενοδοχείου. Είναι σχεδόν γεμάτη από κόσμο και κάποιους από αυτούς τους αναγνωρίζω από την χθεσινή δεξίωση. Βλέπω τους γονείς μου και τους πλησιάζω με τον Άρη να περπατάει δίπλα μου <<Καλημέρα μαμά>> λέω και της δίνω ένα απαλό φιλί στο μάγουλο <<Μπαμπά>> συμπληρώνω και τον φιλάω απαλά. Δεν έχει πάρει το βλέμμα του από τον Άρη τον οποίο κοιτάζει άγρια, προσπαθώ να δείχνω ήρεμη αν και μέσα μου τρέμω μην τυχόν και γίνει κάτι μεταξύ τους. Ο Άρης τραβάει την καρέκλα μου για να κάτσω και παίρνει θέση δίπλα μου. Μου γεμίζει το φλυτζάνι με καφέ και στην συνέχεια το δικό του. 

Στο τραπέζι επικρατεί σιωπή όμως αν τα βλέμματα του Άρη και του πατέρα μου μπορούσαν να μιλήσουν θα γινόμασταν σίγουρα πρωτοσέλιδο στις αυριανές εφημερίδες. Πίνω λίγο από τον καφέ μου μπας για να χαλαρώσω <<Πως κοιμηθήκατε;>> ρωτάει η μαμά μου και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα. Ήμαρτον δηλαδή απ' όλες τις ερωτήσεις που μπορούσε να κάνει διάλεξε αυτήν, ο πατέρας μου την κατακεραυνώνει με ένα του βλέμμα <<Τι θες Σταύρο να μην μιλάω>> διαμαρτύρεστε η μαμά μου <<Να μιλάς Σμαράγδα αλλά, το θέμα είναι αυτά που λες πως θες να κοιμήθηκαν χθες το βράδυ ή μήπως θες να μας πει ο Άρης ο καλύτερος μου φίλος τον οποίο και εμπιστευόμουν υποτίθεται>> λέει άγρια ο πατέρας μου και κοιτάζει τον Άρη. Η ατμόσφαιρα αρχίζει να μυρίζει μπαρούτι <<Σταύρο χαλάρωσε λίγο και μίλα καλύτερα στην Σμαράγδα>> του απαντάει και βλέπω τα μάτια του πατέρα μου να γυαλίζουν <<Δεν θα μου πεις εσύ πως να μιλάω στην γυναίκα μου κατάλαβες μαλάκα αρκετά κατάφερες να μου πάρεις την κόρη και να μου διαλύσεις την οικογένεια>> του λέει και τους κοιτάζω άναυδη καθώς και κάποιοι από τα διπλανά τραπέζια. 

Βλέπω τον Άρη να χαμογελάει σαρδόνια <<Σταυρό πρόσεξε πως μιλάς και θα πρέπει να αρχίζεις να συνηθίζεις την παρουσία μου αφού θα γίνω γαμπρός σου και μάλιστα σύντομα>> του λέει και μου ρίχνει ένα γρήγορο βλέμμα <<Εγώ και η Στέλλα αποφασίσαμε να παντρευτούμε σε ένα μήνα>> λέει και μου πέφτει το πιρούνι που κράταγα από τα χέρια. Ορίστε πως είπε. ΣΕ ΈΝΑ ΜΉΝΑ. Θέλει να με παντρευτεί σε ένα μήνα κάποιος μου κάνει πλάκα Αυτή την φορά εγώ είμαι αυτή που βρίσκομαι προ τετελεσμένων. <<Στέλλα τι λέει;>> με ρωτάει ο πατέρας μου, καταπίνω καθώς προσπαθώ να βρω την μιλιά μου. Χριστέ μου πως έμπλεξα έτσι <<Ναι μπαμπά είναι αλήθεια>> του λέω και τα μάτια του πετάνε φωτιές <<Μα αγάπη μου πότε θα προλάβουμε να ετοιμαστούμε>> αναρωτιέται η μαμά μου και δέχεται το επικριτικό βλέμμα του πατέρα μου. Σηκώνετε όρθιος και πετάει την πετσέτα του την οποία είχε απλώσει στα πόδια του για να μην λερωθεί <<Σμαράγδα φεύγουμε τώρα δεν αντέχω να ακούω άλλες μαλακίες από αυτούς εδώ>> λέει άγρια και κοιτάζει την μητέρα μου. Την βλέπω να αναστενάζει και σηκώνεται και αυτή με πλησιάζει και μου δίνει ένα πεταχτώ φιλί πριν ακολουθήσει τον μπαμπά μου ο οποίος απομακρύνεται με γρήγορες δρασκελιές από κοντά μας. 

Κοιτάζω τον Άρη <<Τι σκατά συμβαίνει με τον πατέρα μου τι συμπεριφορά είναι αυτή;>> τον ρωτάω άγρια και μου ρίχνει ένα κλεφτώ βλέμμα καθώς πίνει από τον καφέ του <<Καλύτερα να το συνηθίσεις εσύ άλλωστε διάλεξες εμένα να παντρευτείς οπότε θα υποστείς και συνέπιες>> μου λέει και αρχίζω να εκνευρίζομαι <<Δηλαδή εξαιτίας μου μαλώνετε με τον πατέρα μου με τον οποίο και ήσασταν φίλοι>> του λέω και σηκώνω το φρύδι μου <<Άλλο φιλία μωρό μου και άλλο η δουλειά>> μου απαντάει κοφτά και σηκώνεται όρθιος <<Ορίστε πια δουλειά Άρη;>> τον ρωτάω και σηκώνομαι και εγώ δίπλα του. <<Μην απασχολείς το μυαλό σου με αυτά μωρό μου εσύ καλύτερα να αρχίσεις τις ετοιμασίες για τον γάμο μας δεν θα προλάβεις>> μου απαντάει υπεκφεύγοντας την ερώτηση μου. Σφίγγω τις γροθιές μου και τα μάτια μου πετάνε φωτιές <<Άρη μπορείς να μου πεις τι συμβαίνει γαμώτο πρώτα λες πως θες να με παντρευτείς ενώ μέχρι τώρα ήσουν ορκισμένος εργένης και πριν λίγο μόνο που δεν πιαστήκατε στα χέρια με τον πατέρα μου και θες να πιστέψω πως όλα είναι καλά και για ποιον γάμο μιλάς όλα είναι μια πλάκα και τίποτα παραπάνω>> μου λέω με έντονο ύφος. 

Με πλησιάζει περισσότερο και τα μάτια του γίνονται άγρια και σκοτεινά <<Μωρό μου αυτός ο γάμος θα γίνεις θέλεις δεν θέλεις ακόμα και αν σε φέρουν στην εκκλησία με το ζόρι κατάλαβες>> μου λέει κοφτά και τον κοιτάζω έκπληκτη δεν  μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να αλλάξει ένας άνθρωπος τόσο πολύ κάτι άλλο συμβαίνει εδώ αλλά, που θα πάει θα το ανακαλύψω <<Άρη δεν μπορείς να με διατάζεις και να πιστεύεις πως θα κάνω ότι λες>> του λέω άγρια. Χαμογελάει και σηκώνει το φρύδι του <<Ω ναι μωρό μου θα το κάνεις είτε με το καλό είτε με το άγριο πλέον το κατάλαβες δεν θέλεις να δεις το άλλο μου πρόσωπο>> μου απαντάει με μια ανάσα. <<Πάμε έχω μια συνάντηση το μεσημέρι στην Θεσσαλονίκη και δεν θέλω να αργήσω>> συμπληρώνει και με προσπερνάει πηγαίνοντας προς τον εξωτερικό χώρο του ξενοδοχείου όπου είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητό του. Τον ακολουθώ ενώ στο μυαλό μου παίζω ξανά και ξανά τα όσα έγιναν σήμερα το πρωί και κάτι δεν βγάζει νόημα ο Άρης κάτι μου κρύβει όπως και ο πατέρας μου και πλέον είμαι αναγκασμένη να τον παντρευτώ. Γαμώτο πως την πάτησα έτσι έπεσα στην ίδια μου την παγίδα εάν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα προτιμούσα να έμενα σπίτι παρά να ζήσω όλα αυτά. 

Πλησιάζω προς το αμάξι και τον βλέπω να μου ανοίγει την πόρτα για να μπω μέσα τουλάχιστον ακόμα και τώρα παραμένει τζέντλεμαν. Πηγαίνει στην άλλη πλευρά και κάθετε δίπλα μου βάζει μπροστά το αμάξι και ξεκινάει για την Θεσσαλονίκη. Σχεδόν σε όλη την διαδρομή δεν ανταλλάσσουμε καμία κουβέντα μεταξύ μας μόνο ένα - δυο βλέμματα και τίποτα άλλο. Σταματάει μπροστά από το σπίτι μου και ξέρω πως πρέπει να κατέβω, ανοίγω την πόρτα για να βγω άλλα το χέρι του με σταματάει, γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του και βλέπω τα καστανά του μάτια να με κοιτάζουν <<Σε παρακαλώ Στέλλα θέλω να ξέρεις πως ότι κάνω το κάνω για εσένα και μόνο θέλω να είσαι ασφαλής>>  μου λέει με απαλή φωνή. <<Γιατί τώρα δεν είμαι ασφαλής κινδυνεύω από κάποιον και δεν το ξέρω;>> τον ρωτάω και τον βλέπω να κλείνει τα μάτια του χωρίς όμως να παίρνω καμία απάντηση. <<Κάνε αυτά που σου λέω και μη ρωτάς περισσότερα>> μου λέει και γελάω <<Ξέρεις πως αυτό είναι αδύνατον δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω σε ηρεμία εάν δεν μάθω τι συμβαίνει>> του λέω και γελάει και αυτός ελάχιστα <<Το ξέρω μωρό μου αλλά, αν μάθεις θα σε βάλω σε έναν κόσμο σκοτεινό και άσχημο και δεν θέλω να μπεις εκεί, εσύ είσαι η διέξοδός μου από αυτόν τον κόσμο εσύ είσαι το φως στην άκρη αυτού του τούνελ και πίστεψέ καμία μέχρι τώρα δεν είχε καταφέρει να με βγάλει στην επιφάνεια>> μου λέει και νιώθω την καρδία μου να σκιρτά ποτέ μου δεν περίμενα να μου ανοιχτεί ο Άρης, μπορεί να μην μου είπε και πολλά, αλλά, τουλάχιστόν είναι μια αρχή. 

Στερεώνει μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου <<Μην ανησυχείς μωρό μου σου είπα μαζί μου θα είσαι ασφαλής>> μου λέει και χαϊδεύει απαλά το πιγούνι μου <<Ναι αλλά, δεν μου λες από τι κινδυνεύω>> του λέω και χαμογελάει απαλά <<Δεν το βάζεις κάτω ε>> λέει και μου δίνει ένα απαλό φιλί στα χείλη <<Δεν χρειάζεται να ξέρεις εσύ απλά θέλω να κάνεις ότι σου λέω και φυσικά όποτε βγαίνεις έξω θα μου λες που πηγαίνεις>> συμπληρώνει και αναστενάζω <<Μα Άρη...>> πάω να  αλλά, βάζει το δάχτυλό του στα χείλη μου και με σταματάει <<Τι είπαμε σε παρακαλώ μη με προκαλείς δεν θέλω να νευριάζω μαζί σου και να προβώ σε άλλες τακτικές>> μου λέει και ξέρω πως έχω χάση την μάχη. <<Θα τα πούμε>> του λέω και βγαίνω βιαστικά από το αυτοκίνητο πηγαίνοντας προς το σπίτι μου με ένα μυαλό και μια καρδία μπερδεμένη.