"Δανάη, έλα κορίτσι μου τέλειωνε επιτέλους. Πόση ώρα ακόμα θα κάνεις για να κλείσεις μία κούτα; Σε λίγο θα έρθει ο θείος σου για φορτώσουμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο" φώναξε η μαμά μου.

"Τώρα βρε μαμά τελειώνω. Μην αρχίζεις την μουρμούρα να χαρείς. Όχι σήμερα που φεύγω και από το σπίτι"

"Αχ το κοριτσάκι μου έγινε 18, ολόκληρη γυναίκα και πάει να σπουδάσει. Ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς μακριά από την φωλιά της μαμάς" είπε και με χάιδεψε στοργικά στα μαλλιά.

"Έλα Κατερινιώ ηρέμησε. Δεν είναι δα και τόσο τραγικά τα πράγματα. Δεν παω για σπουδές στην Αυστραλία. Μία ώρα μακριά είναι Θεσσαλονίκη. Θα έρχεσαι να με βλέπεις" της απάντησα και της έκανα μία σύντομη αγκαλιά.

"Ναι παιδάκι μου έχεις δίκιο, αλλά για εμένα θα είσαι πάντα εκείνο το κοριτσάκι με τα μακριά κοτσιδάκια που με περίμενε να το πάρω από το ολοήμερο καθισμένο ζωγραφίζοντας στα σκαλιά της εισόδου του σχολείου.
Θυμάσαι; Κάθε μεσημέρι. Και πάντα μου έδινες μία ζωγραφιά είτε με πολύχρωμα λουλούδια είτε με κινούμενα σχέδια."

"Θυμάμαι μαμά μου. Θυμάμαι."

Δυστυχώς ή ευτυχώς για εμένα είμαι μοναχοπαίδι και με την μαμά μου είμαστε πολύ δεμένες. Την λατρεύω και με λατρεύει.

"Ουφ. Ας αφήσουμε τις συγκινήσεις για αργότερα." είπα σε μία προσπάθεια να αποφορτιστεί η ατμόσφαιρα. "Δεν πας σιγά-σιγά να καλέσεις το ασανσέρ να κατεβάσουμε και τα τελευταία πράγματα;" και της έδωσα να κρατήσει την λαβή της μπλε βαλίτσας με τα χειμωνιάτικα.

"Ναι παιδί μου πηγαίνω. Σίγουρα δεν χρειάζεσαι βοήθεια με την κούτα; Μήπως είναι βαριά ;" ρώτησε με την μαμαδίστικη ανησυχία της.

"Όχι μαμά μου τα καταφέρνω μια χαρά. Εξάλλου είναι σχετικά ελαφριά. Τα προσωπικά μου αντικείμενα έχω μέσα. Ξέρεις βιβλία, τετράδια, κορνίζες..."

" Εντάξει αλλά μην αργείς" μου υπενθύμισε.

"Κατέβα βρε Κατερινιώ και έρχομαι" της είπα πειρακτικά.

Άκουσα την πόρτα του ασανσέρ και κοίταξα εξεταστικά τον χώρο γύρο μου. Πλέον το λιλά δωμάτιο ήταν άδειο με μόνο ένα κρεμαστό καθρέφτη να το στολίζει. Αυτός ο χώρος ήταν ολόδικος μου τα τελευταία τρία χρόνια , που η μαμά μου είχε αγοράσει το διαμέρισμα αυτό. Έχω περάσει στιγμές χαράς, λύπης, διαβάσματος, άγχους για τις Πανελλήνιες. Έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω περάσει ώρες σκεπτόμενη το αγόρι μου που άρεσε και ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Έχω κάνει ατελείωτες συζητήσεις με τις φίλες μου, είτε κουβεντιάζοντας περί ανέμων και υδάτων, είτε για πιο σοβαρά θέματα. Έχω ακούσει μουσική με τις περισσότερες φορές να έχω αρπάξει την βούρτσα μου να τραγουδώντας δυνατά ή χορεύοντας ξέφρενα με μόνο θεατή τον γάτο μου, τον Reggie.

Έπιασα τον εαυτό μου να γελάει ασυναίσθητα. Ήταν το τρίτο σπίτι που αλλάξαμε μετά το διαζύγιο των γονιών μου και επιτέλους μείναμε μόνιμα. Άπλωσα το χέρι μου και χάιδεψα τον παγωμένο τοίχο που μέχρι πρότινος τον είχα διακοσμημένο με φωτογραφίες και τον αγαπημένο μου πίνακα, την "Ανθισμένη Αμυγδαλιά" του Van Gogh.

Έκανα ένα βήμα και βρέθηκα μπροστά στον καθρέφτη. Αυτό που αντικρίζα θα έκανε τον 10χρονο εαυτό μου χαρούμενο. Μία κοπέλα ψηλή, που μετά από πολύ προσπάθεια διέθετε ένα καλογυμνασμένο σώμα. Τα μακριά πυρόξανθα σπαστά μαλλιά της, τα είχε ελεύθερα και έφταναν μέχρι τη μέση. Το πρόσωπό της κοσμούσαν μικρές μικρές φακιδες, που θα έλεγα ότι της έδιναν μία ιδιαίτερη γοητεία και πλέον ένιωθε περήφανη για αυτές. Το blue jean και το λευκό T-shirt που φορούσε της κολάκευαν τη σιλουέτα της. Η μαύρη ζώνη τόνιζε την μέση και τις καμπύλες της, ενώ τα μπεζ σταράκια ολοκλήρωναν την συνολική εικόνα της.

Έκανα μία αυθόρμητη στροφή γυρω από τον εαυτό και χαμογέλασα με αυτοπεποίθηση και ζωντάνια. Το βλέμμα μου επικεντρώθηκε στα πράσινα μάτια μου. Πλέον ήταν χαρούμενα με αυτό που έβλεπαν. Η όψη ενός νέου κοριτσιού έτοιμο να κάνει το επόμενο βήμα στη ζωή του. Μετά από τόσο καιρό τα μάτια μου γελούσαν, γιατί το κορίτσι του καθρέφτη ήταν πραγματικά ευτυχισμένο. Δεν έπαυαν όμως να κρύβουν βέβαια την μελαγχολία του μακρινού και κοντινού παρελθόντος.

Έξι χρόνια πρίν που είχα αγοράσει αυτό το καθρέφτη η 12χρονη Δανάη τον κοιτούσε με ένα κενό, απλανές θα έλεγα, βλέμμα και ένα αγέλαστο πρόσωπο. Ήταν ένα δυστυχισμένο παιδί με μία γκρίζα άποψη και οπτική για την ζωή. Βέβαια τι θα μπορούσε να ξέρει ένα παιδάκι,  που μόλις τελείωσε το δημοτικό για την ζωή; Ίσως είχε αρκετές ευχάριστες αναμνήσεις, αλλά είχε ζήσει πολλές επώδυνες καταστάσεις για την ηλικία του.  Εάν γύριζα τον χρόνο μία εξαετία πίσω, θα έλεγα στην μικρή Δανάη ότι η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει. Ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο και ότι πρέπει να ζει το παρόν. Ότι δεν τρέχει κάτι αν δεν είσαι καλά μία μέρα, αρκεί να μην συμβαίνει κάθε μέρα, εβδομάδα, μήνα όπως ίσχυε τότε για εκείνη. Οτι δεν είναι κατακριτέο να ζητήσεις την βοήθεια κάποιου μεγαλύτερου. Ότι η ψυχή είναι και αυτή ένα μέρος μας που όταν ραγίζει, χρειάζεται να γιατρευτεί και να επουλώσει τις πληγές της. Ότι στην τελική η ζωή εξελίσσεται, προχωρά και μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Ότι θα έπρεπε να ζήσει την χαρά της ηλικίας της και όχι να αυτομαστιγώνεται, κλείνοντας τα συναισθήματα της μέσα σε ένα παγωμένο κουτί.

Έκλεισα τα μάτια μου αναστενάζοντας. Δυστυχώς, δύσκολα ξεφορτωνόμαστε τις αναμνήσεις, γιατί νομίζουμε ότι μπορούν να εξαφανιστούν εύκολα, πατώντας το delete, στο υπαρκτό ή ανύπαρκτο κεντρικό κουμπί του μυαλού μας, αλλά δεν είναι. Μακάρι να είχα επιλεκτική μνήμη και να εξαφάνιζα όσες στιγμές, εικόνες, γεγονότα με πλήγωσαν βαθιά. Τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα.

Αναστέναξα για μία ακόμη φορά και πήρα στο χέρι την κολλητική ταινία για να κλείσω επιτέλους την κούτα. Μετά από προσπάθεια είδα ότι δεν γινόταν και την άνοιξα προκειμένου να εξοικονομήσω χώρο, τοποθετώντας τις κορνίζες, κατά κύριο λόγω, διαφορετικά. Η άκρη του ματιού έπεσε σε μία φωτογραφία που είχα χρόνια να δω. Πάντα την έχωνα σε κάποιο συρτάρι, ξεχνώντας εν τέλει να την κρεμάσω.

Η φωτογραφία είχε τραβηχτεί τον Ιούνιο του 2012. Το κορίτσι με το γαλάζιο φόρεμα, την λευκή κορδέλα στα μαλλιά και το μεγάλο χαμόγελο, μόλις είχε τελειώσει με την αποχαιρετιστήρια παράσταση της Έκτης Δημοτικού. Θυμάμαι την μαμά μου να λέει : "Έλα Δανάη μου χαμόγελα. Πες cheese" και εγώ να ακολουθώ τις οδηγίες της προσπαθώντας να μην βάλω τα κλάματα. Πλέον θα αποχωριζόμουν τους φίλες και τους φίλους μου, αφού θα πήγαινα σε διαφορετικό γυμνάσιο από εκείνους. Είχα τρομοκρατηθεί στην ιδέα ότι θα πήγαινα Γυμνάσιο και μάλιστα σε ένα σχολείο που δεν θα ήξερα κανέναν. Ήμουν όμως πολύ υπερήφανο παιδί για δείξω πώς πραγματικά ένιωθα.

Μετά την γιορτή η μαμά μου, μού είχε αγοράσει το πρώτο μου τηλέφωνο σε ροζ χρώμα, το οποίο ήταν με συρόμενη θήκη και από κατω είχε πληκτρολόγιο με πολλά κουμπάκια. Εντελώς αρχαίο θα έλεγε κανείς σήμερα. Το κράτησα σχεδόν τρία χρόνια. Η χαρά μου τότε ήταν απερίγραπτη. Αισθανόμουν ένα τσικ πιο μεγάλη. Άλλωστε ήμουν ένα υποψήφιο γυμνασιάκι. Στη συνέχεια έδωσα ραντεβού με τις φίλες μου για βόλεϊ στο πάρκο της γειτονιάς.

Στο δρόμο για το αυτοκίνητο μαμά μου, μού ανακοίνωσε ότι σήμερα θα τρώγαμε στα Goody's . Μου φάνηκε περίεργο, γιατί πάντα μαγείρευε για μεσημέρι, αλλά δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Εξάλλου ήταν το αγαπημένο μας στέκι, αν και δεν ήξερα τότε ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα πηγαίναμε. Όταν φτάσαμε παραγγείλαμε όπως πάντα club sandwich και 2 λεμονάδες. Για κάποιο λόγο σιχαινόμουν και ακόμη σιχαίνομαι τα burger. Όταν πήραμε τις παραγγελίες μας καθίσαμε στο απέναντι τραπέζι.

Η θύμηση της πάντα χαμογελαστής μαμάς μου, να με κοιτάζει κάπως μελαγχολικά, αποτέλεσε την αφορμή να ξεκινήσουμε την συζήτηση που θα έμελε να αλλάξει την ζωή μου για πάντα. Ακόμη και σήμερα θυμάμαι την κάθε λέξη....

"Δανάη μου θέλω να συζητήσουμε κάτι."

"Αποφάσισες να μου πάρεις τελικά γατάκι;" την ρώτησα με αγωνία....

"Όχι ακόμα αγάπη μου." απάντησε και απογοητεύτηκα.

"Καλααααα" είπα ξενερωμένη και σούφρωσα τα χείλια μου.

Εκείνη έβηξε προσπαθώντας να καθαρίσει το λαιμό της. Όταν το κάνει αυτό σημαίνει ότι θέλει να μου πει κάτι σημαντικό. Λες να θέλει να πάμε για εξετάσεις αίματος; Με τίποτα. Τις φοβάμαι τις βελόνες και τις νοσοκόμες. Μπλιαχ !!!

"Αγάπη μου όπως ξέρεις ο μπαμπάς έχει περίπου δύο μήνες που λείπει από το σπίτι." είπε και η εικόνα των βελόνων εξαφανίστηκε ως δια μαγείας από το μυαλό μου.

"Ναι βρε μαμά. Αφού ξέρεις ότι είχε σπάσει το πόδι του και θα έμενε με τον παππού και την γιαγιά στο χωριό που δεν εχουν σκάλες, για να μην κουραζεται."

"Ναι μωρό σωστά, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει".

"Δηλαδή;" την ρώτησα δαγκώνοντας το φαγητό μου.

Την είδα να παίρνει μία βαθειά ανάσα και να λεει : "Ο μπαμπάς αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει στο σπίτι" μου είπε και την κοίταξα με απορία.

"Άρα θα μείνουμε οι δυό μας ;"

"Ναι αγάπη μου. Ο μπαμπάς θέλει να χωρίσουμε".

"Θα πάρετε διαζύγιο;" την ρώτησα ευθέως.

"Ναι, θα πάρουμε διαζύγιο μου. Είναι καλύτερα έτσι για όλους μας." ειπε και μου έπιασε το χέρι.

Όταν το άκουσα, ένιωσα ανακούφιση. Επιτέλους θα έφευγε από το σπίτι. Έτσι και αλλιώς δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά...

"Επιτέλους" ξεστόμισα χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα...

Της έσφιξα δυνατά το χέρι και της είπα : " Μαμά, εγώ θέλω να μείνω μαζί σου. Μου το υπόσχεσαι;"

"Στο υπόσχομαι καρδιά μου. Στο υπόσχομαι" μου απάντησε και συνεχίσαμε να τρώμε....

Well hello there ! I'm back !

Αυτή είναι η νέα μου ιστορία με νέα πλοκή και ένιωσα περισσότερο ο εαυτός γράφοντας την. Για όσους δεν ξέρετε έδινα Πανελλήνιες φέτος και περίπτωση που ρωτήσατε που πέρασα θα σας  ότι ξαναδίνω. Εν ολίγοις 2 εβδομάδες πριν τις εξετάσεις αντιμετώπισα ένα σοβαρό θέμα υγείας το οποίο ήταν επεμβάσιμο. Οπότε σωματικά και ψυχικά δεν ημουν καλά και δεν απέδωσα όπως θα ήθελα σε σχέση με την καλή προετοιμασία που είχα κάνει. Αποφάσισα λοιπόν να ξαναδώσω, γιατί θεωρώ ότι όλα στην ζωή γίνονται για κάποιο λόγο.

Καλή επιτυχία, κουραγιο και δύναμη σε όσους δίνουν και εύχομαι τα καλύτερα στους υπόλοιπους.

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Μην ξεχάσετε να κάνετε comment, follow και να πατήσετε το αστεράκι αν σας άρεσε.

Ερώτηση : "Noah Centineo, Cole Sprouse ή KJ Apa ?"

Αυτααααα

Xoxo, S 🌹