Met het eten lepelde hij lusteloos zijn soep naar binnen.
Mond open, neem een slok soep, mond dicht.
Hij voelde zijn moeders bezorgde blik.
Maar hij zweeg.
Staarde daarna weer naar dat witte vel.
Uren staarde hij.
Tot diep in de nacht.
Tot het moment dat hij plots, ineens, wegzakte in een droomvolle slaap.
Over haar, Merida.
En over haar begrafenis van morgen.