Ik had gelijk. Mijn ouders waren boos. En toch had mijn moeder er op toegezegd dat ik vandaag weer alleen met de bus naar school mocht. Mijn vader was woedend geweest. Ik kon het voelen aan zijn handen, bloed heet wanneer hij me bij mijn pols had beetgepakt en me in een omhelzing getrokken had. ''Laat me nooit meer zo schrikken'', had hij gezegd. Ik was er achter gekomen dat ik inderdaad spijt had gehad van alle woorden die ik naar mijn moeder geroepen had. Ze verdiende het niet.

Dit maal had ik mijn IPod meegenomen naar de bus. Nu kon ik alle laatste roddels en vage opmerkingen over mijn klaarblijkelijke 'dode' gezicht niet meer horen. Meestal luisterde ik hardcore, maar op mijn IPod had ik alleen maar Bach, Beethoven, Chopin en dergelijke andere klassieke muziek staan.

Mijn moeder had altijd gezegd dat het makkelijker was om muziek te begrijpen dan dat je de wereld begrijpen kon. Pas nu begrijp ik wat ze daarmee bedoeld had. Iets begrijpen is beter dan niets begrijpen.

Nergens valt een teken te vinden van de jongen of het meisje die me gisteren hadden geholpen. De stoel naast me was dit keer leeg. Totdat ik de bekende stem van gisteren hoor.

''Jacob, schiet eens op!'', roept het meisje. Ik voel haar voetstappen achter mijn plek stoppen. De stoel naast me blijft leeg. Dan voel ik zwaardere voetstappen zich een weg banen naar mijn zit plek. De jongen, denk ik, van gisteren. Maar ach, de enige manier om dat zeker te weten is om zijn handen opnieuw te voelen. Zijn stem heb ik gisteren niet gehoord.

''Ik kom al! Jezus, zenuwpees'', antwoord een zwaardere stem. De leegte naast me word opnieuw opgevuld. Ik haal mijn oortjes uit mijn voorste vak. Tot mijn verbazing zitten ze in de knoop. Ik hoor Zed grinniken.  Natuurlijk.

''Hé, wat ga je luisteren?'', vraagt dezelfde mannelijke stem opnieuw. Al het andere geroezemoes lijkt momenteel weg te vallen. Mijn gehoor heeft alleen oor voor de zware jongens stem. De jongen die naast me zit. Dezelfde jongen als gisteren? Als ik niet antwoord voel ik zijn hand in een snelle veeg langs mijn vingers gaan. De IPod, weggegrist. Heel fijn. Het is dezelfde jongen als gisteren.

''J, geef hem zijn IPod terug!'', schreeuwt dezelfde meisjes stem. De jongen draait zich om in zijn stoel, zijn stem de andere kant op sprekende. ''Awhh TayTay heeft een hart. Wauw. Ik haal alleen zijn oortjes even uit de knoop'', zegt hij.

Wat? Hij had het opgemerkt? Zal ik?

''Uhmm, ik weet niet of je die muziek wel leuk vind'', stamel ik. De jongen verstijft. Ik kan het gewoon voelen. Ze vinden me raar. Het is net alsof de hele bus in een klap stil lijkt te vallen. Alsof ik ineens het middelpunt ben van hun aandacht.

''Beethoven, Chopin!?'', vraagt de jongen, Jacob, ongelovig. ''Damn, je bent een kenner van kwaliteit'', zegt hij. ''Eindelijk iemand die mijn wereld begrijpt. Taylor echter. Zijn stem klinkt duidelijk door de bus. Het geroezemoes vervolgt zijn pad onder de leerlingen.

Ik voel dat twee armen achter me zich om de hoofdsteun van mijn stoel heen vouwen. ''Bah, geef mij maar meer Imagine Dragons'', zegt het meisje. Taylor.

Ik voel dat Jacob naar me toe leunt en in mijn oor begint te fluisteren. Hij zal wel krullen hebben. Zijn haren raken nog net de zijkant van mijn gezicht. ''Ze is een hardcore creep'', fluistert hij. Taylor lijkt niet van gisteren te zijn.

''Jacob, mond houden a.u.b.'', zegt ze. Ik voel mijn mondhoeken optrekken in een gevaarlijke grijns.

Wanneer Jacob nog wat meer met Taylor begint te discussiëren durf ik dit maal wel mijn boek uit mijn tas te halen. Iets zegt me dat ik Jacob en zijn klassieke muziekwereld maar even met rust moet laten. Ik skip naar de helft van het verhaal, waar Malafide een plan bedenkt op de prins op te sluiten in een kerker. Een, drie twee vier, drie...

''We zullen wel zien wat de tijd zal brengen, mijn jonge prins. Misschien zul je Aurora wel nooit meer zien. Die oude feetjes van je houden mij niet meer tegen'', zegt Malafide met een lage donkere stem. ''Flora en Fauna, die zullen je leren heks'', zegt prins Filip.

In de wereld van mijn boek zit ik de rest van de rit vast. Met op de achtergrond het geratel van twee nieuwe Vrienden? Jacob en Taylor. Het meest opmerkelijke is wel Jacob. Ik hoor mijn IPod duidelijk een Nocturne Op. 6 van Chopin afspelen. Misschien is het toch mogelijk om iets van de wereld te leren in de tijd die ik nog heb.