Feto heeft zich nog nooit van haar leven zo schoon en zo... kaal gevoeld. Haar wenkbrauwen zijn geplukt, de paar haartjes op haar bovenlip zijn voorgoed verwijderd en haar benen zijn zo glad dat de panty een heerlijke wrijving veroorzaakt.

Ze strijkt over de satijnen jurk, waarvan de donkerblauwe kleur prachtig afsteekt tegen haar roomblanke huid. Dat zijn niet haar woorden, maar die van Timothy: de man die haar heeft gemaakt tot wat ze nu is. Het zweet stond op zijn voorhoofd, maar hij had trots geknikt toen ze zich voor hem presenteerde.

Hij had bedongen dat haar make-up minimaal moest blijven en daardoor dacht ze dat ze hem kon overtuigen om haar wat anders te laten dragen dan de pumps waarvan de hakken tien centimeter meten. Hij gaf echter geen millimeter toe.

En nu wankelt ze op die onmogelijke hakken door een onbekende ruimte. Ze brachten haar hierheen en daarna lieten ze haar aan haar lot over. Nieuwsgierig gluurt ze door de kostbaar ingerichte woonkamer. Van de grote schilderijen aan de muren tot aan het dikke hoogpolige tapijt ziet het eruit alsof elk afzonderlijk item meer kost dan de hele inrichting bij haar thuis bij elkaar. Ze vindt het dom van de ontvoerders die haar hier brachten en haar de kans geven om serieuze schade te veroorzaken. De pumps veranderen in haar gedachten ineens in zeer bruikbaar gereedschap.

Ze staat op het punt om ze uit te doen, als de deur in de hoek wordt geopend. Gespannen kijkt ze toe wat er nu weer gaat gebeuren. Tot nu is er nog niks volgens haar verwachting gegaan.

Feto herkent Laurens als eerste aan zijn zwart met witte schaakbordhaar en ze heeft een kort moment nodig om tot zichzelf te komen. In de tussentijd sluit hij de deur zorgvuldig achter zich en blijft hij enkele meters voor haar staan, met zijn handen in de zakken. Hij vertegenwoordigt arrogantie en macht.

'Laurens?' Ondanks dat ze hem ziet, moet ze zeker weten dat hij het is. 'Wat gebeurt er allemaal?' Ze is op dat punt te overdonderd om bang te zijn.

Hij glimlacht en zet een nieuwe stap naar voren, waardoor hij haar persoonlijke ruimte bereikt. Zijn blik gaat van haar gestileerde krullen, over haar subtiel glimmende sieraden en naar haar blauwe schoeisel voordat hij zegt: 'Je ziet er mooi uit.'

Automatisch kijkt Feto ook naar beneden. Ze kan haar tevreden glimlach niet helemaal voor zich houden. Het klopt, ze zíet er mooi uit.

'De kosten daarvoor waren zo'n twintigduizend euro,' vervolgt hij nonchalant, al ziet ze hoe hij haar reactie scherp bekijkt. Feto verstijft. Een gevoel van ongeloof neemt haar systeem over.

Laurens glimlacht tevreden en zegt: 'Dat en meer kan je allemaal krijgen. Je mag op school bij me komen zitten en de rode kaart wordt ingetrokken.'

Feto bekijkt hem zwijgend. Ze is opeens heel moe, zo moe dat ze hem niet wil vertellen dat Malas haar allang bij hen laat zitten en dat hij de rode kaart ook heeft ingetrokken. Eigenlijk dacht ze dat Laurens dat wel wist.

'Oké,' weet ze er dan uit te persen.

Laurens knikt daarop alsof hij niks anders had verwacht.

'Waarom?' Nu vouwt Feto haar armen over elkaar en is het haar beurt om hem priemend te bekijken.

'Waarom wat?'

Ze heeft hem van zijn stuk gebracht, ziet ze.

'Waarom doe je dit?'

Laurens zegt simpelweg: 'Ik wil je als mijn vriendin.'

Feto's lach klinkt meteen en vol ongeloof. Daarna valt ze stil en ze bekijkt zijn gezichtsuitdrukking nog beter dan net. 'Wacht... meen je dat?'

'Waarom denk je anders dat ik je hierheen heb laten brengen?'

Feto snapt er niks meer van en ze gooit haar armen vragend in de lucht.

'Je haat mij,' herinnert ze hem daaraan. 'Ik haat jou.'

Een eerder gesprek ging daar toch over? Ze haat hem zo erg, ze kan zichzelf er niet eens toe zetten om hem te vermoorden. Al bedenkt ze zich misschien wel wat dat laatste betreft.

'Ik vind je interessant,' weerlegt Laurens. 'Je bent tenminste niet zo'n zielloze volgeling. Je hebt je eigen mening.'

Feto snuift, al zorgt ze ervoor dat ze dat niet al te hard doet. Laurens heeft er eigenhandig voor gezorgd – iets met een rode kaart – dat iedereen op de Passiebloem te bang is om hun mening te geven. Het is dat haar gevoel voor rechtvaardigheid de overhand kreeg, anders was ze nog steeds de naamloze niemand geweest die ze graag tot haar diploma was gebleven.

Maar omdat ze zo nodig voor iemand opkwam die dat uiteindelijk niet waardeerde, pareert ze nu rond op te hoge hakken en draagt ze sieraden die dieven aantrekken.

Terwijl al die gedachten door haar brein trekken, blijft ze Laurens aanstaren. Zijn zelfverzekerde uitdrukking wordt eerst vragend en daarna zelfs twijfelend.

'Jaaa,' rekt ze. 'Nee.'

Ergens is ze bang voor zijn woede, maar ze snapt gewoon niet dat hij serieus is. Bij die gedachte, keert ze zich op haar hakken om en loopt de chique kamer uit. Ze verwacht dat hij haar zal inhalen en tegenhouden, maar dat gebeurt niet.

Na een paar mislukte pogingen vindt ze de voordeur. Een portier doet hem gedienstig voor haar open en ze bedankt hem met een stem waar de ongemakkelijkheid vanaf druipt. Via brede trappen komt ze in een gigantische goed onderhouden tuin terecht. Ze moet bijna een kilometer lopen, of zo voelt dat in ieder geval, voordat ze de muur bereikt die het landgoed omringt en een hek met uitzicht op de straat. Dat hek is niet bemand, maar hij zwaait zonder moeite voor haar open.

Feto stapt van Laurens' landgoed af en het hek sluit zich geluidloos achter haar. Ze draait zich een laatste keer om, om met die blik de surreëel aanvoelende gebeurtenissen te kunnen afsluiten.

Dan begint ze na te denken. Ze is nog nooit in deze buurt geweest en ze heeft geen idee hoe lang ze moet lopen voordat ze bij een bushalte of haar huis uitkomt.

Ze bukt zich voor een laatste keer en als ze daarna de straat uitloopt op haar pantykousjes, liggen de pumps in het exact drie centimeter hoge gras aan de andere kant van de metershoge muur.