'Feto, je moet stoppen met drinken,' zegt Lenie.

Feto haalt haar schouders op. 'Dit is pas mijn eerste glas,' zegt ze.

'Je gulpt het te snel naar binnen. Zoveel heb je niet gegeten.' Lenies stem blijft bezorgd en daarom drukt Feto het lege glas in haar handen en mompelt iets over het toilet, waarna ze weg strompelt.

'Loop niet zo achter me aan,' snauwt ze, als ze doorheeft dat Lenie haar volgt. Op een bepaald niveau doet het haar goed dat ze haar vriendin daar overduidelijk pijn mee doet. Dan is ze niet de enige die lijdt en momenteel zwelgt ze erin.

Lenie blijft inderdaad staan, al brandt haar afgewezen blik door Feto's hele wezen. Het schuldgevoel komt meteen en leidt haar aandacht af van de andere, scherpe pijn, waardoor ze deze nieuwe sensatie omarmt. Ze maakt het later wel goed. Nu moet ze even alleen zijn. Ondanks dat ene glas, beseft ze dat ze meer zwalkt dan normaal loopt en even weet ze daarop te focussen. Helaas duurt het niet lang en speelt de houding; de glimlach; de líefde van Malas richting Lotus zich weer als een horrorfilm in haar gedachten af. Er zit een grote brok in haar keel die zich niet laat wegslikken. Er branden tranen, al weigert ze die te laten vallen.

'... vind je leuk, Laurens. Ik doe alles voor je.'

Het duurt even voordat de woorden tot Feto doordringen, maar dan beseft ze dat er in een andere gang een gesprek wordt gevoerd dat hoogstwaarschijnlijk niet bestemd is voor andere oren. Dat wakkert haar nieuwsgierigheid alleen maar aan, zeker omdat Laurens' naam is genoemd. Aangemoedigd door de genuttigde alcohol, sluipt ze dichterbij en leunt een meter voor de hoek tegen een leeg stukje muur aan. Ze sluit haar ogen als een kleine duizeling haar overvalt.

'Het spijt me.'

Feto wist niet dat Laurens zo aardig kon klinken, maar het is zijn stem en hij probeert de ander overduidelijk gerust te stellen.

'Laurens...'

Ze heeft geen idee wie het meisje is, al komt de stem haar bekend voor en daarom zal diegene, net zoals zijzelf, ook op de Passiebloem zitten. Voorzichtig schuift Feto een tiental centimeter op. Op hetzelfde moment klinkt het geluid van een worsteling en Feto's gedachten gaan onmiddellijk terug de gebeurtenissen van naar afgelopen maandag. Hoorde ze de woorden niet goed en moet ze nu vrezen voor de veiligheid van het meisje? Vastbesloten om te helpen gluurt ze vooreerst om het hoekje.

Ze ziet hoe Rosemarie bij Laurens in de buurt probeert te komen, maar hoewel de blondine ettelijke centimeters langer is dan Feto, komt ze qua lengte of kracht niet in de buurt van Laurens en die doet zijn uiterste best om haar op afstand te houden, en met succes.

'Roos, ik ben niet geïnteresseerd,' zegt hij. Feto hoort aan alles dat hij op het punt staat zijn geduld te verliezen.

Rosemarie brengt een geluid voort dat klinkt als een jammerklacht, maar er zit ook enige woede in. 'Ik kom uit een rijke familie, je moeder keurt me goed. Ik ben perfect voor je,' zegt ze vasthoudend.

'Stop,' roept Laurens, maar als dat al enig effect heeft, is dat het meisje met een hernieuwde poging bij hem in de buurt probeert te komen. Ze hangt aan zijn arm en haar glinsterende zilveren jurk en schoenen zorgen voor aparte lichtinvallen naar gelang de rijke verlichting in de gang er anders op valt.

Laurens weet haar bij haar bovenarmen vast te grijpen en houdt haar op die manier op haar plek. Als Rosemarie daar al een mening over heeft, laat ze alleen opluchting zien. Haar toon is overwinnend als ze dat benadrukt: 'Je mag alles met me doen en dan zul je zien hoe goed we bij elkaar passen.'

Ze staan zo gedraaid dat Feto Laurens gezichtsuitdrukking ziet (hoewel hij wat anders aan zijn hoofd heeft dan haar aanwezigheid opmerken) en die drukt allesbehalve blijdschap uit. Misschien komt het wel door haar recente ontdekking over Malas gevoelens, of ziet ze de oprechtheid op zijn gezicht, maar ineens voelt ze hoe er een golf aan medeleven voor hem door haar heen spoelt.

Zij hoeft in ieder geval nooit bang te zijn dat iemand haar leuk vindt om haar geld. Ze weet best dat ze niet lelijk is, maar haar uiterlijk heeft ook niet de perfecte schoonheid die andere vrouwelijke leerlingen van de Passiebloem wel bezitten.

Als iemand achter haar aanzit, gaat het om haar persoonlijkheid. Sterker nog: Laurens heeft daar tijden geleden zelfs een opmerking over gemaakt toen hij haar als zijn vriendin vroeg. Ze nam hem toen natuurlijk niet serieus, maar wat als hij dat wel was? Wat als hij afgelopen maandag een aanval van jaloezie had? Het dak van de school is per slot van rekening een locatie waar ze vaker te vinden is – net zoals Malas zich die plek heeft toegeëigend – en het is niet zo dat ze dat bewust geheimhielden. Feto herinnert zich de leerlingen die naar boven staarden tijdens haar agressieve schreeuw.

Hij heeft haar toen angst aangejaagd, maar hij heeft haar niks aangedaan, hoewel hij daar alle mogelijkheid toe had. Over agressie gesproken; het is Rosemarie die op het moment misbruik van haar positie maakt nu Laurens niet van plan lijkt om zijn overwicht op haar te doen gelden.

Ze maakt haar besluit en zet daarom enkele stappen terug. Waar ze net voorzichtig over de loper liep, zorgt ze nu dat haar hakken duidelijk hoorbaar op het marmer van de reep vloer tikken. Haar loopje is niet loodrecht, maar dat maakt niet uit. Sterker nog, als ze doet alsof ze dronken is, zal de ontmoeting zo meteen veel minder ongemakkelijk zijn. De geluiden van de bewegingen stoppen in ieder geval abrupt en Feto ziet hoe zowel Laurens als Rosemarie hun kleding inspecteren als ze hen eenmaal ziet.

'O, hoi,' zegt ze, puzzelend of ze zal omdraaien of verder lopen, nu ze de twee succesvol uit elkaar heeft gehaald.

'Feto,' zegt Rosemarie. Haar stem staat bol van teleurstelling en Feto probeert dat niet persoonlijk op te vatten.

'Ik ben al weg,' zegt ze snel, maar dan heeft ze buiten Laurens gerekend.

'Wacht, Feto,' zegt die. Voor een kort moment staat iedereen stil. Zij en Rosemarie staren naar Laurens, terwijl die overduidelijk wacht totdat Rosemarie vertrekt. 'Ik heb iets met Feto te bespreken dat privé is. Ik zie jou zo wel weer in de salon of buiten,' zegt Laurens uiteindelijk tegen haar.

Zelf vindt Feto die opmerking niet kwetsend, zeker niet omdat ze weet hoe schaamteloos Rosemarie zich net aan Laurens opdrong, maar Rosemarie ziet dat duidelijk anders en er flitst boosheid door haar ogen. Daarna stampt ze weg en wordt het stil tussen hen.

Op dat moment beseft Feto dat ze alleen met Laurens is en een vleug angst komt bovendrijven, hoewel dat snel verdwijnt. Toch lijkt het haar het beste om zelf ook weer de mensen op te zoeken en daarom zegt ze, alweer half omdraaiend: 'Ik moet ook weer gaan. Ik spreek je nog wel.'

'Wacht. Ik wil alleen weten of je ons aan het afluisteren was,' zegt hij.

Ze heft haar gezicht naar hem op en ze hoopt dat er niet teveel van haar gevoelens op te lezen zijn. 'Waarom zou ik dat doen? Wie zou er naar jouw onzin willen luisteren?' Oeps, misschien heeft ze toch meer gedronken dan ze dacht. Normaal gesproken filtert ze haar woorden iets meer dan dat. Bijna schouderophalend doet ze er een schepje bovenop: 'Alsof je zo geweldig bent.'

'Alsof?' zegt hij. 'Ik bén geweldig.'

'Ja ja.' Ze is trots op zichzelf. Ze geeft hem het antwoord dat hij wil, maar hij heeft vast niet door dat het is overgoten met sarcasme. Aan zijn woeste blik te zien, begrijpt ze meteen dat ze hem wat dat betreft te laag heeft ingeschat. 'Je zorgt alleen maar voor problemen,' zegt ze en daarmee maakt ze het een beetje erger voor zichzelf. Het is verstandiger als ze in het vervolg van de drank afblijft. Zelfs een glas kan haar zo te zien al vernietigen, al gaat het - nu ze Laurens wat beter leert kennen - alleen om haar sociale status.

Hij wil antwoorden, maar wordt onderbroken door meerdere snelle voetstappen die dichterbij komen. Is dat Rosemarie, met versterking? Van Feto mag ze Laurens hebben. Ze is blij met de hulp. Als er meer mensen zijn, zal hij geen andere keuze hebben dan haar te laten gaan. Daarom zet ze een stap achteruit, weg van hem. Dat zet hem aan tot zijn volgende actie en hij rent bijna naar voren om wie weet wat te doen.

Feto weet dat ze de gevoelens die haar nu overspoelen zal moeten analyseren, maar daar heeft ze nu geen tijd voor. Nu moet ze de meute ontlopen en een rustig plekje opzoeken. Ze moet het goedmaken met Lenie; alweer. Hoe dan ook, ze let niet goed op en ze voelt hoe haar hak achter de verhoging van de loper haakt, waardoor ze haar evenwicht verliest.

Ze slaakt een schrille kreet en zwaait met haar armen, op zoek naar enig houvast. Haar linkerhand slaat hard tegen de muur, maar het helpt verder niet om haar val te voorkomen. Het volgende moment lijkt als in slow-motion te gaan. Laurens ogen worden groot en hij vervolg zijn run richting haar. Zijn ene schoen haakt achter hetzelfde stukje tapijt en ook hij valt. Feto sluit haar ogen en hoopt alleen maar dat haar achterhoofd geen al te harde klap zal maken, waardoor ze mist hoe Laurens zijn handen achter haar hoofd vouwt, maar ze voelt zijn stevige, veilige grip wel. Op die manier komen ze samen op de vloer terecht. Doordat hij haar schedel beschermde, kan hij zijn andere bewegingen minder makkelijk sturen en op het moment dat Feto haar ogen weer opent, valt hij zwaar bovenop haar. Het laatste restje lucht verdwijnt uit haar longen, maar dat is het niet ergste.

Het ergste is dat zijn lippen op de hare terechtkomen. Ondanks de impact merkt ze vooral hoe teder het aanvoelt. Zacht en vriendelijk. Voor een kort moment is ze te geschokt om te bewegen; om adem te halen; om hem van zich af te duwen, en hetzelfde geldt voor hem. Maar als op commando krijgen ze tegelijkertijd het gezag over hun ledematen terug en krabbelt Laurens in een noodgang overeind. Feto volgt iets langzamer.

Het is doodstil in de gang, maar er bevinden zich veel meer mensen op het kleine stukje dan Feto wil. Haar voorkeur was uitgegaan naar nul, maar zo gelukkig is ze niet. Rosemarie staart haar aan, haar gezicht is verwrongen tot een afzichtelijk masker. Lotus kijkt met geschokte ogen naar het spektakel. Malas heeft zijn arm beschermend om haar heup geslagen en zij leunt licht tegen hem aan. Roderick en Samir zijn er. 

Enigszins achteraf staat Lenie, de uitdrukking die zichtbaar is op haar gezicht, is gemengd.