Helaas is de nachtclub een dood eind voor Feto. Op maandag blijkt Abrus niet open te zijn voor publiek, maar ze weet een jongen aan te schieten die aan de achterkant van het pand voorraden naar binnen sleept. Hij fronst wanneer ze hem een beschrijving van de deejay geeft en haalt zijn schouders op.

'Af en toe hebben we een gastoptreden,' zegt hij. Meer kan hij niet voor haar doen.

Feto begint zich af te vragen of ze er überhaupt wat aan heeft als ze de betreffende deejay spreekt. Waarschijnlijk zag hij haar als een makkelijk slachtoffer: ze gedroeg zich er absoluut naar. De leerlingen van de Passiebloem hebben helemaal gelijk met hun benamingen voor haar en langzaam maar zeker kruipt het besef bij haar naar binnen dat hun gedrag haar straf is. Feto walgt van zichzelf en om die reden reageert ze niet op berichtjes van Lenie nadat ze zich heeft afgemeld voor de komende shiften bij het Heilige Boontje. Ze verdient het niet om de geruststellingen van haar vriendin te horen, want als ze ergens van op aan kan is dat die altijd haar kant zal kiezen en dat verdient ze nu niet.

***

Het kost haar de nodige moeite, maar dinsdag stapt ze vastberaden het schoolgebouw binnen: klaar om zich onder te dompelen in de inderdaad ontzettend aanwezige ijzige sfeer. Het valt Feto op dat het bij blikken en nauwelijks hoorbare opmerkingen blijft. Niemand reageert zo negatief als toen ze de rode kaart had en ze weet dat Laurens gedrag van gisteren daar verantwoordelijk voor is. Er bouwt zich langzaam iets op in haar binnenste en ze beseft dat ze dat er op een gegeven moment uit moet schreeuwen voordat ze ontploft.

Zodra ze het lokaal binnenstapt, ziet ze dat haar tafel en stoel missen. Haar klasgenoten zitten stuk voor stuk keurig op hun plek (wat bijzonder is aangezien er geen leraar te bekennen is) en daardoor valt de lege plek in het midden van het lokaal extra op. Her en der wordt er gegrinnikt en Feto weet niet goed wat ze moet doen. Waar hebben ze de meubels heengebracht? In de gang zag ze niks. Het lichte briesje vanuit een openstaand raam, samen met de blikken van een aantal leerlingen, geeft haar een idee en als Feto haar hoofd naar buiten steekt, ziet ze hoe de tafel in stukken in de tuin ligt. De stoel heeft de val wonderlijk genoeg overleefd en staat er keurig op vier poten naast.

Haar klasgenoten beginnen rumoerig te lachen en wachten overduidelijk af hoe zij daarop zal reageren. Feto weet het even niet meer, maar om hen langer onder ogen te zien is teveel van het goede en daarom rent ze blindelings dwars door het lokaal, vlak langs de net binnenkomende meneer Van Bommel. Voordat hij wat kan zeggen, glipt ze weg en pas als ze zich op het dak bevindt, staat ze stil.

'Aaaaaaaaaaah,' schreeuwt ze. Het plein beneden haar is niet helemaal leeg en ze ziet hoe een groepje leerlingen zoekend om zich heen kijkt. Feto zet een stap naar achteren, zodat ze niet meer zichtbaar is voor hen.

'Dat kan harder,' hoort ze achter zich en haar hartslag versnelt onmiddellijk. Ze slaakt een zielig klinkend kreetje van angst en draait zich zo vlug om dat ze haar armen uitslaat om niet om te vallen. Ze hield haar wiskundeboek vast, die heeft ze immers niet op de lestafel kunnen leggen, maar die valt nu op de grond. 'Wooow, rustig aan,' zegt dezelfde stem.

Het is Malas.

Natuurlijk is het Malas.

Als ze hem ziet, komt hij net half overeind van de pallets die zijn zitplaats vormen. Hij heeft een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Na een korte aarzeling, staat hij helemaal op en loopt dichterbij.

'Hebben ze je pijn gedaan?'

'Ze hebben mijn tafel uit het raam gegooid,' zegt ze. Hoewel ze het bitter wilde laten klinken, komt het laatste woord er als een sniklach uit. Ze schudt haar hoofd nu ze eraan terugdenkt. Zo creatief had ze haar medeleerlingen niet verwacht, en daarom besluit ze dat ze onder de indruk is van hun actie en niks anders. Er is geen angst meer en geen woede. De zelfverachting smelt weg.

'Dat is beter,' zegt Malas en hij knikt goedkeurend naar haar waterige glimlach. Dan wenkt hij naar de pallets achter zich. 'Kom, dan gaan we even zitten. De lessen lopen niet weg.'

Misschien niet, maar ze heeft gisteren ook het nodige gemist. Toch protesteert ze niet en neemt zonder woorden naast hem plaats. De stilte is genoeglijk en langzaam verdwijnen de laatste restjes van haar slechte gemoed. Feto draait zich naar Malas toe om hem te bedanken. Met zijn relaxte gedrag brengt hij haar tot rust op het moment dat ze dat het meest nodig heeft en daar is ze hem dankbaar voor.

Precies dat moment kiest een kruisspin uit om zich aan een lange draad in zijn haren te nestelen en Feto zegt zacht: 'Blijf stil zitten, ik haal even een spin uit je haren.' Dat is wel het minste wat ze voor hem kan doen.

Hij bevriest dusdanig in zijn houding dat ze hem ervan verdenkt niet van de kriebelige beestjes te houden. Zelfs is ze er ook niet dol op, maar ze is er gelukkig ook niet bang voor. Ze probeert het beestje zo min mogelijk te verstoren, het laatste wat ze wil is dat er een aantal poten in Malas' kapsel achterblijven, en uiteindelijk krijgt ze hem er heelhuids uit. Met een zwaai gooit ze hem van zich af en geeft hem op die manier de vrijheid.

'Hij is weg hoor,' zegt ze en ze glimlacht om de opgeluchte blik die op zijn gezicht verschijnt.

'Dankjewel, mijn redder.'

Zijn hoogdravende woorden verdiepen haar lach en ze ziet hoe Malas haar intenser aankijkt dan hij ooit heeft gedaan. Op de een of andere manier kan ze haar blik niet van hem afhouden en ze weet ook niet zeker of ze dat wel wil. Schrap dat. Ze weet zeker dat ze tot het eind der tijden in die prachtige ogen van hem wil staren. De kleur is een bijzondere mix van groen en lichtgrijs, een heel verschil met het saaie bruin van haar eigen kijkers. De vlinders in haar buik fladderen hevig.

'Heb je zin om mee te gaan naar een verjaardag van een vriendin van mij?'

Feto kijkt nu verward naar Malas. De woorden waren duidelijk genoeg, maar de betekenis ontgaat haar voor een moment.

'Jij bent ook een vriendin van mij,' zegt hij geduldig. 'Het lijkt me leuk als je meer van mijn vrienden leert kennen.'

'D-dat is goed.' Feto kreunt in zichzelf. Ze stottert nooít!

'Gezellig, ik stuur je de gegevens,' belooft hij.

Hij zet zijn lange benen op de grond en Feto beseft dat hij van plan is om weg te gaan. Ze moet wat zeggen om hem langer bij zich te houden. Zijn gezelschap is zo prettig.

'Mag ik eventueel ook iemand meenemen?' Haar vraag komt er zacht, maar duidelijk uit.

Malas' keert zich naar haar toe en zijn gezichtsuitdrukking verzacht. Ze weet niet wat hij denkt, al doet ze een gok. Waarschijnlijk denkt hij dat ze het eng vindt om ergens alleen heen te gaan en als ze eerlijk is, is dat inderdaad het geval. Hij knikt in ieder geval en vertrekt dan echt. Feto is ervan overtuigd dat Lenie een gratis feestje niet zal afslaan en op deze manier kan zij het goedmaken met haar vriendin. Tevreden met deze win-winsituatie, is ze voldoende opgeladen om de rest van de schooldag te kunnen uitzitten.