"Hoe vaak moet ik dit nog doen?!" schreeuwde mijn moeder van beneden.

Omdat ik weer naar school moest, liep mijn hele slaapschema in de war.

Ik ging later naar bed. Wat betekende dat ik later wakker werd. Maar dat kan ik niet meer.

Dit was een van die ochtenden dat ik haastig wakker werd. Snel mijn telefoon pakken en mijn spullen in mijn tas stopte.

Voordat ik het doorhad, gooide ik boeken van de ene kant van de kamer naar de andere. Niet echt kijkend welke ik heb gepakt. Hopen dat het de boeken waren die ik vandaag nodig had.

Toen ik klaar was keek ik naar de tijd en realiseerde me dat ik ongeveer 5 minuten had om bij de bushalte te komen. Ik rende de trap af en zag mijn ouders in de woonkamer zitten.

'Je had me niet wat eerder kunnen roepen?' vroeg ik terwijl ik haastig mijn jas aandeed. Ook al was het bijna zomer. Het was nog iets te koud om in een hoodie rond te lopen.

"We hebben het geprobeerd." Mijn vader zei emotieloos "Ik heb je al gezegd, koop een wekker" zei mijn moeder zwaaiend toen ik de deur opendeed. "Jaaa Jaaa"

Ik ren sneller dan ik ooit had gedaan, zodat ik de bus niet zou missen. Maar dat deed ik wel.

Ik zuchtte terwijl ik op de bank ging zitten. Nu zal ik aan mijn ouders moet vragen om me naar school te brengen. Ik kan niet wachten op de volgende.

--

Ik liep de school binnen, ongeveer 10 minuten voor de bel. Normaal zouden dat er meer zijn. Maar ja, normaal zou ik de bus niet missen...

Ik had het geluk dat mijn vader een vrije dag had en dat hij in een goed humeur was. Als ik te laat op school zou komen, zou mijn leraar niet blij zijn geweest.

Ik leg mijn jas weg. En nogmaals, ik hoopte dat ik de juiste boeken had meegenomen, ik was zo opgelucht toen ik zag dat ik dat had gedaan.

Ik begon naar de kantine te lopen, om me heen kijkend om iemand te vinden die ik kende.

Het was moeilijk te zien door de menigte mensen die zich verzamelden om hun vrienden te ontmoeten.

Voordat ik het wist, dacht ik erover om het op te geven vanwege alle mensen die me allerlei kanten op duwden. Waarom zitten er ineens zoveel leerlingen op deze school?

Na nog een laatste duw slaak ik een lange zucht en besluit te wachten tot ik een sterke trek aan mijn arm voel. Na een flink aantal mensen in het gezicht te hebben geslagen, was de menigte verdwenen en stond ik in de open ruimte.

"Daar gaan we" Ik kijk achterom om te zien wie me trok, het was Rachel. "Hallo.." Zei ik terwijl ze mijn arm losliet. "Het heeft lang genoeg geduurd", klaagde ze.

"Ik heb het geprobeerd." Zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg "mhm.. hoe dan ook, nu je hier bent, moet je dit zien" zei ze enthousiast "is dit over dat rare bericht van gisteren?" vraag ik zodra ze zich probeert om te draaien.

'Je zult het zien,' zei ze met een grijns. Ze draaide zich om, ik volgde haar naar een tafeltje achter in de kantine.

Als we dichterbij komen merk ik dat iedereen opgewonden naar Adam staarde, die met zijn hoofd in zijn armen verborgen zat.

"Jongens! Ik heb hem gevonden!" Schreeuwde Rachel terwijl ze me nogmaals naar de rest trok "oh geweldig, kom hier" zei Emily springend van haar stoel, die ze me letterlijk in de stoel duwden.

"Wat is er?" Ik zeg terwijl ik naar Adam staar, zonder ook maar een seconde op te kijken "oh niets", zegt Rachel, terwijl ze haar handen op zijn schouders legt.

"Hou op jongens, het is niets bijzonders", klaagt hij, zijn stem gedempt door de tafel.

'Kijk dan omhoog,' zei Emily, die naast hem ging zitten. "Nee... ik wil niet"

'Wat is er aan de hand,' vroeg ik, nu helemaal in de war door wat er gebeurde. 'Vraag dat niet aan mij, vraag het aan Adam,' antwoordde Rachel en liet zijn schouders los.

Hij slaakte een zucht en tilde zijn hoofd een beetje op "niet lachen", zei hij voordat hij helemaal opkeek "waarom zou ik-"

Zodra hij opkeek, merkte ik het.

Een bril.

Voordat ik het wist, zat ik al te staren "wow, ik denk dat hij net een nieuwe knik heeft ontdekt" grapte Emily

"Hey ben je daar?" Ik werd uit mijn gedachten gerukt door een hand die voor mijn gezicht bewoog. "Ik- ja... Uhm" Ik voelde mijn gezicht rood worden.

Iedereen staarde, Emily en Rachel keken me alleen maar geamuseerd aan "wow, dat is een reactie die je daar kreeg" Rachel grijnsde.

"Ik-" Ik wist echt niet hoe ik moest reageren, ze hebben gelijk, wat was dat. 'Ik zei dat hij het zou leuk zou vinden,' zegt Rachel en geeft Adam een ​​klein duwtje 'wha-'

Ik keek weg en krabde aan mijn achterhoofd. Dit was awkward.

De bel trok al onze aandacht, dat was een snelle 10 minuten. We staan ​​allemaal op en lopen naar de klas, ik kon het niet laten om af en toe even naar Adam te gluren. Deze bril maakte het een stuk moeilijker.

----

De les was voorbij voordat ik merkte dat hij begonnen was, ik was zo in gedachten verzonken, er is de afgelopen week veel gebeurd, veel meer dan ik wilde.

Het was leuk om Michael weer te zien, en zelfs om David te ontmoeten.

Een hand in mijn schouder haalde me uit mijn gedachte, terwijl ik opkeek merkte ik dat de hele kamer leeg was, behalve al mijn vrienden "Hallo Nathan, ben je wakker?" Zei Emily, terwijl haar gezicht plotseling voor me verscheen "huh? Oh ja, sorry" ze keken me allemaal geamuseerd aan.

We begonnen allemaal naar de kantine te lopen toen Rachel ons plotseling stopte 

'Wacht! Adam! Heb je die sleutel niet nog?'

"Oh? Ja, hoezo?" Hij keek haar aan, de hint niet begrijpend. "Laten we daar gaan eten" stelde ze opgewonden voor

"Waar heb je het over?" vraagt Daniel, net zo verward als alle anderen. "Weet je het niet? Adam heeft een sleutel van een leeg klaslokaal" plotseling duwde Emily zichzelf langs me heen. "Serieus?" haar ogen groot terwijl ze op zijn antwoord wacht.

"Uhm...Ja," zei hij en deed een stap achteruit "laten we gaan!" Ze zei terwijl ze haar armen op zijn schouders legde "oke.."

----------------------------