Iedereen staarde ons zwijgend aan. Ik kan niet geloven dat ik dat zojuist heb gedaan, ik kijk naar Jacob, en hij begint te lachen "haha, ja, bedankt" hij staat op en loopt naar zijn bed.

Ik zucht en leg mijn gezicht op Adams schouder "Uhm ... wat ben je aan het doen?" Vraagt ​​Ein, nog steeds in de war door wat er net is gebeurd, op dit punt bloosde Adam hard, en ik zat daar maar.

Ik liet het los en ging weer op mijn bed liggen "mijn beurt?" Het wordt stil en ik ga verder met "Emily, truth or Dare?" Vraag ik, met mijn hand op mijn ogen. Ze blijft even stil, maar antwoordt "..truth"

Ik slaakte nog een zucht "wat heeft Tyler je die ene keer in het café verteld"

nu waren alle verwarde blikken op Emily gericht, 'Tyler?' "Cafe?" Iedereen keek haar alleen maar aan, ik keek op naar Adam, die zich op dit punt zichtbaar ongemakkelijk voelde.

Ik pak zijn hand, hij leek een heel klein beetje te kalmeren. Ik kijk terug naar Emily en wacht op haar antwoord.

"Hij .. vertelde me .. hij vertelde me iets over jullie twee" dus ik had gelijk "Hij had he beloofd." Zeg ik tegen mezelf: ik voelde me verraden, maar ik heb nog niet het hele verhaal gehoord "wat zei hij precies?" Vraag ik, ik weer omhoog naar het plafond, hier komt het.

"Iets ... over een relatie." antwoordt ze, terwijl ze wegkijkt "w-wat?" Vraagt Adam ​​verbaasd: "Ik dacht dat hij had beloofd het aan niemand te vertellen"

Emily kijkt een beetje op "ik denk niet dat hij het met opzet deed" het wordt even stil, maar dan wordt het te veel "wacht, wat is hier aan de hand ... ik ben zo in de war nu" Ein kijkt mee naar ons alle drie "we., We hebben een relatie", antwoordt Adam zachtjes

"wat?" Hij kijkt naar hem "wie?" Ik wreef een beetje met mijn hand en legde de link "wanneer is dat gebeurd?" Hij vraagt ​​verbaasd "ongeveer 3 weken geleden, misschien" antwoord ik terwijl ik weer rechtop ga zitten, we zien er tenminste uit alsof ze er geen probleem mee hebben.

Plots doet Daniel ook mee aan het gesprek "eindelijk" gaat hij naast me zitten "Wat?" Hij slaat zijn arm om mijn schouder, ik kijk hem verward aan

"wat had je verwacht dat ik zou doen?" Ik kijk hem aan en hij lacht "ik weet het niet, ik heb er nooit echt over nagedacht, misschien dacht ik dat je het niet zou accepteren"

"Nou, je bent mijn vriend, ik accepteer je, wat er ook gebeurt" iedereen kijkt naar Daniel, ik kijk om me heen en ze glimlachen allemaal. Adam slaakte een zucht "Ik wist dat we er te veel over nadachten" Ik lach en geef hem een ​​speels duwtje.

-

Niet snel daarna gaan ze allemaal terug naar hun eigen kamer, gaan de lichten uit en laat ik mezelf eindelijk kalmeren. We hebben het gedaan, we hebben het ze verteld... Ik denk dat ik Jacob hiervoor kan bedanken, als hij er niet was, weet ik niet zeker of ik dapper genoeg zou zijn geweest.
Maar ik zou er niet langer aan moeten denken, nu moet ik rusten. Ik hoop dat mijn voet morgenochtend beter aanvoelt

-

Ik word wakker en zie dat iedereen al weg is. Ik gooi mijn dekens van me af en hang mijn voeten van het bed, ik maak me klaar om op te staan ​​maar ik word onderbroken door een plotselinge stem

"Ja, doe dat niet, dat loopt niet goed af" Ik kijk op en zie Jacob in de deuropening staan

"en waarom niet?" Vraag ik terwijl ik weer naar beneden val "het gaat pijn doen" hij loopt naar binnen en gaat op zijn bed zitten "Hoe weet je dat?" Vraag ik verward "omdat je gisteren behoorlijk gevallen bent"

'je was er niet eens.' Ik maak me klaar om weer op te staan

"Nou, niet klagen" ik probeer op te staan, maar zodra ik mijn gewicht op mijn enkel leg, val ik weer naar beneden, mis ik mijn bed en val ik op de grond. Ik hoor dat Jacob lacht 'zei ik toch'

Ik til mijn hoofd op en staar hem geïrriteerd aan "hou je kop". Ik ga weer liggen en blijf gewoon een tijdje zo.

Ik hoor wat geluiden aan de Jacobs kant van de kamer, maar ik was te lui om op te kijken. "Dus? Blijf je gewoon liggen" hoor ik als hij dichterbij komt lopen

"Ja, het is comfortabel" hij kijkt verward naar beneden "je kunt niet opstaan, of wel" ik pruil en kijk weg "kan ik wel" "doe het dan" Ik pak de zijkant van het bed en probeer mezelf op te tillen van de grond, ik kom zo ver als zitten, en ik geef op "heb je hulp nodig"

Ik kijk weg "ja .." hij grinnikt en steekt zijn hand uit, ik pak hem vast en hij tilt me ​​van de grond.
Ik sta op, maar in plaats van op te blijven, val ik weer naar beneden, maar deze keer voelde ik de grond niet.

Ik kijk op "Ik dacht dat je me ging helpen!" Zodra Jacob me omhoog trok, verloor hij zijn evenwicht en viel hij zelf neer "Ik dacht niet dat je zo licht zou zijn", zegt hij terwijl hij me wegduwt

"je had gewoon wat minder kracht kunnen gebruiken" hij probeert me af te duwen, maar ik kon mijn voet niet bewegen, de pijn werd alleen maar erger met elke beweging "hey, stop, je doet me pijn" hij stopt met duwen , en ik balanceer mijn gewicht op mijn armen, zodat hij zelf weg kan.

"Jongens, ik denk niet dat dit iets is dat je zou moeten doen" Ik kijk plotseling naar de deur en ik zie Rachel daar staan, glimlachend

"Ik-het is niet wat je denkt" stottert Jacob, terwijl hij snel onder me vandaan komt. Ik laat mezelf weer op de grond vallen en draai me om naar het plafond. "Gaat het?" Ik zie Rachels gezicht boven me verschijnen, ik schud mijn hoofd.

Meteen daarna lopen de anderen terug naar binnen "wat ben je aan het doen?" Vraagt ​​Emily terwijl ze ging naast me zitten "oh, ik dacht dat de vloer er gewoon comfortabel uitzag" zeg ik sarcastisch "en? Is dat zo?" Ze antwoordt "een beetje",ze lachte en ik kreeg hulp bij het opstaan.

Ik ga op mijn bed zitten en slaakte een zucht, voordat ik weer naar beneden zak "dit is irritant aan hey worden" Emily gaat naast me zitten "snap ik, nu kun je niet meer meedoen aan activiteiten" Ze heeft gelijk, maar ik wilde toch niet echt veel doen "wat ga je doen?" Vroeg ze, terwijl ze me aankeek: "Ik denk dat ik maar hier blijf, er is niets dat ik kan doen, toch?"

-

Ik bracht de rest van de dag alleen door in onze kamer. Gelukkig voor mij ging de dag sneller voorbij dan ik had verwacht, toen we ons allemaal klaarmaakten om naar huis te gaan, hielpen de leraren en mijn vrienden me om naar de trein te gaan, ik kreeg een stoel zodat ik mijn benen kon laten rusten in de stoel voor mij, normaal zou dat niet mogen, maar ze maakten een uitzondering voor mij.

We kwamen na ongeveer een uur terug, en toen ik uitstapte, wachtten mijn ouders al op me

"Wat heb je gedaan?!" vraagt Mijn moeder ​​zodra ze me moeilijk ziet lopen "ik ben gestruikeld", ze rende naar me toe en hielp me naar de auto. Ik rustte gewoon meer uit, gelukkig was het weekend.