Oké, het hoofdstuk werd te lang, dus ik splits het op.

----
Rachel POV *

De volgende dag was ik vastbesloten om een ​​antwoord te krijgen. Gisteravond probeerde Adam uit te leggen wat er precies tussen de twee aan de hand was, maar ik kreeg nooit een duidelijk antwoord. Hij vertelde me dat het me niet aanging. Het was duidelijk dat er nog iets tussen hen gebeurde.

Ik liep de school binnen, die was nog behoorlijk leeg. Toen ik om me heen keek, zag ik Nathan alleen aan een tafel zitten. Ik besloot dat als Adam het me niet vertelde, ik hem net zo goed kon proberen.

Ik loop naar hem toe en gooi mijn tas op tafel, hij kijkt op van zijn telefoon, verrast door mijn plotselinge verschijning. Hij hervindt zijn evenwicht en bergt zijn telefoon op. "Wat wil je?" vroeg hij licht geïrriteerd.

"Waarom zou ik iets willen?" Vraag ik onschuldig. 'Waarom zou je anders naast me zitten', antwoordde hij ernstig. "Ik weet dat je me aardig vindt."
Ik haalde mijn schouders op terwijl ik naast hem ging zitten. "Ok daar heb je een punt" ik haal mijn schouders op.

'vertel het me eens. Wat is er aan de hand tussen jou en Adan?' Vraag ik terwijl ik hem in de ogen kijk. Hij slaakte een diepe zucht, voordat hij zijn hoofd weer naar mij draaide. "weet je, het heeft echt niets met jou te maken." antwoordt hij.

'Ja, hij is mijn beste vriend.' Ik verdedig het, hij leek hier niet van onder de indruk. "Nou, als hij je beste vriend is, vraag het hem dan", schoot hij terug. 'Als hij het je wil vertellen, tenminste. Maar ik dacht dat hij het al had uitgelegd.' Ik keek hem een ​​beetje boos aan.

'Hij deed het niet, hij zei dat het niet belangrijk voor me was ...' zei ik terwijl ik in mijn schoot keek. 'Nou dan. Ik denk dat ik het je dan ook niet moet vertellen,' zei hij voordat hij opstond en probeerde weg te lopen, maar ik trok hem terug. 'Vertel het me toch maar,' zei ik resoluut.

Hij slaakte een zucht toen ik zijn arm losliet. "Waarom wil je het zo graag weten!" vroeg hij verslagen. Omdat hij mijn vriend is en ik hem ken. 'Omdat ik me zorgen om hem maak,' zei ik terug. 'en hij wil niet met me praten.'

Ik heb de situatie eerder met hem zien gebeuren. De vorige keer liep het helemaal niet goed af. Ik probeer er gewoon voor te zorgen dat hij niet weer een gebroken hart krijgt.

'Kom op, vertel het me nou maar al ...' duwde ik. Hij probeerde weer op te staan, maar ik dwing hem weer terug op zijn stoel. "kun je daarmee stoppen?" zei hij gefrustreerd. 'Alleen als je het maar uitlegt.'

"Nee." Ik laat gaan. 'Je dwingt hem toch niet, hè!' Zeg ik uiteindelijk eindelijk. Ik weet niet waarom ik dat zei, maar hij moest het me op de een of andere manier vertellen.
"Whoa? Wat ?!" vroeg hij beledigd. 'Waarom zou hij dat anders met jou doen?' ik had inmiddels door dat wat ik binnenkwam op het punt stond een kus te worden. "Ben je nu serieus!" Hij riep, hij begon echt boos te worden. "Waarom zou ik dat doen !?"

'Ik weet het niet,' zeg ik terwijl ik wegkijk. Ik had niet moeten zeggen... "Dat is het niet, oké?" zei hij geïrriteerd terwijl hij wegkeek van de tafel. "Wat is het dan?!" Smeekte ik bijna. Hij slaakte een diepe zucht en keek me weer aan. "nou ..." vroeg ik ongeduldig. "vertel het m-."

'We zijn aan het daten, oké?' Hij flapte eruit voordat ik nog meer kon duwen. Dat is precies waar ik bang voor was. "Wat?" Zei ik terwijl ik opstond. "wat is er aan de hand?" plotseling merk ik dat Adam was gearriveerd en ons beiden verward aanstaarde. Ik pak snel mijn tas en ren weg.

---

Dit is precies waar ik bang voor was. Dit is precies wat er de vorige keer gebeurde. Ik denk dat ik dit zou moeten zien aankomen. Ik bedoel, hij vertelde me dat hij iemand leuk vond, ik had gewoon niet verwacht dat dit zou gebeuren.

Daarom vertrok hij elke dag zonder mij. Waarom hij bijna altijd op zijn telefoon was als we iets samen deden.

Na nog meer gelopen te hebben, hoorde ik het geluid van de bel en besloot ik langzaam naar de les te gaan. Toen ik binnenkwam, zag ik Adam in zijn stoel zitten en besloot ik voorlopig ergens anders te gaan zitten.

De klas ging sneller voorbij dan normaal, en nadat het voorbij was, verliet ik het lokaal en ging meteen naar huis.

---

Ik ging aan mijn bureau zitten nadat ik mijn huiswerk had afgemaakt. Ik besloot dat  boos zijn niets ging doen, ze waren al samen, het beste wat ik kon doen was het steunen, in de hoop dat het deze keer anders zou zijn. Dus ik stond op en liep de straat over.

Ik bereikte zijn huis en klopte op de deur, maar nogmaals, in plaats van hem deed zijn moeder de deur voor me open. 'Rachel! Hé.' begroette ze. "Kom binnen." Ik glimlachte en stapte naar binnen, ik deed mijn schoenen uit terwijl ze tegen me praatte. 'Ik vermoed dat je hier bent voor Adam?' glimlachte ze.

Ik knikte terwijl ik opstond van de vloer. 'Hij is boven, je kent de weg,' zei ze terwijl ze weer de woonkamer in liep. "Oh, maar er is wel iemand anders," voegde ze eraan toe voordat ze verdween. Dat kan maar één persoon zijn.

En ik had gelijk. Net als de vorige keer, zodra ik de deur opendoe, stonden ze op het punt te zoenen. "Maak je een grapje?" Ik zucht. Ik draai me om en loop terug naar beneden. Ik trek lui mijn schoenen aan en loop terug naar huis. Ik zal het later over hem hebben.

"Hey wacht!" Schreeuwde Adam terwijl hij achter me aan liep. "wat!" Vraag ik geïrriteerd terwijl ik me omdraai om hem aan te kijken. 'Ik moet je iets vertellen,' zei hij zenuwachtig. Serieus, gaat hij het me nu vertellen? 'Nathan en ik, we zijn aan het daten,' zei hij still.

Ik wist het al, maar ik was blij dat hij het me zelf ook vertelde. "Ja, ik weet het" zucht ik. Hij kijkt verslagen neer: 'Het is prima, ik ben niet boos.' Ik bekeek hem. Ook al voelde ik me nog steeds een beetje boos, maar dat had niets met hem te maken.

'Wat was er dan met die reactie?' vroeg hij, verwijzend naar mij die meerdere keren wegstormde. "Nou, ik had niet echt verwacht dat ik zo erachter zou komen", legde ik uit. "Het spijt me", bloosde hij. "Het zal niet meer gebeuren." Hij glimlachte. Ik knikte en omhelsde hem. We gingen weer naar boven, maar ik bleef niet lang. Ik wilde allebei daar weg en ze privacy geven.

---

Later die dag zag ik Nathan eindelijk vertrekken en besloot terug te gaan om nog wat met Adam te praten. Ik dacht niet echt dat het juist zou zijn om dat eerder te doen. Dus ik ging terug naar zijn huis.

Toen ik zijn kamer binnenkwam, zat hij op zijn bed. Hij had zijn telefoon tevoorschijn gehaald en was waarschijnlijk aan het chatten met, nou ja, he weet het. Hij keek op toen hij zag dat ik binnenkwam.

'Oh, hé,' zei hij terwijl hij rechtop ging zitten. "Hallo", zwaaide ik onhandig. Ik liep naar hem toe en ging op zijn bed zitten. "Wat is er?" vroeg hij enigszins verward. 'Niets, ik wilde gewoon met je praten. Alleen.' Ik antwoorde.

"Oke?" antwoordde hij, nog meer verward. 'Weet je zeker dat dit een goed idee is?' Vraag ik, verwijzend naar zijn relatie. "wat bedoelt je?" vroeg hij, wetend wat ik bedoelde.

'Ik bedoel ... weet je nog wat er de vorige keer is gebeurd?' Ik verbrijzelde. Hij keek van me weg. 'Dit zal niet meer zijn zoals de vorige keer.' hij verdedigde, hij keek me niet aan. 'Dat weet je niet,' zei ik kalm, omdat ik hem niet van streek wilde maken.

'geloof me,' zei hij, eindelijk naar me kijkend. 'Ik vertrouw je', zeg ik terug. 'Ik maak me zorgen over hem,' zeg ik eerlijk terug. 'Nou, je moet hem ook niet vertrouwen,' zei hij met een lichte stemverheffing. "Hoe kun je dat zeker zeggen, jullie hebben elkaar pas een week geleden ontmoet!" Zeg ik, zelf geïrriteerd.

Hij zweeg even, keek alleen maar naar de grond voordat ik verderging: "Luister, ik wil gewoon dat je voorzichtig bent." Reikend naar zijn schouder. 'Je valt heel gemakkelijk, en ik wil niet dat het zo is als bij Je-'

'Zeg zijn naam niet', snauwde hij terwijl hij abrupt opstond. Ik trek mijn hand terug, geschokt door zijn plotselinge uitbarsting. 'Ik heb het je al verteld,' zei hij, terwijl hij me aankeek. Ik zag tranen die zich dreigden te vormen. 'Zo zal het niet zijn,' zei hij terwijl hij naar beneden keek. Ik stond op en omhelsde hem.

"Ik hoop dat je gelijk hebt". Zeg ik terwijl ik hem terug knuffel.

----
A/N

Ok dat was de extra dan weer
Beetje awkward midden in het verhaal, sorry daarvoor.

Voor de mensne die dit later lezen is het als het goed is beter aangesloten aan het hele verhaal.

Sorrycals je niet zo iemand bent, hopelijk is het niet te onduidelijk...