Rachel POV *

Ik kan hem gewoon niet uitstaan, sinds ze elkaar voor het eerst ontmoetten, heeft hij hem geen moment alleen gelaten. Wie denkt hij dat hij is, mijn beste vriend van mij afpakken?

-

Ik werd die dag zoals altijd vroeg wakker, pakte snel al mijn schoolspullen en liep naar de overkant van de straat, naar zijn huis.

Zodra ik wilde aanbellen, gaat de deur open "oh, Hey Rachel"

Toen de deur openging, verwachtte ik dat Adam opendeed, maar ik werd opgewacht door zijn moeder. "Oh, hoi ... i-is Adam er niet?" Vraag ik verward.

"Oh het spijt me maar hij is al vertrokken .." zei ze, "wat?" Vraag ik verward. Waarom zou hij zonder mij vertrekken?

"Bedankt, ik denk dat ik dan alleen zal gaan" Ik glimlachte en zwaaide gedag en liep naar de bushalte, nog steeds niet zeker waarom hij wegging, is het niet een beetje te vroeg om naar school te gaan.

Ik liep naar school en voelde me een beetje geïrriteerd omdat hij me niet vertelde dat hij zonder mij vertrok. Het werd erger toen ik hem naar de kluisjes zag lopen, wederom met diezelfde jongen. Ik volg ze naar hun stoel en ga naast hem zitten.

"Hallo!" Zeg ik luid terwijl ik mezelf naast hem parkeer. "Whoa! Waar kom je vandaan?" Vroeg Adam verbaasd.

"Wat? Ik kan hier niet zitten?" vraag ik. "Ik zei dat niet  ... je verraste me gewoon, dat is alles"

Ik glimlach terwijl ik me omdraai naar Nathan die voor ons zit. "Jij bent hier ook, zie ik"

"Ja .." antwoordde hij verward kijkend. Plots ging de bel, toen ik mijn kans zag en Adam meenam. "Wacht, wat ben je-?" Vroeg hij verward. "We moeten praten".

We gingen op onze toegewezen stoelen zitten vlak voordat de les begon. 'Heb je me echt zo mee moeten nemen', klaagde hij.

'Waarom ben je zonder mij weggegaan,' vraag ik teleurgesteld, 'ik dacht dat we altijd samen naar school gingen.'

'Nou ja ... ik eh ... ik was het vergeten.' Hij haalde zijn schouders op. "Vergeten..." Het was duidelijk een excuus, maar ik liet het gaan "nou ja, maar vergeet de volgende keer niet". Hij knikte en de les begon.

—-

Na wat als eeuwen voelde, ging eindelijk de bel en was het tijd voor eten.

'Hé, heb je nog toegang tot dat klaslokaal', vraag ik, in de hoop dat we daar onze lunch kunnen eten.

"Hm? Ja, die heb ik ik?" zegt hij, niet zeker wat ik bedoelde. "Nou laten we gaan!" Ik sta opgewonden op en we gaan naar de kamer.

Zodra we naar binnen gaan, realiseer ik me dat de tafels zijn verplaatst sinds de laatste keer dat ik hier was. Vertel me niet-

'Hé, Adam?' Hij keek achterom "ben je hier met iemand geweest?" vraag ik. "Ja waarom?" Zodra ik zijn gezicht zag, was het duidelijk wie het was. 'Het ziet er gewoon anders uit ...' zucht ik als ik naar binnen ga om aan tafel plaats te nemen.

-

Na de lunch gaan we allebei weer naar het klaslokaal, als we in de gang komen, zie ik Nathan achter ons deze kant op komen. Ik trek Adam snel met me mee, om er sneller te komen.
Ik kijk achterom en zie Nathan me verward aankijken.

Hij is de laatste tijd te dicht bij hem.
En ik hou er niet van. Wat probeert hij precies te doen?

—-

"Ga je gang, ik vergat iets in mijn kluisje," zei Adam terwijl de bel ging. "Oh .. oké" hij draaide zich om en liep weer naar binnen.

Hij zei dat ik door moest gaan, dus ik begon naar de aula te lopen om aan onze gebruikelijke tafel te zitten.

Maar na ongeveer 10 minuten wachten werd het een beetje achterdochtig. Waarom is hij nog niet terug, hij hoefde alleen maar iets terug te halen.

Geïrriteerd ging ik terug om te zien of hij nog bij zijn kluisje zat. Weet je, misschien vergat hij iets, of had hij moeite om zijn kluisje te openen.

Ik hoopte echt dat dat het geval zou zijn. Maar zodra ik terugkwam en naast zijn kluisje stond, besefte ik dat hij me niets vertelde.

----

Ik ging rond om hem te zoeken. Ik ging naar de klas om te kijken, maar toen ik rondkeek was het leeg zoals verwacht.

"Uhm .. wat ben je aan het doen" hoorde ik een stem achter me. Toen ik me omdraaide, zag ik een van de vrienden van Nathan achter me. Hoe heette hij ook alweer? Dave? Dan- Daniel!

'Op zoek naar mijn vriend,' antwoordde ik, naar hem opkijkend. "Wat doe je?" Vraag ik terug.

'Ik ben net teruggekomen omdat ik iets vergeten was in de klas. En toen zag ik je de enige doorgang blokkeren', zei hij gebarend naar de deur. Ik keek achter me en schoof opzij. 'Het spijt me,' zei ik snel terwijl ik opzij ging zodat hij kon passeren.

Ik zag hem binnenkomen en iets van een bureau pakken. Hij liep terug naar buiten en deed de deur achter zich dicht. Hij glimlachte snel naar me voordat hij weer wegliep, maar ik pakte hem beet en hield hem tegen.

"wacht even, je kent Nathan toch?" vroeg ik. Hij draaide zich om en keek me een beetje verward aan. "Ja, waarom?" Ik liet zijn arm los en deed een stap achteruit. "heb je een idee waar hij is?" Vraag ik onhandig.

Hij zuchtte licht en dacht even na voordat hij antwoord gaf. "Niet echt, hij rent gewoon elke pauze weg. Niemand van ons weet waar hij heen gaat", legt hij uit. 'Maar ik vermoed dat het iets met Adam te maken heeft', voegde hij eraan toe. Ik keek plotseling op.

"wat bedoelt je?" Vraag ik nieuwsgierig. 'Ze zijn de laatste tijd bijna onafscheidelijk.' hij haalde zijn schouders op. Ik dacht er even over na. Dus ik ben het niet alleen. 'Het spijt me dat ik je niet kan helpen.' Daniel verontschuldigde zich. Ik schudde mijn hoofd. 'Het is prima, ik denk dat ik ze maar zelf ga zoeken.' hij knikte. "Als ik hem tegen kom zeg ik wel dat je het zoekt, 'zei hij voordat hij wegliep.

Ik stond daar een tijdje, voordat ik besloot om rond te lopen, denkend aan elke plek waar ze konden zijn. Er kwam niets in me op, voor zover ik wist, zou de enige plek waar Adam in pauzes zou zijn, nou ja, bij mij zijn. Ik zou niet weten waar hij heen zou gaan met iemand anders.

Ik liep nog wat rond, en gangen werden langzaam leger. Studenten zijn we meestal verspreid over de school, maar dit gedeelte leek behoorlijk leeg te zijn.

Ik stond op het punt het op te geven en liep gewoon naar de aula toe om snel wat eten te halen voordat de pauze voorbij was, toen ik plotseling het licht zag branden in een klaslokaal in de buurt. Raar, ik had kunnen zweren dat niemand die kamer in minstens een jaar had gebruikt, het is voornamelijk opslag.

Mijn nieuwsgierigheid kreeg de overhand en ik besloot naar binnen te kijken, in afwachting van een leraar of conciërge, maar ik zag niemand. Ik keek wat dichter om me heen en zag een bekende tas op een stel tafels in de hoek. Hebbes.

"Adam ben jij -" begon ik terwijl ik de deur helemaal opendeed en liep. Maar ik had niet verwacht wat ik vond. Ik liep naar binnen en vond Adam, maar ook Nathan, in de hoek van de kamer. Hun gezichten zijn slechts centimeters van elkaar verwijderd. Waren zij-

"wat gebeurt er", vroeg ik geschokt. Nathan deed snel een stap achteruit en ze staarden me allebei aan. "R-Rachel, wat ben je ..." zei Adam, maar ik onderbrak hem. 'Ik kwam je zoeken. Maar ik denk dat je het druk had?' Vroeg ik terwijl ik binnenkwam. "Ik-"

"je hoeft het niet uit te leggen." Ik heb hem weer afgesneden. "nou ja, maar dat kan later wel." Ik had het gevoel dat ik precies wist wat hier aan de hand was. En als dat zo was, vond ik het niet leuk.

Nathan liep naar de tafel en legde zijn gezicht in zijn handen, Adam en ik liepen er allebei naartoe, ik ging naast Nathan zitten terwijl hij klaagde. "Maak je een grapje"

"wat bedoelt u?" Vroeg ik onschuldig. "Het is niets" antwoordde Adam zenuwachtig terwijl hij voor me ging zitten. "dus, wat is er precies gebeurd?" Vroeg ik terwijl ik naar Nathan leunde, die nog steeds in dezelfde positie zat.

'Je hebt ons onderbroken?' Hij antwoordde en tilde zijn hoofd op om oogcontact te maken. Ik weet niet waar dit heen gaat, maar ik vind het niet leuk "Ja, dat weet ik, maar wat heb ik onderbroken?" Ik drong aan, in de hoop dat het antwoord niet zou zijn wat ik dacht. "Dat ..." Adam probeerde te antwoorden, maar werd onderbroken. 'Het zijn jouw zaken niet,' zei Nathan terwijl hij rechtop ging zitten en me van zich af duwde.

"wat," vroeg ik, een beetje boos. 'Het is iets. Tussen Adam en mij.' Hij schoot terug: "Je hoeft niet elk detail van zijn leven te weten!" jee, waar kwam dat vandaan. Ik heb echt iets belangrijks onderbroken. 'Dat heb ik nooit gezegd ...' verdedigde ik.

'Rachel ... ik zal het vanavond uitleggen.' begon Adam "Alsjeblieft ... Wil je het nu negeren?" hij glimlachte en keek een beetje bedroefd door alles wat er gebeurde. Ik zuchtte "Oké prima," zeg ik terwijl ik opstond. Maar je kunt hier maar beter een goede verklaring voor hebben ", zeg ik meer tegen Nathan, waarom snauwde hij zo. Ik stond op en verliet de klas.

---
A/N

Yes yes een extra Hoofdstuk. Veel plezier met de backstories ehehe..