*Emily POV *

"Luister, hun relatie is hun probleem, we moeten ons er niet mee bemoeien", zegt Tyler terwijl hij zijn arm wegtrekt.

"Wacht, wat bedoel je met .. relatie?", Vraag ik verward.

'Wacht nee, ik bedoelde niet ...' voordat hij zijn zin kon afmaken, ging de deur open en liep iedereen weer naar buiten.

"Wat is er verkeerd?" Vraagt ​​Nathan bezorgd. "Ik-het is niets" stotter ik.

Tyler loopt weg naar een vriend zodra hij Nathan ziet .. wat is er aan de hand ..?

"Hé, we gaan ergens anders heen ..ga je mee!?" Vraagt ​​Nathan achterom kijkend terwijl iedereen naar een auto in de buurt loopt.

"Ok.."

Ik volg de naar een ander café. Nou, het is meer een club. Iedereen gaat zitten terwijl een van de jongens iets te drinken krijgt.

Ik kon me niet concentreren op wat er gebeurde. Het irriteerde me nog steeds hoe Tyler het woord 'relatie' zei. Ik moest er wel over nadenken.

Na een tijdje werd ik door een stem uit mijn gedachten getrokken

"Emily, Truth or Dare", het was een van de meisjes. Ik ben haar naam al vergeten

"Huh ... truth?" Antwoord ik aarzelend. "Ooh oké, nou, vertel alsjeblieft wat Tyler eerder zei"

Wacht wat, waarom zou ze dat vragen

"moet ik echt antwoorden?" Ik hoop dat ze het gewoon laten.

"Waarom zou je niet antwoorden", doet Nathan plotseling, "want het is niets belangrijks" zeg ik, terwijl ik probeer gewoon verder te gaan.

'Zeg het ons dan maar ...' zei hij weer.

'Dat hoeft niet als ze zich er echt niet prettig bij voelt', zei een van de meisjes, terwijl ze me probeerde te helpen.

"Uh. Ja, dat doet ze? Dat zijn de regels", onderbreekt iemand anders.

Ik word nerveuzer als ze allemaal naar me beginnen te staren "nou ..."

Voordat ik kon antwoorden, werd ik onderbroken door de man zelf "hey, kunnen we meedoen?" Tylers vriend onderbrak hem.

"Alleen als jullie kan normaal spelen", grapt een van de meisjes.

De jongens lachen en doen mee "dus, wie is aan de beurt?" vraagt hij. "Nou, we wachten nog steeds op een antwoord van Emily", zegt ze terwijl iedereen weer naar me begint te staren.

"Ik ... ik denk dat ik gewoon naar huis ga", antwoord ik terwijl ik probeer het allemaal te laten stoppen.

"Is er iets?" Vraagt ​​Nathan terwijl hij naar mijn hand reikt, maar ik trek hem snel weg "nee ... ik ben gewoon moe"

"Nou dat is prima" zegt een van de meiden "het was leuk, en wie weet" lacht ze "misschien zien we elkaaelr weer"

Ik glimlach en neem afscheid.

Nadat ik al mijn spullen heb verzameld, begeef ik me naar de dichtstbijzijnde bushalte. Het zou nog zeker 10 minuten duren voordat de bus arriveerde.

Maar het voelde als een uur.

-

In de bus begon het allemaal logisch te worden .. waarom hij dat specifieke woord gebruikte.

Waarom hij zo graag alleen wilde zijn.
Waarom hij zei dat hij 'uitging'.
De bioscoop uitlopen.

Het was een date ... was het niet.

Ik wilde het niet accepteren .. maar ik denk niet dat ik veel keus meer heb

-

Toen ik thuiskwam, ging ik meteen naar mijn kamer en liet me op mijn bed vallen, ik voelde tranen ontstaan, maar ik hield het zoveel mogelijk tegen.

Plots hoor ik mijn deur opengaan "hey .. gaat het?" Vroeg Ein bezorgd.

Ik droogde snel mijn gezicht en ging rechtop zitten "ja .. met mij gaat het goed, waarom?" Ik kwam binnen en ging naast me zitten. "Omdat je er niet zo blij uitzag toen je binnenkwam. En bovendien ga je nooit rechtstreeks naar je kamer", legde hij uit

"Ik denk dat ik echt moe ben" loog ik. En ik wist dat hij dat zou opmerken ...

"Mhm .. nu de waarheid alsjeblieft" zei hij.
Ik zuchtte terwijl ik naar de vloer keek.

"Het is echt niets ... het is oké", zei ik terwijl ik probeerde hem over te halen.

"Hmm, waar was he va daagde dan..?" Hij geeft niet op.

'Ik ben gewoon ... ik ben even uit geweest ...' zei ik zachtjes.

"Wacht ... was je met iemand?" Zodra hij dat vroeg, kromp ik een beetje ineen, en hij wist zijn antwoord.

"Vertel me niet dat je op een date bent geweest" Ik voelde de tranen terugkomen "wat is er gebeurd, heeft hij je pijn gedaan? Wil je dat ik hem sla", zei hij terwijl hij probeerde me op te vrolijken.

Ik lachte "ja, goed idee. Sla je beste vriend" zei ik terwijl ik een traan van mijn wang veegde.

'Wacht, je bent met Nathan uit geweest?' Vroeg hij nieuwsgierig. 'Is dat niet wat je wilde?'

"Nou ja, maar ... niet echt" Ik begon "Ik denk dat ik zijn date heb onderbroken"

Ein werd stil en zuchtte toen "dus dat is het" zei hij terwijl hij zijn hand op mijn schouders legde "vertel me niet dat je nog steeds gevoelens hebt-"

Hij kon zijn zin niet eens afmaken, ik kon de tranen niet bedwingen.
Hij omhelsde me en liet niet los voordat ik kalmeerde.

Ik wil gewoon dat dit stopt, deze stomme gevoelens achtervolgen me de afgelopen 3 jaar ...

Ik haat het echt om verliefd te zijn op mijn beste vriend.

Na een paar minuten was ik eindelijk gekalmeerd. Maar Ein liet me niet los toen hij weer begon te praten.

"Ben je oke?" Hij vroeg zachtjes "het komt wel goed .." antwoordde ik terwijl ik weer rechtop ging zitten, hij liet me los en droogde mijn gezicht.

"Maak je geen zorgen" zei hij "het komt wel goed" zijn poging me te troosten deed me lachen "Ik weet het"

Hij glimlachte en stond toen op "wel ... welterusten." Zei hij voordat hij de kamer verliet. "Weltrusten"

Ik ging in mijn bed liggen en staarde een tijdje naar het plafond voordat ik eindelijk in slaap viel.

Ik denk dat ik eindelijk moet accepteren dat het toch nooit zou gebeuren ...

-----
A/N

Aaaah okkk.

Dit hoofdstuk doet pijn zelfs na 3 jaar. Ik weet nog dat ik dit schreef na 30u niet te hebben geslapen. En wow komt dit hard aan.

;-; hits too close to home fam. 😅