Obudziłam się nad ranem, a moje myśli od razu zalała fala wspomnień z wczorajszego dnia.

To, że Rovena jest moją biologiczną matką.

To, że jestem jej córką.

To, że prawdopodobnie jestem w ciąży.

I to, że prawdopodobnie za dziewięć miesięcy na świecie pojawi się nasze (moje i Alana) dziecko.

Wtuliłam się bardziej w chłopaka, a on szczelniej objął mnie ramionami.

-Nie spisz już?- zapytałam i uśmiechnęłam się smutno.

-Nie śpię- odpowiedział i pocałował mnie w tył głowy.- Nie martw się tak tym wszystkim. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.

-Mam nadzieję- westchnęłam cicho i złapałam dłońmi jego ręce.- Jak myślisz? Jeśli jestem w ciąży to będzie chłopczyk czy dziewczynka?

-Liczę na chłopczyka.- odpowiedział z wyraźną ulgą w głosie.- A ty?

-Ja też- odpowiedziałam.

-Ale w przyszłości liczę na małe Nadie.- powiedział z cichym śmiechem.

-Co?!- zapytałam z niedowierzaniem.

-W przyszłości liczę na małe Nadie.- powtórzył.- Będziemy mieli trójkę małych szkrabów, które będą naszym największym dowodem miłości.

-Trójkę?- jęknęłam.- Czy ty wiesz jak boli poród?

-Nie- odpowiedział.- A ty wiesz?

-Emm... no też nie- przyznałam.- Ale mówią, że boli.

-Ale będę przy tobie. Będziesz ściskać moją rękę jak będą z ciebie wychodzić nasze dzieci.- uderzyłam go z otwartej ręki w klatkę piersiową, a on się zaśmiał.

-Może skończmy ten temat co?- zapytałam lekko zawstydzona.-Nie wybiegajmy z planami tak na przyszłość. Na razie chciałabym skończyć szkołę. A potem kto to wie...

-Ej, ej.- przerwał mi.- Ale ja będę w tych twoich planach na przyszłość?- zapytał.

-A po co ty mi tam?- zapytałam oburzona.- Skończę szkołę, wyjadę na Karaiby, założę hodowle pomarańczy i będę życia długo i szczęśliwie jako boss, pomarańczowej mafii.

-Że co słucham?- krzyknął cicho Alan, a ja zaczęłam się śmiać.

-Żartowałam.- powiedziałam opanowując śmiech.- Oczywiście, że będziesz w mojej przyszłości. Jeśli oczywiście chcesz...

-Oczywiście, że chcę - przerwał mi.- Skończysz szkołę, oświadczę ci się, pojedziemy w podróż poślubną, na której spłodzimy nasze dzieci i wrócimy do kraju i będziemy żyć długo i szczęśliwie.- powiedział, a ja się zaśmiałam.

-Ciekawa opcja- powiedziałam.

Usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Odsunełam się lekko od Alana.

-Mogę?- usłyszałam głos cioci.

-Tak- odkrzyknęłam.

Ciocia otworzyła drzwi i wstawiła głowę do środka, spojrzała na nas i się uśmiechnęła, a na moje policzki wpłynął rumieniec.

-Mogli byście już wstać? Śniadanie gotowe i gofry za chwile będą zimne- powiedziała.

Gdy usłyszałam słowo gofry zerwałam się z łóżka i wybiegłam w piżamie z pokoju.

Zbiegłam po schodach na dół i wpadłam do kuchni. Zajęłam szybko miejsce przy stole i usłyszałam śmiech wujka.

-Kiedyś się zabijesz, przez to bieganie.- powiedział ze śmiechem. Wystawiłam mu język i zaczęłam jeść swoją porcję. Do kuchni weszła ciocia i się zaśmiała widząc mnie przy talerzu, zajadającą gofry z zapałem jakiego nie ma nikt inny.

No co?

Czy to moja wina, że kocham gofry z dżemem truskawkowym i bitą śmietaną?!

Oczywiście, że nie.

Po chwili do kuchni wszedł Alan. Miał na sobie spodenki i białą koszulkę, która lekko opinała jego mięśnie. Zaśmiał się cicho widząc mnie, a ja wystawiłam mu język.

Usiadł obok mnie i zajął się swoją porcją.

-Musimy pojechać do miasteczka. Po radzicie sobie bez nas?- zapytała ciocia wkładając brudny talerz do zlewu.

-Tak- odpowiedziałam i wstałam.

Poczułam, że robi mi się niedobrze. Odłożyłam talerz do zlewu i uśmiechnęłam się do cioci.

Znów poczułam, że robi mi się niedobrze. Wyszłam szybko z kuchni i pobiegłam do łazienki na górę.

Zamknęłam za sobą drzwi i kucnęłam przy ubikacji.

Z perspektywy Alana.

Nadia wstała od stołu, zobaczyłem jak wygina usta w grymasie, ale zaraz przybrała normalny wyraz twarzy.

Odłożyłam talerz do zlewu i uśmiechnęła się z grymasem.

Wyszła szybko z kuchni i usłyszałem jak wbiega po schodach na górę, a po chwili zatrzaskuje drzwi.

Wyszedłem z kuchni i pobiegłam za nią na górę. W naszym pokoju jej nie było.

Wiedziałem, że w takim razie jest w łazience.

Skierowałem się w stronę wspomnianego pomieszczenia i wszedłem do środka.

Brunetka pochylała się nad ubikacją i wymiotowała.

Zamknąłem drzwi i podeszłem do niej wziąłem jej włosy w swoją dłoń i przytrzymałem jej je. Żeby było jej  wygodniej.

Kiwnęła lekko głową.

Po kilku minutach podniosła się z podłogi. Puściłem jej włosy i spojrzałem na nią zmartwiony.

Podeszła do umywalki i wyciągła ze swojej kosmetyczki szczoteczkę i pastę.

Umyła zęby i odwróciła się w moją stronę.

-Źle się czujesz?- zapytałem i podeszłam do niej.

Pokiwała głową i położyła ręce na brzuchu.

-Brzuch cię boli?- w odpowiedzi znów kiwnęła głową.

-Za szybko zjadłam gofry, to nic takiego. Zawsze gdy to zrobię za szybko to potem tak się czuje.-powiedziała z bólem w głosie.

Podszedłem do niej i podniosłem ją jak pannę młodą.

Objęła dłońmi moją szyję i się we mnie wtuliła.

Zaniosłem ją do naszego pokoju i położyłem na łóżku.

Położyłem się obok niej, ułożyłem dłonie na jej brzuchu i zacząłem go lekko masować.

Po kilkunastu minutach usłyszałem jej miarowy oddech.

Pocałowałem ją w czoło i wstałem z łóżka. Przykryłem ją kołdrą i wyszedłem z pokoju.

-Źle się czuje?- zapytała jej ciocia gdy wszedłem do kuchni.

-Tak- odpowiedziałem i usiadłem przy stole żeby dokończyć swoje śniadanie.- Boli ją brzuch ale zasnęła.- dodałem widząc jej minę.

-Zawsze tak ma gdy zje tyle gofrów na raz.- odpowiedziała i uśmiechnęła się.

Nie bardzo chciałem wieżyc, że to przez gofry.

Ale też nie mieliśmy jeszcze pewności czy jest w ciąży.

Tak więc nic nie wiadomo.

***

120🌟+ 50 💬 = następny rozdział.