Kabanata 22

Don't Leave Me

Andra's POV

Mahigpit akong nakayakap kay Zay habang nararamdaman ko ang mabilis na tibok ng puso niya. Sa kabila ng pagod at sakit na nararamdaman ko, tila nagiging mas magaan ang lahat dahil nasa tabi ko siya. Nanghina ako, pero sa mga bisig niya, parang nagkakaroon ng lakas ang bawat hibla ng pagkatao ko.

"Andra..." mahinang sambit niya habang hinahaplos ang likod ko. Ang init ng palad niya ay nagbibigay ng kakaibang ginhawa sa akin. "Huwag mo na uli akong iwan, baby. Please. Don't leave me."

Napapikit ako nang mahigpit habang naririnig ang pakiusap niya. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko—may halong sakit, saya, at takot na nagtatagisan sa puso ko.

"Zay..." halos pabulong kong sabi habang nakasubsob pa rin sa balikat niya. "Hindi ko ginusto 'to. Hindi ko ginustong lumayo sa'yo."

Pinakawalan niya ang yakap ko at bahagya akong hinawakan sa magkabilang pisngi. Kitang-kita ko ang lungkot at takot sa mga mata niya. Hindi siya 'yung tipikal na Zay na palaging sigurado sa lahat ng bagay. Ngayon, ang kaharap ko ay isang lalaking takot na mawala ang isang bagay na mahalaga sa kanya.

"Huwag mo nang ulitin 'to, Andra. Hindi ko kaya. Hindi ko kakayanin kung mawawala ka ulit," mariin niyang sabi habang pilit na pinipigilan ang luha sa kanyang mga mata.

Pinilit kong ngumiti kahit pa ramdam kong unti-unti nang bumibigay ang mga emosyon ko. "Hindi ko ginusto. Ginawa ko lang 'to para protektahan ka. Para protektahan tayo."

"I don't need protection from you, Andra. Ang kailangan ko lang ay ikaw. Sa tabi ko. Sa buhay ko. Wala nang iba," sabi niya habang inilapit ang noo niya sa akin. Ramdam ko ang bigat ng bawat salitang sinabi niya.

Pinikit ko ang mga mata ko at hinayaang pumatak ang luha ko. Hindi ko alam kung paano pa magpapatuloy pagkatapos ng lahat ng nangyari, pero isang bagay lang ang sigurado ako—si Zay ang naging lakas ko sa gitna ng gulo at takot na bumalot sa buhay ko.

Habang pauwi kami, hindi niya binitiwan ang kamay ko. Kahit nasa sasakyan kami, hawak pa rin niya ito nang mahigpit, na para bang mawawala ako kung bibitawan niya.

"Andra," bigla niyang sabi habang nakatingin sa daan.

"Hmm?" mahina kong tugon habang nakatingin sa bintana.

"Alam kong natatakot ka. Pero hayaan mo akong akuin lahat ng takot na 'yon. Hindi kita pababayaan, kahit ano pa ang mangyari," sabi niya.

Hindi ko napigilang mapatingin sa kanya. Ang determinasyon sa mga mata niya ang nagbigay sa akin ng lakas para huminga nang malalim.

"Zay, hindi mo kailangan gawin 'to para sa akin..."

"Hindi. Kailangan, Andra. Dahil ikaw ang mundo ko ngayon. Kaya hindi ko hahayaang may mangyari sa'yo ulit," sagot niya, hindi man lang nagdalawang-isip.

Wala akong nagawa kundi ngumiti at ramdamin ang bigat ng pagmamahal niya.

Pagkarating namin sa apartment, inalalayan niya ako hanggang sa kama. Hindi niya ako iniwan kahit pa sinabi kong kaya ko na. Umupo siya sa gilid ng kama habang pinagmamasdan ako.

"Zay, matulog ka na. Alam kong pagod ka rin," sabi ko.

Umiling siya at ngumiti nang bahagya. "Hindi. Hihintayin ko munang makatulog ka."

Hinayaan ko na lang siya. Habang nakapikit ako, naramdaman ko ang kamay niyang hinahaplos ang buhok ko.

"Andra..." mahina niyang bulong.

"Hmm?"

"Pangako mo, hindi mo na ako iiwan," sabi niya, halos pabulong ngunit ramdam ko ang bigat ng mga salitang iyon.

Tumango ako nang bahagya kahit hindi ko na idinilat ang mga mata ko. "Pangako."

Malamlam ang liwanag mula sa lampshade sa tabi ng kama, ngunit sapat na ito para masilayan ko ang mukha ni Zay. Nakayuko siya habang hinahaplos ang kamay ko, na parang sinisigurado niyang naroon pa rin ako. Halos ayaw niyang bumitiw, parang isang bata na takot na mawala ang laruan niya.

"Zay..." mahina kong sambit.

Tumigil siya sa paghagod sa kamay ko at tumingin sa akin. Kitang-kita ko ang pag-aalala at sakit sa mga mata niya. Hindi siya nagsalita, pero sapat na ang titig niya para iparamdam sa akin ang lahat ng emosyon na hindi niya maibulalas.

"I'm sorry..." dagdag ko, halos pabulong. Hindi ko alam kung bakit, pero naramdaman ko ang pangangailangan kong humingi ng tawad sa kanya. Hindi lang dahil iniwan ko siya, kundi dahil sinaktan ko rin ang damdamin niya.

"Hindi mo kailangan humingi ng tawad, Andra," sagot niya habang hinahawakan ang pisngi ko. "Ang importante ay nandito ka. Buhay ka. At hindi ka na mawawala ulit."

Pumikit ako at hinayaan ang sarili kong maramdaman ang init ng kamay niya sa balat ko. Para bang sa simpleng haplos niya ay nawawala ang lahat ng bigat na nararamdaman ko.

Ngunit sa kabila ng mga yakap at haplos na nagbibigay sa akin ng kaunting ginhawa, naroon pa rin ang takot. Alam kong hindi pa tapos ang lahat.

"Zay, paano kung balikan nila ako?" tanong ko habang bumubulong ang boses ko. Ayoko nang mas lalong makita ang alalahanin sa mukha niya, pero kailangan kong sabihin.

Huminga siya nang malalim at tumingin sa akin nang diretso. "Hindi ko hahayaan na mangyari 'yon, Andra. Hindi nila ako matatalo. Kahit ano pa ang kailangan kong gawin, babantayan kita."

"Paano kung hindi natin sila kayang labanan?" tanong ko ulit, halos pabulong na lang, pero puno ng takot ang boses ko.

"Hindi tayo susuko, Andra. Magkasama nating haharapin ang lahat. Magtiwala ka lang sa akin," sagot niya. Hindi ko alam kung paano siya nagkakaroon ng ganoong tapang, pero parang nahahawa ako sa lakas ng loob niya.

Makalipas ang ilang sandali, humiga siya sa tabi ko. Naramdaman ko ang braso niya na maingat na nakayakap sa akin. Kahit pagod na pagod na ako, hindi ko maiwasang mapaisip.

Bakit tila masyado siyang determinado na protektahan ako? Bakit tila gagawin niya ang lahat para sa akin?

"Zay..." mahinang sambit ko habang nakapikit ang mga mata ko.

"Hmm?" sagot niya, at naramdaman ko ang mainit niyang hininga malapit sa tainga ko.

"Bakit mo ginagawa 'to? Bakit mo ako pinoprotektahan ng ganito?" tanong ko.

Tahimik siya sa loob ng ilang segundo bago niya ako sinagot. "Dahil ikaw ang mahalaga sa akin, Andra. Ikaw ang dahilan kung bakit ako nandito ngayon. Hindi mo alam kung paano mo binago ang buhay ko."

Napadilat ako at napatingin sa kanya. Kitang-kita ko ang sinseridad sa mga mata niya. Hindi ko alam kung paano ako tutugon. Sa gitna ng lahat ng gulong ito, hindi ko inakalang may taong magpaparamdam sa akin na mahalaga ako.

"Hindi kita iiwan, Zay," sabi ko, halos pabulong, pero punong-puno ng pangako. "Hindi ko na gagawin 'yon ulit."

Niyakap niya ako nang mas mahigpit, at sa gabing iyon, kahit sa gitna ng takot at alalahanin, naramdaman kong hindi ako nag-iisa. Sa piling ni Zay, naroon ang panibagong pag-asa na kaya naming harapin ang anumang unos na darating.