Kabanata 21

Saving Andra

Zay's POV

Halos hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko nang matapos ang tawag kay Coleen. Parang biglang tumigil ang mundo ko. Ang bawat salita niyang sinabi ay parang palaso na tumama sa dibdib ko. Andra was gone. Nawawala siya. At alam kong hindi lang ito basta pag-alis—may mas malalim na dahilan.

Agad kong kinuha ang jacket ko at tumakbo palabas ng opisina. Kailangan kong malaman kung ano ang nangyari. Hindi ko hahayaang mawala si Andra nang ganun-ganun lang.

"Damian, ano'ng nangyari?" pasigaw kong tanong habang pinipilit na pakalmahin ang sarili. Andito na ako sa opisina niya, ngunit ang init ng ulo ko ay tila hindi mapigilan.

"Zay, calm down," mahinahon niyang sagot, pero hindi ko mapigilan ang galit.

"Calm down? Gusto mo akong kumalma habang nawawala si Andra? Damian, she's missing, and this isn't just some coincidence! Alam mong may kinalaman ang sindikato rito!"

Napabuntong-hininga si Damian at seryosong tumingin sa akin. "We're already looking for her, Zay. Hindi tayo titigil hangga't hindi natin siya natatagpuan. Alam kong mahalaga siya sa'yo. Kaya gawin mo na lang ang parte mo, okay?"

"Parte ko?" Napailing ako habang sinuntok ang pader. "Parte ko? Damian, I let her go. Akala ko ligtas siya sa tabi niya si Coleen, pero ngayon, she's out there, alone, at baka nasa panganib na siya!"

Tahimik si Damian. Alam kong naiintindihan niya ang bigat ng sitwasyon. "Zay," aniya, medyo mas mahinahon, "alam kong masakit ito, pero kailangan natin ng plano. Hindi tayo pwedeng basta-basta kumilos nang walang direksyon. Lalo lang natin siyang ilalagay sa panganib kung magpapadala tayo sa emosyon."

Huminga ako nang malalim at sinubukang kontrolin ang sarili ko. Tama si Damian. Kung magpapadala ako sa galit at pagkabahala, baka mas lalo lang akong magkamali.

Habang nasa sasakyan, hawak ko ang phone ko, pinipilit tawagan si Andra. Ngunit walang sagot. Paulit-ulit lang ang tunog ng pag-ring bago ito maputol. Para bang sinasabi ng bawat pag-ring na wala akong magagawa.

"Damn it, Andra. Where are you?" mahina kong sambit habang pinipigilan ang pagbagsak ng luha.

Sa bawat kilometro ng biyahe, parang mas lalo akong kinakain ng guilt. Kung nasaan man siya ngayon, sana ay ligtas siya. Sana ay may paraan pa para maisalba ko siya bago maging huli ang lahat.

Pagdating ko sa safe house, sinalubong ako ni Leo na agad akong sinabihan tungkol sa pinakabagong impormasyon.

"May nakuha kaming lead," sabi niya, habang nag-aayos ng ilang papel. "May isang black van na nakita malapit sa airport kanina. Tumigil ito saglit sa isang hindi mataong lugar bago mabilis na umalis. May posibilidad na andoon si Andra."

"Black van?" Napaisip ako. Hindi ito random na pagkidnap. Malinaw na planado ito, at may mas malalim na motibo.

Tumingin si Leo sa akin. "Zay, kailangan natin ng plano. Hindi tayo pwedeng sumugod nang walang sapat na impormasyon."

Hindi ko na siya sinagot at nagmadaling lumabas ng kwarto. Wala akong oras para maghintay.

Habang nasa kalsada, tumatawag si Damian sa phone ko. Sinagot ko ito kahit nasa gitna ako ng pagmaneho.

"Zay, don't do anything stupid," mariin niyang sabi.

"Stupid? Damian, nasa panganib si Andra! Hindi ko pwedeng balewalain 'to!" sagot ko.

"Zay, hindi mo siya matutulungan kung ikaw mismo ay mapapahamak. Let us handle this. We have a team working on it. Alam kong gusto mong iligtas siya, pero kailangan mong magtiwala."

Napapikit ako saglit habang naririnig ang mga salita niya. Tama siya, pero ang puso ko ay hindi mapakali. Paano kung wala na akong maabutan? Paano kung huli na ang lahat?

"Zay," dagdag niya, "hindi ito tungkol lang sa'yo. It's about her. Kung gusto mong matulungan si Andra, you need to be smart about this."

Huminga ako nang malalim at pinigilan ang sarili kong magpadalos-dalos. "Fine," sagot ko sa wakas. "But if you're not moving fast enough, Damian, I'm going in myself."

Habang nagmamaneho, iniisip ko ang huling beses na magkasama kami ni Andra. Ang mga ngiti niya, ang paraan ng pagsulyap niya sa akin, at ang halimuyak ng kanyang buhok. Hindi ko alam kung bakit ngayon ko lang napagtanto kung gaano siya kahalaga sa akin. Kung ano siya sa buhay ko.

At sa mga oras na ito, isa lang ang sigurado ako—hindi ko hahayaan na mawala siya. Kahit ano pa ang kailangan kong gawin, hahanapin ko siya.

"Hold on, Andra," mahina kong sambit sa sarili ko. "I'm coming for you."

Pagkatapos ng tawag kay Damian, huminto ako sa isang gilid ng daan. Alam kong kailangan kong magplano, pero ang kaba at galit na nararamdaman ko ay tila bomba na anumang oras ay sasabog. Paano kung wala na si Andra pagdating ko? Paano kung huli na ang lahat?

Pinilit kong kalmahin ang sarili ko. Hinugot ko ang phone ko at muling tinawagan si Leo.

"May update ka na ba?" tanong ko, pilit na kinokontrol ang boses ko.

"Zay, may nahanap kaming impormasyon," sagot niya. "Ang plate number ng van ay may tugma sa isang sasakyan na konektado kay Rafael dela Cruz. Mukhang siya ang may pakana nito."

Halos tumigil ang tibok ng puso ko nang marinig ang pangalan na iyon. Rafael dela Cruz. Isa siya sa mga taong alam kong hindi basta-bastang makakalaban. Malawak ang impluwensya niya, at kilala siyang walang awa sa mga taong tumutuligsa sa kanya.

"Saan ko siya mahahanap?" tanong ko agad, hindi na nag-aksaya ng oras.

"May safe house siya sa labas ng lungsod, sa isang lugar malapit sa boundary ng Nova City. Hindi pa kami sigurado kung andoon si Andra, pero mataas ang posibilidad na doon siya dinala."

Agad kong pinaandar ang sasakyan, ang mga kamay ko'y mahigpit na nakahawak sa manibela. "Send me the location," utos ko bago ibinaba ang tawag.

Habang papunta ako sa tinutukoy na lugar, ramdam ko ang bigat ng responsibilidad na nakapatong sa mga balikat ko. Si Andra... ang babae na hindi ko inakalang magiging mahalaga sa buhay ko, ngayon ay nasa kamay ng taong alam kong kayang pumatay nang walang alinlangan.

Inilabas ko ang baril na nakatago sa dashboard ng sasakyan at tiningnan ito. Hindi ko gustong gamitin ito, pero kung kinakailangan, gagawin ko ang lahat para maibalik si Andra nang ligtas.

Pagdating ko sa lugar, nakita ko ang lumang bahay na tinutukoy ni Leo. Madilim ang paligid, tanging ang liwanag ng buwan at kaunting ilaw mula sa loob ng bahay ang nagbibigay liwanag. Nasa gilid ako ng kalsada, pinagmamasdan ang paligid, nag-aabang ng tamang pagkakataon.

Hinugot ko ang phone ko at tinawagan si Damian.

"Nasa location na ako," sabi ko sa kanya.

"Zay, huwag kang gumawa ng kahit anong hakbang nang mag-isa," babala niya. "Papunta na kami diyan."

Hindi ko siya sinagot at ibinaba ang tawag. Hindi na ako makapaghintay pa.

Tahimik akong lumapit sa likuran ng bahay, sinusuri ang bawat sulok para makahanap ng daan papasok. Napansin ko ang dalawang lalaki na nakabantay malapit sa pintuan. Mukhang mga tauhan ni Rafael.

Huminga ako nang malalim at maingat na inilabas ang baril ko. Kailangan kong maging maingat. Isang maling galaw lang, maaaring ikapahamak ni Andra.

Nang makakita ako ng tamang tiyempo, mabilis kong tinapik ang isa sa mga tauhan gamit ang baril ko, dahilan para mawalan ito ng malay. Ang isa naman ay agad kong sinunggaban at tinulak papunta sa dingding, inundayan ng malakas na suntok bago ito tuluyang nawalan ng malay.

Nang makapasok ako sa loob ng bahay, tahimik akong gumalaw, sinisiguradong hindi ako maririnig ng sinuman. Narinig ko ang mahihinang pag-uusap mula sa isang kwarto.

"Siguraduhin mong hindi siya makatakas," sabi ng isang boses na agad kong nakilala—si Rafael.

Humigpit ang hawak ko sa baril. Pumasok ako sa kwarto nang walang ingay, at sa nakita ko, parang piniga ang puso ko.

Nandoon si Andra, nakaupo sa isang upuan, nakatali ang mga kamay at may piring ang mga mata. Halatang pagod na pagod siya, at mukhang wala na siyang lakas para lumaban.

Hindi ko napigilang sumigaw. "Rafael!"

Napalingon ang lahat sa akin, at ang nakangising mukha ni Rafael ang bumungad sa akin. "Well, well. Zay Montenegro. Ang bilis mo naman," sabi niya habang naglalakad palapit sa akin.

"Tigilan mo na 'to, Rafael," sabi ko habang nakatutok ang baril sa kanya. "Bitawan mo si Andra. Wala siyang kinalaman sa gulo natin."

Ngumisi siya at tumawa nang malakas. "Wala siyang kinalaman? Zay, lahat ng may kaugnayan sa'yo ay may kinalaman. Alam mo 'yan."

Sa gilid ng paningin ko, nakita ko ang isa sa mga tauhan niya na papalapit mula sa likod ko. Agad akong umikot at binaril ito sa binti, dahilan para matumba ito sa sahig.

"Last warning, Rafael. Bitawan mo siya, o hindi ako magdadalawang-isip na tapusin 'to," mariin kong sabi.

Ngumiti si Rafael, pero nakita ko ang bahagyang takot sa mga mata niya. "Sige. She's all yours. Pero tandaan mo, Zay, hindi pa 'to tapos."

Tumalikod siya at mabilis na lumabas ng kwarto kasama ang natitira niyang tauhan.

Agad kong nilapitan si Andra at tinanggal ang tali sa kanyang mga kamay at ang piring sa kanyang mga mata.

"Zay?" mahina niyang tanong, halatang nanghihina.

"Yes, Andra. I'm here," sabi ko habang hinawakan ang mukha niya. "You're safe now."

Niyakap niya ako nang mahigpit, at doon ko naramdaman ang init ng luha niya sa balikat ko.

"Hindi kita iiwan," mahina kong bulong habang hinahaplos ang buhok niya. "Pangako, Andra. Hindi kita iiwan."