Kabanata 20

Abducted

Andra's POV

Walang kamalay-malay ang katawan ko sa mga nangyayari sa paligid ko. Parang isang masalimuot na panaginip, o baka isang malupit na bangungot na hindi ko kayang alisin. Napansin ko na lang na ang aking katawan ay tila nilulunod ng dilim, at nang bumangon ako mula sa malalim na pagkakahimbing, tila napalitan ng kabiguan at takot ang buong paligid ko.

"Where am I?" Ang boses ko ay halos pabulong, ang aking utak ay naglalaban sa pagkaputol-putol ng mga alaala. Ang huling bagay na naaalala ko ay ang itim na van na humarang sa aking daraanan, at pagkatapos, ang mabangong amoy na pumasok sa aking ilong.

Sa pagkagising ko, napansin kong nakatali ang aking mga kamay at paa. Ang malamlam na ilaw ng silid na aking kinalalagyan ay tila nagbigay-diin sa takot na nararamdaman ko. Ang puso ko ay mabilis na tum beating, tila may isang hindi maipaliwanag na takot na gumugulo sa aking isipan.

Nandiyan na siya.

"Good you're awake." Isang pamilyar na boses ang narinig ko mula sa likod ko. Hindi ko agad na kilala, ngunit naramdaman ko na parang may tumagos na kilig at kilabot sa bawat salita.

Lumingon ako, at doon ko nakita ang isang lalaking pamilyar sa aking mga mata. Si Rafael Dela Cruz.

Hindi ko agad matukoy kung anong dahilan kung bakit ako naroroon, ngunit ang mga mata ni Rafael ay naglalaman ng malamlam na determinasyon at walang awa. Tumayo siya mula sa kanyang upuan at humarap sa akin.

"Rafael?" Hindi ko na kailangang itanong pa. Alam ko na siya ang may kagagawan ng lahat ng ito. Siya ang nagpapalakad sa lahat ng nangyari.

"Yup, it's me." Ang tono niya ay malamig at tahimik, ngunit may kasamang kakaibang kasiyahan. "Gusto mo bang malaman kung bakit ka nandito?"

Ang bawat salitang lumabas mula sa bibig niya ay nagdagdag ng takot sa aking puso. Ang mga kamay ko ay nagkaligaya na naguguluhan sa mga tanong at hindi makapag-isip ng maayos.

"Please, let me go," ang sabi ko, ang boses ko ay puno ng pagmamakaawa. Alam kong ang takot ko ay hindi natatangi, pero wala na akong ibang magagawa kundi ang magmakaawa.

Ngunit hindi ko inaasahan ang sagot na ibinigay niya.

"You see, Andra," sinimulan niyang magsalita, "Nandito ka dahil may mga tao na gustong gamitin ka. At ako ang magdadala sa iyo para sa kanila."

Ang bawat salita na lumabas mula sa bibig niya ay parang tinaga sa aking puso. Kasabay nito, naramdaman ko ang mga pader ng silid na nagiging mas makapal, at ang hangin ay tila nagpapabigat sa aking dibdib.

"Don't play dumb, Andra. You've been playing with fire ever since you started investigating the syndicate. And now, you're going to pay for it."

Hindi ko kayang maintindihan ang mga sinabi niya. Ang mga salitang iyon ay nagpabigat sa puso ko, at hindi ko kayang tanggapin ang katotohanan na ako ang naging target ng mga tao na may kapangyarihan at walang kaluluwa. Ang pagkadismaya ay nagsimula nang kumawala sa aking mga mata, at isang bagay na hindi ko inaasahan ang nangyari.

"Please... don't do this..." naiiyak na ako habang tinitingnan siya. Hindi ko kayang mag-isip ng iba pang paraan kundi ang magmakaawa.

Ngunit ang mga mata ni Rafael ay nanatiling malamig at walang awa. Naramdaman ko ang bigat ng kanyang mga saloobin, at sa mga sandaling iyon, alam ko na wala na akong magagawa kundi ang sumunod sa kanya.

Napuno ng katahimikan ang silid, at sa kabila ng aking takot, may isang hindi maipaliwanag na pakiramdam ng pagka-bighani na nagsimula ring lumaganap sa aking katawan. Puno ng kaba, nanginginig ang aking mga kamay, ngunit wala akong magawa. Walang tinig sa paligid kundi ang tunog ng malakas kong pagtibok ng puso.

"Don't worry," sabi ni Rafael na parang hindi na siya nagmamadali. Tumalikod siya at nagsimulang maglakad papalayo. "Wala kang magiging masamang mangyayari, kung susunod ka lang."

"Susunod?" tanong ko, halatang puno ng pagtataka. "Ano ang ibig mong sabihin?"

Huminto siya saglit, ang kanyang likod ay nakaharap pa rin sa akin. Ang malamlam na liwanag na nanggagaling mula sa bintana ng silid ay nagbigay ng anino sa kanyang mukha, kaya't nahirapan akong basahin ang mga emosyon sa kanyang mga mata. Ngunit isang bagay ang tiyak ko—wala siyang anumang alintana sa aking nararamdaman. Para sa kanya, ang lahat ay isang laro, isang kalakaran, at ako ay isang piyesa lamang sa kanyang galawan.

"Magtulungan tayo, Andra," aniya, at hindi ko magawang magpigil ng luha. "Hindi ko na kayang magtago pa sa'yo. Pinili ko na ang kalsadang tinatahak ko. Wala na akong magagawa para pigilan ito. Ngunit, ikaw? Nasa sitwasyong hindi mo kayang takasan. Hindi mo matatakasan ang mga tao na may kontrol sa buhay mo."

Isang malamlam na sigaw ang umabot mula sa aking dibdib. "Hindi ko alam kung ano'ng nangyayari! Kung anong pakay ko! Bakit ako, Rafael? Bakit ako? I didn't do anything to you!"

Hindi siya umiwas ng tingin, hindi siya umatras. Tanging mga titig lang mula sa kanyang malamig na mga mata ang nagbigay sa akin ng matinding takot. Hindi ko na alam kung kanino pa ako magtitiwala. Kung hindi siya, sino?

Naglakad siya patungo sa akin at naupo sa tabi ko. "Dahil ikaw ang may alam, Andra," sagot niya ng hindi nag-aalangan. "Dahil ang ginagawa mo sa mundong ito—ang pagsusulat mo, ang pagtuklas mo ng mga lihim—ay nakakapinsala. At alam mong hindi na kita kayang palayain. Pero may pagkakataon ka pa." Hinawakan niya ang aking braso, isang malupit na pagkakahawak na tumagos sa aking balat. "May pagkakataon ka pa, Andra. Kung matututo ka lang sumunod."

Ang mga salita niyang iyon ay pumasok sa aking sistema. Ang kanyang mga kamay na kumapit sa aking braso ay nagbigay sa akin ng pakiramdam ng pagkabihag, ng pagiging walang magawa. Ang pighati ko ay tila kumalat sa buong katawan ko. Paano ko na ba maililigtas ang sarili ko mula sa sitwasyong ito? Paano ko malalabanan ang isang tao na may ganitong klase ng kapangyarihan?

"Kung ano man ang hinihingi nila sa'yo," patuloy niya, "magtulungan tayo. Walang ibang paraan para makalabas tayo ng buhay sa laro nilang ito."

"P-please... help me," ang tanging nausal ko, ang aking boses ay halos hindi na marinig dahil sa panginginig. "I don't want to be a part of this... I just want to live. I want to be free."

Muling tumaas ang kanyang mata sa akin, at sa mga sandaling iyon, naisip ko kung may kahulugan pa ang lahat ng ito. Ang kaligtasan na tinutukoy ni Rafael ay hindi na para sa akin. Ang mga pagkakataon na tinutukoy niya, ay mga pagkakataon na magiging kalakaran ko sa kanilang mga kamay. Ang mga pangako ng kaligtasan ay mga panandaliang aliw lamang, hindi ko na alam kung may kabuluhan pa ang mga ito.

Ang huling tanong na naisip ko habang tinatanaw ko ang mga mata ni Rafael ay kung ano ang susunod na mangyayari sa akin, sa buhay ko. Ngunit habang natutulala sa mga mata niyang iyon, napansin ko na ang isang bagay ay malinaw sa akin: hindi ko na kayang maging biktima. Hindi ko na kayang magpatuloy bilang isang sunud-sunuran na walang pakialam sa mga desisyon ko.

Napagtanto ko na, sa kabila ng lahat ng nangyari, hindi ko pa rin kayang magpasakop nang buo.

"Kung ayaw mong magtulungan, aalis na ako." Ang malupit niyang tinig ay nagsalita, ngunit ang nakatagilid na mukha ko ay walang pagbabago ng desisyon. Huwag nang balikan pa.