Kabanata 19

Katotohanan

Andra's POV

Minsan, ang katotohanan ay isang bagay na hinahanap mo nang buong puso, pero kapag nahanap mo ito, naiisip mong sana hindi mo na lang ito natuklasan. Sa lahat ng takot at pangambang dulot ng mga araw na lumipas, sa mga gabi ng pag-iisip at kalituhan, isang bagay ang nagbigay-linaw sa akin, at ito ang katotohanan na pinipilit ko talikuran.

Si Zay. Si Zay na iniisip kong may kasalanan sa lahat ng ito. Si Zay na siyang dahilan kung bakit ako napilitang tumakas, nagtakip sa mga mata ng takot at pangarap ng kaligtasan. Pero ang natuklasan ko ay isang katotohanan na hindi ko inakalang magiging sagot sa mga tanong ko.

Bago pa man ako magdesisyon na umalis, nagkaroon ako ng pagkakataon na makausap si Coleen nang masinsinan, at dito ko nalaman ang isang bagay na hindi ko alam noon. Si Zay—ang lalaking pinili kong maging kalaban sa aking isipan—ay hindi kinalaman sa lahat ng ito. Hindi siya ang may kagagawan ng mga larawan na nagbigay sa akin ng mga tanong at nagpasimula ng lahat ng takot.

"Hindi siya ang may kasalanan, Andra," sabi ni Coleen, ang kanyang mga mata ay naglalaman ng hinagpis na hindi ko maiwasang maramdaman. "Pinili niyang ipagtanggol ka, kaya nga siya nagpadala ng tao para mag-obserba at magmonitor sa iyo."

Pumigil ako sa sarili ko na huwag magpatuloy sa pagluha. Bawat salita na binanggit ni Coleen ay isang suntok sa aking puso, isang patibong na matagal ko nang pinipilit iwasan. "Ibig mong sabihin, hindi siya ang dahilan kung bakit ako nabulabog? Hindi siya ang may kasalanan sa lahat ng ito?" tanong ko na may kabuntot na kalituhan at sakit.

Si Coleen ay nag-alis ng salungat na tingin sa mga mata ko. "Hindi. Hindi siya ang may kinalaman. Kinuha lang niya ang mga larawan upang protektahan ka, hindi upang takutin ka. Siya ang nagpadala ng tao upang alamin ang kalagayan mo, Andra. Siya ang nagmamasid, ngunit hindi upang gamitin ka, kundi upang siguraduhin na ligtas ka."

Ang mga salitang iyon ay parang matalim na tinik na sumaksak sa dibdib ko. Hindi ko alam kung anong mararamdaman—galit ba o kalungkutan. Sa isang iglap, lahat ng mga haka-haka ko tungkol kay Zay ay nawalan ng batayan. Nakakahiya at masakit. Pati ang mga saloobin ko tungkol sa kaniya ay winasak ng isang katotohanan na hindi ko kayang tanggapin sa oras na iyon.

"Pero bakit hindi niya sinabi sa akin?" ang tanging tanong ko. Hindi ko kayang itago ang sakit na nararamdaman ko. Sa lahat ng pinagdadaanan ko, si Zay ang una kong inisip na kalaban. Ang iniisip ko pa nga noon, siya ang mastermind sa likod ng lahat ng paghihirap ko. Pero ang totoo, siya pala ang gustong magbigay-proteksyon sa akin. "Bakit hindi siya nagsabi ng totoo? Bakit hindi ko siya nakilala sa ganitong paraan?"

Tumango si Coleen, umaabot ang kanyang mga kamay upang hawakan ang aking mga balikat. "Hindi siya pwedeng magpakita ng direkta, Andra. Hindi siya makakapagsalita nang malaya, at hindi mo siya matutulungan kung hindi siya maghihirap sa mga desisyon na iyon. Baka magtamo siya ng mas malaking panganib."

Nagtaglay ng hapdi ang bawat sagot na binanggit ni Coleen, ngunit sa kabila ng lahat, may pag-asa na nagsisimulang magsikò. Ang mga tanong ko ay natugunan, at sa mga sagot na ito, natutunan kong walang kasalanan si Zay sa mga bagay na iniisip kong ipinataw sa akin. Hindi ko lang siya naintindihan. Hindi ko lang siya pinakinggan.

Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa aming dalawa pagkatapos nito, pero sigurado akong ang katotohanan ay magbibigay daan sa bagong simula. Kung may pagkakasunduan kami, kung may pagkakataon na maayos ang lahat, wala nang ibang pipiliin kundi maging tapat at totoo. Ang mga kasinungalingan ay hindi pwedeng magpatuloy sa ganitong kalagayan. Si Zay ay hindi ang kalaban ko. Siya ang maaaring maging kasama ko sa pagharap sa hinaharap.

Isang malalim na hininga ang inilabas ko, at sa mga susunod na oras, nanatili akong nagmumuni-muni. Kung kaya ko bang magtiwala muli sa kanya, at kung magagawa ko bang tanggapin ang mga pagkakamali ko.

Ang tanging alam ko lang ngayon ay, sa lahat ng mga nangyari, ang katotohanan ay hindi pwedeng itago magpakailanman.

Hindi ko alam kung paano ko sasabihin ito kay Coleen, pero sa mga sandaling iyon, isang bagay na lang ang nais ko—ang makalayo, makalimot, at magpatuloy. Ang katotohanan ay masakit, ngunit masakit din ang hindi pagkakaroon ng kapayapaan sa sarili. Kaya't pagkatapos ng lahat ng natuklasan ko, nagdesisyon akong magpakalayo.

"Col, e-book mo na ako ng flight papuntang Singapore," sabi ko kay Coleen, ang aking boses ay puno ng determinasyon, ngunit may kasamang kaba. "Hindi ko na kayang manatili pa rito. Ayoko na ng lahat ng ito."

Tinutok ko ang aking mga mata kay Coleen, at makikita mo sa aking hitsura ang isang uri ng pangungulila na hindi ko pa nararamdaman noon. "Pati ang resignation letter ko, pakibigay na lang sa company namin," dugtong ko, ang tono ng aking boses ay matigas, ngunit may kalungkutan. "Hindi ko kayang magpatuloy pa. Hindi ko kayang manatili sa ganitong kalagayan."

Pilit akong ngumiti upang masiguradong nagdesisyon akong tama, ngunit ang bawat hakbang ko ay tila nagdudulot ng takot at pangungulila. Ang mga tanong ko tungkol kay Zay at ang mga sakit na dulot ng mga pagkatalo at pagkakamali ko ay lahat nagdulot sa akin ng isang pagnanais na umalis at magsimula ng panibago. Hindi ko alam kung anong hinaharap ang naghihintay sa akin, pero alam ko, sa mga sandaling iyon, na kailangan ko na ng pagbabago.

Pagkatapos ng ilang sandali, umalis ako patungo sa airport. Sa bawat hakbang ko, nararamdaman ko ang bigat ng aking mga desisyon, ngunit hindi ko pinagsisisihan ang mga iyon. Gusto ko na lang makalimot. Gusto ko na lang makaalis sa mundong ito na puno ng lihim, takot, at pangarap na walang kasiguraduhan.

Nang dumating ako sa airport, iniisip ko na lang ang lahat ng mga susunod na hakbang. Ngunit bago ko pa man matuloy ang bawat hakbang ko patungo sa aking flight, isang hindi inaasahang bagay ang nangyari.

Bigla na lang may humarang na itim na van sa harap ko. Hindi ko agad naisip kung anong ibig sabihin nito. Ang mga mata ko ay naglalaman ng kalituhan, pero bago pa ako makapagsalita, isang mabangong amoy ang sumingaw sa hangin. Naramdaman ko ang pabangong dumapo sa aking ilong, at agad akong nahirapang magbukas ng mga mata. Ang katawan ko ay nagimbal at tila nawalan ng lakas. Walang warning. Walang anumang senyales.

Bago ko pa maunawaan kung ano ang nangyayari, naramdaman ko na lang ang paglupaypay ng aking katawan. Tumanggi akong lumaban. Ang mga mata ko ay dahan-dahang nagsara at ang utak ko ay nagsimulang magdilim. Hindi ko na naalala ang mga sumunod na pangyayari.

Habang ako'y unti-unting nawawala sa ulirat, naramdaman ko na lamang na parang ako'y inililipat sa ibang lugar. Walang kalaban-laban, natutulog ako sa isang mundo na hindi ko matukoy. At sa mga huling sandali ng aking pag-iisip, wala na akong ibang iniisip kundi ang isang tanong na bumangon sa aking isipan—Sino ang may kagagawan nito?

Wala akong kaalaman sa mga kaganapan pagkatapos kong mawalan ng malay, ngunit sa mga sandaling iyon, ang lahat ng kabuntot na takot ay nawalan ng saysay.