Kabanata 17

Larawan

Andra's POV

Nanatili akong nakaupo sa gilid ng sofa, mahigpit na hawak ang envelope na laman ang mga larawan at dokumento. Ramdam ko ang bigat ng bawat larawan na tila ba pinipisil ang puso ko sa kaba at pagkalito. Ang mga mata ko'y hindi magawang iwasan ang mga imaheng naroon—mga larawan kong kuha sa mga pagkakataong akala ko'y nag-iisa ako.

Hindi ko maintindihan. Bakit may ganito si Zay? Ano ang layunin niya? Isang bahagi ng puso ko ang nagsasabing magtiwala sa kanya, ngunit paano kung ito na ang sagot sa mga tanong na matagal ko nang iniiwasang harapin?

Isa-isang bumagsak ang mga larawan sa sahig habang patuloy akong nanginginig sa paghawak sa mga ito. Sa gitna ng mga kuha ay may isang nakatawag ng pansin ko—isang larawan ng bahay ng pamilya ko. Ang bahay kung saan ako lumaki, kung saan nag-ugat ang mga sugat at sikreto na pilit kong nililimot.

Nanghina ang mga tuhod ko. Muli kong binalikan ang mga papel na nasa envelope. Isa sa mga dokumento ay mukhang isang talaan—mga pangalan, petsa, at lokasyon. At naroon nga ang pangalan ko, pati ang pangalan ng mga magulang ko. Sa ilalim nito ay may mga pamilyar na detalyeng bumalik sa alaala ko, tulad ng araw ng isang hindi malilimutang aksidente na nagpabago sa buhay ko.

"Zay... bakit?" bulong ko sa sarili, kasabay ng pagpatak ng luha mula sa aking mga mata.

Maya-maya'y napansin kong may nakasulat na sulat-kamay sa dulong bahagi ng isang papel. Ang tinta ay bahagyang kumupas, ngunit malinaw ko pa ring nabasa ang mga salitang nakalimbag:

"Protektahan mo siya. Kahit pa masaktan ka."

Napahinto ako. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Sino ang may sulat nito? Si Zay ba? At ano ang ibig sabihin ng protektahan ako?

Itinabi ko ang envelope at tumayo. Parang may apoy sa ilalim ng mga paa ko na nagtulak sa akin na kumilos, kahit hindi ko pa alam kung saan ako pupunta o anong gagawin. Ang mga katanungan sa isipan ko'y parang bagyo na bumabagabag sa akin.

Pilit kong inalala ang mga pagkakataong kasama ko si Zay. Bawat ngiti niya, bawat yakap, bawat bulong ng "hush, baby" na dati'y nagpapakalma sa akin, ngayon ay tila may kahulugan na hindi ko mawari. Sino ba talaga si Zay?

Nakatitig ako sa pintuan ng kwarto namin. Hindi ko mapigilang isipin kung may iba pa siyang itinatago roon. Gusto kong alamin, ngunit natatakot akong harapin ang maaaring sagot.

Ngunit bago pa man ako magdesisyon, naramdaman ko ang lamig ng hangin na nagmumula sa bahagyang nakabukas na bintana. Lumapit ako rito at tumingin palabas. Tahimik ang paligid, ngunit parang bigla kong naramdaman na may nagmamasid.

Mabilis kong isinara ang bintana at binaba ang kurtina. Tumalikod ako at huminga nang malalim, pilit nilalabanan ang takot. Ngayon ko lang naramdaman ito—ang pakiramdam na parang hindi lang si Zay ang nagtatago ng sikreto.

May mas malaki pa ba akong hindi alam? At paano ko haharapin ang lahat ng ito?

Naramdaman ko ang panginginig ng mga kamay ko habang marahang inilapat ang palad ko sa dibdib, hinahanap ang lakas na harapin ang katotohanan. Kung anuman ang ibig sabihin ng mga larawan at dokumentong iyon, isang bagay ang malinaw—hindi na ako pwedeng magpanggap na wala akong nakita.

Kailangan kong malaman ang totoo. At kahit masakit, handa akong marinig ito.

Habang tahimik na tinititigan ko ang mga dokumento at larawan sa aking harapan, isang malamig na pakiramdam ang dumapo sa aking balat. Walang Zay. Ang bahay ay tahimik, at ito na siguro ang pinakamagandang pagkakataon para magdesisyon ako. Alam ko na hindi siya babalik agad-agad, kaya't sa bawat sandali na lumilipas, parang mas lalo kong nararamdaman ang pagsabog ng mga katanungan na nagbabadya sa aking isipan.

Hinaplos ko ang aking mga kamay sa labi ng envelope at pagkatapos ay ibinaba ito. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko kapag magbalik siya. Ang mga lihim na natuklasan ko ay nagbigay sa akin ng pagkataranta at takot—takot na baka hindi ko kayang tanggapin ang mga sagot.

Tumayo ako, ang mga paa ko ay parang mabigat. Isang mabilis na pagtingin sa paligid ng sala—wala si Zay. Nasa labas siya, marahil may mga lakad na kailangan niyang gawin. Ito na ang pagkakataon ko.

May isang tinig sa loob ko na nagsasabing magtago, maghintay na lang siya, ngunit hindi ko kayang gawin iyon. Kailangan kong maglakbay. Kailangan kong makahanap ng sagot sa mga tanong na hindi ko na kayang itago pa sa sarili ko.

Bilog ang aking mga mata habang tinitingnan ang pinto, ang kalsadang kaunti na lamang ang tao, at ang anghel na tinatawag ko nang sarili ko—si Zay—ay malayo sa aking mga mata. Wala nang mas tamang pagkakataon kundi ngayon. Kung hindi ako kikilos, baka magsisi ako sa huli.

Dahan-dahan, ipinagpag ko ang mga kamay ko, pinilit na kontrolin ang paghinga ko, at naglakad ako palapit sa pintuan. Bawat hakbang ko ay dahan-dahan, maingat, parang ayokong magising ang buong bahay at ang mga lihim na naroroon. Mabilis kong pinatay ang ilaw at binuksan ang pinto. Pagtapak ko sa unang hakbang, ang mga paa ko ay tila nag-aalangan.

Ngunit tuloy-tuloy ako. Hindi ko alam kung anong mga sagot ang matutuklasan ko sa paghahanap na ito, pero ang pakiramdam ng pagtakbo mula sa mga lihim ay mas malaki kaysa sa anumang takot.

Habang binabaybay ko ang madilim na daan patungo sa labas, isang matalim na pakiramdam ng takot at panghihinayang ang sumubok sumakop sa aking puso. Ang mga tanong ni Zay ay parang ang mga tinig na humahabol sa aking likuran, tinatanong kung bakit ako aalis.

Pero wala na akong magawa kundi tumakbo.

Kahit hindi ko pa alam kung anong susunod, ang hangarin ko ay malinaw: kailangan kong malaman ang katotohanan.

At sa bawat hakbang kong palayo, nararamdaman kong ang mga larawan at dokumento na iniwan ko sa bahay ay nagsisilbing gabay ko patungo sa mga sagot na matagal ko nang pinagtatakpan.