Kabanata 16

Hush, Baby

Andra's POV

Nakaupo ako sa kama, nakatingin sa mga pader ng kwarto na hindi ko na namalayang umabot na ang araw. Kanina lang, ang lahat ng nararamdaman ko ay tila isang magulong halu-halo ng takot, pagnanasa, at mga tanong na walang kasagutan. Ngunit ngayon, habang ang mga sunod-sunod na tanong ay patuloy na umiikot sa aking isipan, nakaramdam ako ng isang bagay na kakaiba—isang tahimik na kalmado na unti-unting pumapawi sa lahat ng ingay sa aking ulo.

Zay... Zay na hindi ko alam kung paano siya naging ganito sa buhay ko. Kung paano siya naging dahilan ng matinding kalituhan ko sa sarili ko. Sa kabila ng lahat ng nangyari, nararamdaman ko pa rin siya. At ang mga nararamdaman ko para sa kanya—mga damdaming hindi ko alam kung paano babanggitin, kung paano haharapin. I couldn't explain it.

Narinig ko ang malalim na paghinga mula sa pintuan. Napatingin ako, at nakita ko si Zay na nakatayo roon, ang mata niya ay naglalaman ng isang emosyon na hindi ko kayang basahin. "Andra," siya nagsimula, ang boses niya ay mababa, puno ng pagmamalasakit at hindi ko maipaliwanag na init. "Can I come in?"

Tumango ako nang tahimik, at tumabi ng kaunti sa gilid ng kama, hindi ko kayang maghintay pa sa mga sagot ng mga tanong ko. Tumayo siya at pumasok sa kwarto, dahan-dahan niyang tinanggal ang sapatos, at pagkatapos ay naupo sa tabi ko.

Dahan-dahan niyang hinawakan ang aking kamay at hinalikan ang mga daliri ko. "You look lost in thought." Sabay pakita ng isang malungkot na ngiti. "You don't need to say anything if you're not ready."

"Zay..." Mahina kong sagot, ang boses ko ay parang may kabigatan. "I don't know what I'm doing anymore."

Nagtinginan kami. Ang mga mata niya ay puno ng malasakit, at ang mga palad niya ay humaplos sa aking pisngi, pinipilit alisin ang mga alinlangan na lumalim sa aking puso.

"You're afraid, I know that." He whispered softly, ang mga mata niya ay naglalaman ng walang katapusang init at pag-unawa. "But you don't need to be. You're not alone in this."

Muntik ko nang madama ang bigat ng mga salita niya, pero sa halip na magsalita, isang malambot na pagkakahawak ang naramdaman ko sa aking mga kamay. Hindi siya gumalaw, hinayaan lang akong mag-isip. I just needed someone to sit with me, someone to share the silence, and Zay was here, without rushing me, just waiting.

"Sana... sana hindi na lang ako magtakda ng mga limitasyon," I whispered, ang bawat salita ay bumangon mula sa takot na kinikimkim ko.

"Ayokong magtakda ng mga limitasyon, Andra." Zay gently ran his thumb along the back of my hand. "I just want to take things one step at a time with you... to make sure you're okay."

"I don't know if I'm okay anymore, Zay." Ang mga mata ko ay nagsimula nang magbasa. "I feel like I'm losing myself. Lahat ng nararamdaman ko—lalo na sa'yo—hindi ko alam kung paano ito magiging."

I felt him pulling me closer, his arms wrapping around me, the warmth of his embrace calming the storm inside me. I closed my eyes, and in that moment, all I wanted was to stay in his arms, not worrying about anything else. "Hush, baby," he whispered, his lips brushing my hair. "Everything will be okay. Just breathe."

He held me tightly, and for the first time in days, I felt a sense of peace. His touch, so familiar and comforting, was like a blanket covering the chaos in my heart. I didn't know how to explain it, but I was starting to feel like maybe... just maybe, I wasn't alone in this.

It wasn't a solution, nor was it a cure for everything, but for this moment, it felt like enough.

His hand softly caressed my back, guiding me to relax, to breathe with him. "I won't leave you, Andra. I'll always be here, every step of the way. I promise you that."

I nodded, slowly exhaling. The feeling of his presence was like a shield against everything else. Maybe this was the beginning of finding my way back—not just to him, but to myself. And in that quiet space, I found a small sliver of hope.

Because, despite the fear, despite the doubts... Zay was here. And for once, that was enough to keep me grounded.

Nananatili kami sa tahimik na yakapan. Wala nang salitang kailangang bitawan, ngunit parang bawat pintig ng aming mga puso ay nagsasalita sa paraang tanging kami lamang ang makakaintindi. Ang mga salitang "hush, baby" na binitiwan ni Zay ay paulit-ulit na umuugong sa aking isipan, parang isang awit na nagpapatahan sa kaguluhan ng damdamin ko.

Ngunit ang tahimik na sandali ay nagambala nang biglang may nag-ring na telepono mula sa bulsa ni Zay. Nagulat siya at agad itong kinuha, bahagyang humiwalay sa akin ngunit hindi tuluyang bumitiw.

"Sorry, Andra. Kailangan kong sagutin ito." Tumango lang ako bilang sagot, bagamat may konting kaba sa dibdib ko.

Sinagot niya ang tawag, ang mukha niya ay agad naging seryoso. "Yes? This is Zay," sambit niya, ang tono ay malamig at puno ng awtoridad. Tumalikod siya sa akin, ngunit naririnig ko pa rin ang ilang bahagi ng usapan.

"What do you mean there's a problem? I told you to handle it quietly. No, I can't leave right now." Tumigil siya saglit, marahil ay nakikinig sa kabilang linya. "Fine. Just don't make a move until I get there."

Ibinalik niya ang telepono sa bulsa at tumingin sa akin, ang seryosong ekspresyon sa kanyang mukha ay unti-unting napalitan ng malumanay na ngiti. Ngunit hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba sa tono ng usapan niya.

"I need to go," sabi niya, marahang hawak ang aking kamay. "It's work. Something urgent came up."

"Okay," mahina kong tugon, pilit na itinatago ang alalahanin sa aking boses. "Just... be careful, Zay."

Tumango siya at yumuko upang halikan ang noo ko. "I'll be back before you know it," bulong niya, ang boses niya ay puno ng katiyakan. "Andra, remember, I'm just a call away. Always."

Pagkalabas niya ng kwarto, naiwan akong mag-isa sa katahimikan. Ngunit ang tahimik na sandaling ito ay puno ng mga tanong. Ano kaya ang pinagmulan ng tawag na iyon? At bakit parang may bigat sa bawat salitang binitiwan niya?

⋆｡ﾟ☁︎｡⋆｡ ﾟ☾ ﾟ｡⋆

Maya-maya, hindi ko na napigilang bumangon mula sa kama. Habang nakaupo sa gilid ng kama, naglaro sa isipan ko ang posibilidad na may itinatago si Zay. Hindi ko na napigilan ang sarili ko, at bago pa ako tuluyang kainin ng pag-aalala, nagdesisyon akong bumaba at maghanap ng kahit anong palatandaan sa paligid.

Pagdating ko sa sala, nakita kong nasa mesa pa ang ilang dokumentong naiwan niya. Nakapatong dito ang isang envelope na may markang "Confidential." Hindi ko alam kung bakit, ngunit parang hinihila ako ng envelope na iyon. May kung anong misteryo na nag-aanyaya sa akin na silipin ito.

Binuksan ko ang envelope, at halos mapahinto ang hininga ko sa mga nakita ko. Mga larawan... larawan ko. Lahat ng kuha ay tila galing sa iba't ibang araw, iba't ibang lugar. May mga larawan na kinunan nang hindi ko alam. Kasama pa nito ang ilang papel na hindi ko lubos maunawaan, ngunit may mga pamilyar na pangalan akong nabasa—ang pangalan ng pamilya ko.

Bigla akong napaatras, hawak-hawak ang envelope. Ang dami kong gustong itanong, ngunit wala akong sagot. Ano ang ibig sabihin nito? Bakit may mga larawan ako? At bakit may koneksyon ito sa pamilya ko?

Naramdaman ko ang mabilis na pintig ng puso ko, kasabay ng lamig na gumapang sa katawan ko. Ang buong katahimikan ay napalitan ng ingay ng sariling isipan ko. Ano ang kinalaman ni Zay sa lahat ng ito? Ano ang itinatago niya? At higit sa lahat, bakit parang lumalalim ang misteryong bumabalot sa kanya?

⋆｡ﾟ☁︎｡⋆｡ ﾟ☾ ﾟ｡⋆

Zay's POV

Habang nagmamaneho ako palabas ng compound, hindi mawala sa isipan ko ang imahe ni Andra—ang takot at alalahanin sa kanyang mukha kanina. Alam kong may mga bagay na hindi ko pa nasasabi sa kanya. Mga bagay na alam kong magpapabago ng lahat. Ngunit paano ko sisimulan? Paano ko sasabihin ang katotohanan nang hindi siya masaktan?

Napatingin ako sa dashboard ng sasakyan ko, kung saan naroon ang isa pang envelope na kasing-importante ng naiwan ko sa bahay. I clenched my jaw. "This needs to end," bulong ko sa sarili. Kailangang matapos na ang lahat ng kalituhan. Kailangang malaman ni Andra ang buong katotohanan—kahit pa ang ibig sabihin nito ay mawala siya sa akin.