Kabanata 13

Lightning

(Andra's POV)

Ang langit ay nagdilim, at kasabay ng pag-ikot ng mga ulap ay ang pag-ihip ng malamig na hangin. Mabilis kong niyakap ang sarili kong braso, pilit pinapakalma ang nanginginig kong katawan. Sa bawat segundo, ramdam ko ang tensyon sa paligid—at ang tensyon sa akin mismo.

Isang nakakabinging kulog ang dumagundong, kasabay ng pagliwanag ng kidlat na pumunit sa madilim na langit. Napasinghap ako, at para bang tumigil ang mundo ko sa bawat pagtama ng liwanag.

Takot. Isang simpleng salita, pero sa akin, mas malalim ang kahulugan nito. Ang kidlat ay higit pa sa natural na pangyayari—ito ang nagpapaalala sa akin ng mga panahong wala akong magawa kundi umiyak at magtago sa ilalim ng kumot noong bata pa ako.

Habang nasa sulok ng kwarto, pilit kong iniwasan ang bawat liwanag na pumapasok sa bintana. Halos magtago na ako sa pagitan ng mga unan, pero kahit gaano ko pa itago ang sarili ko, ramdam ko ang pag-aalalang kumakain sa akin.

"Andra."

Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Zay. Agad na napako ang mga mata niya sa akin. Nakasandal ako sa dingding, nanginginig, at pilit na iniwasan ang tingin niya. Hindi ko gustong makita niya ako sa ganitong kalagayan—mahina, duwag. Pero wala akong magawa.

"Andra," mahinahon niyang tawag habang unti-unting lumapit. Tumigil siya ilang hakbang mula sa akin, parang ayaw akong biglain. "Okay ka lang?"

Napailing ako, hindi pa rin makapagsalita. Hindi ako okay. Pero paano ko sasabihin iyon sa kanya?

Bigla na namang dumagundong ang kulog, at kasabay nito ay napapikit ako nang mahigpit. Napayuko ako, pilit na tinatakpan ang tenga ko. Hindi ko alam kung bakit, pero sa bawat dagundong at liwanag, parang bumabalik lahat ng takot na pilit kong kinakalimutan.

Sa isang iglap, naramdaman ko ang paglapit ni Zay. Lumuhod siya sa harapan ko, tinanggal ang mga kamay ko mula sa tainga ko, at hinawakan ang mga ito.

"Andra, look at me," mahinahon niyang sabi. Ang boses niya ay parang lambing ng ulan matapos ang bagyo—kalma, sigurado, at nakakapagbigay ng seguridad.

Unti-unti akong tumingala, at sa kabila ng takot na nararamdaman ko, naroon ang mga mata niya—puno ng pag-aalala at pag-unawa.

"Hindi ka nag-iisa, okay?" bulong niya. "Andito ako. Huwag mong hayaang takutin ka nito. Hindi ka nito kayang saktan habang kasama mo ako."

Ang mga salita niya ay parang lambing na pumapawi sa bagyo sa loob ko. Kahit pa ramdam ko pa rin ang takot, unti-unti akong nakahinga nang mas maluwag.

Huminga siya nang malalim, saka tinapik ang kamay ko. "Kapag may dumating ulit na kulog o kidlat, hawakan mo lang ako, okay? Wag kang matakot. Promise, hindi kita iiwan."

Tila awtomatiko, hinawakan ko ang braso niya. Nang sumunod na dumagundong ang kulog, mahigpit akong napakapit sa kanya. Hindi siya umalis. Hindi siya gumalaw. Naramdaman ko ang pagyakap niya sa akin, pinoprotektahan ako mula sa takot na iyon.

"Andra, I'm here," bulong niya habang niyayakap ako. Mahigpit ang yakap niya, sapat para maramdaman ko ang init at proteksyon na binibigay niya. Hindi niya ako binitawan kahit pa nanginginig ako sa takot.

Sa gitna ng mga dagundong ng kulog at liwanag ng kidlat, para bang si Zay ang naging kanlungan ko—isang taong handang harapin ang unos kasama ko.

At sa pagkakataong ito, kahit sa gitna ng takot ko, alam kong hindi na ako nag-iisa.

Hanggang kailan kami ganito? Hanggang kailan ko mararamdaman ang kanlungan ko? Ang mga tanong na ito'y paulit-ulit na sumasagi sa isip ko habang nararamdaman ko ang init ng yakap ni Zay. Ang lakas ng tibok ng puso niya ay parang sinasabayan ang mga dagundong ng kulog, pero sa bawat segundo na kasama ko siya, unti-unti itong nagiging ritmo ng pagkalma.

Pilit kong pinapawi ang takot, pero hindi ko rin maiwasan ang isiping maaaring matapos ang sandaling ito. Sa bawat pintig ng puso niya, ramdam ko ang kasiguruhan, pero hindi ko rin maiwasang magtanong—hanggang kailan niya ako sasamahan? Hanggang kailan niya ako poprotektahan?

Nang humupa na ang kulog at kidlat, parang unti-unting bumalik ang katahimikan sa paligid. Napahinga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang puso kong ilang oras nang nababalot sa kaba.

"Andra..." bulong niya, na parang isang lambing na hindi ko inaasahang marinig mula sa kanya. Kumalas siya mula sa yakap at dahan-dahang itinaas ang kamay niya upang itulak ang mga buhok na tumabing sa mukha ko. "Okay ka na ba?"

Tumango ako nang bahagya. Kahit hindi pa tuluyang nawawala ang takot, naroon ang kaunting kapanatagan dahil sa presensya niya.

"Salamat..." mahina kong sabi, halos isang bulong lang.

Ngumiti siya, ngunit hindi iyon ang tipikal niyang ngiti na puno ng yabang at pang-aasar. Sa halip, ito ay simple, mapanatag, at tila nagsasabing hindi niya kailanman hahayaang masaktan ako habang kasama siya.

Tumayo siya mula sa pagkakaluhod at inayos ang kumot na nakatakip sa akin. Nang maayos na iyon, tumalikod siya papunta sa pinto. Akala ko ay aalis na siya, pero tumigil siya sa tapat nito at muling tumingin sa akin.

"Andito lang ako sa labas. Kung kailangan mo ako, tawagin mo lang ako, okay?" seryoso niyang sabi.

Tumango ulit ako, hindi makapagsalita. Pinagmasdan ko siyang lumabas ng silid, pero sa huling sandali bago niya tuluyang isara ang pinto, muli niya akong tiningnan. Ang mga mata niya ay puno ng pag-aalala, pero may kakaibang lambing na nagpapainit sa dibdib ko.

Tahimik akong nakahiga, pero hindi pa rin mapakali ang isip ko. Pinagmasdan niya ako bago siya umalis. Ang paraan ng pagtitig niya, parang binabantayan niya ako, tiniyak na maayos ako bago siya tuluyang lumayo.

Sa kabila ng pagod at takot na naramdaman ko kanina, hindi ko rin maiwasang magtanong sa sarili ko. Hindi dahil sa kidlat o kulog, kundi dahil sa presensya niya.

Bakit ba nagagawa niyang bigyan ako ng ganitong klase ng seguridad? Bakit ba pakiramdam ko, sa kabila ng lahat, si Zay ang sagot sa takot na matagal ko nang kinikimkim?

Sa gitna ng katahimikan, ipinikit ko ang mga mata ko at pinilit na magpahinga. Pero sa bawat paghinga ko, naroon pa rin ang mga tanong na gumugulo sa akin.

Hanggang kailan kami ganito? Hanggang kailan ko mararamdaman ang kanlungan ko?

At ang mas nakakatakot pa, paano kung isang araw, hindi ko na maramdaman ang presensya niya? At bakit niya ito ginagawa?

My heart beats so fast. Why do I keep on asking with some questions na alam ko walang sagot? Why this hearts keeps on beating na animo'y may pinapahiwatig?