Oliver

Het is donker buiten.

Je kan niet eens de sterren zien of de maan.

Ik ben weer naar mijn plekje geklommen na een klein meningsverschil tussen mij en Kiara. Ik weet niet eens waardoor het begonnen is maar het werd een discussie, een discussie die ik had kunnen winnen. Toen ze dat doorhad begon ze natuurlijk weer over die verdomde hand.

Nu zit ik hier al een uur of 5. Het is echt een voordeel als je letterlijk in de schaduwen kan verdwijnen.

Ik lig te twijfelen of ik toch wegga. Ik hoor gewoon niet bij dit clubje, ik hoor nergens. Ik ben een misfit. Waarom zal ik hier nog blijven? Kiara heeft gewoon gelijk. Ik ben een monster. Ik vermoord mensen zonder een greintje spijt. Ik ben oncontroleerbaar.

Ik sta op en stap uit de schaduwen. Ik spring naar beneden en als ik bijna bij de grond ben spring ik soort van in een schaduw waardoor ik zacht op de grond terecht komt.

voorzichtig en stil sluip ik naar binnen en pak wat spullen om een tijdje te overleven. Wat eten en nog wat andere spullen. Genoeg voor 3 dagen.

Ik heb alles in een tas gedaan en ik loop naar buiten als mijn blik nog een keer op de ring valt. Ik denk weer terug aan het gevecht met Caiden en Jace. dat was 9 dagen geleden. sindsdien krijgen we lessen in het transformeren met zo min mogelijk pijn. Dat iedere dag. Gezellig hoor.

Ik draai me om en loop weg. Om nooit meer terug te komen

Dit is dan misschien niet het best uitgedacht maarja. Waarom zal ik blijven als de enige die me mag Caiden is en hij altijd met zijn gedachten ergens anders zit. Kayron en Maite kozen de kant van Kiara. Uiteraard. Waarom zou er ooit iemand aan mijn kant staan? Ik ben een smerig monster dat hunkert naar bloed.

<~ ) * ( ~>

Het begint licht te worden wanneer ik terug ben in een back-up base van mij. Deze base is een kleine grot die op zich wel open is maar je moet door een dunne spleet om in het leefgedeelte te komen.

Ik heb het een paar maanden geleden gevonden en sindsdien heb ik dit ingericht als back-up base mocht ik ooit niet meer terug kunnen naar mijn normale base, wat nu het geval is.

Ik val bijna in slaap als ik wat hoor. Ik ga rechtop zitten. Na 5 minuten luisteren en goed kijken merk ik niks. Ik ga weer liggen. 

Dan voel ik wat boven me en ik open mijn ogen. Om in een paar blauwe ogen te zien.

"Wat de hell Maite!" Zeg ik. En ik kom overeind.

"Je dacht er zomaar vandoor te kunnen gaan. Als een lafaard" Zegt maite.

Ik wend mijn blik af. Ze heeft gelijk.

"Waarom?" Vraagt ze.

Ik kijk haar aan en ik zie gewoon dat er wat gebroken is in haar en ik weet zeker dat het door mij komt. Ik breek.

"Ik hoor niet bij jullie, ik ben een monster. Ik heb tientallen moorden gepleegd. Ik heb meerdere mensen verminkt voor het leven gemaakt. Kijk maar naar kiara"

"Oliver Duskfall, nu ga je is heel goed naar me luisteren! Iedereen heeft zo hun demonen in zich en je kan er niet constant kan blijven wegrennen. Als je gelooft dat je een monster ben. Is dat misschien ook wel zo. Maar dat ben je niet. Kan jij er wat aan doen dat je hier terecht ben gekomen? Nee, dus stop met janken en gedraag je!"

"Hoe... Hoe weet je mijn achternaam? Die heb ik nooit verteld als het goed is" Vraag ik al stotterend. Ik had niet verwacht dat het kleine meisje zo'n toon op kan zetten.

"Tijdens een nachtmerrie schreeuwde je telkens een naam. De eerste naam kon ik niet horen maar het eindigde altijd met Duskfall. Toen ben ik naar Caiden toe gegaan. Hij heeft bevestigd dat je Duskfall heet. Ik weet niet hoe hij het weet maar dat is niet belangrijk. Ik heb nu wel je aandacht." Dat laatste zegt ze met een glimlach en ik kan het niet laten om ook een kleine glimlach door te laten breken.

"Weetje Oliver, ik kan begrijpen dat je niet terug wil dus laten we dit afspreken. Hier en nu een gevecht tussen jou en mij. Win ik kom je mee terug, win jij val ik of iemand je nooit meer lastig en kan je je eigen weg gaan." Stelt Maite ineens heel serieus voor

Ik overweeg de opties. Ik wil niet tegen haar vechten maar ik weet zeker dat ze het niet gaat vergeten. "Oké. Laten we dan naar buiten gaan. Anders heb je een heel groot voordeel" zeg ik uiteindelijk. maite knikt en loopt achter me aan naar buiten

Buiten aangekomen gaan we tegenover elkaar staan en hebben we beide hetzelfde idee

"Princeps Daemonium" zeggen we tegelijk en even later komt er een soort zesde zintuig bij.

Ik pak mijn katana en kunai. De 2e pak ik ook. Klaar om die te gooien. Maite pakt haar korte zwaard en mes.

Ik knik en Maite rent op me af. Ik gooi mijn kunai maar ze ontwijkt hem. Ik heb haar nu wel uit koers gebracht.

Ze rent verder en ik blijf staan. Als Maite bijna bij me is zie ik dat ze wil gaan uithalen naar mijn benen. Ze slide, haalt uit en ik spring er over heen.

Wanneer ik op de grond kom haal ik uit met mijn katana waardoor ik bijna haar hoofd eraf hak. Op de een of andere manier doet het me niks dat ik haar bijna heb vermoord. Ze bukt precies onder mij katana.

Maite komt overeind en rolt naar achter.

Ze gaat rechtop staan en even staan we elkaar zo aan te kijken. Ik doe mijn kunai weg en pak mijn katana met 2 handen vast. Ik ben het nog niet gewend om met een kunai te vechten dus met alleen een katana voelt toch wat fijner.

We cirkelen om elkaar heen. Afwachtend op elkaar. We voeren ieder schijnaanvallen uit.

Dan maken we beiden een fout. We voeren tegelijk een aanval uit. Maite probeert er nog wat uit te halen maar ik heb haar zwaard al uit haar handen geslagen en sla haar op de grond.

Ik ga over haar heen staan met de punt van mijn katana tegen haar nek. "Ik... Ik heb gewonnen." Hijg ik.

Maite grijnst "Weet je dat zeker?"

Ik besef dat ik een grote fout heb gemaakt maar ik kan nu niet meer terug. Ze trapt mijn benen onder me vandaan waardoor ik op de grond val. Niet zo zacht ook. Meteen zit ze met haar mes bij mijn keel en ik kan echt niks meer.

"Volgens mij heb ik toch echt gewonnen Oliver" Lacht ze. Maite staat op en even later is ze uit de shadow vorm.

Ik sta ook op en eer dat ik goed en wel sta ben ik ook uit de shadow vorm. "Mooi gedaan Maite. Laat me raden, Caiden?"

"Jij ook mooi gevochten en ja caiden heeft me die inderdaad geleerd. En nu hup je spullen pakken. Je heb je aan een belofte te houden.

Met een glimlach loop ik naar binnen en pak ik me spullen. Ik mag haar wel. Al is dat soms anders maar dat komt puur doordat ik dingen in mijn hoofd erger maak. In die korte tijd voelt ze als een zusje voor me en de enige die ik volledig kan vertrouwen. Dit heeft me mijn ogen geopend. Als ik me spullen in heb gepakt loop ik naar buiten waar Maite staat te wachten.

"Laten we gaan. We hebben een lange weg voor de boeg.."