Oliver

Kiara ligt op mijn bed en Maite op het andere bed die ik op een of andere reden nooit heb opgeruimd

Ik sta soort van op wacht. Dat is al een uurtje het geval.

Het verbaasde me echt toen Maite beneden stond. Ze vertelde wat er gebeurt was, en viel neer. Schreeuwend. Bang. Bekend. Dan ook nog die blik toen ze mij zag. Ik heb er echt spijt van dat ik die drop heb afgepakt.

Maar aan de andere kant, waarschijnlijk is de basis van Maite afgebrand door die verdomde vossen. Ik hoorde ze en het zou wel verklaren waarom Kiara onder de brandwonden zit en een kogelwond heeft. Misschien is het wel goed dat ik die drop heb. Nou ja, had. Dankjewel Silvester. zucht.

Ik ben benieuwd hoe Kiara gaat reageren. Ik ben wel degene die waarschijnlijk heel haar leven heeft verpest, omdat ik zo hebberig moest zijn. Maar zij was wel degene die niet met mij wou onderhandelen. Toch...

Mijn schouder is ook weer aan het kloppen door dat ik Kiara naar boven gedragen heb, maar hè. Tegen een beetje pijn moet je kunnen. Plus ik ben haar dat wel verschuldigd.

Ik kijk naar Maite en Kiara. Tussen die 2 zou wel is een hele mooie vriendschap kunnen ontstaan. Ik denk alleen niet dat ik de 2 uit mijn hut ga gooien. Waar moeten ze naartoe? Er is gewoon geen goed motief om dat te doen zeker niet nu Kiara echt op moet knappen. Na wat ik haar heb aangedaan is dit het minste wat ik kan doen. Ik zal wel een paar slapeloze nachten hebben maar dat boeit me geen reet.

Ik besluit om even snel mijn verband te verwisselen voor stof. Ik heb daar nog geen tijd voor gehad en ik heb niet zon zin dat mijn kleren onder het bloed gaat zitten.

Ik ga met mijn rug naar Maite en Kiara toe staan en trek mijn shirt uit om naar een bloedrood stuk verband te kijken. Ik pak een tak die ik in me hut heb liggen en bijt erop terwijl ik het verband ontwikkel.

"Hulp nodig?" Hoor ik ineens Maite zeggen.

Ik schrik me kapot, maar herpak me snel weer. "Graag" zeg ik.

ze staat op pakt het stuk verband vast en wikkelt het los zonder nog een woord te zeggen. Ik probeer het niet uit te schreeuwen van de pijn, Ik weet zeker dat de wond is ontstoken, ondanks dat het schoongemaakt is. Ik voel Maite huiveren en kijk naar de wond. Om de wond is helemaal paars en in de wond is het helemaal zwart. Geen spoor rood te zien. Het zal wel gewoon ontstoken zijn.

"Hebben we nog iets met alcohol in dat krat daar?" Vraag ik aan Maite en ze gaat kijken. "Ja maar niet heel veel meer" Zegt ze na een blik op de voorraad geworpen te hebben.

Ik knik. "Oké, neem het maar mee. Ik heb niet heel veel nodig," Zeg ik. Als ze bij me is en de fles aan mij geeft zeg ik: "Ik zal naar buiten moeten om de wond schoon te spoelen. De enige plek om dat te doen is in het meertje hier een beetje verderop. Ik wil dat jij hier blijft bij Kiara. Als ik terug kom zal ik uitleggen waarom ik jullie binnen liet. Dat vraag je je vast wel af"

Maite knikt. Ik pak een paar messen en een paar lappen stof. De fles alcohol laat ik nog hier. Ik kan er toch zelf niet echt makkelijk bij. Ik loop naar het luik en doe hem open. Ik kijk nog een keer naar Maite en zie dat ze haar zwaarden al bij heeft.

"Als iemand dit luik open doet zonder eerst te kloppen jaag je maar een zwaard door z'n kop. ik ben zo snel mogelijk terug" zeg ik waarna ik door het luik de ladder op stap en het luik dicht laat zakken.

Ik klim van de ladder af en kijk goed om me heen. Ik hoop dat niemand me gezien heeft. dit is namelijk een best goede hut. Ik loop voorzichtig naar het meertje, dat nog geen 100 meter verderop is en ga langs de rand zitten op mijn knieën. Ik buk voorover en duw een stuk stof in het water. Ik weet dat dit water schoon is, aangezien ik hier al vaker wonden heb schoongemaakt en die zijn nooit gaan ontsteken.

Ik dep de natte doek op de wond en trek in een van de pijn. Ik pak het stokje weer en bijt weer op dat stokje. Ik dep keer op keer om de wond een beetje schoon te maken en al snel stroomt er wat bloed uit. Dan wordt het tenminste schoon. Ik laat het doek rusten op mijn schouder en ga er langzaam over de wond mee. Ondertussen is het takje bijna kapot gebeten door de pijn.

Na ongeveer 10 minuten loop ik terug met een verse natte doek stof zodat ik na het spoelen met alcohol het nog even kan schoonvegen.

Ik klim naar boven en klop op het luik. Maite doet hem open en kijkt naar de wond en ik voel me een beetje schuldig dat ze dat moet zien. Het zal er vast niet heel lekker uitzien.

"Kan je me even helpen?" Vraag ik zodra ik in de hut ben en het luik dicht gedaan heb.

"Waarmee?" vraagt Maite.

Ik pak een teil en ga er boven hangen met mijn schouder en zeg "Gooi even wat alcohol over de wond dan wordt het beter schoon" Maite knikt en voor dat ik het door heb gooit ze de wijn over de wond ik blaas van de pijn en bijt het takje dat ik weer in me mond had gedaan in honderden stukken.

Ik wil naar de wond kijken, maar voor ik daar de kans voor heb wordt er een mes tegen mijn nek gedrukt.

Ik kijk zo voorzichtig mogelijk naar wie het mes vast heeft. Kiara.

"Geef me 1 goede reden waarom ik je niet meteen vermoord na wat je mij hebt aangedaan!" schreeuwt Kiara bijna

Dit was al te verwachten. Karma. Zware karma.

"Je hebt gelijk Kiara," zeg ik rustig. Ze drukt het mes harder tegen mijn keel aan.

"Misschien verdien ik het om te sterven," vervolg ik.

Geen reactie van Kiara. Ik weet overigens wel dat we beiden gewond zijn, als dit op een gevecht uit komt, komt het neer op wie de meeste schade heeft, wat zonder twijfel mij zal zijn. Ik moet dus rustig mezelf hieruit praten.

"Na die dag heb ik me constant schuldig gevoeld. Ik heb er altijd spijt van gehad en altijd klote door gevoeld." het mes verzwakt wat, waardoor ik een snelle blik op mijn wond kan werpen. of tenminste, de plek waar de wond eerst zat. De snee is weg en heeft plaats gemaakt voor een groot zwart litteken.

Dit is overigens geen reden om meteen in een gevecht te gaan, aangezien ik niet weet wat voor schade dat kan opleveren.

"Laat het mes zakken Kiara." zeg ik weer rustig.

"Waarom zou ik?" krijg ik als antwoord. Dit gaat de verkeerde kant op.

"Heb je enig idee hoe moeilijk je het voor me hebt gemaakt door mijn hand eraf te hakken, Oliver?!" Het mes wordt weer harder tegen mijn keel gedrukt, maar iets voelt anders. Het mes is koud, maar toch warm. vreemd, maar toch vertrouwd. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik moet aanvallen.

Dan doe ik wat ik het beste kan. Improviseren. Zonder na te denken steek ik mijn elleboog in Kiara's maag, waardoor het mes valt. Snel draai ik me en ik zie op het moment dat ik vol tegen Kiara spring het luik open springen.

Met een schreeuw van Maite vallen we beide op de grond. Pijn voel ik niet. Alles in me zegt dat ik moet aanvallen. Het is alsof ik ineens een woedende wolf ben geworden ofzo.

Ik zie Kiara tegenover me staan met haar boog, waar ijzeren speer punten op gemonteerd zijn. Ook is haar outfit anders.

Haar leren jack heeft plaatsgemaakt voor een shirt met een hoop riemen gevuld met vooral messen, met daaroverheen een mantel. Een masker en een capuchon bedekken haar gezicht, waardoor alleen 2 witte ogen zichtbaar zijn.

Misschien nog wel het meest opvallende is dat de plek waar haar rechterhand was afgehakt nu ruimte heeft gegeven voor een paars zwarte hand..

Zelf voel ik dat ik in trans zit, waarin alle instincten het van me overgenomen hebben. Ik trek mijn Katana en storm op Kiara af. Het stemmetje in mijn hoofd stribbelt tegen.

De eerste klap komt echter van Kiara, die met haar boog uithaalt naar mijn hoofd. met een snelle beweging blokkeer ik de aanval en trek snel mijn mes om daarmee te steken.

Mijn hand wordt omlaag geduwd, dus draai ik voor een aanval met mijn katana. De boog blokt de slag. Dan voel ik een koude windvlaag en voor ik het doorheb worden we beide naar achteren geduwd.

Ik klap tegen een boom aan, en zie dat Kiara ook vastgepind zit. ik probeer naar voren te stappen, maar de wind drukt me steeds weer terug.

"Geef het op Oliver. Je gaat toch niet in de buurt komen van Kiara." Hoor ik een vrouwelijke stem zeggen. Even later stappen 2 meiden naar voren. Allebei in wit gekleed, met een speer in hun hand.

Ik kom langzaam uit de trance, en kalmeer. de wind verzwakt.

Even later komt Maite ook tevoorschijn, samen met een hele grote man, en een wat kleinere. De kleine man en Maite trekken samen de grote man mee, en leggen die op de grond.

Wat in vredesnaam gebeurt hier!? Wie zijn deze mensen, en waarom helpt Maite ze?!

"Oliver, relax, we zijn hier allemaal bondgenoten." Hoor ik een man zeggen. Het is echter geen van de mannen voor me.

Bondgenoten heb ik niet, dus ze zijn hier gewoon om me te moorden en mijn spullen te stelen! Ik had Kiara en Maite nooit binnen moeten laten! Ik had een einde moeten maken aan wat ik 2 jaar geleden ben begonnen!

"Wat lul je! Ik heb geen bondgenoten! Ik heb geen vrienden!" schreeuw ik. Even later stapt er weer een man uit de bossen.

"Mijn naam is Caiden, en ik ben degene die je wond heeft verzorgd en thuis gebracht heeft." Zegt hij.

In mijn hoofd zijn de stemmetjes nu een soort van oorlog aan het voeren. 1 zegt dat ik aan moet aanvallen. De ander zegt dat ik het moet laten lopen zoals het nu gaat. En het stemmetje van het domste is natuurlijk het hardst.

Een soort instinct neemt het over. Ik zet een stap in de schaduw van de boom en dan lijkt de tijd ineens stil te staan. Ik zet een stap en ineens sta ik achter Caiden. Ik trek mijn Katana en wil hem aanvallen. Ik weet niet waarom maar dat voelt gewoon goed.

Maar op het moment dat ik mijn Katana neer wil laten komen heeft Caiden zich ineens omgedraaid en blaast me weg. Hij pakt zijn speer en gaat voor me staan. "Als je me zo graag wil aanvallen doe het dan niet in de schaduwen maar gewoon in het licht alsjeblieft."

Ik sta op en haal een paar keer diep adem zodat ik weer rustiger wordt. Na een paar minuten sta ik gewoon weer voor Caiden en is de zwarte Katana weg

"Je hebt een hoop uit te leggen Caiden. Ik stel voor dat je snel begint" Zeg ik nors. Caiden knikt als reactie en begint te vertellen

"Kennen jullie het begrip Users?" Vraagt Caiden. Ik zie Maite en Kiara denken. De grote houd zich stil. Waarschijnlijk is het hem al uitgelegd aan de manier te zien hoe hij erbij staat.

"Zo te zien niet," zegt Caiden na een paar minuten "Users zijn mensen met eigenlijk een extra gen. Ze kunnen allerlei dingen sturen zoals water vuur wind elektriciteit en nog meer dingen wat ik wel voor je zal uitleggen binnenkort."

Ik onderbreek hem even met de vraag "En wat heeft dat met mij, correctie ons, te maken?"

"Jullie 4 zijn deel een user ras wat verschrikkelijk zeldzaam is. Jullie zijn Shadow users. Oliver jij heb vast wel gemerkt toen je achter Silvester aanging dat de lucht helemaal zwart werd en de tijd heel langzaam leek te gaan. Dat was je eerste hele transformatie naar Shadow vorm en hoe je zo snel was komt omdat je letterlijk van schaduw naar schaduw springt zo snel dat het bijna onmogelijk is om te volgen. Als je op volle kracht ben. Toen was je net getransformeerd dus kon ik je volgen." Caiden wacht even en ik laat alles op me inwerken. Ik snap er nog steeds geen hout van maar dat komt wel. "Je heb 2 van de 3 andere Shadow users al ontmoet en mee gesproken. Kiara, Maite en die grote gast daar is de vierde hij heet Kayron. 1 tip maak hem niet kwaad." Dat laatste fluistert Caiden net hard genoeg zodat ik het kan horen maar de rest niet.

"Wij vieren zijn wind Users. Mijn naam weet je als maar de andere heten Jace, Paige en Sterre. Jullie hebben vast wel gemerkt dat jullie out gingen na een transformatie. Dat zal vaker gebeuren als we niet gaan trainen. Weten jullie hoe je moet veranderen van vorm?"

Kiara, Maite en de reus die Kayron heet kijken hem raar in. Ik geïnteresseerd "Ik heb wel gemerkt dat als ik boos word ik transformeer en voordat Silvester mij aanviel bij de drop hoorde ik een soort van zinnetje en toen we gingen vechten buiten zijn grot hoorde ik het hem ook zeggen maar ben vergeten wat het precies was."

Caiden knikt "Je komt in de buurt. Het heeft inderdaad te maken met een zinnetje maar emoties spelen ook een rol. Door welke emotie transformeerde jullie de eerste keer?"

Kayron en Maite zeggen tegelijk "woede" en Kiara en ik knikken als antwoord dat het klopt. "Juist. Daar moeten we op gaan trainen jullie moeten je woede onder controle kunnen houden en weten wanneer je die kan laten gaan. Ook moeten jullie leren hoe om te gaan met de Shadow krachten. Het is een gift, je heb ze gekregen met een reden al weet niemand wat die reden is. Ook moeten jullie leren om te transformeren wanneer jullie dat willen. Daar gaan wij bij helpen." Sluit Caiden zijn verhaal af.

"Wat moeten we zeggen dan?" Vraagt Maite.

"Princeps daemonium" zegt Caiden

"Watte!" Reageren Maite en Kayron weer tegelijk. Ik zie Kiara lachen. Kayron heeft het ook door en als blikken konden doden had Kiara nu al 843 keer gestorven.

"Princeps daemonium" zegt Caiden nog een keer. Ik luister goed naar hoe hij het uitspreekt.

"Kan je het nog een keer herhalen Caiden?" Vraag ik. Caiden herhaalt het nog een keer en in mijn hoofd spreek ik het uit. "Wat betekent het eigenlijk?" Vraagt Kiara

"Ik heb geen flauw idee wat het zou moeten betekenen. Het werkt en daar gaat het om. Maar, ik heb niet veel zin om hier te blijven staan en iets zegt me dat jouw boomhut te klein is voor 8 mensen"

Ik kijk hem aan en kijk naar mijn hut. We hebben al die tijd buiten gestaan en ik heb het niet eens echt door gehad dit had heel erg af kunnen lopen. Ik knik naar Caiden om het gelijk te geven

"Ik ken ergens een redelijk grote grot. Zullen we daar naar toe gaan?" Vraagt Maite.

We kijken haar allemaal raar aan. "Wat? Dat ik zo klein en jong ben betekent niet dat ik nooit op onderzoek uit ga. Ik ren langs jullie en jullie zullen me niet eens horen als ik echt me best doe"

Kayron lacht en Kiara kan het ook niet laten om te glimlachen. Ik betrap mezelf ook op een lach en snel trek ik me gezicht weer normaal. Ik kan geen emoties tonen bij mensen die ik niet ken daar komen alleen maar problemen van...