-Oliver-

Het is nu al 2 jaar geleden dat ik moest vluchten. 2 jaar heb ik in dit bos gewoond. 2 jaar dat ik haast iedere dag heb moeten vechten om te eten en veel belangrijker: overleven. de gouden vraag is uiteraard: 'Waar ben je dan?'. het enige probleem is dat ik geen idee heb.  Als ik dat namelijk wist had ik misschien wat beter kunnen reageren op dit alles.

Ik kijk naar mijn boomhut en loop er wat in rond. Ieder moment zou er een soort flits te zien zijn in de lucht, meestal een lichtje, maar soms ook helemaal niks. Zodra er zo'n soort licht aan de hemel verschijnt moet je naar buiten rennen en gaan sprinten. tenzij je door en door honger wil lijden natuurlijk.

In dit bos zijn er een paar plekken willekeurig zo’n licht verschijnt. maar alleen als de flits er überhaupt is. Als ik nou duidelijk wist wat het was had ik het misschien wat beter uit kunnen leggen. 

Het eerste half jaar dat ik hier terecht kwam heb ik niet veel eten gehad. ik kan me nog wel herinneren dat het toen heel rustig was, integendeel tot nu. zodra dat lichtje er tegenwoordig is gaan ongeveer 20 mensen naar zo'n plek zoeken en dat is alleen al in dit gebied. Ik spendeerde wel veel van mijn tijd aan het bouwen van mijn boomhut, al sliep ik het eerste jaar regelmatig op de grond omdat er weer iets dramatisch fout ging met de boomhut. 

Ik weet nog goed dat ik mijn eerste dropping bemachtigde. Ik zat hier nog maar 1 maand - ja 1 maand, in het bos kan je af en toe ook gewoon eten vinden maar het is lang niet genoeg- en ik liep door het bos op zoek naar eten totdat ik ineens een open plek zag die ik eergisteren niet had gezien. Ik liep er naar toe en ik zag dat er wapens lagen maar ook eten, planken, spijkers en nog meer dingen die essentieel zijn om te overleven. 

Ik had al een paar dagen geen eten kunnen vinden dus ik had heel erg honger en toen ik een meisje van mijn leeftijd naar de spullen zag rennen ben ik uit paniek en hebberigheid ook gaan rennen. We kwamen tegelijk aan en op dat moment kwam ik erachter dat het hier iedereen voor zich is. 

Ik probeerde een rustig gesprek te voeren maar ze viel me meteen aan. Ik probeerde terug te slaan maar ik kwam er niet echt goed tussen. Ik moest steeds een stap naar achter zetten totdat ik een zwaard op de grond zal liggen. Een katana. Ik was vroeger al best goed met katana's maar ik had nooit echt tegen een persoon gevecht. 

Ze stapte wat naar achter en zocht ook snel naar iets wat ze als wapen kon gebruiken. Die vond ze en al snel waren we in een gevecht. Ik had nooit verwacht dat ik zou winnen en eigenlijk wilde ik dat ook niet maar ik moest eten om te overleven. Merendeel was ik aan het verdedigen, dat kon ik tenminste een beetje. Aanvallen lukte me gewoon niet goed zonder zelf in de problemen te komen. Ik probeerde een paar keer aan te vallen maar iedere keer ging het weer mis. Iedere keer werd ik bozer en bozer totdat ik een schreeuw uiten van woede en ik me ineens zekerder voelde. 

Ik ging in de aanval en ik zag de angst in haar ogen. Al snel zette ze telkens weer een stap naar achter totdat ik het zwaard uit haar hand sloeg en met dezelfde slag haar hand afhakte. Daarna viel ze op de grond, schreeuwend van pijn en langzaam kroop ze naar achteren. Ze stond op, pakte een EHBO box en rende weg. Een spoor van bloed bleef achter, maar uit schuld besloot ik die niet te volgen.

Tot op de dag van vandaag heb ik haar niet gezien en voel ik me nog schuldig. 

Zo'n uitbarsting als ik toen had heb ik daarna nog 1 keer gehad toen er een samenwerkende groep mensen ineens om me heen stonden. Ik kon alleen niet zien wie het waren door maskers. Dus toen ze me aan gingen vallen met zn allen had ik niet veel kans. totdat ik weer zo'n woede uitbarsting kreeg en ik 4 van de 7 zo goed als vermoord had voordat ik zelf onderuit ging. Gelukkig hebben ze me niet vermoord. nou ja gelukkig, als ik dood was was ik hier niet meer in deze rotte hell. 

Ik word weer alert en ik trek mijn uitrusting, bestaande uit een harnas met daarboven een zwarte trui en een zwarte broek met kniebeschermers. Volgens mij is het officieel een motorbroek maar wie heeft daar nog oog voor hier. 2 twin katana's en een paar messen allemaal scherp geslepen. Ik heb een tijdje ook een boog gehad maar ik kon de pijlen niet goed meenemen en al helemaal niet goed maken, dus toen ben ik maar overgestapt op zwaarden en andere close combat wapens ik heb wel voor een beetje range een heel arsenaal aan werpmessen bemachtigd. ik kijk naar buiten. Het licht moet nu toch komen, hij is er namelijk al 3 dagen niet geweest. In die 2 jaar dat ik hier zit is er nooit langer dan 4 dagen niks geweest. het uiterste was 3 dagen met daarna dan de vierde dag, zoals nu. 

Ik sta al vijftien minuten te kijken als ik eindelijk een fel witte flits zie en daarna een haast onzichtbaar rood lichtje. Dat is het signaal. Ik sprint naar het touw en ik laat me naar beneden zakken door het touw vast te pakken. door mijn handschoenen brand ik me handen niet. Wanneer ik beneden ben, moet ik eerst even wennen aan het donker. dan als ik gewend ben zie ik meerdere schaduwen alle kanten opschieten en ik begin ook te rennen. Ben benieuwd wie deze nacht drops gaat pakken…