*Luke POV*

I'm frustrated! I know its my fault but my feelings for her is true. I really love her but if staying away from her is the punishment of my wrong doings then.. I'll accept it. Ang totoo, sa una ganon ang plano, but I fell from my trap. I love her so much.

I told mom to stop the plan pero.. ayaw niya. I didn't know she hired that fucking Lance. I tried protecting her my being with her most of the times pero hindi ko na alam ang tumatakbo sa utak ni mommy.

"Bro.." napatingin ako kay charles at tinanguan ko lang siya.

"Bro.. actually galit ako sayo. Paano mo nagawa kay Ryle yun? Pero isa lang ang alam ko.. kailangan mong tumayo diyan at balikan si ryle" sabi ni james. Napatingin naman ako kay james.

How can I do that? She fucking hates me.

"How? Hindi niyo ba nakita? The hatred in her eyes are so visible" sabi ko sakanila. 

"Damn it Luke! Malamang galit yun.. magulat ka nalang kung masaya siya sa nangyari pero kasalanan mo naman diba?! Inumpisahan mo so you finish it" sabi ni Nico.. napayuko nalang ako.

"Paano niyo naman naisip na gusto ko siyang balikan?" tanong ko sakanila. Sinong linoko ko? Unang kita ko palang sakanya sa basketball court na 'yon. Gusto ko na siyang lapitan at yakapin. I want to run away with her but I just stupidly stared at her.

Wala pa ring nag babago sa expression nila pero biglang ngumisi si charles.

"Ikaw lang makakasagot niyan" sabi niya sakin. Umiwas nalang ako ng tingin..

"Sige.. aalis na kami, gusto lang namin sabihin sayo na aalis na si ryle and ang mommy niya.. masaya ka ba sa nangyari? Nakasakit ka.. pwede mo naman makasama ang dad mo ng hindi ginagawa yun diba? Madaming ways pero pinili mo to, so bear with it because right now.. we're not with you hindi dahil sa ayaw ka na namin maging kaibigan pero dahil hindi kami sigurado kung ikaw ba ang kaibigan namin" Sabay-sabay silang tumayo at umalis.

Napatakip ako ng mukha at binato ang basong nasa harapan ko.

I am so fucked up.

*Ryle POV*

Huminga ako ng malalim. I can still feel the pain in my chest. Nandito kami sa bahay ngayon.. nag iimpake na ako. Hindi na rin umuwi si dad dito.. hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Hindi ko nga alam kung may mararamdaman pa ako.

"Sigurado ka na ba sa balak mo?" tanong sa akin ni Tin, tumigil ako sa pag iimpake at tinignan sila. Umiling ako at tumulo na ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

Kailan ba mauubos ang luha ko?

"Gusto niyo ba malaman kung anong nararamdaman ko? Wala.. wala na. Siguro napagod nalang to" sabi ko sabay turo sa puso ko.

I miss luke so much. Bakit ganon kahirap maging masaya? Akala ko after I remember everything, okay na. Tapos ganito?

"Alam niyo ba yung pakiramdam na.. nabuhay ka sa mundong to na akala mo kilala mo ang sarili mo.. akala ko ako si Ryle Harris. Akala ko sila mom and dad ang parents ko pero hindi pala. Parang mas masakit pa to kesa nung may amnesia ako.. parang yung mga memories ko dito sa puso at utak ko.. hindi totoo kasi hindi ako si Ryle Harris." iyak lang ako ng iyak habang yinayakap nila ako.

The pain so unbearable.

"Alam ko na nandito parin naman sila mommy pero hindi ko alam kung paano ako lulugar. Gusto ko sabihin sa sarili ko na okay lang to.. wala namang magbabago pero hindi, may nagbago.. at may magbabago"

Ito ang pinaka katotohanan sa lahat. This is it.

"Gusto kong tumakbo.. sumigaw.. magalit.. magwala pero alam niyo ba kung anong masakit? Hindi ko alam kung papaano. Parang nakakulob lang lahat dito sa puso ko.. sumisigaw yung nararamdaman ko dahil sa sakit pero walang nakakarinig sakanya.. kasi pati ako namamanhid na sa sakit." sabi ko sakanila at  lalo akong napahikbi.

I was suppressing the pain but it can't be kept anymore. It's just too much to bear.

"Shh.. ryle tandaan mo na ikaw si Ryle Harris kahit anong mangyari at nandito lang kami.. kung gusto mong magwala.. sabihin mo lang tutulungan ka namin. Walang nakakarinig sa nararamdaman mo? Mali ka don kasi rinig na rinig siya.. kasi diba magkakadikit na yung puso natin? May magbabago? then fine.. magbago na ang lahat pero kami, hinding hindi kami mawawala kahit pag tabuyan mo pa kami." Lalo akong napahikbi sa sinabi ni Ailee. Yinakap ko silang tatlo.

"Bakit humantong sa ganito? Ano ng gagawin ko? Paano na?" tanong ko sakanila.

"Wala.. wala kang gagawin. Ang gawin mo lang ay tulungan si tita. Lahat tayo sabay sabay na mag momove on sa nangyari. Hindi papaapekto sa nangyayari" sabi ni sab.

It's too easy to say pero mahirap gawin. Ironic isn't it?

"Guys.. pwede bang mapagod?" tanong ko sakanila..  ngumiti sila sa akin at tumango.

"Oo naman.. mapagod ka sige kasi andito kami. Kami ang sasagip sayo" With what Tin said, isang parte ng puso ko ang tumayo.

"Guys.. pagod na pagod na ako.. nung una kinokontrol ako ng mga magulang ko, nung umayos na at nakilala ko si luke.. malalaman ko na hindi pala totoo lahat. Walang totoo.. even my birth certificate .. hindi ko alam kung totoo" Naninikip ang dibdib ko sa sobrang pag-iyak. Fuck! Ang sakit sakit talaga.

"Ryle.. siguro super magulo pa ngayon pero naniniwala ako na bukas o sa makalawa? Aayos din yan. Lilipas din.." sabi ni tin sakin.

Sana.. sana ganon nalang lahat.

"Alam ko.. pero, sigurado na ako. Aalis kami ni mommy. Nag resign na ako sa kompanya. Sabi ko pa nga kay dad.. kung gusto niya ibigay sa tunay niyang anak yung kompanya.. wala akong pakielam, pero pati ata siya walang pakielam, he was just looking at me. Hindi niya man lang ako pinigilan o tinanong kung okay lang ba ako, galing diba?" I breathed. Pinunasan ko ang mga luha ko.

"Guys.. kayo ng bahala dito.. promise pag balik ko okay na lahat. Makikita nyo nalang ako sa magazine na pinu-pursue ang dreams ko bilang fashion designer. Promise." sabi ko sakanila. Tinulungan nila akong magpunas ng luha.

"Promise?" tanong nila sakin. I smiled.

Promise..