Carlos's POV

Οδηγούσε με τεράστια ταχύτητα χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει. Τα χέρια του έτρεμαν. Τα μάτια του θολά. Δεν μπορούσε να ελέγξει τα δάκρυα του. Το πόδι του πατούσε το γκάζι και ύστερα ακόμα περισσότερο γκάζι.

Από το πίσω κάθισμα άκουγε κλάματα μωρού. Κοίταξε από τον καθρέφτη του και είδε ένα μικρό αγοράκι που έκλαιγε στην αγκαλιά της αναίσθητης μητέρας του.

Τα πάντα μαύρισαν γύρω του και όταν κατάφερε να ξαναδεί, βρισκόταν σε ένα νοσοκομείο. Στο άσπρο κρεβάτι δίπλα του βρισκόταν αναίσθητη η Amelia. Ένας γιατρός μπαίνει και κάτι του λέει. Νιώθει το λαιμό του να στεγνώνει. Τα μάτια του τσούζουν. Και μετά δάκρυα, πολλά δάκρυα.

Ο γιατρός σκεπάζει την κοπέλα με το λευκό σεντόνι. Η καρδιά του Carlos σπάει. Βλέπει το αγοράκι να τρέχει προς το μέρος του. Τον αγκαλιάζει. Κλαίνε. Κλαίνε μαζί αγκαλιά την ώρα που ο γιατρός παίρνει το κρεβάτι με το άψυχο πλέον σώμα της Amelia.

.................

To κουδούνι χτυπάει επίμονα και ο Carlos επιτέλους ανοίγει τα μάτια του. Κοιτάει την ώρα στο ρολόι του και πετάγεται μέσα από τον καναπέ. Το κεφάλι του τον πεθαίνει καθώς ανοίγει την πόρτα.

"Πας καλά;" ο Charles μπήκε έξαλλος μέσα. "100 τηλέφωνα σε έχω πάρει έπρεπε να ήμασταν στο μαρανέλο πριν τέσσερις ώρες."

"Το έσπασα χθες το βράδυ!" έδειξε το τηλέφωνο στο πάτωμα πριν μπει στην κουζίνα. "Θα πάω να πάρω ένα καινούργιο αργότερα." σήκωσε τους ώμους του ενώ έπαιρνε ένα παυσίπονο.

"Φίλε είσαι καλά;" κοίταξε πρώτα το τηλέφωνο και ύστερα το άδειο μπουκάλι ουίσκι.

"Είναι έγκυος από τον Daniel;" έβαλε ένα καφέ να γίνεται.

"Λυπάμαι!" ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του.

"Έλεγε ότι δεν ήταν έτοιμη. Τι άλλαξε;" πέρασε το δικό του χέρι μέσα από τα μαλλιά του.

"Δεν ξέρω Carlos. Oι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη συνέχεια για πολλά πράγματα." τον κοίταξε. "Λοιπόν άκου τι θα κάνουμε. Θα πας να κάνεις ένα μπάνιο να συνέλθεις, όσο εγώ θα τηλεφωνήσω στο Vasseur και θα του πω ότι είσαι κάπως αδιάθετος σήμερα και δεν θα πάμε στο γραφείο." έβγαλε το κινητό του. "Έλα έφυγες!" χτύπησε παλαμάκια και ο Carlos υπάκουσε.

Χάζευε στο κινητό του όταν άκουσε γυαλιά να σπάνε από τον πάνω όροφο. Παράτησε τα πάντα και έτρεξε.

"Carlos;" φώναξε αλλά δεν πήρε απάντηση. "Έχει γούστο να πρέπει να τον γδύσω και να τον βάλω για μπάνιο εγώ." μουρμούρισε καθώς πήγαινε προς το δωμάτιό του. "Carlos;" μπήκε μέσα και τον είδε να κλαίει ενώ είχε σπάσει μία λάμπα.

"Καλά είμαι!" του απάντησε ενώ σκούπιζε τα μάτια του με το χέρι του.

"Δεν χρειάζεται να κάνεις το δυνατό σε μένα." κάθισε δίπλα του. "Κλάψε για να το βγάλεις από μέσα σου. Θα σου κάνει καλό."

"Έχετε μιλήσει;"

"Ναι Carlos. Έχουμε μιλήσει." του απάντησε ειλικρινά. "Είναι καλά! Είναι ευτυχισμένη." πρόσθεσε και προσευχόταν να μην τον είχε ακούσει. "Εσύ όμως δεν είσαι καλά!" γύρισε και τον κοίταξε.

"Θα είμαι." του υποσχέθηκε. "Χρειάζομαι λίγο χρόνο με τον εαυτό μου. Αυτό είναι όλο." σκούπισε τα μάτια του και πήρε μία βαθιά ανάσα. "Θα είμαι!" ξανά είπε περισσότερο στον εαυτό του.

Amelia's POV

Οδηγούσε με τεράστια ταχύτητα χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει. Τα χέρια της έτρεμαν. Τα μάτια της θολά. Δεν μπορούσε να ελέγξει τα δάκρυα της. Το πόδι της πάτησε το γκάζι και ύστερα ακόμα περισσότερο γκάζι.

Από το πίσω κάθισμα ακούγονταν κλάματα μωρού. Κοίταξε τον καθρέφτη της. Ένα μικρό κοριτσάκι έκλαιγε στην αγκαλιά του αναίσθητου πατέρα της.

Τα πάντα μαύρισαν γύρω της και όταν κατάφερε να ξαναδεί βρισκόταν σε ένα νοσοκομείο. Στο άσπρο κρεβάτι δίπλα της βρισκόταν ο Carlos.

Ένας γιατρός μπαίνει και κάτι της λέει. Νιώθει το λαιμό της να στεγνώνει. Τα μάτια της τσούζουν. Και μετα δάκρυα, πολλά δάκρυα.

Ο γιατρός τον σκεπάζει με το λευκό σεντόνι. Η καρδιά της Amelia σπάει. Βλέπει το κοριτσάκι να τρέχει προς το μέρος της. Την αγκαλιάζει. Κλαίνε. Κλαίνε μαζί αγκαλιά την ώρα που ο γιατρός παίρνει το κρεβάτι με το άψυχο πλέον σώμα του Carlos.
....................

Άνοιξε απότομα τα μάτια της και άναψε το φως δίπλα της. Έπιασε το μπουκάλι με το νερό και το κατέβασε όλο.

"Είσαι καλά;" ο Daniel ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της.

"Ένα όνειρο ήταν μόνο." είπε πιο πολύ στον εαυτό της για να χαλαρώσει.

"Έλα εδώ!" την τράβηξε στην αγκαλιά του και άρχισε να της χαϊδεύει την πλάτη μέχρι που ηρέμησε και την ξαναπήρε ο ύπνος.

Carlos's POV

Ήταν παρέα με τον Charles σε ένα καφέ και έπαιρναν πρωινό. Ο Carlos μόλις είχε αγοράσει καινούργιο τηλέφωνο και τοποθετούσε την κάρτα του.

"Αν το σπάσεις και αυτό θα σου σπάσω το κεφάλι." τον πείραξε ο Charles. "Πρέπει κάπως να σε βρίσκουμε."

"Μα αν μου σπάσεις το κεφάλι, δεν θα με βρίσκεις μετά." γέλασε ελαφρώς.

"Θα έρχομαι στον τάφο σου να σου αλλάζω τα λουλούδια."

"Μακάβριο!" παρατήρησε ο Carlos γελώντας.

"Τουλάχιστον γέλασες!"

"Well.." ένιωσε κάποιον να τον κοιτάει επίμονα και γύρισε προς την πόρτα. "Fuck!" η Amelia στεκόταν στην είσοδο μαζί με τον Daniel. "Πες μου ότι δεν φαίνομαι χάλια."

"Όχι. Είναι σαν το χθεσινό να μη συνέβη ποτέ."

Amelia's POV

Αποφάσισαν με τον Daniel ότι δεν χρειαζόταν να κρύβονται πια. Δεν τους ένοιαζε ποιος και τι θα πει. Ο κόσμος μιλάει χωρίς να ξέρει γεγονότα. Όλοι ξέρουν ότι η σχέση του Carlos και της Amelia έληξε άδοξα αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί. Όλοι τους κρίνουν χωρίς πραγματικά να ξέρουν ποιος φταίει.

Μπήκαν στην αγαπημένη της καφετέρια χέρι-χέρι αλλά πάγωσε στη θέση της όταν είδε ότι ο Charles και ο Carlos ήταν εκεί. Της είχε γυρισμένη την πλάτη, αλλά ύστερα από λίγο σαν να ένιωσε το βλέμμα της γύρισε και την κοίταξε.

Φαινόταν ταλαιπωρημένος αλλά τίποτα πάνω του δεν πρόδιδε τη χθεσινή φριχτή νύχτα που είχε περάσει. Του χάρισε ένα αμήχανο χαμόγελο και τους πλησίασαν.

"Amelia;" ρώτησε εκείνος μέσα από τα δόντια του. "Νόμιζα ότι μένεις στην Ισπανία."

"Εκεί μένω." κάθισε απέναντι του αφού ο Daniel είχε κάτσει απέναντι από τον Charles. "Προσφέρθηκε να με ξεναγήσει στην Ιταλία." κοίταξε τον Daniel.

"Τι θα πάρετε;" ο Charles διέκοψε τη συζήτησή τους για να μην ειπωθούν πράγματα που και οι δύο θα μετανιώσουν ύστερα.

"Εγώ θέλω french toast με μπανάνα και σοκολάτα." κοίταξε τον κατάλογο. "Πρωινές λιγούρες." πρόσθεσε.

"Να σας ζήσει!" είπε ο Carlos προσπαθώντας να μη δείξει ενοχλημένος.

"Ευχαριστούμε." το χαμόγελο του Danny προδίδε ότι κάτι δεν κολλάει.

Ο Carlos το πρόσεξε αλλά αποφάσισε ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ασχοληθεί. Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη αρκετά άβολη μεταξύ τους και δεν ήθελε να την κάνει χειρότερα. Πήρε μία βαθιά ανάσα και χαμογέλασε όσο πιο αληθινά μπορούσε. Εκείνη κατάλαβε ότι το χαμόγελο του ήταν αληθινό, αν και αμυδρό και ανταπέδωσε.

Carlos's POV

"Εγώ πάω λίγο στο μπάνιο." σηκώθηκε και απομακρύνθηκε.

Μπήκε στις αντρικές τουαλέτες και στηρίχτηκε στο νιπτήρα. Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Πήρε μία βαθιά ανάσα και πέρασε το χέρι του από τα μαλλιά του.

"Πώς κατάντησα εγώ έτσι;" έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του. "Όλη μου η διάθεση να εξαρτάται από μία κοπέλα." σκέφτηκε κλείνοντας τα μάτια του για λίγο.

Το κινητό στην τσέπη του δονίθηκε και το έβγαλε.

Amelia: Συγνώμη. Ξέρω ότι είναι άβολο για σένα όσο και για μένα. Αν ήξερα ότι ήσασταν εδώ δεν θα ερχόμασταν.

Carlos: Οκευ!

Amelia: Αυτό έχεις να πεις μόνο;

Carlos: Τι θες να σου πω Amelia; Συνεχίζεις τη ζωή σου και εγώ τη δική μου. Εσύ το ζήτησες θυμάσαι;

Έβαλε το τηλέφωνο στην τσέπη του και έριξε μία δυνατή μπουνιά στον τοίχο. Ύστερα έκρυψε το τραυματισμένο χέρι του στην τσέπη και επέστρεψε στο τραπέζι.

"Όλα καλά;" ο Charles είδε το χέρι που είχε στην τσέπη του αλλά δεν ανέφερε κάτι.

"Όλα μία χαρά!" του χαμογέλασε βεβιασμένα.

"Χαίρομαι!" η Amelia δεν του έριξε ούτε ένα βλέμμα.

"Λοιπόν;" σήκωσε το φρύδι του. "Πώς προέκυψε το παιδί δεν θα μας πείτε;" ο Charles του έριξε μία κλωτσιά. "Ενδιαφέρομαι για τους φίλους μου Charles. Γιατί κλωτσάς;" εκείνος του έριξε μία ακόμη πιο δυνατή. "Να το κοιτάξεις πάντως. Πού βαράς τους ανθρώπους έτσι." συνέχισε να κάνει τα δικά του και ο Charles τον κοίταξε άγρια.

"Carlos μας περιμένουν στο μαρανέλο." τον έσπρωξε για να σηκωθεί.

"Νόμιζα ότι δεν θα πηγαίναμε σήμερα!" τον κοίταξε περίεργα.

"Προέκυψε κάτι έκτακτο. Σήκω! Χάρηκα που σας είδα. Τα λέμε." έκανε μία αγκαλιά την Amelia και τράβηξε τον Carlos από τον αγκώνα. "Θα σε σκοτώσω." ψέλλισε μέσα από τα δόντια του.

"Εγώ ενδιαφέρθηκα για εκείνους."

"Αλήθεια πιστεύεις ότι μπορείς να πεις ψέματα σε μένα Carlos;" βγήκαν έξω από το μαγαζί. "Τι προσπαθείς να κάνεις;"

"Εγώ τίποτα!" έβγαλε τα κλειδιά του σπιτιού του. "Τα λέμε αύριο Charles."

"Το ελπίζω. Γιατί αν σε ξανάβρω όπως σήμερα παραιτούμαι." τον χτύπησε ελαφρώς στην πλάτη. "Συγκεντρώσου. Το Σαββατοκύριακο έχουμε αγώνα στην έδρα μας και είναι ανάγκη να τα πάμε καλά. Επιβάλλεται να τα πάμε καλά." έκανε μία παύση. "Μην ξαναπιείς. Αύριο θα πρέπει να είμαστε στα γραφεία του μαρανέλο. Και δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω τον ψυχολόγο σου ξανά."

"Τα λέμε αύριο." ο Carlos έκλεισε την πόρτα του διαμερίσματος του.

Πέταξε τα κλειδιά στο τραπεζάκι και έπεσε με φορά στον καναπέ. Άνοιξε το κινητό του και το βλέμμα του έπεσε μία φωτογραφία τους από το καφέ νωρίτερα.

Spotted: Carlos Sainz, Charles Leclerc, Daniel Ricciardo και Amelia, να παίρνουν το πρωινό τους παρέα σε καφετέρια κοντά στο κέντρο της Ιταλίας. Νωρίτερα η Amelia επιβεβαίωσε τις φήμες περί εγκυμοσύνης μέσω ενός post στα social media.

Εγώ με αυτό το κεφάλαιο πόνεσα πάντως..