Το επόμενο πρωί το τηλέφωνο της Amelia άρχισε να χτυπάει επίμονα.

"Por favor mí amor, recogerlo o cállate lo. (Σε παρακαλώ αγάπη μου, σήκωσε το η κλείσε το.)" παραπονέθηκε ο Carlos.

"Maman pourquoi tu m' appelles à cette heure? (Μαμά γιατί με παίρνεις τέτοια ώρα;)"

"Ton perre no va pas bien. Il est en train de perdre sa bataille contre le cáncer. Le médecin lui donne 2 jours a vivre. (Ο μπαμπάς σου δεν είναι καλά. Χάνει την μάχη με τον καρκίνο. Ο γιατρός του δίνει 2 μέρες ζωής.)

"Fermez-la! Je trouverai un entroit ou laisser l' enfant et j' arrive. (Κλείσε! Θα βρω κάποιον να αφήσω το παιδί και έρχομαι.)" απάντησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε.

"Όλα καλά;" ο Carlos την έβαλε στην αγκαλιά του.

"Ο μπαμπάς μου!" είπε μέσα από το κλάμα της. "Ο γιατρός του δίνει δύο μέρες. Θα κρατήσεις το παιδί;" σκούπισε τα μάτια της.

"Το παιδί θα μείνει με τους γονείς μου. Εσύ με χρειάζεσαι περισσότερο."

"Δεν θα τους αρέσει!"

"Δεν έχω σκοπό να τους ρωτήσω." της χάιδεψε τα μαλλιά. "Θα δω μήπως μπορώ να μας κλείσω το ιδιωτικό τζετ. Εσύ πήγαινε να ετοιμάσεις το μικρό." της χαμογέλασε.

.........................

Έξω από το σπίτι του Carlos. Κατέβηκαν και οι τρεις από το αυτοκίνητο και εκείνος χτύπησε την πόρτα. Η μητέρα του άνοιξε ενθουσιασμένη, αλλά μόλις είδε την Amelia το χαμόγελο της έσβησε.

"Μαμά δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο." ο Carlos αγρίεψε. "Ο πατέρας της Amelia χαροπαλεύει στο νοσοκομείο. Είσαι διατεθειμένη να κρατήσει το μικρό ή να βρούμε κάποιον άλλο;"

"Όχι! Φυσικά και θα κρατήσουμε εμείς το παιδί." η αδερφή του βγήκε από μέσα. "Στο δικό μας σπίτι όμως εδώ δεν είναι ευπρόσδεκτο!" κοίταξε τη μητέρα της. "Λυπάμαι πολύ Amelia για αυτό που περνάς." της έκανε μία αγκαλιά.

"Να προσέχεις τη θεία και το θείο." ο Carlos γονάτισε στον μικρό Milo. "Η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να λείψουμε για λίγο. Υποσχέσου μου ότι θα είσαι καλό παιδάκι."

"Υπόσχομαι!" έκανε μία αγκαλιά και στους δύο.

.........................

Προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο του Βελγίου. Ο Carlos πήρε το αυτοκίνητο που είχαν νοικιάσει τηλεφωνικώς και οδήγησε μέχρι το νοσοκομείο. Στη ρεσεψιόν ζήτησαν το δωμάτιο και μία νοσοκόμα τους έδειξε το δρόμο.

"Celine." έδωσε το χέρι της στον Carlos αλλά της το έσφιξε η Amelia.

"Amelia." χαμογέλασε ειρωνικά. "Η σύντροφος και μέλλουσα σύζυγος του κυρίου." εκείνη έσκυψε το κεφάλι και βγαίνοντας από το ασανσέρ τους έδειξε το δωμάτιο χωρίς παραπάνω καθυστερήσεις.

"Ζηλεύεις;" της ψιθύρισε ο Carlos καθώς χτύπησε την πόρτα.

"Όσο δεν φαντάζεσαι!" του έδωσε ένα γρήγορο φιλί.

Μπήκαν στο δωμάτιο και ήταν εκεί όλη η οικογένεια της Amelia. Ο μπαμπάς της είχε τα μάτια του ανοιχτά ακόμα και τον αγκάλιασε σφιχτά. Εκείνος ανταπέδωσε με όση δύναμη του είχε απομείνει.

"Περίμενα να σε δω νυφούλα, αλλά δεν θα τα καταφέρω!" έκανε μία παύση. "Λυπάμαι κοριτσάκι μου."

"Σσσσσς. Μπαμπά μην κουράζεσαι!" τον σταμάτησε.

"Αυτός είναι ο μπαμπάς του Milo;" κοίταξε τον Carlos.

"Ναι αυτός είναι μπαμπά. Ο μελλοντικός μου σύζυγος. Μακάρι να μπορούσες να είσαι εκεί!" τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και βγήκε έξω από το δωμάτιο για να μην το μεταδώσει και στους υπόλοιπους.

Ο Carlos την ακολούθησε και την αγκάλιασε. Εκείνη τον κοίταξε με δάκρυα στα μάτια και τον φίλησε.

Βγήκαν έξω από το νοσοκομείο και κάθισαν σε ένα παγκάκι. Της πέρασε το μπουφάν του στους ώμους της και την τράβηξε κοντά του.

Τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα και ξέσπασε. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε σαν τρελό από τα αναφιλητά της.

Εκείνος δεν την άφηνε από την αγκαλιά του. Ήταν εκεί και την χάιδευε στην πλάτη ώσπου να ηρεμήσει.

Μετά από λίγη ώρα σταμάτησε να κλαίει και γύρισε να τον κοιτάξει. Εκείνος της σκούπισε τα μάτια και εκείνη του χαμογέλασε.

"Πες μου μια χαρούμενη ανάμνηση μαζί του.. Θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα."

"Ήταν στα 16α γενέθλια μου." χαμογέλασε φαιρνοντας στο μυαλό της εκείνη την μέρα.

Flashback

Ήταν τα 16α γενέθλια της. Εκείνο το πρωί η Amelia δεν είχε ξυπνήσει καλά, γιατί ο καλύτερος της φίλος ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου. Δεν θα ήταν στο πάρτι της και αυτή ήταν έτοιμη να το ακυρώσει.

Βασικά το είχε ακυρώσει ήδη από το προηγούμενο βράδυ, απλά δεν το είχε πει ακόμα στους γονείς της. Δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει.

"Μαμά!" κατέβηκε στην κουζίνα και της έκανε μια αγκαλιά.

"Καλημέρα αγάπη μου. Χρόνια σου πολλά να τα εκατοστήσεις." τις έδωσε ένα κουτί.

"Σε ευχαριστώ. Ο μπαμπάς;" κοίταξε περίεργη. "Νόμιζα ότι δεν δουλεύει σήμερα."

"Θα έρθει σε λίγο. Βγήκε για κάτι πράγματα." της χαμογέλασε.

"Μαμά, θέλω να ξέρετε ότι ακύρωσα το πάρτι." είπε στεναχωρημένη. "Όλοι έρχονται στα πάρτι μου επειδή είναι ο Max εδώ, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρηθειτε.

"Θα περάσουμε καλά μαζί αγάπη μου." την φίλησε. "Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι.

"Ευχαριστώ. Πάω για τρέξιμο. Τα λέμε σε 20 λεπτά."

"Ναι καρδούλα μου."

....................

Το ίδιο βράδυ η Amelia είναι στο δωμάτιο της και κάποιος χτυπάει την πόρτα.

"Μαμά αφού ξέρεις ότι είναι πάντα ανοιχτά." την πείραξε.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο μπαμπάς της.

"Ντύσου και έλα κάτω αγάπη μου. Δεν είναι ανάγκη να περάσεις τα γενέθλια σου μόνη σου." της έκανε μια αγκαλιά.

"Μπαμπά αλήθεια δεν έχω όρεξη. Σε ευχαριστώ."

"Ελα αγάπη μου. Εγώ και η μαμά σου έχουμε μία μικρή έκπληξη."

"Καλά. Σε 30 λεπτά θα είμαι κάτω." σηκώθηκε και άνοιξε την ντουλάπα της.

Λίγο αργότερα κατέβηκε την σκάλα και πάγωσε βλέποντας το Max μπροστά της.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" τον αγκάλιασε σφιχτά.

"Αλήθεια πιστεύες ότι ο πατέρας σου θα με άφηνε να μην έρθω στα γενέθλια σου;" ψιθύρισε. "Χρόνια σου πολλά Μπομπ. (έτσι την φώναζε παλιά γιατί έβλεπε συνέχεια Μπομπ Σφουγγαράκη)" της έδωσε μια σακούλα. "Άνοιξε το όταν θα είσαι μόνη σου." πρόσθεσε.

"Μπαμπά.." γύρισε και τον κοίταξε.

"Απλά έβαλα τον Josh στην θέση του. Δεν έκανα κάτι." της έκλεισε το μάτι. "Λοιπόν θα φύγουμε. Η κράτηση μας για 6 άτομα στο Lyndsey μας περιμένει." πήρε τα κλειδιά του από το τραπέζι.

"Σ'αγαπώ μπαμπά." πήρε την ζακέτα της από τον καλόγερο.

End of Flashback

"Ποτέ δεν έμαθα τι είπε ο πατέρας μου στον πατέρα του Max εκείνη την μέρα, αλλά το ότι κατάφερε και τον έπεισε να έρθει στα γενέθλια μου, θα του το χρωστάω για μία ζωή." κοίταξε τον Carlos. "Μπορεί να σου φαίνεται αστείο αλλά δεν ήμουν καθόλου δημοφιλείς στα 16. Αν δεν ήταν ο Max ήμουν τελείως μόνη μου. Οπότε και μόνο το γεγονός ότι ο πατέρας μου κατάφερε και τον έφερε, ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου έχει κάνει."

"Έλα εδώ Μπομπ." ο Carlos την τράβηξε και την φίλησε. "Καλό θα ήταν να πάμε πάνω. Ο μπαμπάς σου θέλει την οικογένεια του δίπλα του στις τελευταίες του στιγμές. Θα είμαι δίπλα σου. Στο υπόσχομαι."

Επέστρεψαν στο δωμάτιο. Με την Amelia να έχει χαλαρώσει λίγο και να συζητάει με την οικογένειά της, για την αναπάντεχη πρόταση γάμου που της έκανε ο άντρας της ζωής της το προηγούμενο βράδυ.

Και εκεί μέσα στις χαρούμενες συζητήσεις της οικογένειας ο πατέρας της έκλεισε τα μάτια του και το μηχάνημα σήμανε τη λήξη της ζωής του.

Μπορεί εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια να το περιμένανε, να το ξέρανε ότι αυτή η στιγμή πλησιάζει, αλλά όταν πλέον έρθει αυτή η στερνή ώρα, όσο προετοιμασμένος και αν είσαι, όσο κι αν παρηγορείς τον εαυτό σου ότι τουλάχιστον δεν θα ταλαιπωρείτε άλλο, πονάς. Είτε δυνατά όπως η μητέρα και ή αδελφή τής, είτε σιωπηλά όπως εκείνη και ο αδελφός της.

Σε αυτό το σημείο να πω ότι αυτό το κεφάλαιο δεν ήταν προγραμματισμένο να γίνει.

Αλλά όταν έγραφα την ιστορία έτυχε ένας πολύ κοντινός μου συγγενής να πεθάνει από καρκίνο και δεν μπορούσα με τίποτα να κλάψω γιατί ήθελα να φαίνομαι δυνατή.

Γράφοντας το τέλος αυτού του κεφαλαίου κατάφερα και ξέσπασα και το έβγαλα από μέσα μου.

Οπότε ναι. Here we are..