Πέρασε αρκετή ώρα από την στιγμή που η Μπόνι είχε κοιμηθεί και ο Κλάιντ έμεινε σιωπηλός δίπλα της, με το βλέμμα του να ταλαντεύεται ανάμεσα σε εκείνη και τον νυχτερινό ουρανό.

Όμως η ώρα περνά γρήγορα και το κρύο, παρόλο που ο Οκτώβρης είχε ίσα μπει, αυξανόταν. Ο κλέφτης αποφασίζει πως πρέπει να την ξυπνήσει και να φύγουν από εκεί, ο ένας να πάει στην κρεβατοκάμαρά του και ο άλλος στο σπίτι του. Ωστόσο, η πρώτη του προσπάθεια να την ξυπνήσει για τα καλά πάει στράφι και το κουρασμένο κορμί της δεν λέει να τσιτωθεί.

Η λύση είναι μια και φαντάζει καλύτερη από όλες. Σηκώνεται πρώτος εκείνος και αφού η κλέφτρα ανοίξει οριακά τα μάτια της, την σηκώνει με ευκολία στην αγκαλιά του και την κρατά σφιχτά, μη τυχόν και του πέσει.

Είναι ελαφριά, σχεδόν δεν την νιώθει, οπότε κατεβαίνει τις σκάλες που οδηγούν στον όροφο με τα υπνοδωμάτια των τριών διοικητών της ομάδας με μεγάλη ευκολία. Η πρώτη πόρτα αντιστοιχεί στο δωμάτιο του Σίλβερ, έπειτα του Λέτερ και η τελευταία και πιο κοντά στις επόμενες σκάλες οδηγεί στο δωμάτιο της Μπόνι.

Δεν την αφήνει από τα χέρια του ούτε στιγμή και ανοίγει την πόρτα της όπως μπορεί. Περνά το κούφωμα χωρίς να κοιτά το εσωτερικό του δωματίου της μα τελικά δεν είναι ικανός να το αγνοήσει. Είναι μεγαλειώδες δωμάτιο, με χρώματα ουδέτερα με το μαύρο και γκρι να επικρατεί. Το γραφείο της είναι μεγάλο, μεγαλύτερο από όσο περίμενε και το κρεβάτι της ακόμη μεγαλύτερο. Είναι τα μόνα που μπορεί να διακρίνει στο σκοτάδι και από το να φωτίσει το δωμάτιο κι εκείνη να ξυπνήσει, προτιμά να περπατήσει γρήγορα μέχρι το μεγάλο κρεβάτι της και να την ξαπλώσει εκεί, χωρίς περαιτέρω ματιές στο εσωτερικό.

Βγάζει τα παπούτσια της και της φορά μόνο ένα παντελόνι πάνω από το κοντό της φόρεμα ώστε να κοιμηθεί πιο άνετα. Την σκεπάζει με το ανάλαφρο πάπλωμα εποχής και αφού βεβαιωθεί ότι είναι εντάξει, περπατά μέχρι την έξοδο του δωματίου κλείνοντας την πόρτα γερά πίσω του.

Φτιάχνει την ζαρωμένη μπλούζα του από πριν και σηκώνοντας το βλέμμα του, διακρίνει τον Λέτερ να τον κοιτά τρομερά εκνευρισμένο.

Παράξενο!

Ο Κλάιντ δεν σκέφτεται ούτε να του μιλήσει απλά θέλει να τον προσπεράσει, κάτι που ο ξανθός επικεφαλής δεν αφήνει να συμβεί. Τον σταματά με το χέρι του να φυλακίζει ισχυρά το μπράτσο του και το βλέμμα του να κάνει το ίδιο με εκείνο του σκουρομάλλη.

«Τι έκανες στο δωμάτιό της;» ρωτά με τον θυμό των λόγων του να πολεμά ισάξια την ανάκριση. Ο Κλάιντ στέκεται απαθής μπροστά του και για λίγο ζυγίζει τις επιλογές που έχει στο μυαλό του. Γρήγορα όμως αποφασίζει πως δεν είναι ώρα για πειράγματα.

«Αυτή την εμμονή σου με την Μπόνι να την κοιτάξεις», τον αγνοεί επιδεικτικά και αυτό δεν είναι ένα από τα αγαπημένα σπορ του Λέτερ, μέλει να γίνει όμως το αγαπημένο του Κλάιντ.

«Λέγε τι έκανες;»

«Τρεις λέξεις; Νόμιζα ότι η συγγνώμη είναι μόνο μία.» σταυρώνει τα χέρια του κάτω από το στέρνο του αφού πρώτα έχει φροντίσει να απεγκλωβιστεί από το γερό κράτημά του επικεφαλής.

«Παίζεις με την υπομονή μου;»

«Όχι, αυτό το κάνεις εσύ. Εγώ παίζω με τα νεύρα σου.»

«Λέγε τι έκανες!» η ένταση της φωνής του αυξάνεται άμεσα και η ανησυχία του Κλάιντ μήπως η Μπόνι ξυπνήσει εγκαθίσταται στο πρόσωπό του, μα ο ξανθός δεν το αντιλαμβάνεται.

«Ό,τι κάνουν όλοι οι άνθρωποι σε ένα δωμάτιο.» Αφήνει ένα μειδίαμα να στολίσει το πρόσωπό του και απολαμβάνει την γρήγορη εναλλαγή στις εκφράσεις του Λέτερ. Από προβληματισμένος σε έκπληκτος, κι από έκπληκτος σε εκνευρισμένος. Σηκώνει το χέρι του για να πιάσει το πέτο του μα ο γρήγορος, πιο πολύ από εκείνον, Κλάιντ τον προλαβαίνει.

«Κοιμούνται Λέτερ. Οι άνθρωποι κοιμούνται.»

Μια ανάσα ανακούφισης ξεφεύγει από τα χείλη του.

«Εξάλλου, εγώ επιλέγω πιο ευφάνταστα μέρη για να πραγματοποιήσω τις φαντασιώσεις μου», του κλείνει το μάτι πονηρά και τον αφήνει σύξυλο καθώς τον προσπερνά γρήγορα. Μια κραυγή που αφήνει τον ειδοποιεί πως μάλλον ο Λέτερ εκνευρίστηκε και τα βήματα που τον πλησιάζουν σημαίνουν την άφιξη του πίσω του.

«Τι κόλλημα έχεις με την Μπόνι;» Ο ένας εκ των τριών διοικητών έχει το θράσος να ρωτήσει τον νεοφερμένο κλέφτη τι κόλλημα έχει με την κλέφτρα!

«Με ρωτάς όντως;»

«Ναι!»

Αφήνει ένα μικρό γελάκι να τον παρασύρει σε ένα τρανταχτό γέλιο το οποίο κόβεται απότομα την σωστή στιγμή ώστε να προσδώσει την απόλυτη αυστηρότητα στην αδιαφορία που έπειτα δείχνει απέναντι στον ξανθό κλέφτη.

Γυρίζει την πλάτη του και περπατά γρήγορα προς τις σκάλες, όχι επειδή φοβάται μήπως τον πλησιάσει ξανά εκείνος αλλά επειδή βιάζεται να φύγει, βιάζεται να φτάσει σπίτι του, βιάζεται να κοιμηθεί και έπειτα να ξυπνήσει ώστε τελικά να μάθει τι του επιφυλάσσει η Μπόνι.

...........................

Σηκώθηκε με την όρεξη που του έλειπε από την προηγούμενη μέρα να έχει αναπληρωθεί και με το παραπάνω σήμερα, κάτι που εύκολα μπορεί κανείς να αποδώσει στην χθεσινοβραδινή βραδιά.

Η αδερφή του, όταν έφτασε στην κουζίνα, δεν ήταν εκεί οπότε σωστά υπέθεσε πως τα μαθήματα της σχολής της ξεκίνησαν με την εγγραφή της να είναι επιτυχής, έστω και τελευταία στιγμή. Ένα σημείωμα της μητέρας του, που πρόδιδε ότι έχει φύγει την δουλειά της, κάθεται στο μεγάλο τραπέζι και βλέποντας την σταθερή γραμματοσειρά της χαμογελά.

«Ελπίζω να μην είναι το τελευταίο σου πρωινό εδώ, καλημέρα!»

Η χαμογελαστή έκφραση δίπλα του ζεσταίνει την καρδιά. Παίρνει το χαρτάκι στα χέρια του δίχως να το σκεφτεί και το χώνει στην εσωτερική τσέπη του τζιν μπουφάν του. Η αλήθεια είναι πως το σημερινό θα είναι το τελευταίο του βράδυ σε αυτό το σπίτι αφού με την υπογραφή των συμβολαίων και την ολοκλήρωση της πληρωμής σε λίγες ώρες, ο Κλάιντ θα είναι ελεύθερος να μπει σε επίσημα στο δικό του αγορασμένο σπίτι.

Δεν βρίσκει κάτι έτοιμο για να φάει οπότε αποφασίζει πως η πρόταση για πρωινό με την Μπόνι είναι πλέον αναπόφευκτη. Φεύγει, λοιπόν, από το σπίτι του εύθυμος και στο αμάξι δυναμώνει το ραδιόφωνο περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Η ραδιοφωνική παραγωγός έχει και εκείνη όρεξη οπότε ο Κλάιντ απολαμβάνει τις εξαιρετικές μουσικές επιλογές που βάζει στην σειρά. Φτάνοντας στο σπίτι της Μπόνι μένει να την περιμένει καθώς κουνά το κεφάλι του ρυθμικά υπό τα ακούσματα του Bon Jovi και έπειτα, αφού η κλέφτρα φαίνεται αν αργεί λίγο παραπάνω από ότι συνήθως, τραγουδά δυνατά Adele, με όλη του την ψυχή σχεδόν!

Η Μπόνι που φτάνει στην θέση του συνοδηγού τον κοιτά έκπληκτη, ευχάριστα βέβαια!

«Δεν σε είχα για τύπο που τραγουδάει τέτοια στο αμάξι του» εκμυστηρεύεται και εκείνος χωρίς να της απαντήσει, βάζει μπρος και με το ίδιο εσωτερικό σθένος ξεκινά να τραγουδά τρομερά δυνατά μερικούς ακόμη στίχους μέχρι που το τραγούδι τελείωσε.

Στο άκουσμα της ραδιοφωνικού παραγωγού η Μπόνι μόρφασε με απέχθεια.

«Δεν σου αρέσει η Νάντια;»

«Καθόλου! Δεν ηρεμεί λίγο με τα είδη. Βάζει τώρα Adele, έπειτα Paul Anka, Usher και αφήνει και λίγο Dua Lipa για κλείσιμο. Με μπερδεύει!» ακούγεται πραγματικά ταραγμένη μα η έκφρασή της είναι χαμογελαστή.

«Αυτό μου αρέσει εμένα.»

«Πως μπορείς να συγκεντρωθείς;»

«Εύκολα. Λατρεύω κάθε είδος μουσικής και βαριέμαι να ακούω ένα συγκεκριμένο για πολλή ώρα.» Η Μπόνι σημειώνει νοητά αυτό που της είπε και έπειτα ξεκινά να του εξηγεί τους λόγους όπου εκείνη επιλέγει να συγκεντρώνεται σε ένα μόνο είδος μουσικής κάθε φορά.

Ταυτόχρονα, του δίνει οδηγίες για το μέρος που θέλει να τον πάει. Περνούν δρόμους, πάρκα, πλατείες και σπίτια. Μάλιστα, κάποια στιγμή πέρασαν και από το σπίτι του Κλάιντ, κάτι που ο κλέφτης δεν άφησε ασχολίαστο αφού φρόντισε να τονίσει πως η παλιά του γειτονιά θα του λείψει.

Η Μπόνι χαμογέλασε αχνά σε αυτό το σχόλιο μα γρήγορα γύρισε στο να του δίνει οδηγίες.

Τελικά φτάνουν σε μια πολύ μικρή και αρκετά ήρεμη γειτονιά. Τα σπίτια είναι πολύ πιο χαμηλά από τα υπόλοιπα της πόλης, του μοιάζει διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες. Προσπαθεί να θυμηθεί αν έχει ξαναέρθει εδώ μα δεν του θυμίζει τίποτα ο τόπος.

«Σταμάτα εδώ», τον ενημερώνει η κλέφτρα απότομα όταν το αμάξι περνά ακριβώς μπροστά από ένα σπίτι που μοιάζει ακριβώς όπως τα υπόλοιπα μα εν τέλει είναι διαφορετικό.

«Αν ήθελες να με αποπλανήσεις, μπορούσες να το κάνεις και σπίτι σου», την πειράζει και ευχαριστιέται να θαυμάζει το ειλικρινές της χαμόγελο, που είναι περισσότερο ντροπαλό από ό,τι περίμενε.

«Βασικά, θέλω να γνωρίσεις κάποιον.»

..................

«Πεινάω.» Οι ήχοι από την κοιλιά της Μπόνι συνοδεύουν την δήλωσή της την κατάλληλη στιγμή και κάνουν τον Κλάιντ, που μόλις έχει φορέσει την ζώνη του, να γελάσει δυνατά.

«Συμπάσχω.»

«Πάμε να φάμε τίποτα;» προτείνει κάπως ντροπαλά, ο κλέφτης περίμενε κάποια διαταγή από εκείνη μα καλοδεχούμενη και η ερώτηση..

«Έχω να παραλάβω τα κλειδιά για το σπίτι και να δώσω τα λεφτά στον ιδιοκτήτη. Θα κάνεις υπομονή καμιά ώρα;» Δεν της προτείνει να την πάει σπίτι της αλλά ούτε και να την αφήσει μόνη της να φάει ενώ κι εκείνος πεινάει. Την κατάλληλη στιγμή γουργουρίζει και η δική του κοιλιά.

Η Μπόνι τον κοιτά έτοιμη να γελάσει με την σύμπτωση και κρατά το πνιχτό της γέλιο για τον εαυτό της. «Εγώ μπορώ να περιμένω, εσύ θα αντέξεις;»

«Έχω ιδέα!» πετάει εύθυμος αγνοώντας την εύστοχη ερώτησή της. Εκείνη σταυρώνει τα χέρια της κάτω από το στήθος περιμένοντας να ακούσει κάτι καλό. Και πράγματι, το να παραγγείλουν πίτσες και να συζητήσουν για την διακόσμηση που τόσο την απασχολεί για εκείνο το σπίτι είναι ιδανικό.

Έτσι, λοιπόν, εκείνος οδηγεί γρήγορα και φτάνουν σύντομα στο σπίτι όπου ο ιδιοκτήτης τους περιμένει με ένα γεμάτο χαμόγελο και εξίσου εύθυμα μάτια. Για το θεαθήναι προς τον ιδιοκτήτη, ο Κλάιντ ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου της Μπόνι και την τραβά κοντά του φυλακίζοντας το χέρι της στο δικό του.

«Ήρθατε ερωτοπούλια μου!» τους καλωσορίζει εύθυμα και τους αγκαλιάζει σφιχτά, ανταποδίδουν αμέσως.

«Στην ώρα μας, έτσι;»

«Ναι, δεν έχω παράπονο!

Ο Κλάιντ απομακρύνεται από κοντά τους και προχωρά προς το αυτοκίνητο, γυρίζει όμως γρήγορα ξανά κοντά τους με ένα γεμάτο φάκελο στα χέρια. «Ό,τι συμφωνήσαμε.»

«Παιδιά μου δεν έπρεπε να βιαστείτε, εγώ δεν είχα θέμα!» σπεύδει να τους αποπάρει μα η έντονη ματιά του Κλάιντ αλλά και εκείνη της Μπόνι τον αποστομώνουν στο λεπτό.

Στο χέρι του ιδιοκτήτη φτάνουν τα χρήματα, στο χέρι της Μπόνι το κλειδί. Η γκριζομάλλα κάνει την κίνηση να το δώσει στον κλέφτη μα εκείνος αρνείται αμέσως. Ο ιδιοκτήτης φεύγει και τους αφήνει μόνους τους να ευχαριστηθούν την στιγμή «τους» ενώ η κλέφτρα γυρνά το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Η πόρτα ανοίγει και το άδειο σπίτι έρχεται μπροστά τους σε απόλυτη θέα.

Η κλέφτρα πιάνει σφιχτά το χέρι δίπλα του και αφού του κάνει νόημα, πατά ταυτόχρονα μαζί του στο εσωτερικό με το δεξί πόδι εμπρός.

«Καλορίζικο!»

.......................

«Επιμένω, καφέ και μπεζ είναι ωραία για το σαλόνι!» η Μπόνι τον ακούει προσεκτικά καθώς καταβροχθίζει στην κυριολεξία δύο κομμάτια πίτσα, με το λιωμένο τυρί και το τραγανό μπέικον να την παρασέρνουν να φάει όλο και περισσότερο.

«Το γκρι είναι καλύτερο και ταιριάζει περισσότερο.» Μιλάει με γεμάτο στόμα, ίσα που την καταλαβαίνει εκείνος.

«Εντάξει, κάνε ό,τι θέλεις με τα χρώματα εδώ αλλά την σοφίτα θα την φτιάξω εγώ. Σύμφωνοι;»

Η κλέφτρα δείχνει να το σκέφτεται αρκετά πριν κλείσει την συμφωνία της με ένα νεύμα. «Για τα έπιπλα θα παραγγείλουμε από την βιομηχανία που πήραμε και εμείς για το δικό μας σπίτι. Έχω φέρει φυλλάδια και θα βρούμε και στην ιστοσελίδα τους τι παίζει. Εντάξει;»

Ο Κλάιντ σηκώνει τα χέρια του ψηλά ως ένδειξη παράδοσης και αποχής από όλα αυτά. Επιλέγει να την εμπιστευτεί σε απόλυτο βαθμό και ξέρει ότι δεν θα το μετανιώσει. Έτσι, λοιπόν, κάθεται δίπλα της τρώγοντας το ένα κομμάτι πίτσας μετά το άλλο και γνέφοντας θετικά ή αρνητικά σε κάθε της ερώτηση η διαδικασία προχωρά.

Η Μπόνι είναι τρομερά οργανωτική με το πρόγραμμα στο κινητό της να παίρνει φωτιά. Έχοντας τα πάντα γραμμένα και αφού σβήνει κάθε τι που ολοκληρώνουν, φτάνουν μετά από μερικές ώρες να τσακώνονται για την διακόσμηση και τα χρώματα της σοφίτας.

«Σου είπα την σοφίτα θα την διακοσμήσω μόνος μου.»

«Δεν σε εμπιστεύομαι αρκετά γι' αυτό!»

«Εγώ θα κοιμάμαι εδώ, εσένα τι σε κόφτει;» Είναι έτοιμη να του απαντήσει μα κρύβει καλά τα λόγια που κοντεύουν να τρέξουν από τα χείλη της. «Το κρεβάτι θα είναι δίπλα από το παράθυρο, το γραφείο απέναντι από το κρεβάτι και η ντουλάπα είναι εντάξει εκεί. Οι τοίχοι θα μείνουν λευκοί, θα το περάσουμε άλλη μια στρώση με χρώμα βέβαια αλλά θα μείνουν ως έχουν.» Είναι κοφτός και απόλυτος, δίχως να χωρά αμφιβολία στα λόγια του.

«Εντάξει, εντάξει.»

Περνά το χέρι του γύρω από τους ώμους της και έτσι ελαφραίνει το κλίμα που μεταξύ τους έγινε ξαφνικά πολύ βαρύ. «Μια τελευταία ανακεφαλαίωση σε κάθε δωμάτιο πριν στείλεις την παραγγελία;» Η χροιά του είναι πιο γλυκιά από πριν, κάπως μελωδική φτάνει σε εκείνη.

«Πάμε.»

Απεγκλωβίζεται από το κράτημά του και καταφέρνει να κρύψει εύκολα το κοκκίνισμα στα μήλα του προσώπου της. Εκείνος την ακολουθεί με το χαμόγελο στα χείλη του να μην φεύγει ούτε στιγμή. Τα τρία δωμάτια του ημιορόφου τα άφησε εντελώς πάνω της. Δύο από αυτά θα έχουν κρεβάτια και οτιδήποτε χρειάζεται ένας ξενώνας, ενώ το τρίτο θα έχει όλα εκείνα που της ζήτησε ο Κλάιντ. Είναι το μεγαλύτερο από τα τρία οπότε ο κλέφτης φρόντισε να το εκμεταλλευτεί στο έπακρον. Η κουζίνα ήταν έτοιμη από πριν οπότε με ελάχιστες προσθήκες της γκριζομάλλας θα ολοκληρωθεί και το σαλόνι το πήρε εξ ολοκλήρου πάνω της.

«Δικαιούσαι δωμάτιο στο σπίτι με τόσα που έχει κάνει.» μπαίνουν ταυτόχρονα στον μεγάλο χώρο που προορίζεται για το σαλόνι και την στιγμή που η κλέφτρα είναι έτοιμη να του απαντήσει, το κινητό της χτυπά. Την ίδια στιγμή, χτυπά κι εκείνο του Κλαίντ.

Στο ακουστικό της Μπόνι βρίσκεται ο αδερφός της, Σίλβερ, ενώ στου Κλάιντ φτάνει ο Κάπτεν. Και στους δύο ταυτόχρονα φτάνει η ίδια εντολή, πρέπει να πάνε στην μεγάλη έπαυλη λόγω συνέλευσης, την οποία προφανώς είχαν ξεχάσει και οι δύο. Τους είχε πάρει το απόγευμα με την πρωινή δουλειά της Μπόνι αλλά και με τον σχεδιασμό της παραγγελίας σχετικά με το σπίτι του Κλάιντ.

Κοιτούν ο ένας τον άλλον ταυτόχρονα και βγαίνουν από το σπίτι με ταχύτητα αρκετή ώστε να μην αργήσουν παραπάνω.

«Ξέρουν ότι είμαστε μαζί;» ρωτά εκείνος την γκριζομάλλα καθώς το αμάξι βγαίνει από το γκαράζ και είναι έτοιμο να τρέξει στην άσφαλτο.

«Δεν νομίζω, θα ενημέρωναν μόνο έναν από εμάς.» Φαίνεται αρκετά χαλαρή σε εκείνον μα δεν είναι. Πριν μερικές μέρες ο αδερφός της και ο Λέτερ της ζήτησαν να κρατήσει απόσταση και εκείνη βρέθηκε σήμερα να περνά σχεδόν όλη την μέρα μαζί του, με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Ο Κλάιντ γνέφει σκεπτικός στην απάντησή της. Δεν θέλει να προκαλέσει τον Λέτερ παραπάνω, εξάλλου με την χθεσινή τους συζήτηση κατάλαβε πως κάθε του κίνηση μπορεί να πυροδοτήσει μια εκ νέου έκρηξη του επικεφαλής. Αποφασίζει, λοιπόν, να κρατήσει από μόνος του μια άλφα απόσταση από την κλέφτρα, λαμβάνοντας υπόψιν του και την στάση της ίδιας.

Φτάνουν στο σπίτι μετά από λίγη ώρα, αφού η διαδρομή ανάμεσα στα δύο κτίσματα είναι μικρή και περπατούν στις σκάλες και τους διαδρόμους σιωπηλά. Ο Κλάιντ βρίσκεται δύο με τρία βήματα πίσω της και την αφήνει να τον οδηγήσει εκείνη στο μεγάλο γυάλινο δωμάτιο όπου πραγματοποιείται κάθε τους συνέλευση.

Εμφανίζονται ταυτόχρονα στο οπτικό σημείο των περισσότερων και η ματιά του κλέφτη φυλακίζει εκείνη του Λέτερ που φαίνεται να τσιτώνεται αμέσως όταν τον βλέπει. Η Μπόνι ανοίγει την πόρτα πρώτη και χωρίς να την κρατήσει για τον Κλάιντ, μπαίνει με αυστηρό ύφος και κάθεται στην θέση δίπλα από τον Σίλβερ. Η διπλανή της, ωστόσο, θέση δεν είναι άδεια, όχι για πολύ. Ο Κάπτεν μετακινείται ηθελημένα δίπλα από τον Μπλου και αφήνει τον σκουρομάλλη κλέφτη που τώρα μπαίνει στην αίθουσα να κάτσει ανάμεσα σε εκείνον και την Μπόνι.

«Μαζί ήσασταν;» ρωτά από μακριά η Σκάι που ορεξάτη θέλει να παρακολουθήσει τον έξαλλο Λέτερ.

«Ναι», απαντούν συγχρόνως και χωρίς να κοιτάξουν κάποιον άλλον, γυρνούν το βλέμμα τους προς τον Σίλβερ, ο οποίος κοιτά παράξενα και τους δύο τους. Πρώτα την αδερφή του που κάθεται αδιάφορα και έπειτα τον Κλάιντ που περιμένει με προσοχή να ακούσει τις εντολές των ανωτέρων του.

Την ίδια ώρα ο Λέτερ έχε σφίξει το σαγόνι του αρκετά και το κεφάλι του, από την τόση πίεση, έχει ήδη ξεκινήσει να πονά. Δεν τους κοιτά, μόνο προσπαθεί να ηρεμήσει. Έτσι, μόνο θα μπορέσει να φέρει την Μπόνι ξανά με το μέρος του, σκέφτεται. Έτσι, μόνο θα μπορέσει ο Κλάιντ να φύγει από την ομάδα. Σκέφτεται.

«Ας ξεκινήσουμε.»

Ναι αλλά ποιον γνώρισε ο Κλάιντ; Νταμν, και το σπίτι προχωρά; 
Ο Κλάιντ γουστάρει να πειράζει τον Λέτερ όμως τελευταία στιγμή αποφάσισε να μην τον εκνευρίσει. Και ο ξανθούλης πιάνει άλλη τακτική ΧΜ! Οκαυ, πάω να ακούσω ικαριώτικα τώρα. 

Παραγγελιές, επιθυμίες και παρατηρήσεις είναι όλες δεκτές! 

-Φέικ Σίλβερ-