Voor deze recensie heb ik het boek Dorothy Allemans en het universumavontuur, van Escorn1995 uitgelezen. Sciencefiction is niet echt mijn favoriete genre, maar ondanks dat heb ik zeker van dit boek genoten.

Verhaallijn en plot

Laat ik beginnen met dat ik dit verhaal heel origineel vind. In de toekomstige wereld die hier geschetst wordt gaat het bergaf met onze planeet, waardoor een groep ruimtereizigers uitrukt naar Venus om te kijken of er daar leven mogelijk is. Bovendien is er haast bij, want de corrupte overheid teistert de hele wereld. Mensen zonder job, vrouwen zonder echtgenoot en alle burgers die tegen het strikte bewind van de overheid zijn, worden gedood. In de hoofdstukken die zich op de aarde afspelen hangt al meteen de dreiging in de lucht. Als lezer weer je dat de overheid overal spionnen heeft, maar je weet ook niet veel meer, wat het verhaal al meteen mysterieus maakt.

De eerste 15 hoofdstukken spelen zich af op de aarde en daar draait het vooral om het hoofdpersonage Dorothy, die volop aan het solliciteren is om aan werk te geraken, maar ook om de ruimteorganisatie en haar relatie met haar ouders. Het duurt vrij lang voor het verhaal echt op gang komt. Ik vermoed dat het doelpubliek jongeren is, gezien de titel en het hoofdplot van het verhaal, en ik denk eerlijkgezegd niet dat jongeren echt zo geïnteresseerd zijn in de problemen van iemand die maar geen werk vindt en steeds weer moet solliciteren. En de focus ligt vooral op het werk vinden, in de eerste 15 hoofdstukken. Er is weinig spanning. Gelukkig blijft het verhaal wel interessant door de creatieve proeven die Dorothy moet uitvoeren om aangenomen te worden, de spionnen van de overheid die het gemunt hebben op de ruimteorganisatie, en, niet te vergeten, de relatieproblemen van haar ouders. Haar moeder Eda wordt namelijk mishandeld en verkracht door Dorothy's vader, Arné. Helaas komen de verkrachtingen heel plots, zonder verdere context, en reageren de personages niet zo heel realistisch hierop. Wanneer de moeder van Dorothy bijvoorbeeld vertelt aan haar dochter dat ze al jarenlang regelmatig door haar man mishandeld wordt, reageert Dorothy heel droogjes door een grap te maken, en ineens liggen ze beiden plat van het lachen. Als je over serieuze onderwerpen als partnergeweld schrijft, vind ik dat dat ook zeker goed onderbouwd moet worden. Natuurlijk hoeft niet alles zwaar en deprimerend te zijn, je kan het gerust wat lichter maken door wat humor toe te voegen, maar doe dit dan op de juiste plaats, zodat het wel gepast blijft.

Vanaf hoofdstuk 15 ongeveer begint de ruimtereis pas, het moment waar lezers al het hele boek naar uitkijken. Dit is het punt waar het verhaal "echt" begint. In de eerdere hoofdstukken verslapte mijn aandacht soms, maar vanaf het moment dat de Space Shuttle vertrok, had ik mijn aandacht er weer helemaal bij. De nieuwe dingen die het hoofdpersonage Dorothy ontdekt in de ruimte, ontdek je als lezer met haar mee. De creatieve elementen zoals de tijd die op Venus veel langzamer blijkt te gaan, de Venia's en de eetbare klei die uiteindelijk toch niet zo eetbaar blijkt, trokken me weer helemaal mee in het verhaal. Hier was dan eindelijk het hoofdplot dat ik in de voorgaande hoofdstukken gemist had. Je weet niet of de Venusbewoners wel echt te vertrouwen zijn, of de ruimtereizigers nog wel terug naar de aarde kunnen, wat ze nog allemaal zullen aantreffen op Venus, ... Ik werd steeds verrast met nieuwe wendingen en originele vondsten van de schrijfster. Het stuk dat zich op Venus afspeelt is dan ook mijn favoriet.

Naarmate het verhaal zijn einde nadert, mis ik wel een beetje de climax. Er is niet echt een grote gebeurtenis op het eind waar de spanning naar wordt opgebouwd, en dat was best spijtig. Aangezien dit boek zich niet rond dezelfde kerktoren afspeelt, maar echt in het ganse universum, had ik een episch eindconflict verwacht. De Venia's blijken misschien toch niet te vertrouwen en proberen het vertrek van de ruimtereizigers te dwarsbomen, er loopt iets mis bij het opstijgen van de Shuttle waardoor de levens van de bemanningsleden in gevaar zijn, bij hun terugkeer blijkt de overheid nog een stapje verder te zijn gegaan en willen ze plots de ruimtereizigers te grazen nemen, ... Zulke dingen had ik eerder verwacht, maar eigenlijk gaat het Dorothy en de andere ruimtereizigers het hele boek voor de wind. Er is bijna geen enkel conflict op hun pad, wat de spanning op het einde dan weer wegneemt.

Personages

Het is al meteen duidelijk dat Dorothy een dappere, zelfstandige, intelligente en welbespraakte vrouw is. Maar omdat ze op alles wel iets terug weet te zeggen, komt ze vaak arrogant over. Ze kan heel gemeen uit de hoek komen, maar toch lijkt (bijna) iedereen haar te adoreren. Haar bazen hebben enkel maar lof over haar, een mannelijke collega die ze niet eens kent valt als een blok voor haar charmes en zelfs de mensen die ze uitkaffert kunnen haar vergeven. Haar karakter evolueert ook niet echt doorheen het verhaal. Op het einde is ze nog steeds dezelfde persoon als in het begin, terwijl ik zou verwachten dat zo'n ruimtereis wel iets met een mens doet. Het is moeilijk om me in haar in te leven, omdat haar gedachten en gevoelens amper beschreven worden. Als die wat meer aan bod zouden komen, zou ik misschien kunnen begrijpen waarom ze zo snel kwaad wordt en zou ik haar zeker sympathieker kunnen vinden. Voorlopig kan ik haar keuzes niet echt begrijpen, waardoor het moeilijk is om haar sympathiek te vinden.

Arné en Eda, de ouders van Dorothy, zijn dan weer beter uitgewerkt. Vooral Eda, die gebukt gaat onder het misbruik van haar echtgenoot maar niet van hem mag scheiden omdat de overheid haar dan zal doden. Hoe ze uiteindelijk toch de stap durft te zetten Arné te verlaten en op zoek te gaan naar werk om uit de handen van de overheid te blijven, vind ik een hele mooie ontwikkeling voor haar personage. Het feminisme is een onderwerp dat een vrij grote rol speelt in dit boek, en langs de ene kant is het spijtig dat vrouwen zelfs over duizend jaar nog wat onderdrukt zullen worden, als we de schrijfster mogen geloven - al begrijp ik wel waarom ze dat gedaan heeft; het negatieve beeld dat zij van onze toekomstige aarde schetst heeft wel belang voor de grimmige sfeer en de verhaallijn - maar ik vind de feministische ondertoon wel knap gebracht. 

De andere ruimtereizigers vind ik dan weer wat minder uitgewerkt. Ze hadden een naam en een nationaliteit, maar meer ook niet. Omdat er zoveel personages in één keer geïntroduceerd worden, was het mij na een tijdje onduidelijk wie wie was. Toen de ruimtereis begonnen was, had ik totaal geen idee meer met hoeveel ze net waren, want enkel Dean, Quentin en Khazani worden af en toe genoemd en de rest lijkt ineens niet meer te bestaan. Ook omdat er amper gesprekken terug te vinden zijn tussen Dorothy en haar collega's lijken ze niet echt een band met elkaar te hebben, wat ik wel zou verwachten als je samen aan zo'n groot avontuur begint.

Schrijfstijl en perspectief

Het verhaal is in een stijl geschreven die vooral focust op de gebeurtenissen en de dialogen, zodat de beschrijvingen van uiterlijken, omgeving, gedachten en lichaamstaal wat naar de achtergrond verdwijnen. Daardoor is het nogal moeilijk om helemaal met het verhaal mee te leven. Ik had bijvoorbeeld graag willen weten hoe de gevolgen van de klimaatopwarming zichtbaar zijn over duizend jaar, hoe de huizen, straten, interieurs eruit zien, welke beroepen er nog gedaan kunnen worden, welke technologie er allemaal beschikbaar is. Omdat meer dan de helft van het verhaal zich op de aarde afspeelt, had ik verwacht dat er ook een duidelijk beeld geschetst zou worden van de situatie daar.

Wanneer de ruimtereizigers op Venus aankomen zijn er al wat meer beschrijvingen, bijvoorbeeld van de ondergrondse gangen waar de Venia's wonen, en dat was al wat aangenamer om te lezen. Al had ik ook graag willen weten hoe de Venusbewoners eruit zien. Nu moet ik daar maar naar raden.

De stijl leest op sommige punten niet zo heel vlot omdat veel zinnen beginnen met een werkwoord. Hierdoor merkte ik tijdens het lezen vrij veel fouten tegen zinsbouw op. Indien deze zinnen versimpeld zouden worden, zou het verhaal al heel wat vlotter lezen en wordt ook de boodschap duidelijker. Sommige alinea's heb ik echt een aantal keren opnieuw moeten doorlezen omdat ik mijn aandacht er niet bij kon houden en ik niet begreep wat er stond.

Verder heb ik wel alleen maar lof voor de manier waarop de schrijfster de dialogen heeft geschreven. Die vond ik altijd heel erg sterk en meestal ook realistisch overkomen. Er waren merkelijk minder ingewikkelde zinnen, wat het heel aangenaam maakt om te lezen. De gesprekken tussen verschillende personages geven het verhaal ook echt vaart. De weinige karaktertrekken van de personages werden duidelijk gemaakt in de dialogen.

Spelling en grammatica

Helaas ben ik nogal veel spelfouten en grammaticale fouten tegengekomen, vooral slordigheidsfoutjes zoals dt-fouten, verkeerd vervoegde werkwoorden, fouten tegen hen en hun en enkelvoud en meervoud, en vaak werd "hetgeen dat" geschreven, terwijl de "dat" daar niet achter hoeft. Ook heel wat kromme zinnen die beginnen met het werkwoord (zie schrijfstijl en perspectief) maar die heb ik niet aangegeven omdat dat misschien meer een persoonlijke voorkeur is. De fouten die ik ben tegengekomen heb ik wel aangegeven in de tekst.

Realisme

Dit verhaal speelt zich af over 1000 jaar en om daar een levendig beeld van te schetsen, heb je als schrijver veel fantasie nodig. De unieke details, zoals bijvoorbeeld het hologram of het huizen leveren, getuigen dan ook van de grote fantasie van de schrijfster. De proeven die Dorothy moet ondergaan om aangenomen te worden bij de ruimteorganisatie vind ik ook super goed uitgedacht en heel creatief.

Wat ik wel gemerkt heb, is dat het verder niet zo heel erg opvalt dat het zich over duizend jaar afspeelt – het zou even goed in 2050 kunnen, bijvoorbeeld. De vertelstijl is mij soms iets te hedendaags. Zo wordt er geschreven over dat Dorothy op haar tablet door vacatures scrolt, dat er ergens "ouderwetse" computers staan, dat Dorothy een interieur ouderwets vindt maar er wordt niet gezegd wat daar ouderwets aan is en hoe de moderne interieurs er dan uitzien. Duizend jaar geleden waren de meesten nog ongeletterde domme boeren, dus als je kijkt naar waar mensen vandaag staan vind ik toch dat we heel hard geëvolueerd zijn. Ik denk dus niet dat er duizend jaar na vandaag nog zo weinig veranderd zal zijn, zeker niet met de grote technologische revolutie van tegenwoordig. Ik ben wel enkele unieke details tegengekomen die het toekomstige leven schetsen, maar dat zouden er gerust wat meer mogen zijn om de wereld helemaal realistisch en meeslepend te laten overkomen. 

De situatie op Venus - waar de Venia's, zo noemen ze zichzelf, allemaal vrouwen zijn - lijkt beter uitgewerkt dan die op de aarde. Zo zijn er bijvoorbeeld criminele bendes die niet te stoppen zijn en die overdag iedereen die ze tegenkomen beroven, of wonen de Venia's in gangen onder de grond omdat ze niet tegen de hitte kunnen – maar dan vraag ik me wel af: hoe kan hun soort dan overleven op Venus als ze niet aangepast zijn aan het klimaat daar? De situatie op Venus wordt met de grootste zorg en aandacht omschreven, over hun aparte leefwijze is duidelijk zeer goed nagedacht en zelfs op het raadsel over de voortplanting van de Venia's heeft de schrijfster mij doorheen het boek van een duidelijk antwoord kunnen voorzien. Dat de leefwijze van de Venia's niet ideaal is, daar komen de ruimtereizigers gaandeweg achter, en daarom besluiten ze ook deze planeet te laten voor wat het is, want de mensheid heeft geen toekomst op deze veel te warme, door criminelen geteisterde planeet waar bovendien geen voedsel aanwezig is voor mensen. Elke planeet heeft zo wel zijn eigen problemen, en dat is hier heel mooi in beeld gebracht.

Geheel

Op het eerste zicht zou ik dit boek niet direct aangetikt hebben – ik heb al eerder vermeld dat sciencefiction niet echt mijn genre is en ook de titel klonk mij iets te kinderlijk – maar Dorothy Allemans en het universumavontuur heeft mij wel positief verrast. De fantasierijke verhaallijn, de unieke futuristische vondsten en bovenal de verrassende nieuwe ontdekkingen die de hoofdpersonages in de ruimte maken zijn de grote troeven van dit boek. Je hebt een heel levendige fantasie, Desiree, en daardoor was dit boek helemaal anders dan alle andere op wattpad. Dorothy Allemans en het universumavontuur is zeker weten uniek in zijn genre. Ik ben dan ook heel benieuwd naar de volgende delen van de Planetenreis-serie! 

-

(door ClaraAllanPoe)