Hallo iedereen! Dit keer was het de opdracht om een verhaaltje te schrijven dat eindigt met de zin "hier ben je dan eindelijk". We kregen drie inzendingen, alle drie origineel, pakkend en spannend. Het was moeilijk voor ons om een winnaar te kiezen, maar uiteindelijk zijn we het eens geworden.

Lees hier het verhaal dat gewonnen heeft: 

De agent liep de plaats delict op en keek naar de vondst van die middag. Een collega hielp hem onder het afzetlint te komen en wenkte naar de plaats. Op de grond lag een man voorover, alsof hij nog achter de moordenaar aan had willen rennen. 'Wie hebben we hier?' vroeg de agent. Zijn collega keek op en pakte zijn papiertje in zijn hand. 'Dit is John Reid,' zei hij oplezend van het papier. 'Neergeschoten, met twee kogels in de borst.

De agent keek zijn assistent aan en knikte traag terug. 'Is dit het enige slachtoffer?' hij wees naar de openstaande deur van de woning. De assistent schudde zijn hoofd. 'Nee, sorry nog twee vandaag!' twee gerechtsdienaars kwamen naar buiten en liepen naar de commissaris.

'U kunt naar binnen, we hebben alles achtergelaten hoe we het ook aantroffen,' zeiden ze tegelijk en met een blik alsof ze bang waren sporen te vernietigen.

Terwijl de politiemensen door liepen naar hun wagen. Gingen de agent en zijn collega het huis binnen. Meteen vonden ze een vrouw half liggend op de trap. Er zat een kogelgat in haar nek. 'Zou de volgende dode, boven liggen?' vroeg de leidinggevende.

Ze gingen de trap op en keken in de kinderkamer. Het meisje lag vredig in bed. Plots ontdekte ze twee gekke gaten in haar hoofd. 'Hier moeten we meer achter vinden,' gaf de agent nors toe. 'Niet normaal, niet normaal,' klonk er ineens achter hen. Het was de schouwarts. De commissaris draaide zich verwildert om en zei: 'Hier ben je dan eindelijk.'

De winnaar is VanjaCodee9! 

Iedereen leest dus in de maand april twee hoofdstukken van Vanja's boek De Verwisselaar. Deze hoofdstukken lees je bovenop de andere weektaken. Plaats op elk hoofdstuk minstens 1 reactie met tips en tops. Als je dat gedaan hebt, reageer je hieronder dat je klaar bent en vermeld je ook welke hoofdstukken je gelezen hebt. Je hebt hiervoor de tijd tot het einde van de maand, tot 30 april dus.

De andere verhalen die meededen, vind je hieronder.

Keira-007:

Vuurwerk. Daar begint het mee. Een botsing en een samensmelting.

Daarna de razendsnelle vermenigvuldiging.

In het vrijwel onzichtbare kleine klompje dat ik ben, ligt al oneindig veel vast aan gegevens.

Ik zorg dat ik voedsel krijg. Ik moet groeien, en dus moet ik eten.

Mijn hart komt op gang en klopt als een razende.

Ik groei door. Ik beweeg. Ik begin op mijn duim te zuigen en rondjes om mijn as te draaien.

Het is lekker weer, de zon zorgt voor een rode kleur in mijn behuizing. Koud heb ik het sowieso niet.

Ik doe eens gek, en begin op mijn teen te zuigen.

Het groeiproces gaat door. En ik slaap veel.

Af en toe word er op mijn huis geklopt. Ik vind dat wel gezellig, en ga erop af. Ik klopt terug. Of ik geef een trap.

Dit is het moment dat ik een beetje klaar ben met dat eentonige voedsel.

Op z'n kop hangen is echt wel het allerfijnste, dus dat doe ik met enige regelmaat. Tot ik me in allerlei bochten wring, maar geen kant meer op kan.

Ik hoor allerlei geluiden om me heen. Het klinkt alsof ik in een bubbel leef, zo vervormd komt het op me over.

Dan merk ik dat ik nu helemaal niet meer kan bewegen. Het is te krap geworden hier, en ik wil weg.

Ik voel van alles, terwijl er regelmatige drukbewegingen door mijn huis rimpelen.

Mijn hoofd wordt heen en weer geduwd. Niet fijn.

Dan zie ik opeens iets anders dan wat ik al mijn hele leven gewend ben. Fel licht. Kleur. Ik hoor harde geluiden en begin te huilen. Sla met mijn ledematen om me heen.

Opeens hoor ik een lieve stem. Ze heeft het duidelijk tegen mij als ze zegt: "Lieve jongen. Hier ben je dan eindelijk!"

LenteInApril:

De digitale klok op mijn nachtkastje toont met rood licht het uur 02:58. Ik lig al urenlang doodstil onder mijn dekens. Mijn verblauwde, vermoeide ogen grijpen eindelijk naar slaap. Geen seconde later schiet ik weer wakker door een hard geluid. Er wordt op mijn slaapkamerdeur gebonsd, zo hard dat de deur begint te trillen. Ik spring snel van mijn bed en draai de deur op slot. Het gebons is gestopt, maar dit gebrek aan geluid is erger, angstaanjagender.

Ik zet twee stappen naar achteren en bots tegen iemand aan. Dat zou niet moeten, aangezien de enigste persoon waar ik mee samenwoon niet thuis is. Éen vraag houdt mijn gedachten bezig: "Wat moet je doen als je noch bang, noch kalm bent, noch levend, noch dood, noch luid, noch stil? Wat moet ik doen?" Seconden lang gaat deze situatie voort wanneer hij me besluit vast te grijpen. Zwarte handschoenen en koude armen ketenen me vast als onbreekbare metalen boeien.

Door de eindeloze angst die ik voel, kan ik me niet bewegen, maar nu weet ik wel wie hij is. Het is Tibe.

Het is Tibe.

"Hier ben je dan eindelijk", zegt hij. En de kerkklokken slaan het uur 03:00.

Heel erg bedankt voor jullie inzendingen!