Opnieuw opgejaagd van De Jacht (Keira-007)

Verhaallijn en plot

Misschien komt het omdat ik de schrijver ben, maar het is mij ontzettend duidelijk dat ik een pantser ben; ik ben het hoofdstuk zonder vastomlijnd plan gestart en dat is zichtbaar. Daardoor kan ik in ieder geval zeggen dat het hoofdstuk niet saai is en het is ook geen informatiedump, waar ik blij mee ben.

Doordat ik het zo lang geleden schreef, wist ik niet meer hoe het precies ging (was dat het punt van deze oefening? Misschien), waardoor het einde ervan me positief verraste.

Personages 

Ik merk heel duidelijk hoe sarcastisch Ana is in haar gedachten. Dat mag wel iets minder abrupt, soms is te goed zichtbaar dat ik als schrijver grappig wil doen en dat moet niet ten koste gaan van het personage.

Het mooie van dit hoofdstuk is dat Ana een nieuw karakter leert kennen (Jim) en ik moest hem daardoor ook weer opnieuw leren kennen. Jammer dat de kennismaking niet zo lang duurde voordat hij bewusteloos raakte, maar je kan niet alles hebben.

Schrijfstijl en perspectief 

Het is alweer even geleden dat ik in de jij-vorm schreef en dat gaf me in het begin toch even een error. Ik merkte echter ook dat mijn brein zich daar snel overheen zette en daarna vond ik het vloeiend leesbaar. Wel vind ik dat ik minder 'jij/je/jou' moet gebruiken, zoals ik dergelijke persoonlijke aanduidingen ook zo min mogelijk probeer te beschrijven in de eerste en de derde persoon.

Ik vind dat ik veel hoogdravende woorden gebruik en hoewel dat een onderdeel van mij is, moet het wel leesbaar blijven. Hier probeer ik in latere verhalen in ieder geval veel meer rekening te houden.

Verder merk ik ook dat ik veel punten zie waar ik meer show mag gebruiken. In het hoofdstuk heb ik er – zo te lezen – wel al van gehoord, maar het mag nog meer. Ik hoop daar in latere verhalen aan te voldoen.

Spelling en grammatica

Ik merk dat ik gebruikmaak van Engelse woorden als 'mood', terwijl ik daar tegenwoordig altijd de Nederlandse versie ('de juiste stemming') voor gebruik.

Verder ben ik stukken beter geworden met de d's en t's. In dit verhaal probeer ik zulke woorden te vermijden/de zin aan te passen als ik er anders niet uitkom, tegenwoordig ga ik de strijd aan met grammatica! (En ga dan vol op m'n bek, maar dat hoort erbij)

Ik maak veel gebruik van een aanhalingsteken boven een letter, om dat woord te benadrukken. Dat is storend (weet ik inmiddels) en het klopt, het haalt me uit het verhaal doordat het teveel is.

Realisme 

(Spoiler) In het hoofdstuk klimt Ana een boom in om aan Jim te ontsnappen. Ze schat in dat hij zo'n twintig-dertig kilo zwaarder is dan zij en dat hij daarom niet zo hoog kan komen als zij. Dat heb ik allemaal niet nagemeten en ik denk nog steeds dat dat ook niet nodig is, want er moet ook rekening gehouden worden met de lenigheid en kunde van Jim (in dit geval). Hoewel de wereld er eentje vol fantasie is, vond ik dat het allemaal wel logisch moet zijn en daar ben ik het nog steeds mee eens.

Het geheel

Ik heb mijn best gedaan om een actief hoofdstuk te kiezen en hoewel ik vond dat er minder actie in zat dan ik dacht, zit het wel goed met de spanning. Mentale onrust kan ik beter omschrijven dan een fysiek gevecht en daarom ben uiteindelijk best tevreden met hoe het hoofdstuk is geworden. Ik zou nu zeker dingen anders doen (grammatica, show, normalere woorden), maar ik vind het ook heel fijn om te zien vanwaar ik kwam en hoe ik, zelfs met deze duidelijke verbeterpunten in gedachten, best iets moois heb neergezet.

Het begint zelfs weer te kriebelen om eens in de jij-vorm te schrijven, maar daar ga ik zeker minimaal één nachtje over slapen. 

___

Hoofdstuk 7 van Connectie 1 - Gewaagde Expeditie (Descor1995)

Personage:

In dit hoofdstuk komen meerdere kanten van Dorothy naar boven: voor zichzelf opkomend en bot, slim en goed nadenkend en analystisch, gevoel van onveiligheid en daarom gemener om de veroorzaker weg te krijgen. Ik weet als schrijver dat Dorothy haar beste beentje voortzet, maar soms te bot reageert door wat ze eerder heeft meegemaakt en hoe sommige medewerkers zijn. Misschien niet helemaal logisch, maar het karakter en de ontwikkeling daarvan is nog een ontwikkelpuntje. Persoonlijk denk ik wel dat ik al erop vooruitgegaan ben.

Het personeel zelf reageert overal overdreven op. Is het nodig om een groep op een sollicitant af te sturen die nietsvermoedend de test komt volbrengen. Overduidelijk wel, maar dat was ook mijn bedoeling omdat ze niet willen dat de sollicitant zich ineens paniekerig gaat terugtrekken. Aan de andere kant hebben ze dan ook weer een zachte kant. In de eerstvolgende boeken zal ik dit soort tijdelijke bijpersonages iets beter moeten uitwerken.

Schrijfstijl en perspectief:

Grotendeels volgen we Dorothy, al is het vanuit de alleswetende verteller geschreven omdat zo nu en dan ook hoofdstukken komen waar we een ander personage volgen. Persoonlijk vind ik het wel prettig lezen, al geef ik toe dat er – ondanks dat er al genoeg alinea's staan – ik nog wat meer alinea's mag maken.

Spelling en grammatica:

Op wat enkele typo's na die ik na het herschrijven van het gehele boek eruit zal halen achter de schermen. Ik zie zelf geen fouten in spelling en grammatica.

Realisme:

Ik denk dat de uitleg die aan Dorothy gegeven wordt en ook de test zelf realistisch is. Ik heb het zo realistisch mogelijk uitgewerkt. Ook hoe Dorothy de test met g-krachten volstaat lijkt mij heel realistisch uitgewerkt, dat geldt ook voor de reactie die daarop volgt.

Het geheel:

Hoewel er altijd wel wat verbeterpuntjes zijn, ben ik toch wel tevreden over het hoofdstuk. Ik heb het al meer realistischer neergezet dan ik verwacht had. De reactie van Dorothy en haar gedrag is nog een werkpuntje en dat geldt ook voor de bijpersonages, maar dat is iets wat ik verder ga proberen te ontwikkelen. Toch zit daar wel al zeker vooruitgang in.

___

9. De straf op het plukken van een roos van Belle en het beest (AreaderandDisneyfan)

Het voelde heel gek om deze tekst nog eens opnieuw te lezen. Herinneringen komen terug van toen ik het effectief schreef. Dat ik 'tralies' steeds fout spelde bijvoorbeeld. Maar ook nu zie ik dat ik er nog steeds enkele schrijffoutjes in heb laten staan, omwille van 'snelheid'. Ik denk dat ik daar nu veel meer aandacht aan zou schenken. Ik vind mijn schrijfstijl ook af en toe wat te veel 'van de hak op de tak gesprongen'; het is soms onsamenhangend. Maar dat vind ik ook een van de moeilijkheden van een schrijver en tegelijkertijd ook een bijzonder mooi aspect van het schrijven: het schrijven zoals jij het in je hoofd ziet én ook lezers perfect kunnen 'zien' wat je bedoelt. De trappenruimte beschrijven vond ik heel moeilijk bv. Maar ik ben blij te zien in de comments dat het toch aansloeg 😊 Andere dingen waren dan weer niet zo duidelijk. Zoals dat Belle door het magische poeder het bewustzijn verliest, lezers dachten dat ze (zomaar) flauw viel, of ze zagen het Beest anders voor zich of iets dergelijks haha. Ik zou nu nog meer sfeerscheppende beschrijvingen doen denk ik, alhoewel ik daar toen ook zeker al gebruik van maakte haha.

Ik vind wel leuk hoe ik het hoofdstuk heb aangepakt, op zich is het een scene uit de (teken)film, maar door allerlei kleine details heb ik het volgens mij wel meer lagen gegeven en wellicht ook enkele details om over na te denken. Ik ben ook blij met hoe ik Belle heb neergeschreven. Ik had echter wel wat meer spanning kunnen steken in de dialogen tussen haar en het Beest. Evenals show, dat mag er ook meer in. Ik denk dat ik dat hedendaags wel meer gebruik. Haar gedachtegang heb ik wel goed omschreven geloof ik. Zeker als ze op het idee komt om haar vaders plek in te nemen, het is duidelijk dat ze om hem geeft. Wat ik me ook nog kan herinneren, is dat ik dit een heel leuk hoofdstuk vond om te schrijven. Het was zo'n beetje vanaf hier dat ik echt in haar verhaal begon op te gaan en Belle als het ware in m'n hoofd zat en ik slechts degene was die haar acties, standpunten en gedachten moest neertypen. Het was een van de eerste hoofdstukken die wat afleidde van het Disneyverhaal en het intenser werd voor mij. Ik leek het verhaal steeds meer naar mijn hand te zetten en op de een of andere manier kon ik me zo goed inleven in Belle, zoals ik daarvoor nog niet had gekund. Voor mij was dit hoofdstuk als het ware het motorisch moment in dit verhaal. Het volgende hoofdstuk bouwt ook heel goed verder op haar gedachten en haar overpeinzingen. Waar zeker ook nood aan is in verhalen vind ik. Het maakt een personage veel voller en geeft het realisme en herkenbaarheid. Ik ben dus wel redelijk trots op dit hoofdstukje. Er is duidelijk in te zien dat ik nog een 'beginner' was, wellicht ben ik dat nu nog steeds. Maar toch weet ik dat ik daar, bij het schrijven van 'Hoofdstuk 9 – De straf op het plukken van een roos' , nog eens een reden te meer had gevonden waarom ik schrijven zo leuk vind.

Groetjes,Areaderanddisneyfan 😊

___

Hoofdstuk 6 van De SchoonhovenSpelShow (GarethCB)

Het is het eerste hoofdstuk waar een dode valt die niet direct door de poppenspelers Smit en Van Almere gedood is, maar door een andere kandidaat, en het eerste hoofdstuk van Deel II, "Het recht van de sterkste", waarin de drie slechte teams centraal staan, oftewel de teams van Austin en Stanley, Jan en Mitchell.

Dit hoofdstuk volgt twee hoofdpersonages, namelijk in het begin Mitchell die met zijn kameraden een hinderlaag legt, en later Jan die erin tuint. Mitchells reactie op het deelnemen aan het spel is grotendeels terug te vinden in dit hoofdstuk, evenals hoofdstuk 4 waarin hij het lijk van Rob vindt en besluit dat hij niet aan hetzelfde lot mag ondergaan. In dit hoofdstuk onderneemt hij actie: hij zit met zijn vrienden in de bosjes en wacht tot er iemand langskomt die hij wil doodmaken. Dit is hoe hij reageert op de situatie. Tevens reageert Mitchell fel op zijn vrienden: hij vindt Maurice een watje en Mark een vervelende luie pretbederver. Alleen Sam heeft hetzelfde doel als hij, maar zelfs die is klaar met Mitchell, wat betekent dat Mitchell eigenlijk niet echt geliefd is bij zijn vrienden. Tot zover is het best realistisch, denk ik.

De band tussen Jan en zijn vrienden is ook zeer gespannen, en het wordt duidelijk dat Jan maar al te graag bereid is om zijn vrienden te verraden om zelf te overleven. Toch wordt hij kwaad en verdrietig als hij erachter komt dat Richard is gedood door Mitchell en co, en wil hij erg graag wraak nemen. Dit is dan wel raar en niet echt realistisch, want ik had eerder nog duidelijk gemaakt dat Jan zijn vrienden niet langer echt mag, dus dat is dan niet bepaald realistisch.

Ik vind dat ik genoeg gebruik maak van details en vind mijn eigen schrijfstijl wel prettig om te lezen, maar ik denk dat ik de verkeerde details gebruik. Zo kondig ik Mitchell altijd aan als een kleine jongeman met een kenmerkend rood shirt. Maar dit onthouden mensen niet, en elke keer als ik het heb over een kleine jongeman met een rood shirt ontgaat de lezer het dat het over Mitchell gaat. Misschien moet ik andere details gebruiken, of wellicht is dit een bijwerking van het feit dat er redelijk veel personages zijn. Ik vind in ieder geval dat ik mijn best heb gedaan om de lezer mee te sleuren in de actie en dat is me denk ik redelijk goed gelukt.

Ik heb in dit hoofdstuk geen typ-, spelling- of grammaticafouten gemaakt. Ik zie ze ten minste niet en heb tot nog toe geen reacties over een taalfout gekregen. Wel veel over of iets realistisch is of niet, en daar ben ik dankbaar voor, want daar moet ik echt aan gaan werken.

Zoals eerder verteld is niet alles in het verhaal even realistisch. Zo is het heel onwaarschijnlijk dat Jan niet hoort dat zijn vriend Richard tien meter achter hem doodgestoken wordt, en is de scène met de handgranaat al helemaal erg, want een granaat kan onmogelijk je haar laten wapperen zoals ik had beschreven. Ik zou zeggen dat de personages wel aangepast zijn aan de gebeurtenissen en de omgeving van het verhaal, want waar het team van Austin van goedaardig naar kwaadaardig gaat door een extreem traumatische gebeurtenis, zijn de teams van Mitchell en Jan nooit echt goedaardig geweest: ze bestaan beide uit een wrede narcist (respectievelijk Sam en Jan) en drie zeer beïnvloedbare mannen. Deze prachtige combinatie leidt in een situatie als deze al snel tot een behoorlijk gevaarlijke groep mensen. Dat is dan op zich wel nog geloofwaardig.

Ik vind algemeen genomen dit hoofdstuk één van de leukere uit het boek. Ik persoonlijk vind het spannend en best verrassend, maar het is volgens mij vaak ook niet al te duidelijk wat er gebeurt. Zo begrepen veel lezers niet dat de schaduwen die wegrenden van Richards lijk Mitchell en zijn vrienden waren, en dat de jongen die zijn middelvinger opstak Mitchell was. Ook leek het veel lezers ontgaan te zijn dat Jan aan het eind de verkeerde jongens opblaast, kandidaten die niks met Richards dood te maken hadden. Misschien moet ik even Jan laten stilstaan bij de dood van de jongens en hem op het laatste moment laten twijfelen of hij de goeien wel te pakken had.

Ik kijk uit naar jullie recensies!

___

Hoofdstuk 8 - Toevluchtsoord voor krankzinnigen van De kinderen van Verdoodt (ClaraAllanPoe)

Ik schreef dit hoofdstuk twee jaar geleden dus ondertussen is mijn schrijfstijl al veranderd, maar ik heb ook het idee dat het verhaal een donkerdere wending heeft genomen dan ik eerst had gedacht. Dit hoofdstuk is opgebouwd rond een gesprek tussen de twee hoofdpersonages, Valère Verdoodt en Berenice Claus. Valère is op dat moment 18 jaar en heeft net aangekondigd dat hij naar Brussel gaat om te studeren voor psychiater en dat hij daarom lange tijd van huis zal zijn. Dat maakt zijn buurmeisje Berenice heel ongelukkig en daarom neemt Valère haar op een avond mee naar een heuvel buiten het dorp om te mijmeren en haar te vertellen waarom hij psychiater wil worden. De plek waar ze wonen, Geel, heeft namelijk een bijzondere geschiedenis in de psychiatrie.

Er staat best veel informatie in het hoofdstuk, omdat Valère de geschiedenis van de psychiatrische instelling van hun dorp vertelt en ook de legende die daarbij hoort. Misschien is het te veel info, maar ik heb het vrij vroeg in het verhaal vermeld omdat het later in deel 1 en de andere delen die volgen nog belangrijk is. Het zou denk ik verwarrend zijn om deze informatie beetje bij beetje bekend te maken, dus ik heb er destijds voor gekozen om het verhaal door Valère te laten vertellen aan Berenice die het nog niet kent, als een soort verhaaltje voor het slapengaan. Voor mij is het duidelijk omdat ik de legende van Geel zelf goed ken, maar ik denk dat het toch iets te veel informatie is en dat ik eens moet kijken of ik bepaalde dingen kan weglaten, zonder de latere hoofdstukken verwarrend te maken.

Het hoofdstuk is geschreven vanuit het perspectief van Valère en tijdens het gesprek is ook vooral hij aan het woord om de legende te vertellen. Hij spreekt gepassioneerd en vol overtuiging, en Berenice reageert dan weer verbaasd en enthousiast op de verhalen die hij vertelt. Het is niet echt een emotioneel hoofdstuk, behalve dan in het begin wanneer Berenice huilt en Valère haar troost. Daar wordt duidelijk hoe erg Valère zich verantwoordelijk voelt voor haar en komt zijn zorgzame kant aan bod. Berenice is daarentegen eerder onzeker en gevoelig. Op dit punt is het verhaal wel heel plotgedreven en is er dus minder ruimte voor de gedachtes en bespiegelingen van de personages. Dat zou ik dus nog meer in de eerste hoofdstukken kunnen verwerken, zoals ik in deel 2 wel probeer te doen.

In mijn schrijfstijl zie ik de meeste verandering. Dit hoofdstuk vind ik nogal eenvoudig geschreven, terwijl ik nu eerder een barokke schrijfstijl heb en meer aandacht besteed aan zinsbouw en stijlfiguren. Ik denk achteraf gezien dat de stijl van dit hoofdstuk passender is bij dit deel van het verhaal. In deel 1 zijn Valère en Berenice kinderen en is de sfeer nog wat liefelijker en mijn schrijfstijl iets eenvoudiger, maar in de latere delen worden hun levens complexer en dus ook de schrijfstijl. Ik zie wel dat ik onnodig veel bijstellingen gebruikte, waardoor het hoofdstuk soms vermoeiend leest. Met zinnen als "Zwijgend staarden ze naar de ondergaande zon", "glimlachend volgde Valère haar" en "hijgend baande hij zich een weg door het hoge gras" zou ik vandaag misschien wat voorzichtiger omspringen. Ik vind mijn schrijfstijl best aangenaam, voor zover je dat over je eigen schrijfstijl kan zeggen, maar ik zie dus wel een aantal dingen die ik nu anders zou aanpakken.Schrijffouten heb ik niet meer gezien, maar ik lees meestal zelf over mijn eigen fouten heen dus hier kan ik moeilijk een antwoord op geven :)Het verhaal dat Valère in dit hoofdstuk vertelt is de echte geschiedenis van Geel, maar omdat het boek magisch realistisch is, heb ik geprobeerd om historisch correcte gebeurtenissen te vermengen met magische elementen. Dit hoofdstuk heeft meer elementen uit de werkelijkheid, dus ik heb geprobeerd om de magische aspecten duidelijk te maken in mijn stijl, door bijvoorbeeld de natuur menselijke eigenschappen te geven. Dat klopt dus wel in de wereld van mijn verhaal, net zoals de geesten van Berenices voorouders die soms tussenkomen, maar ik begrijp wel dat het vreemd kan zijn om zulke dingen te lezen terwijl het verhaal zich in een specifieke historische periode en op een echt bestaande plek afspeelt. Daarom heb ik geprobeerd om het paranormale in dit hoofdstuk nog niet te veel aan bod te laten komen en het langzaam op te bouwen zodat de lezer eraan gewend kan raken, maar of dat gelukt is kan ik zelf natuurlijk ook niet zeggen ;)Dit hoofdstuk blijft één van mijn favoriete uit deel 1 omdat ik de huiselijke en gezellige sfeer erg leuk vind en de hechte band tussen Valère en Berenice goed naar voren komt, hoop ik. Hoewel er zeker dingen zijn die ik nu anders zou aanpakken, ben ik best tevreden over dit hoofdstuk!

___

5. Eleanora. Eindelijk actie: van De verdelgers (SamantavO)

Voor mijn gevoel is het plot en de verhaallijn origineel. Je leest zowel meer van de psychopatische kant van zowel Nora als Wysteria. Want wie verheugd zich er nou op om ontvoerd te worden? Ze reageren op bepaalde situaties zo verkeerd, dat zelfs de ontvoerder er van staat te kijken.

Hierdoor is het wel onvoorspelbaar, en soms wat moeilijker in te leven als je vanuit een 'normaal' iemand kijkt. Maar voor de gestoorde meid(en) is het niet vreemder dan een uitje naar de bioscoop.

Ik denk dat de personages realistisch reageren, ervanuit gaande dat het geen normaal gezin is met een normaal beroep of hobby. Gepast reageren ze zeker weten niet. Want niemand begint te giechelen als ze op het punt staan om aangerand (of erger) te worden. Maar daarentegen weten ze niet beter en hebben hele gesprekken in hun hoofd, die een buitenstaander niet mee krijgt.

Ik denk dat meneer Fox daarbij wel gepast reageert. Zowel op de reacties in de klas, waarbij hij alles weet te manipuleren, maar niet doorheeft dat hij zelf ook gemanipuleerd word.

En in de kelder, tja. Wat is daar gepast?

Qua schrijfstijl en perspectief denk ik dat er voldoende details in zitten en het aangenaam is om te leven. Op bepaalde momenten zouden er iets meer details in mogen zitten, maar het is vanuit Nora beschreven. En als je zelf een kamer in loopt, sta je ook niet stil bij de kleur van de bank of hoeveel stoelen er staan.

Hierbij vind ik het dan ook moeilijk om te weten wat voldoende details zijn, wanneer het te weinig is of juist te veel. Wel kan ik mezelf makkelijk in Nora inleven, hoe vreemd ze soms ook reageert.

De spelling en grammatica zijn veelvuldig gecontroleerd door een paar vaste lezers en deze heb ik waar nodig ook meteen aangepast. Ik denk dat hier nog weinig te vinden is.

Het realisme is er denk ik ook. Als er mensen zijn met een dubbele ziel (of een demoon, hoe je het ook wilt noemen), dan kan ik me voorstellen dat er volwaardige gesprekken in je hoofd voorkomen.

Ook geloof ik wel dat als je van kleins af aan deze levensstijl gewend bent, je niet gauw ergens van opkijkt en kalm kunt blijven in de meest vreemde situaties.

Voor mijn gevoel heb ik wel aan mijn verwachtingen voldaan. Het hoofdstuk omschrijft niet alleen de ontvoering van Nora, maar ook hoe er naartoe gewerkt is geworden door zowel de familie, als hoe meneer Fox zich indekt. En ook laat het zien hoe ze redelijk rustig blijft bij de ontvoering zelf, maar toch ongerust wordt zodra ze merkt dat ze omgekleed is.

___