Για πρώτη φορά μετά από μήνες αποφασίζω να γυρίσω σπίτι με τα πόδια. Παρά την επιμονή του Κρίστιαν και τα παράπονά του ότι η ασφάλειά μου είναι η προτεραιότητά του, τον διαβεβαίωσα ότι δεν υπάρχει λόγος να έρθει να με πάρει.

Όχι ότι με ενοχλεί που κάθε φορά, όποτε και αν το ζητήσω, ο Κρίστιαν είναι εδώ με την λιμουζίνα και με πηγαίνει όπου θέλω.

Επίσης, τι καλύτερο από το να έχεις τον μποντιγκαρντ σου για γκόμενο; Σε πηγαίνει όπου θέλεις ανά πάσα στιγμή, σε προστατεύει γιατί είναι η δουλειά του και έχεις το ελεύθερο να κάνεις σεξ στην λιμουζίνα όποτε θέλεις. Αρκεί να μην σε βλέπει κανένας.

Όμως είμαι 22 χρονών κοπέλα. Αν δεν μπορώ να γυρίσω τώρα μόνη μου σπίτι, πότε θα μπορέσω;

Στις αρχές ο Ρίτσι με είχε αρκετά πιο ελεύθερη. Όταν ξεκίνησα τις φωτογραφίσεις και δεν με ήξερε κυριολεκτικά ούτε η μακιγιέζ, είχα άπειρο χρόνο για να βγαίνω με τους φίλους μου -ή τέλος πάντων με όσους μου απέμειναν - να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο, πράγμα που έχω να κάνω αρκετό καιρό και ήδη φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να αποφοιτήσω σύντομα, και γενικά έκανα ό,τι ήθελα χωρίς να ρωτάω κανέναν.

Κάποιες φορές μου λείπει αυτό, δεν μπορώ να το κρύψω. Και όσο το συζητάω με τον Τσέιν και την Λίλυ, επιμένουν ότι η καριέρα θέλει θυσίες και στην προκειμένη έχω θυσιάσει πολλά πράγματα στην ζωή μου για να φτάσω μέχρι εδώ. Και ότι θα έπρεπε να είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου και για τα πράγματα που έχω καταφέρει και μπλα μπλα μπλα.

Ξεφυσάω. Ένας απλός περίπατος είναι. Μια βολτίτσα. Σιγά το πράγμα.

Κοιτάζω το κινητό μου. Ο Κρίστιαν μου έχει στείλει 6 μηνύματα για να βεβαιωθεί ότι είμαι καλά. Στο τελευταίο μάλιστα μου λέει ότι αν χρειαστώ οτιδήποτε θα φύγει κατευθείαν από το γραφείο του Ρίτσι -ο οποίος κάλεσε όχι μόνο αυτόν, αλλά όλους τους σεκουριτάδες του κτηρίου για ενημέρωση, στις 8μιση το βράδυ, αν είναι δυνατόν- και θα έρθει τρέχωντας.

Και η καρδιά μου έλιωσε επίσημα.

Κοιτάζω στο google maps την απόσταση από το στούντιο μέχρι το σπίτι. 15 λεπτά. Η πιο κοντινή είναι 8 λεπτά αν κολυμπήσω μέσα στο ποτάμι του Σαντ Λούις για να κόψω δρόμο. Προτιμώ να περπατήσω 7 λεπτά παραπάνω.

Περνάω την τσάντα μου στον ώμο μου και βγαίνω από το καμαρίνι μου. Το στούντιο είναι εντελώς άδειο, το μόνο φως που διακρίνω είναι στο δωματιάκι του φωτογράφου. Μάλλον αυτός ο φλώρος ο Λεονάρντ κοιτάζει ήδη τις φωτογραφίες που με έβγαλε.

Μα συγνώμη. Αν θέλει να λέγεται φωτογράφος πρέπει να κάνει σωστά την δουλειά του.

Η σκέψη, μια από τις χιλιάδες που ήθελα να κάνω όσο θα περπατούσα αργά μέχρι το σπίτι, να πάω και να τον χαιρετήσω, είναι έντονη και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να φανώ γαϊδούρα.

Είμαι το πιο πολυσυζητημένο μοντέλο και ο Ρίτσι με παρουσιάζει πάντα ως "γλυκιά καραμελίτσα". Παρόλο που κριντζάρω όταν το κάνει αυτό, πρόσφατα έμαθα ότι οι περισσότεροι οίκοι ψάχνουν για μοντέλα που ναι μεν είναι όμορφα, αλλά ένας σημαντικός παράγοντας είναι και ο χαρακτήρας.

Δεν είμαι εγώ το πιο γλυκό πλάσμα σε όλον τον κόσμο, γαμώ το σπίτι μου;

Θα περάσω να πω ένα γεια. Δεν πειράζει. Είμαι ανώτερος άνθρωπος, σωστά;

Διασχίζω το στούντιο με γρήγορο βήμα χωρίς να πατάω υπερβολικά πολύ στο τακούνι μου για να μην ακουστώ. Η πόρτα είναι ελάχιστα ανοιχτή και την σπρώχνω εντελώς για να ανοίξει.

<<Λοιπόν, εγώ φεύγ->> ξεκινάω να πω αλλά κοκκαλώνω.

Τι στο καλό; Μάλλον ο Λεονάρντ δεν ήρθε μόνο για φωτογραφίσεις.

<<Λόρα...>> πετάγεται η Μπριάνα -ακα η μακιγιέρ μου τα τελευταία 2 χρόνια- και κατεβαίνει από την αγκαλιά του Λεονάρντ. <<Να σου εξηγήσω>>

Έχω μείνει ακίνητη στην πόρτα κρατώντας με το ένα χέρι μου το πόμολο και είμαι έτοιμη να σκάσω στα γέλια.

Η Μπριάνα προσπαθεί να δικαιολογηθεί όσο διορθώνει την φούστα της, ενώ ο βλάκας κάθεται στην καρέκλα και με κοιτάζει με ένα πονηρό χαμόγελο.

<<Εντάξει Μπριάνα, δεν πρόκειται να πω τίποτα σε κανέναν>> της λέω γλυκά και ανακουφίζεται φανερά.

<<Σε ευχαριστώ Λόρα. Αλήθεια. Το τελευταίο που θα ήθελα αυτήν την στιγμή είναι μπλεξίματα με τον Ρίτσι και τον...>> κοιτάζει τον Λεονάρντ φευγαλέα και μετά πάλι εμένα. <<Καλύτερα να πηγαίνω>> παίρνει τα παπούτσια της στο χέρι και περνάει ξυστά από δίπλα μου. <<Κ-καληνύχτα>> ψιθυρίζει.

<<Καληνύχτα Μπριάνα>> σταυρώνω τα χέρια μου και την κοιτάζω όσο απομακρύνεται.

Άκου κει. Ακόμη δεν ήρθε και θέλει να τους πηδήξει όλους ο τυπάς. Τι θράσος.

Σηκώνεται από την καρέκλα και κλείνει το φερμουάρ του παντελονιού του κοιτώντας με μέσα στα μάτια έντονα. <<Υποθέτω έμεινες για να συνεχίσουμε μαζί ό,τι δεν πρόλαβα με την Μπριάνα;>> ρωτάει και γελάω.

Δεν φοράει καν εκείνη την ενοχλητική μπλούζα που φορούσε πριν στην φωτογράφηση κάνοντας με να δυσκολευτώ να τον κοιτάζω μόνο στο πρόσωπο.

Τι βλάκας.

Συγνώμη, περνιέται για ωραίος αυτός τώρα δηλαδή;

<<Έχεις καβαλήσει λίγο το καλάμι ή μου φαίνεται;>> σχολιάζω όσο τον βλέπω να φοράει την μπλούζα του και να διορθώνεται.

<<Ήθελα να καβαλήσω και κάτι άλλο, αλλά μας διέκοψες!>>

<<Είσαι αχρείος!>> του φωνάζω και γελάει.

<<Τσιλ. Δεν σηκώνεις από πλάκες ε; Κρίμα...>> λέει και παίρνει την κάμερα του από το γραφείο. <<Θα το εκτιμούσα αν όντως δεν άνοιγες το στόμα σου στον Ρίτσι>> δεν με κοιτάζει καν και αρχίζω να εκνευρίζομαι.

<<Δεν πρόκειται να πέσω στο επίπεδό σου>> αντεπιτίθεμαι και κουνάει το κεφάλι του. <<Εξάλλου την Μπριάνα την συμπαθώ και με βάφει πάρα πολύ ωραία. Είναι η καλύτερη για αυτή την δουλειά. Δεν θέλω να είμαι η αιτία για να την απολύσει ο Ρίτσι>>

Με πλησιάζει και αυτό το ηλίθιο χαμόγελο είναι καρφωμένο στο πρόσωπό του. Θέλω να του δώσω μπουνιά έτσι όπως με κοιτάζει.

<<Εγώ; Δεν είμαι καλός φωτογράφος εγώ;>> ρωτάει και ρολάρω τα μάτια μου.

<<Αν μου έδειχνες τις φωτογραφίες που με έβγαλες πριν και δεν πηδούσες την μακιγιέζ μου ίσως και να είχα άλλη γνώμη>> τινάζω το μαλλί μου όσο τον ακούω να γελάει. <<Φεύγω. Καληνύχτα>>

<<Μισό>> με πιάνει από το χέρι και τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι. <<Η πρόταση για καφέ ακόμη ισχύει>> λέει σιγανά και γέρνω το κεφάλι μου.

Για πρώτη φορά παρατηρώ ότι έχει ένα μικρό ξανθό κοτσάκι στην κορυφή των μαλλιών του και ομολογώ ότι του πηγαίνει.

Αλλά όλος ο υπόλοιπος είναι ένας εκνευριστικός, καγκουρογκόμενος. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

<<Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα δεχτώ να βγω εγώ μαζί σου για καφέ;>> ρωτάω τέρμα ειρωνικά και σταυρώνει τα χέρια του.

Δεν είναι σχεδόν καθόλου μπρατσωμένος. Άλλο ένα μείον ανάμεσα στα χιλιάδες που έχω μαζέψει τις 3 ώρες που γνωριζόμαστε.

<<Ότι με γουστάρεις>> απαντάει και μένω άναυδη.

Το χέρι μου κουνιέται μόνο του και προσγειώνεται με δύναμη στο αριστερό του μάγουλό κάνοντάς τον να γυρίσει απότομα το κεφάλι του.

<<Αι στο διάολο>> φωνάζω και βαράω την πόρτα πίσω μου.

Άκου εκεί θράσος. Ο βλάκας.

Μώρε θα στον κόψω εγώ τον αέρα. Λίγα είναι τα ψωμιά σου εδώ μέσα.

~~~

Εγώ Λεονάρντο έμπαινα. Μόνο και μόνο για το όνομα.

Ελπίζω να σας άρεσε. Όχι ο Λεονάρντο λυσσάρες, το κεφάλαιο.

Τα λέμε σύντομα.

Ριρι♥