Σχολιακια και αστερακι για να συνεχισω αγαπουλες♥

~~~

<<Πως εισαι;>> ρωταει δειλα ο Τσειν και ανασηκωνω τους ωμους μου απογοητευμενη. Ειμαστε σχεδον 1 ολοκληρη ωρα στην ταρατσα της πολυκατοικιας μου μαζι κοιτωντας τον ουρανο ξαπλωμενη σε μια κουβερτα που πηραμε απο το δωματιο μου. Το λιγο κρυο που υπαρχει με προκαλει ριγος αλλα ταυτοχρονα ειναι ελαχιστο μπροστα σε αυτο που ενιωσα πριν.

Παιρνω μια βαθια ανασα απεγνωσμενη. Δεν το πιστευω οτι ο Κριστιαν ενεδωσε στη Λιλυ. Σιγουρα θα εχουν φιληθει... μπορει κιολας να βρισκονται στο κρεβατι αυτη τη στιγμη. Οσο το σκεφτομαι θελω να πεσω απο την πολυκατοικια 30 οροφων και να βρεθω στον δρομο κανοντας ενα πλατς!

<<Πως λες να αισθανομαι;>> τον ρωταω και εγω τελικα και τον κοιταζω με πρισμενα ματια. Εννοειται πως αυτη την μια ωρα που βρισκομαστε εδω εριξα το κλαμα της ζωης μου.

<<Δεν μου αρεσει να σε βλεπω ετσι Λορουκο μου>> λεει στεναχωρημενος ο Τσειν και χαμογελαω στην προσφωνηση. Στο δημοτικο με ελεγε "Λορουκο" και εγω τον φωναζα "Τσεινουκο". Που πηγαν αραγε εκεινα τα χρονια... 

<<Το ξερω>> τον πλησιαζω ακομη περισσοτερο και γερνω το κεφαλι μου στον ωμο του. <<Απλα... απλα δεν μπορω να το πιστεψω>> δικαιολογουμαι και νιωθω να μου φιλαει τα μαλλια.

<<Ουτε εγω να σου πω την αληθεια>> συμφωνει και με χαιδευει με το χερι του. <<Εισαι σιγουρη ομως; Εννοω...>>

<<Δεν νομιζω να ηταν της φαντασιωσης μου>> λεω ειρωνικα αλλα αμεσως το μετανιωνω. Ο Τσειν δεν μου εχει κανει τιποτα, δεν αξιζει να του μιλαω ετσι. <<Συγγνωμη>>

<<Μη ζητας συγγνωμη. Απλα σου λεω, μηπως... μηπως παρεξηγησες αυτο που ειδες;>> 

<<Τι εννοεις;>> ανασηκωνομαι και στηριζομενη στους αγκωνες μου τον κοιταω περιεργα.

<<Δεν ξερω, αλλα το μονο που ειδες ηταν τον Κριστιαν και τη Λιλυ να μιλανε. Δεν τους ειδες να φιλιουνται, αυτο εμεις το υποθετουμε>>

<<Μα σου ειπα οτι ηταν πολυ κοντα. Ηταν αμεσως επομενο να φιληθουν>> 

<<Δεν τους ειδες ομως>> επαναλαμβανει.

<<Δηλαδη λες οτι ισως να μην...;>>

<<Οχι ισως. Δεν φιληθηκαμε>> η φωνη του Κριστιαν απο πισω μας ακουγεται δυνατα κανοντας εμενα και τον Τσειν να γυρισουμε ταυτοχρονα και να τον κοιταξουμε τρομαγμενοι.

<<Κριστιαν...>> λεω και σηκωνομαι με βιαστικες κινησεις ορθια.

<<Συγγνωμη που ενοχλω...>> λεει και με πλησιαζει κοιτωντας μια εμενα και μια τον κολλητο που εξακοουθουσε να ειναι ξαπλωμενος στην κουβερτα.

<<Ω γεια σου Κριστιαν>> του λεει ναζιαρικα και ξαπλωνει στο πλαι κοιτωντας τον πονηρα. <<Εχει χωρο και για σενα, ελα...>>

<<Τσειν, ελεος!>> τον κοιταζω και γελαει.

<<Βασικα, μηπως θα μπορουσες να μας αφησεις λιγο μονους;>> τον ρωταει ευγενικα ο Κριστιαν και ο Τσειν κοκκαλωνει.

<<Αν πω οχι, τι θα γινει;>> ρωταει φανερα ευδιαθετος και κερδιζει δυο αγριεμενα βλεμματα. <<Ωχουυυ>> σηκωνεται ορθιος και μαζευει την κουβερτα. <<Σας αφηνω>> λεει πονηρα και κλεινει το ματι στον Κριστιαν. 

Τον παρακολουθω να φευγει και τη στιγμη που κλεινει πισω του την πορτα της ταρατσας, δεν ξερω τι να κανω.

Ειμαι μονη μου τον Κριστιαν.

<<Σε εψαχνα, βασικα>> μου λεει και σουφρωνω τα φρυδια μου.

Ποτε; Πριν ή αφου σε ξελογιασει η Λιλυ;

<<Τι με ηθελες;>> ρωταω οσο πιο ευγενικα μπορω χωρις να τον κοιταζω.

Οσο ηταν δυνατον δηλαδη.

<<Δεν ξερεις τι σε θελω;>> ρωταει ειρωνικα και κουναω το κεφαλι μου.

<<Οχι και αν εχεις την καλοσυνη πες μου γρηγορα, γιατι με περιμενει και ενα παρτυ κατω>> η φωνη μου ακουγεται αυστηρη αλλα μεσα μου νιωθω απαισια που του συμπεριφερομαι ετσι.

<<Μου ελειψες>> ψιθυριζει και τελικα τον κοιταζω. Μεγαλο λαθος.

Τα ματια του ακομη πιο πρασινα απο συνηθως με κοιταζουν και χανομαι. Αιχμαλωτιζουν το βλεμμα μου και χωρις να το καταλαβω ο Κριστιαν ερχεται ολο και πιο κοντα μου, που πλεον σχεδον ακουμπανε τα σωματα μας.

<<Μαλιστα>> καταφερνω να πω και του γυρναω την πλατη πηγαινοντας λιγο πιο μακρια. Οσο ειναι διπλα μου δεν μπορω να σκεφτω καθαρα.

<<"Μαλιστα";>> ακουω τα βηματα του πισω μου. <<Σου λεω οτι μου ελειψες και απαντας ενας σκετο "μαλιστα";>>

<<Τι θελεις να σου πω Κριστιαν;>> γυρναω εκτος οριων και τον κοιταω με σταυρωμενα χερια. <<Θες να σου πω οτι και σε εμενα ελειψες; Δεν θα το πω γιατι ειναι ψεμα>> αραδιαζω βλακειες και εκεινος με κοιταζει ανεκφραστος.

<<Ωραια>> ακουω τη φωνη του μετα απο αρκετη ωρα και το μεσα μου διαλυεται. <<Τελος, δηλαδη;>> ρωταει πιανοντας με απροετοιμαστη.

Τι τελος;

Τι εννοει τελος;

Εννοει τελος... η σχεση μας;

Οχι...

<<Ναι>>

Τι σκατα λεω;

Γνεφει σχεδον αμεσως και μου γυρναει την πλατη για να φυγει. Πριν προλαβει να πλησιασει την πορτα αρχιζω να κλαιω. <<Φευγεις;>>> φωναζω εξαγριωμενη και σταματαει αποτομα. <<Εννοειται πως φευγεις, μπορεις να κανεις κατι αλλο;>>

Γιατι εξακολουθω να μιλαω;

Γυρναει αποτομα και με μεγαλες δρασκελιες ερχεται κατα πανω μου κολλωντας τα χειλη του στα δικα μου. Το φιλι του αγριο, απολαυστικο, κτητικο... Ολα οσα θελω να ειναι. Με πιανει σφιχτα λες και αν με αφησει θα εξαφανιστω.

Τυλιγω τα χερια μου γυρω απο το σβερκο του τραβωντας τον ακομη περισσοτερο κατα πανω μου. Δεν μπορω να τον χορτασω και το ξερει.

Τραβιεται ελαχιστα μακρια μου. <<Με εμενα δεν τελειωνεις τοσο ευκολα>> ψιθυριζει κανοντας με να λιωσω.

Ξανακολλαει τα χειλη του στα δικα μου κανοντας με να ξεχασω τα παντα.

Ή μαλλον... σχεδον τα παντα.

~~~

ΧΕΥ

Νεο κεφαλαιο εεε;

Ελπιζω να σας αρεσεε♥

2ος λογαριασμος στο wattpad: Riaa_ztk

Instagram: @ria_zoitsaki

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️