<<ΑΚΟΜΗ ΕΤΣΙ ΕΙΣΑΙ; ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΤΙ ΤΡΑΒΑΩ Η ΔΥΣΜΟΙΡΗ; ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕ ΡΟΥΧΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΤΑΞΩ ΤΟ ΒΑΖΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΩΩΩ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΖΟ ΑΦΗΝΕΙ ΚΑΡΟΥΜΠΑΛΟ>> 

<<Θεε μου Λιλυ ηρεμισε θα παθεις τιποτα>> της λεω ενω συνεχιζω να αραζω στον καναπε τρωγοντας πατατακια με τις φορμες μου και βλεπωντας στην τηλεοραση Φιλαρακια.

Ακουω τα τακουνια της να πλησιαζουν και σφιγγω το τηλεκοντρολ πανω μου. Πηγαινει και στεκεται μπροστα στην τηλεοραση. <<Σε μιση ωρα θα αρχισουν να ερχονται οι καλεσμενοι και εσυ ακομη εισαι ΕΤΣΙ>> με δειχνει εξαλλη. <<Πρεπει να σταματησεις να το κανεις αυτο. Ποτε θα μαθεις να ετοιμαζεσαι παντα μια ωρα πιο μπροστα;>>

<<Γιατι μια ωρα πιο μπροστα;>>

<<Γιατι ποτε δεν ξερεις αν θα ρθει κανενας καλεσμενος πριν την ωρα του. Παντα υπαρχουν οι τελειωμενοι που ερχονται πιο νωρις για να φανε και να πιουνε. Λες και δεν ξερεις>> ρωταει ενω ταυτοχρονα ανοιγει η πορτα της εισοδου και μπαινει μεσα ενας κυριουλης με κουστουμι κρατωντας εναν τεραστιο δισκο.

<<Καλησπερα, η δεσποινις Λιλυ;>> μας κοιταει και τις δυο απο πανω μεχρι κατω.

<<Παρακαλω, εγω ειμαι>> παει προς το μερος του η φιλη μου.

<<Ειμαστε απο το catering που πηρατε τηλεφωνο. Να ανεβασουμε τα πραγματα;>> παρατηρω πως την κοιταζει αλλα εκεινη δεν παιρνει χαμπαρι.

<<ΩΩ φυσικα. Σας εχω κανει χωρο εκει>> δειχνει την ακρη του διαμερισματος και προχωραει προς το εκει λεγοντας του που ακριβως θα μπει το καθε εδεσμα.

Καθομαι και την παρακολουθω καθως δινει οδηγιες και αγριοκοιταζει τον δυσμοιρο οταν της προτεινει καποια αλλη λυση.

Θα ηθελα ωρες ωρες να ειμαι σαν τη Λιλυ. Να εχω τον τσαμπουκα και να μπορω να λεω ο,τι θελω.

Ενα μηνυμα στο κινητο μου με κανει να ξυπνησω και αμεσως να το δω.

Απο Κειλεμπ:

Μωρο μου, τι ωρα να περασω;

Ωχ.

Ο Κειλεμπ.

Τον ειχα ξεχασει εντελως αυτες τις δυο μερες. Βασικα σκοπιμα τον ξεχασα ουπς.

Πεταω το κινητο πανω στον καναπε και κοιταζω αφηρεμενη εξω απο το παραθυρο. Αν η σχεση μου με τον Κριστιαν σοβαρεψει, τοτε πρεπει επειγοντως να σκεφτω τον τροπο που θα το μαθουν η Λιλυ και ο Κειλεμπ.

Δεν θελω προφανως να στεναχωρησω κανεναν αλλα ξερω ποσο θα απογοητευτει η κολλητη μου μολις μαθει την αληθεια. Οσο για τον Κειλεμπ... δεν ξερω. Εδω μεχρι πριν λιγο νομιζα οτι με απαταει γιατι με εγραφε και με ενοχλουσε ενω τωρα -που ειμαι εγω αυτη που τον απαταει- συμπεριφερεται τοσο γλυκα και καλα και νιωθω ασχημα εν μερη για αυτο που του κανω.

Αν το παρουσιασω οτι ο Κριστιαν μου ριχτηκε; Οτι εγω ανικανη να τον σταματησω, παρασυρθηκα απο την γοητεια του;

Θεε μου, λεω βλακειες.

<<Οντως αλλα για ποιο θεμα;>> ερχεται προς το μερος μου η Λιλυ χαμογελαστη.

<<Εε;>>

<<Ειπες "Θεε μου, λεω βλακειες" και εγω ρωταω για ποιο θεμα; Συνηθιζεις τωρα τελευταια να πετας κοτσανες>> ανασηκωνει τους ωμους της παιχνιδιαρικα και αυτομουτζωνομαι.

Τελεια. Το ειπα φωναχτα. Ποιος ξερει τι αλλο μου εχει ξεφυγει...

<<Μονο αυτο ακουσες;>> ρωταω και σηκωνομαι ορθια.

<<Λορα τι εχεις παθει;>> με πλησιαζει και βαζει το χερι της στο μετωπο μου. <<Μπα πυρετο δεν εχεις. Γιατι συμπεριφερεσαι τοσο παραξενα;>>

<<Δεν συμπεριφερομαι παραξενα>> προσπαθω να με υπερασπιστω αλλα δεν τα καταφερνω ιδιαιτερα.

<<ΑΑΑ ξερω γιατι εισαι ετσι>> με κοιταζει αγριεμενη και κοκκαλωνω.

Τι ξερει;

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΞΕΡΕΙ;

<<Α... ξερεις... τι ξερεις;>> στηριζομαι και καλα στον παγκο ανετη μονο που απο μεσα μου τρεμω σαν το ψαρι.

<<Δεν θελεις να γινει το παρτυ>> λεει με σταυρωμενα τα χερια και με κοιταζει εκνευρισμενη. <<Για αυτο εισαι ετσι. Το παιζεις αρρωστη και οτι να ναι για να ακυρωσω το παρτυ και να μην κανουμε τιποτα>>

Ευτυχως.

<<Ναι, με επιασες>> το παιζω μετανιωμενη. <<Σορυ απλα δεν εχω και ιδιαιτερη διαθεση για παρτυ>>

<<Δεν με νοιαζει τι λες. ΜΠΛΑΜΠΛΑΜΠΛΑΜΠΛΑ. Το παρτυ θα γινει και θα εμφανιστεις και εσυ και θα εισαι μια κουκλα. Κατανοητο;>> με πλησιαζει και με πιανει απο τους ωμους. <<Ξερεις ποσο σε αγαπαω ετσι; Σε θεωρω σαν αδελφη που δεν εχω>>

Με κοιταζει στα ματια και φοβαμαι μην καταλαβει απο το υφος μου τα ψεμματα που της λεω.

<<Ναι...>>

<<Ωραια, τοτε κανε μου τη χαρη και μην το κανεις τοσο μεγαλο θεμα αυτο το παρτυ. Ξερεις οτι ο σκοπος που το κανω ειναι για να προσεγγισω τον Κριστιαν. Και εσυ να ρθεις πιο κοντα με τον Κειλεμπ, αν με πιανεις...>> κλεινει το ματι της δυο φορες και χαμογελαω.

Ω. ΤΕΛΕΙΑ. ΥΠΕΡΟΧΑ. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ.

Προφανως και θελει να το... κανει με τον Κριστιαν.

Πρεπει να της το πω πριν να ειναι πολυ αργα.

<<Λιλυ, πρεπει να σου πω κατι>> λεω σοβαρα και κουναει το κεφαλι της.

<<Ξερεις οτι μπορεις να μου λες τα παντα. Για αυτο ειναι οι φιλες>> μου τσιμπαει τα μαγουλα. <<Τι; Ο Κειλεμπ δεν ειναι καλος στο κρεβατι; Δεν του σηκωνεται;>> ρωταει και την σπρωχνω απο πανω μου.

<<Τι λες μωρε; Μια χαρα ειναι ο Κειλεμπ>>

<<Δεν ξερω, ρωταω. Γιατι αν ηταν αυτο το θεμα, θα ηταν πολυ κακο>> μονολογει.

<<Οχι οχι, απλα... Απλα μου συμβαινει κατι και θελω να το μαθεις επιτελους. Δεν μπορω να στο κρυβω αλλο>> πηγαινω πανω κατω στην κουζινα και νιωθω το βλεμμα της να με ακολουθει.

<<Τι συμβαινει παιδι μου; Εισαι καλα;>> παιρνει μια κοφτη ανασα. <<Ωχ οχι. Εισαι εγκυος;>>

<<ΤΙ;>>

<<Χριστε μου, σε αφησε εγκυο ο Κειλεμπ;>> μοιαζει πολυ ανησυχη αλλα καταλαβαινω τον λογο. Ειχαμε υποσχεθει η μια στην αλλη να μην κανουμε παιδια μεχρι τα 25, για να μπορεσουμε να αφοσιωθουμε ολοκληρωτικα στις καριερες μας μεχρι τοτε.

<<Οχι Λιλυ. ΟΧΙ. Ουτε καν. Δεν ειμαι εγκυος>> τη διαβεβαιωνω και φαινεται οτι χαλαρωνει αισθητα. <<Και να 'θελα δηλαδη...>>

<<Δεν θελεις ομως...>>

<<Οχι, δεν θελω. Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα μας>> 

<<Ωραια ναι. Σε ακουω. Τι συμβαινει;>>

<<Κοιτα. Εγω->>

<<Δεσποινις;>> ενας ακομη κουστουμαρισμενος κυριος εμφανιζεται στην πορτα μας και μας διακοπτει. ΠΑΛΙ.

<<Ναι;>> πεταγεται η Λιλυ γιατι προφανως απευθυνονται σε εκεινη. Εγω δεν ανελαβα κλασσικα τιποτα.

<<Ηρθε το συγκροτημα που καλεσατε. Να τους πω να περασουν να στησουν;>>

<<Φυσικα Γουιλ. Σε 5 λεπτα πες τους να ανεβουν, αυτη τη στιγμη εχω μια σοβαρη συζητηση>> λεει αυστηρα και ο Γουιλ κουναει συγκαταβατικα το κεφαλι του.

<<ΟΧΙ>> πεταγομαι εγω. 

<<Τι οχι Λορα;>>

<<Εε>> τι λεω τωρα; Καλα ωρες ωρες ειμαι ηλιθια τερμα. <<Δεν ειναι κατι το σοβαρο>> στρεφομαι προς τον αντρα. <<Γουιλ πες τους να ανεβουν>> λεω και εκεινος φευγει.

<<Αφου ειπες οτι->>

<<Οχι... Εννοω ειναι σοβαρο αλλα ξερεις... οχι για μενα. Για σενα ειναι>> 

ΤΙ ΛΕΩ;

<<Ωραια πες το τοτε>>

<<Εεεε...>> κοιταζω τα νυχια μου ενω το μυαλο μου τρεχει.

Τι σκατα προβλημα εχω που ειναι σοβαρο για τη Λιλυ και οχι για μενα;

<<Ναιι;;;;>>

<<ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙ ΝΑ ΦΟΡΕΣΩ>>

<<Τι;>> ρωταει σαν να μην με πιστευει.

<<Αυτο ακριβως. Δεν εχω τι να φορεσω. Ολα... ολα ειναι χαλια πανω μου. Δεν εχω βρει κατι καταλληλο για την περισταση>> δικαιολογουμαι και νομιζω οτι τα εχω καταφερει γιατι με κοιταζει με το στομα ανοιχτο.

<<Πλακα κανεις;>>

<<Οχι βεβαια. Ηθελα απλως την... την βοηθεια σου>>

<<ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΗΝ ΝΤΟΥΛΑΠΑ ΣΟΥ>> φωναζει και τρεχει προς το δωματιο μου αφηνωντας με πισω μονη μου.

Ωραια. Δεν θα καταφερω ποτε να της το πω!

~~~

Χεεεεεεευ

Ανεβασα και εδω επιτελους.

Αυτες τις μερες εχω ενα προβλημα με το wattpad. Νομιζω οτι δεν σας εμφανιζει ποτε δημοσιευω κεφαλαιο και ειλικρινα θελω να το ΠΣΞΦΟΣΙΔΚΗΓ[ΟΔΦΗΓΠΟΔΦΗΓΠ.

Πειτε μου εδω σας παρακαλω οσες/οι το διαβασετε αν παιρνετε ειδοποιησεις απο εμενα. Ειναι σημαντικο.

Ελπιζω να σας αρεσε το κεφαλαιοο♥

Instagram: @ria_zoitsaki

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️

Σχολιακι και αστερακι για να συνεχισω♥

Φιλακια♥