Βαριέμαι ακόμη και να ξυθω είναι λογικό;

~~~

Οι μέρες πέρασαν σαν νερό. Από το βράδυ του δείπνου, ο Κρίστιαν πλέον δεν μου μιλούσε.

Δεν με κοιτούσε.

Και δεν ασχολούνταν μαζί μου.

Απλώς εκτελουσε τις υποχρεώσεις του πηγαίνοντας στις υποχρεώσεις μου και φέρνοντας με από αυτές.

Στο αυτοκίνητο ίσα ίσα με ρωτούσε που "επιθυμούσα να πάω" και μετά δεν ξανάνοιγε το στόμα του.

Ήταν βασανιστήριο μέχρι που μια εβδομάδα αργότερα δεν άντεξα και έσπασα.

<<Λοιπόν;>> ρωτάω δυνατά και εκείνος δεν κάνει ούτε μια κίνηση που να φανερώνει ότι άκουσε αυτό που ειπα. <<Δεν πιστεύεις ότι παρατραβηξε το αστείο;>>

<<Για ποιο αστείο μιλάτε δεσποινίς;>> η βαριά και σέξυ του φωνή μου ακούγεται τελείως ξένη. Αυτή την τελευταία εβδομάδα μου είχε λείψει να τον ακούω. Μουρμουριζε μόνο ελάχιστες λέξεις αυτές τις μερες.

<<Μου κάνεις πλάκα τώρα;>> Ξεσηκώνονται και ούτε και τότε δεν κερδίζω κανένα βλέμμα από αυτόν.

<<Δεν σας καταλαβαίνω>> σταματάει στο φανάρι και χαλαρώνει στη θέση του.

<<Κρίστιαν είσαι σοβαρός;>> Τα νεύρα μου πλεον εχουν βγει πάνω από το κεφάλι μου. <<Έχουμε να μιλήσουμε μια ολόκληρη εβδομάδα και μου λες ότι δεν καταλαβαίνεις;>>

Σταματάει λίγο κοιτώντας σοβαρός έξω από το παραθυρο.

<<Δεν έχεις να πεις τίποτα;>> συνεχίζω ακαθεκτη.

<<Λορα εσύ το ξεκαθαρισες. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε>> το φανάρι ανάβει πράσινο και κατευθείαν πατάει απότομα το γκάζι πετωντας με πίσω.

<<Ωραία... Ναι. Το ξεκαθάρισα. Δεν σου είπα ότι δεν θέλω να μιλάμε προφανώς>>

<<Λορα...>>

<<Όχι ξερεις κάτι; Καλά κάνεις. Όντως δεν έχουμε να πούμε τίποτα>> μουρμουριζω και κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια.

Οδηγάει σιωπηλά μέχρι να με πάει στο κτήριο της Μαρί Τζολί χωρίς πάλι να με κοιτάξει ούτε μια φορα.

Σταματάει στο εσωτερικό γκαράζ και απευθείας βγάζω τη ζώνη μου.

<<Συγγνώμη>> ψιθυρίζει αλλά δεν κάνω καν τον κόπο να του απαντήσω. Ανοίγω την πόρτα και αφού βγω την χτυπάω πίσω μου δυνατά.

Δεν θα κάτσω να σκάσω.

Και φυσικά δεν θα κάθομαι να τον παρακαλάω. Αν δεν θέλει.... Ας μην θέλει.

Μπαίνω μέσα εκνευρισμένη και το πρώτο άτομο που βλέπω είναι ο Τσέιν.

<<Ουοοοοου. Μπάστα γκουρλ>> με πιάνει από τους ώμους και με σταματαει.

<<Τι θες Τσέιν;>> βγάζω τα γυαλιά ηλίου μου και τον κοιτάζω με μισό μάτι.

<<Τι έπαθες καλέ πρωινιατικα;>> Μου δίνει τον καφέ μου και πίνω αμέσως την πρώτη σωτηρία γουλια.

<<Μαλακίες>> μουρμουριζω και κοιτάζω πίσω μου.

Δεν με ακολούθησε.

Προφανώς και δεν με ακολούθησε.

Αφού είπε ότι δεν έχει κάτι να συζητήσει μαζι μου.

Ξεφυσαω και προχωραω προς τον χώρο της φωτογράφισης.

<<Για τον Κρίστιαν πρόκειται;>> Φωνάζει πίσω μου ο κολλητός μου και γυρνάω για να του βουλώσω το στόμα.

<<Μη φωνάζεις γαμωτο>> κοιτάζω τριγύρω μπας και τον άκουσε κανείς.

<<Για αυτόν είναι;>> Βγάζει το χέρι μου από το στόμα του.

<<Ναι>> βγάζω το τζακετ μου και το αφήνω στην καρέκλα της τουαλέτας. Κοιταζομαι στον καθρεφτη και με φρικη ανακαλυπτω οτι εχω τεραστιους μαυρους κυκλους κατω απο τα ματια μου.

<<Ακομη δεν σου μιλαει;>> ρωταει και καθεται σε ενα σκαμπο πιο διπλα.

<<Οχι. Βασικα με τα χιλια ζορια λεει καμια λεξη. Αυτο μονο>> αναστεναζω και κοιταω το φορεμα που πρεπει να φορεσω για την φωτογραφιση μου.

<<Δεν πρεπει να σε δει ο Ριτσι ετσι, το ξερεις αυτο ε;>> ανασηκωνει τους ωμους του και τον κοιταω ετοιμη να κλαψω. <<Οχι οχι μην το κανεις αυτο. Προσπαθησε να εισαι χαρουμενη γιατι θα γινεις εξωφυλλο στο καλυτερο περιοδικο της Αμερικης. Ειναι τεραστια ευκαιρια>> σηκωνεται ορθιος και με πιανει απο τους ωμους.

<<Ειναι ο Ριτσι εδω;>> ρωταω και βγαζω το τζακετ μου.

<<Ναι μιλαει με τον Σπενσερ στο γραφειο του. Ακουσα οτι θελουν να σου κανουν και συνεντευξη αλλα δεν νομιζω οτι ο Ριτσι θα το επιτρεψει>>

<<Και καλα θα κανει. Δεν εχω καμια ορεξη να μιλαω>> ερχεται προς το μερος μας η υπευθυνη στυλιστρια μου και με κοιταει χαμογελαστη. Που την βρισκει την ορεξη στις 8μιση το πρωι;

<<Καλημερα κουκλα μου>> μου δινει σταυρωτα φιλια. <<Τσειν ακομη εδω εισαι;>> κοιταει με μισο ματι τον φιλο μου και εκεινος της κανει κωλοδαχτυλο.

<<Δεν θα σου πω τιποτα γιατι ακομη δεν εχω ξυπνησει>> της λεει γλυκα και εκεινη ρολαρει τα ματια της.

<<Ποτε θα σταματησετε εσεις οι δυο πια;>>

<<Ποτε>> λενε και οι δυο ταυτοχρονα και γελαμε.

<<Λοιπον κουκλα εισαι ετοιμη;>> μου τσιμπαει τα μαγουλα για να με ξυπνησει.

<<Βασικα οχι. Μπριανα μπορω να το αποφυγω το σημερινο;>> την παρακαλαω και με κοιταει λες και βλεπει εξωγηινο.

<<Ωραια, αν εχεις πυρετο να σε στειλω στο νοσοκομειο γιατι μου φαινεται οτι πετας βλακειες>> λεει αγριεμενη και με ταρακουναει. <<Τι ακριβως θες να αποφυγεις κουκλα μου; Η φωτογραφιση αυτη θα σε ανεβασει στα ουρανια μωρο μου. Θα γινεις εξωφυλλο και απο αυριο θα σε κυνηγανε ολοι για μια συνεντευξη>>

<<Ξερω αλλα δεν ειμαι και πολυ στα καλα μου σημερα>>

<<Αυτο να το ξεχασεις. Εισαι τελεια σημερα! Εχεις φουλ διαθεση και εισαι τρελα ενθουσιασμενη, καπιτο;>>

<<Τι;>>

<<Αυτο θα πεις στον Ριτσι μικρη. Δεν σε παιρνει να πεις την αληθεια. Τον ειδα νευριασμενο πριν οποτε σιγουρα δεν θες να τον κανεις χειροτερα>> με προειδοποιει και απλως κουναω το κεφαλι μου.

<<Θα με ευχαριστεις μετα Λορα>> μου αφηνει ενα φιλι στο μαγουλο <<Να εισαι ετοιμη σε 10 λεπτα. Ελα στα παρασκηνια για να σε βαψω οκευ;>> γνεφω και αφου κοιταει παλι τον Τσειν εκνευρισμενη γυρναει και φευγει.

<<Αυτη μια μερα θα την σκοτωσω να το θυμασαι>> μου ψιθυριζει ο φιλος μου και μου δινει τα παπουτσια που πρεπει να φορεσω.

<<Τσειν, τι θα κανω;>> ρωταω επιτελους απεγνωσμενη.

<<Με τον Κριστιαν ε;>> γνεφω. <<Πρεπει να μιλησετε. Να του ζητησεις συγγνωμη>>

<<Γιατι να του ζητησω συγγνωμη;>>

<<Μην εισαι εγωιστρια Λορα. Του μιλησες λιγο ασχημα, παραδεξου το>>

Ξεφυσαω και σχεδον ταυτοχρονα το κινητο μου χτυπαει. Το βγαζω απο την τσεπη μου και κοιταω την αναγνωριση.

Απο: Κριστιαν

Σε 2 λεπτα ελα στην αποθηκη πισω απο το παρκινγκ

~~~

Instagram: @ria_zoitsaki

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️

Σχολιακι και αστερακι για να συνεχισωω♥

Φιλακιααααα♥