<<Πως ειμαι, πως ειμαι;>> μπαινει μεσα στο δωματιο μου η Λιλυ χτυπωντας την πορτα δυνατα στον τοιχο.

<<Με τρομαξες, γαμωτο!>> πεταγομαι μεχρι πανω και ρολαρει τα ματια της ενω κοιτιεται στον καθρεφτη της ντουλαπας μου.

Σε 10 λεπτα υποτιθεται οτι θα γινει το δειπνο. Ναι, αυτο που θα ρθει και ο Κριστιαν...

Γιατι εξακολουθω να αισθανομαι τοσο αβολα οσο σκεφτομαι αυτο που εγινε μεταξυ μας;

<<Ή θα φορεσω αυτο το μαυρο ή το αλλο το μωβ που ειναι ακομη πιο κοντο και ωω πιστεψε με θα του αρεσει πααααρα πολυ του Κριστιαν>> κανει σβουρες και με κοιταει μεσα απο τον καθρεφτη γουρλωνοντας τα ματια. <<Τι κανεις; Ακομη εισαι με τις πυτζαμες; Σε 10 λεπτα θα ειναι εδω>>

<<Σορρυ, ξεχαστηκα>> σηκωνομαι απο το κρεβατι και πηγαινω διπλα της. <<Δεν εχω καμια ορεξη, Λιλυ>>

<<Μα γιατι; Αφου θα ρθει και ο Κειλεμπ>> με πιανει απο τους ωμους και με ταρακουναει. <<Λόρα τι συμβαινει; Θες να μου πεις κατι;>>

Ναι!

Φιλησα οχι μια, αλλα δυο φορες αυτον που γουσταρεις ο οποιος τυχαινει να ειναι και ο σωματοφυλακας μου και Ω πιστεψε με μου αρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!

Κουναω το κεφαλι μου. <<Μπα, σαν τι;>>

<<Ξερω γω; Απο τη στιγμη που ηρθες εισαι αφηρημενη. Σου μιλαω και εσυ στην κοσμαρα σου. Εγινε κατι με τον Κειλεμπ;>>

<<Οχι...>> μουρμουριζω και κοιταζω το τελειο μανικιουρ στα νυχια μου. <<Απλα νομιζω...>>

<<Τι;>> με πιεζει και σουφρωνει τα φρυδια της. <<Αυτο που μου ελεγες για γκομενα αλλη και ετσι;>>

Κουναω το κεφαλι μου. <<Νομιζω οτι... οτι μου αρεσει καποιος αλλος;>> ψιθυριζω και γουρλωνει τα ματια της απο την εκπληξη.

<<Ποιος; Απο που; Γιατι; Ο Κειλεμπ;>> κανει απανωτες ερωτησεις και καθομαι ξανα στο κρεβατι.

Κατσε ομως. Οντως μου αρεσει; Εννοω... απλα φιληθηκαμε δυο φορες, δεν εγινε κατι το ιδιαιτερο. Δεν αισθανθηκα κατι. ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;

<<Δεν θελω ακομη να μιλησω για αυτο>> της δειχνω το κρεβατι και καθεται διπλα μου. 

<<Δεν θα μου πεις ποιος ειναι;>> ρωταει με πεισμα.

<<Λιλυ δεν...>>

<<Ενταξει ενταξει δεν συνεχιζω. Μουλαρωσες τωρα και δεν υπαρχει περιπτωση να μου πεις, το καταλαβα>> κουναει τα χερια της και χαμογελαω.

<<Αντε θα φυγεις να ετοιμαστω;>> την σπρωχνω και ρολαρει τα ματια της.

<<Γρηγορα, σε λιγο θα ειναι εδω!>> ξανασηκωνεται και με κοιταζει γλυκα. <<Λόρα;>>

<<Τι;>>

<<Λες να... λες να του αρεσω; Του Κριστιαν;>> με ρωταει και παιρνω μια κοφτη ανασα.

Τι της απαντας τωρα;

Αραγε υπαρχει περιπτωση να ξερω;

Ανασηκωνω τους ωμους μου. <<Το ελπιζω>> ψιθυριζω και κανω μια προσπαθεια να χαμογελασω αληθινα και να κρυψω τα συναισθηματα μου.

Μου δινει ενα πεταχτο φιλι και χωρις να πει τιποτα αλλο βγαινει εξω και κλεινει πισω της την πορτα.

Αρπαζω το κινητο μου και ξαναξαπλωνω στο κρεβατι. Πηγαινω στη συνομιλια μου με τον Κειλεμπ και διαβαζω τα μυνηματα.

Οταν αισθανομαι οτι κατι παει στραβα μαζι του τοτε το κανω αυτο, για να νιωσω καλυτερα.

Αναστεναζω βαθια και πεταω παλι το κινητο. Τιποτα. Αυτη τη φορα τα μυνηματα οχι μονο δεν με βοηθανε, αλλα με κανουν να αισθανομαι και τυψεις.

Τυψεις που φιλησα τον Κριστιαν και απατησα το αγορι μου.

Τυψεις που μου αρεσε ολο αυτο και θα το ξαναεκανα.

Σηκωνομαι ορθια και αρχιζω να ετοιμαζομαι.

~~~

<<Καλως ηρθες Κριστιαν>> ακουω τη νιαουριστη φωνη της Λιλυ δυο δευτερα μετα τον ηχο του κουδουνιου και κρατιεμαι απο την τουαλετα μου για να μην πεσω κατω.

Ηρθε, ειναι εδω!

Πως τον αντιμετωπιζουμε τωρα;

Προσπαθω να κρυφακουσω τη συζητηση πισω απο την πορτα μου αλλα το μονο που ακουω ειναι ενας μεικτος ηχος απο γελια και φωνες. Κοιταζομαι ξανα στον καθρεφτη και διορθωνω το μακιγιαζ μου.

Ντυθηκα οσο πιο απλα μπορουσα. Το μπλε σκουρο φορεμα μου το ειχα αγορασει πριν κατι μηνες αλλα ακομη δεν το ειχα φορεσει γιατι συμφωνα με την κολλητη μου "παραηταν σεμνο για να βγω με αυτο εξω".

<<Λόρα; Αντε κουκλα μουυυυυ!>> ακουω τη φωνη της Λιλυ και ξεσηκωνομαι.

<<Ερχομαι>> απανταω στον ιδιο τονο και παιρνω το κινητο στο χερι μου.

Δεν θελω να τον δω.

Δεν πρεπει να τον δω.

Αν τον δω θα λυγισω.

Και αν λυγισω, τελος. Δεν θα συγκρατηθω.

Ανοιγω την πορτα του δωματιου μου και πηγαινω με βαρια βηματα στο σαλονι.

Η Λιλυ καθεται ακριβως διπλα στον Κριστιαν και συζητουν χαμογελαστα κρατωντας απο ενα ποτηρι με ποτο στο χερι τους.

<<Ηρθα και εγω!>> μουρμουριζω και γυρνανε για να με κοιταξουν.

Γιατι ειναι τοσο ωραιος;

Ακομη και χωρις το υπηρεσιακο του κουστουμι ειναι εξαισιος.

Με ενα απλο ασπρο πουκαμισο και ενα τζιν μοιαζει με μοντελο που καλλιστα θα μπορουσα να κανω φωτογραφιση μαζι του σε καποιο περιοδικο.

<<Λορα!>> μου χαμογελαει επισημα και σηκωνει το ποτηρι του. <<Εισαι πανεμορφη>> παρατηρει και νιωθω να κοκκινιζω.

<<Και εσυ καλος εισαι και του λογου σου>> παιρνω ενα ποτηρι και βαζω μεσα προρτοκαλαδα μιας και δεν κανει να πινω καθημερινη αλκοολ.

<<Λόρα, μολις μου ελεγε ο Κριστιαν για τον Ριτσι. Τι του ειπε για σενα πριν σε γνωρισει>> λεει γελωντας η Λιλυ οταν τους πλησιαζω.

Νιωθω οτι με κοιταζει και προσπαθω να στρεψω αποκλειστικα το βλεμμα μου στην κολλητη μου.

<<Σοβαρα;>> κανω δηθεν την ανηξερη και κουναει το κεφαλι της.

<<Νομιζε οτι ησουν μια σπαστικη σκυλα>> κουναει το κεφαλι της και γελαει ακομη πιο δυνατα.

Τον κοιταζω και δαγκωνω τα χειλη μου. <<Εξακολουθεις ειπαμε να το πιστευεις αυτο;>> ρωταω γλυκα και γελαει.

<<Μπα, δεν το νομιζω>> φερνει το ποτηρι στα χειλη του και μου κλεινει το ματι.

Καθαριζω τον λαιμο μου για να κρυψω την αναστατωση μου ενω εκεινη τη στιγμη χτυπαει το κουδουνι της πορτας.

<<Ανοιγω εγωω>> αφηνει η Λιλυ το ποτο της στο τραπεζι.

<<Εισαι καλα;>> μου ψιθυριζει ο Κριστιαν και ερχεται πιο κοντα μου.

<<Μην πλησιαζεις>> κανω ενα βημα πισω και κοιταζω εξω απο το παραθυρο.

<<Τι συμβαινει;>> ρωταει και με κοιταει σοβαρα.

<<Τι εννοεις; Ξεχασες τι εγινε εχθες;>>

Κοιταζει τη Λιλυ που μιλαει με τον θυρωρο και με τραβαει για να βγουμε στο μπαλκονι. <<Τι κανεις;>> ρωταω αλλα τυλιγει το χερι του γυρω απο τη μεση μου και τα χειλη του βρισκουν παλι τα δικα μου σε ενα υπεροχα γλυκο φιλι.

Νιωθω οτι τα ποδια μου σιγα σιγα παραλυουν αλλα η λογικη μεσα μου με αναγκαζει να τον σπρωξω μακρυα μου και να το σταματησω οσο το δυνατον πιο νωρις.

<<Σταματα>> λεω με κομμενη την ανασα και κοιταζω βιαστικα μεσα μηπως μας ειδε η Λιλυ. <<Αυτο δεν πρεπει να ξανασυμβει και το ξερεις>> τονιζω και κοιταζει περα απο το μπαλκονι.

<<Συγγνωμη>> μου λεει και με κοιταζει ευθεια στα ματια. <<Δεν... δεν σκεφτομουν καθαρα>> απολογειται και κουναω το κεφαλι μου.

Πινω μια γουλια απο την πορτοκαλαδα μου. <<Δεν ειναι οτι δεν μου αρεσεις...>> λεω ψιθυριστα και με κοιταζει ξαφνιασμενος.

<<Μη το κανεις αυτο τωρα!>> γρυλιζει.

<<Απλα δεν πρεπει>> συνεχιζω χωρις να πτοηθω καθολου.

<<Το ξερω>> λεει αμεσως και με κοιταζει εντονα. <<Συγγνωμη>>

<<Κριστιαν δεν θελω να μου ζητας συγγνωμη>> του πιανω το χερι και με αφηνει. <<Μου αρεσε ολο αυτο και το ξερεις>> παραδεχομαι αλλα πριν προλαβει να πει οτιδηποτε εμφανιζεται η Λιλυ αγκαζε με τον Κειλεμπ και κανω ενα βημα πισω.

<<Κοιταξτε ποιον βρηκα εξω ενω μιλουσα με τον θυρωρο!>> γελαει και στεκεται διπλα στον Κριστιαν.

Ο Κειλεμπ ερχεται διπλα μου και με φιλαει γρηγορα στα χειλη. Μου ειχε λειψει ο ατιμος.

Σιγουρα ομως δεν φιλαει τοσο ωραια οσο ο Κριστιαν.

<<Μου ελειψες>> ψιθυριζει και χαμογελαω.

<<Και σε εμενα ελειψες>> συμφωνω και τον αγκαλιαζω κουρνιαζοντας το κεφαλι μου στο στηθος του.

Το ξερω οτι με βλεπει.

Νιωθω το καυτο του βλεμμα πανω μου.

Για αυτο και οταν γυρναω για να τον κοιταξω ξερω ηδη οτι με κοιταει με λυπημενο βλεμμα.

<<Λοιπον, θα φαμε;>> η Λιλυ προτεινει και ολοι γνεφουμε.

~~~

Επειτα απο αρκετο καιρο αποφασισα να ανεβασω επιτελους!!

ΧΑΧΑ ειμαι κακια Ρια.

Το ξερω αλλα εκτιμηστε το κεφαλαιακι!!!

Ελπιζω να σας αρεσε.

Εγω τον λυπηθηκα τον Κριστιαν :(

Instagram: @ria_zoitsaki

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️

Αστερακι και σχολιακι για να συνεχισωω♥

Φιλακιαααα♥♥♥