<<Πόσο καιρο κανεις αυτή τη δουλειά λοιπόν;>> ρωτάω τον Κρίστιαν και ανακαθεται στην καρέκλα του.

<<Ε βασικά έχει περίπου 3 χρόνια που ασχολούμαι>> απαντάει ντροπαλά και γελάω. Έχει τόση πλάκα που αισθάνεται τόσο άβολα.

<<Αισθάνεσαι παράξενα;>>

<<Ε τι;>> με κοιτάει εξεταστικα και πίνει μια γουλια από τον καφέ του.

<<Αισθάνεσαι παράξενα που είσαι εδώ μαζί μου; Τώρα...>>

Αφήνει τα γυαλιά ηλίου του πάνω στο τραπέζι. <<Όχι...>> Τον κοιτάζω και σηκώνω τα φρύδια μου. <<Ε βασικά λίγο>>

Γελάω και χαμογελάει και εκείνος. <<Δεν θα έπρεπε. Ξέρεις ότι δεν θέλω να με αντιμετωπίζεις λες και είμαι καμία σκύλα που κάνεις όλα τα χατίρια της έτσι;>>

Βολεύεται στην καρέκλα και με κοιτάζει με παιχνιδιάρικο ύφος. <<Το ξέρω;>>

Γελάω ξαφνιασμένη. <<Με θεωρείς σκύλα;>> ρωτάω για πλάκα και κατευθείαν σοβαρευει.

<<Όχι βέβαια>> μουρμουριζει και μαζεύεται. <<Αλλά για να σου πω την αλήθεια, ο κύριος Ρίτσι με είχε προετοιμάσει για μια κοπέλα σνομπ που είναι πλουσιοκόριτσο και τα θέλει όλα στην εν τέλεια>> παραδέχεται και κοκκινίζει.

Κοίτα ρε συ τον Ρίτσι.

Τέτοια νομίζει ότι είμαι;

Θα τον κανονίσω καλά εγώ!

Κάθομαι σταυροπόδι και τον πλησιάζω λίγο περισσότερο. <<Ώστε έτσι σου είπε;>> ρωτάω και γνέφει <<Νομίζεις ότι είμαι σνομπ, Κρίστιαν;>>

Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι και με κοιτάζει με μισοκλειστα μάτια <<Μμ δεν το νομίζω>> λέει πειραχτηκα και χαμογελαω.

<<Είσαι και πολύ κομπλέ άτομο τελικά>> παραδέχομαι και με πλησιάζει και εκείνος. <<Και δεν στο χα>>

<<Αληθεια;>>

<<Ναι. Έτσι όπως ήσουν εχθές ήσουν πολύ αντιπαθητικός. Δεν μιλούσες δεν χαμογελούσες... Ούτε καν με κοιτούσες>> μουρμουριζω και τον κοιτάζω βαθιά στα μάτια.

Θεέ μου πόσο ωραία μάτια.

Και... Κατσε.

Γιατί με κοιτάει με τόσο σέξυ βλέμμα;

Και επίσης γιατί λιώνω;

<<Με ακούς;>> ουπς αυτή είναι η φωνή του;

<<Εεε;>> Κοιτάζω μια τα μάτια του και μια τα χείλη του. Μχμ αυτά τα χείλη φιλάνε άραγε ωραία;

<<Λεω, νομιζα ότι ήσουν όπως σε περίγραψε ο Ριτσι. Για αυτό δεν μιλούσα>> η φωνή του έχει κατέβει μια οκτάβα και νιώθω την ανάσα του να χτυπάει στο μάγουλο μου. Μπορεί να καθόμαστε απέναντι ο ένας από τον άλλο αλλά έχουμε έρθει τόσο κοντά που είμαστε έτοιμοι να φιληθουμε.

Και μάλλον το θέλω πάρα πολύ αυτο.

Όπως και εκείνος.

<<Θες να...;>> Το κινητό του χτυπάει και αμέσως τραβιέται πίσω για να τι σηκώσει.

Όποιος ηλίθιος είναι που χάλασε αυτή την υπέροχη στιγμή του εύχομαι να μην του κάτσει ποτέ γκόμενα!

<<Παρακαλώ;>> Λέει με βραχνή φωνή και χαμογελάω μόνη μου ενώ τραβιέται και εγώ πίσω. Του άρεσε. Στοίχημα ότι του άρεσε. <<Φυσικά κύριε Ρίτσι.>> Προφανώς και θα ήταν ο Ρίτσι. <<Ναι θα σας την φέρω κύριε>> με κοιτάει και εγώ σταυρώνω τα χέρια μου. Τι σκατα; Πότε πέρασε η ώρα;

Κλείνει το κινητό και φωνάζει τον σερβιτόρο. <<Πρέπει να φύγουμε>>

<<Γιατιιι;>> γκρινιάζω και χαμογελάει.

<<Ο Ρίτσι είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να πας στο περιοδικό. Θέλει να συμπληρώσεις κάτι έντυπα. Δεν πολυκαταλαβα>> έρχεται ο σερβιτόρος και μας αφήνει τον λογαριασμό.

Τον αρπάζω πριν από αυτόν. <<Μα...>> πάει να πει αλλά τον σταματάω.

<<Πρέπει να είσαι γρηγορος>> βγάζω το πορτοφόλι μου και του κλείνω το μάτι.

<<Υποτίθεται ότι τα αγόρια κερνάνε>> σχολιάζει και γελάω.

<<Το κάνουν αυτό όταν βγαίνουν ραντεβού. Νομίζεις ότι βγήκαμε ραντεβού εμείς οι δυο;>> ρωτάω και κρατάω την ανάσα μου.

Πες ναι. Πες ναι. Πες ναι.

<<Όχι βέβαια αλλά και πάλι>>

Αφήνω την ανάσα μου απογοητευμένη και βγάζω τα λεφτά από το πορτοφόλι μου. <<Μη μου πεις ότι είσαι από εκεινους που πιστεύουν ότι οι άντρες πάντα πληρώνουν επειδή οι γυναίκες δεν βγάζουν τόσα, γιατί θα σε βαρεσω>>

<<Όχι βέβαια δεν είμαι τόσο παλαιολιθικος αλλά μου αρέσει να πληρώνω όταν βγαίνω εξω με κοπέλα>> τον κοιτάζω υψώνοντας τα φρύδια <<όχι αναγκαστικά με γκόμενες>> λέει και γελάω.

Αφήνω τα λεφτά στο τραπέζι. <<Φεύγουμε;>>

Σηκώνεται όρθιος και βάζει τα γυαλιά του <<Μου κλέβεις ατάκες νομίζω>> μου κάνει χωρο για να περάσω αλλά εγώ σταματάω ακριβώς μπροστά του.

Ωραία και τώρα; Τι θα κάνεις;

<<Συμβαίνει κατ-;>> πάει να πει αλλά τον σταματάω.

Τα χείλη μου κολλάνε στα δικά του και τον βλέπω να γουρλωνει τα μάτια του.

Μετά από λίγο ξεκόλλαω από πάνω του και κάνω ένα βήμα πίσω.

<<Συγγνώμη>> μουρμουριζω και προχωραω έξω από το μαγαζί.

Πόσο ηλίθια είμαι;

Φαγώθηκαν να τον φιλήσω. Και τι καταλαβα;

Ότι φιλάει ωραία!!

Ναι και αυτο.

Τώρα ο άνθρωπος θα νομίζει ότι τον θέλω.

Πριν φτάσω στο αυτοκίνητο με σταματάει. <<Γιατί το έκανες αυτό;>>

<<Δεν ξέρω>> μουρμουριζω και βάζω τα γυαλιά μου. <<Ας κάνουμε σαν να μην συνέβη τίποτα εντάξει;>> προτείνω και πριν απαντήσει μπαίνω στο αυτοκίνητο.

Μετά από λίγο μπαίνει και εκείνος και βάζει μπρος. Χωρίς να το σκεφτώ στέλνω μήνυμα στον Τσέιν.

Προς: Τρελή Χαβανέζα

Έκανα μια τεράστια βλακεία!!!!

Κλείνω το κινητό και το πετάω στην άκρη του καθισματος.

Ούτε καν να τον κοιτάξω δεν μπορώ.

Θεέ μου ντρέπομαι άπειρα!

Μετά από 10 βασανιστηκα λεπτά φτάνουμε στο γκαράζ της εταιρίας και χωρίς να τον περιμένω να μου ανοίξει την πόρτα βγαίνω μόνη μου και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ του υπόγειου.

<<Λόρα περίμενε...>> Ακούω την φωνή του Κρίστιαν αλλά μπαίνω στο ασανσέρ πρώτη χωρίς να περιμένω.

Τον βλέπω να τρέχει αλλά οι ηλίθιες πόρτες δεν λένε να κλείσουν. Τις προλαβαινει και μπαίνει μέσα και εκεινος.

<<Γιατί το έκανες αυτό;>> ρωταει λαχανιασμενος και στηρίζεται στον τοίχο του ασανσέρ.

<<Ποιο;>> ψιθυρίζω και καλά ανηξερη.

<<Αυτό που... Που με φίλησες;>> ρωταει και τα μάτια του ψάχνουν τα δικά μου.

<<Εεε καταλάθος έγινε. Συγγνώμη>> κοκκινιζω και κοιτάζω τους ορόφους. Ακόμη στον 5ο είμαστε;

<<Δεν νομίζω ότι έγινε καταλάθος>> μουρμουριζει και τον αγνοω.

Προφανώς και δεν έγινε καταλάθος!

Με το ένα του χέρι πατάει ένα κουμπί και το ασανσέρ σταματάει απαλά.

<<Τι κάνεις; Έχω υψοφοβια και φοβάμαι τους κλειστους->>

Τα χείλη του ορμάνε στα δικά μου.

Θεέ μου είναι ακόμη καλύτερο από την προηγούμενη φορά.

Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από τη μέση μου ενώ εγώ μένω στήλη άλατος.

Σταμάτα τον Λορα. Δεν είναι σωστό αυτό!

Ναι σίγουρα δεν είναι σωστό.

Αλλά είναι τόσο υπέροχα ωραίο!

Τα χείλη του παιδεύουν τα δικά μου και νιώθω ότι λιγόστευε το οξυγόνο.

Είναι τόσο υπέροχο όλο αυτό.

Εκείνος είναι που τελικά κάνει πίσω αφήνοντας με να τον κοιτάω σοκαρισμένη.

<<Ας το ξεχάσουμε>> προτείνει και γνέφω.

Πατάει πάλι το κουμπι από πριν και το ασανσέρ ξεκινάει με ένα μικρό τράνταγμα.

<<Ας το ξεχάσουμε>> συμφωνω και προσπαθώ να ηρεμήσω τις ανάσες μου.

Ωω πίστεψέ με. Αυτό δεν ξεχνιέται με τίποτα!!!

~~~

Χεεευ

Τεράστιο κεφάλαιο
Αλλά υπερβολικά ωραίο😂😂

Ελπίζω να σας αρεσεεεεε

Instagram: @ria_zoitsaki

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️

Σχολιακι και αστεράκι για να συνεχίσω ωω😍😍

Φιλακιααα😍