Σιωπη.

Ειλικρινα πρωτη φορα εχουν περασει 15 λεπτα απο τη ζωη μου χωρις να βγαλω αχνα.

Εγω που συνηθως οποτε βρισκομαι με αλλους και κυριως ωραιους αλλους παθαινω λογοδιαρροια και δεν βαζω γλωσσα μεσα μου.

Δεν συνηθιζομαι να καθομαι στο πισω μερος της BMW μου ενω την οδηγει ενας ξενος, ωραιος ξενος, και εκεινος να κοιταει μπροστα ριχνοντας κλεφτες ματιες προς τα πισω οχι γιατι του αρεσω ή κατι τετοιο απλα γιατι θελει να ειναι σιγουρος οτι δεν θα πνιγω καταπινοντας κατα λαθος το κραγιον μου ή δεν θα μου μπει η μασκαρα στο ματι ή δεν θα βγαλω το κεφαλι μου εξω απο το παραθυρο και καποιος με αλυσσοπριονο μου το κοψει.

Λεμε τωρα...

Υποτιθεται οτι αυτος πρεπει να μου μιλαει. Να με ρωταει πραγματα για μενα, για την καθημερινοτητα μου και τετοια.

Μουγκα ομως. Ο βλαμμενος δεν λεει τιποτα.

Ανακαθομαι στη θεση μου. <<Λοιπον;>> ρωταω και με κοιταει μεσα απο τον καθρεφτη.

<<Ειπατε κατι;>> ρωταει και τον ξαναγριοκοιταζω. <<Εννοω... εμ ειπες κατι;>> ρωταει ξανα πιο σιγανα. Βρε ειναι γλυκουλης οταν κανει ετσι.

Αλλα επισης ειναι βλαμμενο.

<<Λέω λοιπόν... Γιατι δεν μιλας είπαμε;>> Ρωτάω στα ίσια και εκείνος με κοιτάει απορρημενος από τον καθρέφτη.

<<Η δουλειά μου δεν μου επιτρέπει να μιλάω. Βασικά δεν μου επιτρέπει να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να μη σε χάνω από τα μάτια μου>> λέει ανασηκώνοντας τους ώμους.

Οκευ. Αυτό θα μπορούσε να είναι γλυκό αν στο έλεγε κάποιος γκόμενος.

Ανακαθομαι στη θέση μου και τον κοιτάζω πονηρά. <<Όταν λες η δουλειά σου εννοείς ο Ρίτσι;>>

<<Ναι>> λέει ντροπαλά και τον βλέπω να κοκκινίζει.

<<Ναι αλλά όσο είσαι εδώ πρέπει να συνεννοούμαστε και όχι ο καθενας να κοιτάζει στην πλευρά του. Είναι θλιβερό να είμαστε τόσο νέοι και να μην μπορούμε να μιλήσουμε για τίποτα>> λέω και καλά θλιβερά και καταλαβαίνω μετα βίας ότι μπαίνουμε στο πάρκινγκ της εταιρίας "Americanino" και τον παρατηρώ που συγκεντρώνεται προσπαθώντας να αποφασίσει που πρέπει να παρκάρει.

Με το που σβήνει το αυτοκίνητο βγάζει τη ζώνη του και με μια κίνηση βγαίνει έξω και μου ανοίγει την πίσω πόρτα.

<<Με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που δεν μιλάνε καθόλου>> λέω γλυκά και τον κοιτάζω με μισό μάτι κάτω από τα Gucci γυαλιά ηλίου μου.

<<Συγγνώμη>> λέει και ρολαρω τα μάτια μου.

Οντως; Πες κάτι άλλο. Βρισε με.

Αχνε συγγνώμη ξέχασα ότι ακόμη και γεια αν θες να μου πεις πρέπει να το ξέρει ο Ρίτσι...

<<Είναι η δουλειά μου Λόρα και πίστεψέ με δεν θέλω να την χάσω>>

Κάτσε.

Τα είπα δυνατά αυτα;

Αχουυυ τέλεια φοβερα καταπληκτικά!

<<Και γιατί θες να κρατήσεις τόσο πολύ τη δουλειά σου;>> Ρωταω και σταματάω στο κέντρο του πάρκινγκ κοιτώντας τον ευθεία στα ματια.

<<Τη χρειάζομαι τη δουλειά. Θα ήταν άσχημο αν για μια ανοησία μου έχανα κάτι τόσο πολύτιμο>> ανασηκώνει τους ώμους του και με κοιτάζει απολογητικά.

Είπε οτι ειμαι πολύτιμη για αυτόν;

Βασικά όχι. Είπε ότι η δουλειά του δηλαδή το να τον κάνω ο,τι θέλω είναι πολύτιμο για αυτόν.

Άρα και εγώ του είμαι πολύτιμη!

<<Μαλιστα>> τον πλησιάζω λίγο παραπάνω και εκείνος καθαρίζει τον λαιμό του σαν να αισθάνεται άβολα.

<<Λοιπόν ξες κάτι; Εμείς πιστεύω ότι μπορούμε να τα πάμε πολύ καλά>>

<<Και εγώ το πιστεύω αυτό>> λέει και κοιτάζει κάπου πίσω μου.

<<Σήμερα θέλω να έρθεις σπίτι μου το βράδυ>>

<<Τι; Όχι... ε βασικά δεν μου επιτρέπεται>> μπερδεύει τις λέξεις και βγάζω τα γυαλια μου.

<<Δεν επιτρέπεται ο σωματοφυλακας μου να έρθει στο σπίτι μου; Ο Ρίτσι σου το είπε αυτό;>>

Γνέφει και γελάω.

<<Ω άσε τον Ρίτσι. Θα τον κανονίσω εγώ. Τι μόνο που θέλω εσύ να κάνεις είναι να ρθεις κατά τις 10 στο διαμέρισμα μου για ένα δείπνο. Μπορείς;>> ρωτάω ναζιαρικα και τον βλέπω να χαμογελάει άχνα. Αν αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί χαμόγελο.

<<Δεν θα υπάρξει προβ-;>>

Απλώνω το χέρι μου και χαϊδεύω το μπράτσο του. <<Εννοειται πως όχι Κρίστιαν. Το έχω υπό έλεγχο>> χαμογελάω και του κλείνω το μάτι.

Το κινητό μου χτυπάει και βλέπω στην αναγνώριση ότι είναι ο Τσέιν. Ωχ γαμωτο. Άργησα παρόλο που βρίσκομαι 2 λεπτά μακριά από τη δουλειά αυτή τη στιγμή.

Το σηκώνω ενώ εξακολουθώ να κοιτάω τον Κρίστιαν <<Σε 2 λεπτά είμαι εκεί>> λέω αγριεμενη και κατευθείαν το κλείνω στα μούτρα του. <<Θα ρθεις λοιπόν;>>

<<Ναι φυσικά>> κοιτάζει το χέρι μου και μετά με ξανακοιταει.

<<Θα χαρώ πολύ να σε δω Κρίστιαν>> γουεγουριζω και βάζω τα γυαλιά μου. <<Θα σε δω στις 3>> φωνάζω και απομακρύνομαι.

<<Θα είμαι εδώ...>> Απαντάει και κουνάω το κεφάλι μου.

Βγάζω όσο πιο γρήγορα μπορώ το κινητό μου έξω και πληκτρολογώ έναν αριθμό.

<<Ναι;>> ακούω μια νυσταγμενη φωνή.

<<Λιλυ μάντεψε τι κανόνισα το βράδυ μόνο και μόνο για σένα>>

~~~

Χελλοοου

Ελπίζω να σας άρεσε!

Πραγματικά μου αρέσει πολύ αυτό το βιβλίο 😂

Φιλάκια πολλά❤️❤️❤️

Σχολιακι και αστεράκι για να συνεχίσω😍😍😍