Χευ

παρτε και 2ο κεφαλαιο σημερα γιατι εχω ορεξη και ΠΟΛΥ εμπνευση!!!

enjoy it♥

~~~

<<Δηλαδη τωρα εσυ... θα με πηγαινοφερνεις καθε μερα σαν να λεμε;>> ρωταω μολις μπαινει στην θεση του οδηγου και κλεινει πισω του την πορτα.

<<Μαλιστα>> λεει με την βαρια φωνη του και με κοιταει απο το καθρεφτακι. 

Ξεφυσαω και αρπαζω μεσα απο την τσαντα μου αγανακτισμενη το κινητο μου. <<Παρα πολυ ωραια! Τελεια!>> ψιθυριζω και νιωθω οτι με κοιταει και απορει για ποιον ηλιθιο λογο συμπεριφερομαι ετσι και απλα δεν αποδεχομαι την κατασταση.

Ναι, συγγνωμη που ολο αυτο το πραγμα ειναι μια βλακεια και μιση που μου ηρθε ουρανοκατεβατη και ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ!

Πληκτρολογω τον αριθμο του Τσειν και περιμενω. Προφανως και δεν το απανταει ο βλαμμενος! Καταλαβε οτι θελω να τους τα ψαλλω και το αποφευγει.

Παιρνω τον Ριτσι αλλα τουλαχιστον εκεινος το σηκωνει.

<<Ριτσι Μακνιμεν, επιχειρησεις, μπιζνα και λοιπα, παρακαλω>> λεει μολις το σηκωνει και μορφαζω.

<<Κυρ-... Ριτσι, εγω ειμαι. Η Λορα...>> λεω και κοιταω εξω απο το παραθυρο την κινηση στο δρομο. Βασικα, για να λεμε και του στραβου το δικιο ευτυχως που δεν πηγα με το λεωφορειο για θα εφτανα μετα απο 5 ωρες σπιτι.

<<Λορα! Ημουν σιγουρος οτι θα επαιρνες σε εμενα. Βασικα μολις πηρες στον Τσειν και δεν το σηκωσε>>

<<Που το ξερεις;>>

<<Ειναι εδω μαζι μου, ντα; Και... κατσε>> απομακρυνει το τηλεφωνο απο το αφτι του. <<Τι ειπες; Α βλακεια εκανα;... Ουπς...>> καθαριζει τη φωνη του. <<Απλα ξεχνα ο,τι σου ειπα γλυκια μου... Ο Τσειν δεν ειναι εδω... πηγε εμ γκχμ... που;... α ναι πηγε σπιτι του>> προσπαθει να καλυψει ο,τι ειπε και εγω απλα ρολαρω τα ματια μου.

<<Δεν με νοιαζει βασικα. Θα τον κανονισω αλλη φορα>> λεω απειλητικα και νιωθω ηδη οτι ο Τσειν στραβοκαταπινει.

<<Λοιπον... τι συμβαινει; Πριν 10 λεπτα ημασταν μαζι, τοσο πολυ σου ελλειψα;>>

<<Ριτσι, δεν θελω να εχω σωματοφυλακα>> λεω οσο πιο χαμηλοφωνα μπορω αλλα και παλι ο μπρατσαρας ειμαι σιγουρη οτι με ακουει.

<<Γιατι κουκλα μου; Ω Λορα τι σε εχει πιασει; Αλλες θα εσφαζαν ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ για να εχουν αυτο το μαναρακι οδηγο τους και εσυ δεν θες να σε πηγαινοφερνει και να κανει ο,τι του λες;>> ρωταει και για λιγο μενω ακινητη παρατηρωντας τα νυχια μου.

Οσον αφορα το σφαξιμο εχει ενα δικιο. Τι πιο κουλ απο εναν κουκλο οδηγο που θα κανει ο,τι του λεω εγω; 

Αλλα και παλι!

Ειμαι 22 χρονων. Θελω να βγαινω, να εχω κανονικη ζωη, να πινω και να περναω τελεια με τους φιλους μου. Θα εχω αυτον τον γοριλα συνεχεια πανω απο το κεφαλι μου;

<<Ναι αλλα->> παω να φερω αντιρρηση αλλα με διακοπτει.

<<Δεν εχει αλλα μπεμπα. Θα γινει αυτο που σου ειπα. Ξερεις οτι δεν μου αρεσει καθολου να σε φωναζω. Το κανω για σενα, καταλαβε το>> λεει και χαμογελαω ασυναισθητα. Το ξερω οτι το κανει για να με προστατευσει.

Το θεμα ειναι ομως απο τι;

Θελει να με προστατευσει απο τι; Ακομη δεν εχω βγει καλα καλα απο το αυγο μου.

<<Ενταξει>> ψιθυριζω και αφηνω μια βαθια ανασα.

<<Ενταξει;>>

<<Ενταξει δεν θα ξαναπαραπονεθω>> λεω χαμογελωντας και ακουω το γελιο του.

<<Ετσι μπραβο. Μπαιδεγουει σου εχω εκπληκτικα νεα. Μολις εφυγε με πηρε τηλεφωνο ο Μαρκ Σπενσερ και μου ειπε οτι σε θελει οπωσδηποτε για το εξωφυλλο του Μαρτιου του. Ειπα οτι εγω δεν ανακατευομαι με αυτα και κυριολεκτικα με ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕ να δωσω το τηλεφωνο του αντζεντη σου -ακα του Τσειν- για να σε κλεισει οπωσδηποτε για φωτογραφηση. Τελειο;>> λεει γρηγορα και χαμογελαω σαν χαζη.

Ουαου, με θελει ο Μαρκ Σπενσερ, για το εξωφυλλο του;; Αυτο ειναι μοναδικη ευκαιρια!

<<Εννοειται Ριτσι. Ευχαριστω, θα τα πουμε απο κοντα>> λεω γλυκα.

<<Τα λεμε πριγκιπισσα και παρακαλω μην τον αγανακτησεις>>

<<Ποιον;>>

<<Τον Κριστιαν καλη μου. Ειναι καλο παιδι, ας μην τα παιξει καλυτερα απο τωρα>> λεει στα αστεια και του κλεινω και καλα θυμωμενη το τηλεφωνο.

Σχεδον αμεσως ο Κριστιαν σταματαει εξω απο την πολυκατοικια που μενω και βγαινει εξω για να μου ανοιξει την πορτα. <<Ευχαριστω>> ψιθυριζω και κουναει καταφατικα το κεφαλι του χωρις καν να χαμογελασει. <<Ξερεις για πριν... συγγνωμη. Δεν επρεπε να μιλησω ετσι>> απολογουμαι οσο τον κοιταω μεσα στα ματια του.

Ενταξει, ομολογουμενως εχει εκπληκτικα πρασινα ματια! Πιο πρασινο δεν παιζει να εχω δει. Και του Τσειν ειναι πρασινα, αλλα εχουν και λιγο καφε μεσα. Αυτα εδω ειναι ΚΑΤΑΠΡΑΣΙΝΑ ΛΕΜΕ!

<<Δεν υπαρχει προβλημα, σαν να μην εγινε>> λεει σοβαρα και κουναω το κεφαλι μου για να συνελθω.

Εγω φταιω που κανω και προσπαθεια για να απολογηθω. Αυτος ειναι ντιπ αγελαστος! Του λες ευχαριστω και απλα κουναει το κεφαλι του. Τι να τον κανω;

<<Ωραια... εμ εγω ανεβαινω πανω, γεια σου>> προχωραω προς το λομπι και τον νιωθω να με ακολουθει. <<Εμ που πας;>>

<<Θα σας παω μεχρι το διαμερισμα σας>> λεει αυστηρα και τον κοιταω σαν χαζη.

<<Οχι δεν θα με πας. Με εφερες μεχρι εδω και σε ευχαριστω. Μπορεις να πας σπιτι σου ή τελος παντων οπου αλλου πρεπει. Το καθηκον σου τελειωνει εδω>> λεω και νιωθω οτι ολοι οσοι βρισκονται εξω μας κοιταζουν.

<<Το καθηκον μου ειναι να σας παω ασφαλη μεχρι το διαμερισμα σας. Θα βεβαιωθω μολις μπειτε μεσα>> λεει χωρις ιχνος θυμου να χρωματιζει τη φωνη του.

Οντως τωρα; Αναισθητος ειναι; Εγω εχω σκυλονευριασει και αυτος καθεται αταραχος;.

<<Μα ειμαι ασφαλης>> γκρινιαζω λες και το λεω στον 5χρονο ξαδελφο μου.

<<Μονο οταν θα μπειτε στο σπιτι σας>> τονιζει και ξεφυσαω. Δεν θα τα παμε καθολου καλα με αυτον τον τυπο μαλλον!

"Θα γινει αυτο που σου ειπα. Ξερεις οτι δεν μου αρεσει καθολου να σε φωναζω. Το κανω για σενα, καταλαβε το"

Τα λογια του Ριτσι ερχονται στο μυαλο μου και αποφασιζω οτι πρεπει να σταματησω να γκρινιαζω. Ειμαι 22 χρονων ανεξαρτητη -και καλα- κοπελα και ηδη εχω μια καριερα. Πρεπει να προσεχω για οτιδηποτε. Ακομη και αν δεν θελω!

<<Ωραια ενταξει!>> σηκωνω τα χερια μου ως ενδειξη οτι τα παραταω. <<Με πας μεχρι την πορτα και μετα φευγεις, κατανοητο;>>

<<Ασφαλως>> λεει φανερα ανακουφισμενος και του γυρναω την πλατη για να μπω στο ασανσερ.

Μενω μαζι με την κολλητη μου Λιλυ Κεινς. Ειμαστε φιλες επισης απο μικρες μονο που εκεινη αποφασισε να ασχοληθει με το τραγουδι και τη μουσικη και οχι με το μοντελινγκ οπως εγω.

Μολις ανοιγουν οι πορτες στον 17 οροφο γυρναω την πλατη στον κουκλο και βαζω το κλειδι στην πορτα. <<Θες μηπως να με δεις να μπαινω και μεσα;>> ρωταω ειρωνικα και τον κοιταζω με την ακρη του ματιου μου.

<<Ολα ενταξει, μπορω να πηγαινω>> παταει το κουμπι και οι πορτες κλεινουν.

Θεε μου, θα τρελαθω τελειως με αυτον εδω τον μπακλαβα!

~~~

Ειπα κατι για 100 προβολες;

Α ναι ξεχαστε το.

Μου ηρθε εμπνευση και δεν μπορουσα να μην ανεβασω κεφαλαιο ουπς!

Ελπιζω να σας αρεσει η ιδεα γτ εγω εχω ενθουσιαστει!

Αστερακι + Σχολιακι για να συνεχισω♥

Φιλακιααα♥♥♥