Ik zuchtte en keek naar mijn koffer.
Er zat nog niets in omdat ik niet wist of ik wel moest gaan.
Wat als ik niet de Mylmaid was?
Wat als ik jarenlang zou zoeken naar parels, maar ik er geen 1 zou vinden?
Wat als ik verloor?
Duizenden vragen spookten door mijn hoofd.
Uiteindelijk lukte het me om mijn verstand op nul te zetten en mijn koffer in te laden.
Dit hield in dat ik op het bed ging zitten, mijn hand uitstak, en mijn telekinese gebruikte om alles netjes in mijn koffer te steken.

Na een paar minuten keek ik op mijn lijstje:

-kleren (gemakkelijke kleren waarin ik kan vechten)
-geld
-genoeg eten
-GSM (al heb ik geen idee waarom)
-papier en potlood (voor aantekeningen)

Ik keek nog eens in mijn koffer, en alles zat er in.
Ik zuchtte en liep naar de deur.
Ik draaide me nog een laatste keer om.
"Dag." fluisterde ik zacht tegen mijn kamer.
Ik liep naar beneden en zag dat mijn ouders weg waren volgens plan.
Ik legde een briefje op tafel waar een paar tranen op waren gevallen.

Beste mam en pap,

Ik ga weg.
Ik weet nog niet hoelang, en ook nog niet of ik terugkom.
Geen zorgen, het ligt niet aan jullie.
Ik heb gewoon iets belangrijks dat ik moet doen.

Als ik niet terugkom, dan wil ik dat jullie weten:
Ik hou van jullie!

Kusjes en knuffels,
Pearl

Ik keek even naar het briefje en begon te huilen.
Dan liep ik voorzichtig naar de voordeur.
Het laatste dat ik nog achterliet, was het geluid van de voordeur die sloot.

Ik rende.
Gewoon om zo snel mogelijk weg te zijn.
Terwijl ik liep huilde ik.
Ik wist dat het niet mijn echte ouders waren, maar ze hadden voor me gezorgd sinds ik een baby was.
Uiteindelijk kwam ik op het strand.
Ik wist dat ik misschien nooit meer hier zou zijn, dus ik vertraagde mijn pas.
Toen ik uiteindelijk bij het water kwam, wist ik dat ik twee keuzes had.
(You run or you fight! That's really all you can do. ~Lulu ff X)
Ik dook in de zee en trok mijn koffer achter me aan.
Ik had op voorhand gezorgd dat hij waterdicht was, maar het was toch niet zo handig om de koffer de hele tijd achter me aan te trekken.

Toen ik in Marilina kwam, ging ik regelrecht naar het paleis.
Toen ik in de troonzaal kwam, zag ik mijn ouders, mijn vriendinnen, Brandon, en Milou me aanstaren.
Ik keek verward in het rond.
Milou en Brandon zwommen op me af.
"Mogen wij ook mee?!" vroegen ze tegelijkertijd.
Ik keek treurig.
"Ik kan jullie niet meenemen, sorry."
Brandon keek alsof zijn hart gebroken was.
Milou keek heel teleurgesteld.
Ik knuffelde Milou en zei: "Misschien kom ik terug als ik je hulp nodig heb."
Toen wendde ik me tot Brandon, en ik sloeg mijn armen om hem heen.
"Dag." fluisterde ik, en hij gaf me een afscheidskus.

Mijn ouders zwommen op me af en gaven me iets.
Het was een schelp.
"Dit is een oneindige schelp." zei mijn vader.
Ik keek hem aan met een niet-begrijpende blik.
Hij pakte mijn koffer en stak hem in de schelp.
Mijn mond viel open.
"Lieverd, zo vang je plankton." grapte mijn moeder.
Ik deed mijn mond snel terug dicht.
Ik pakte de schelp aan, en hing hem aan een soort riem die om mijn middel zat.
Ik knuffelde mijn ouders, en nam afscheid van iedereen.

Toen we wegzwommen van Marilina vroeg ik: "Dus, waar gaan we eerst naartoe?"
Eveline zei: "We kunnen best beginnen met te zoeken naar magische plekken."
Voor ik iets kon zeggen had Melody al een soort boek opengeslagen dat blijkbaar tegen water kon.
Ik keek haar vragend aan.
Ze wees op een bladzijde.

Zweinsteins hogeschool voor hekserij en hocus-pocus: tovenaars en heksenschool

Forks: dorpje met veel weerwolven en vampiers

Spira: een andere wereld waar fantasiewezens tussen de mensen leven.

Hi mijn visjes!

Ik hoop dat jullie blijven lezen en dat jullie het leuk vinden.

Mermaidbye! 🧜🏻‍♀️💙