Ik en Brandon waren nu al een paar weken samen.
Elke dag gingen we wel iets leuks doen samen.
Op een zaterdag besloten we om met Melody en Eveline te gaan zwemmen.
(Ja, hij wist al dat zij ook zeemeerminnen waren)
We stonden klaar op het strand en Eveline riep plots:"Wie het eerste bij de zee is!"
We renden allemaal naar de zee, maar Brandon was veel sneller dan ons dus we maakten geen kans.
Brandon stond al met zijn voeten in het water toen wij aankwamen.
Hij grijnsde.
"Dat word dus 18-0 voor mij!" zei hij.
"Waarom win jij altijd!?" klaagde Eveline.
"Laten we gewoon gaan." zei Brandon.
We sprongen tesamen in de zee en we keken Brandon aan.
Ik pakte zijn arm en zwom met hem mee.
Eigenlijk zwom hij meer met mij mee, maar ja, wie merkt het verschil?

We kwamen langs prachtige koraalriffen en visjes.

Opeens sprong er (of zwom er) een groepje zeemeerminnen tevoorschijn.
Ze hadden zwarte staarten, rode ogen, en zwart haar.
Ze keken ons met een gemene blik aan en ze haalden opeens drietanden tevoorschijn.
De grootste zeemeermin haalde direct uit en omdat wij snel waren onder water, konden we wegduiken.
Er was er maar één die geraakt werd.
Het water kleurde rood.
"BRANDON!!!" riep ik.
Brandon zonk naar beneden met zijn ogen gesloten.
Van zijn borstkas naar zijn buik liepen drie diepe sneeën.
Ik zwom woedend op de meerminnen af, maar Melody sleurde me weg.
Eveline zwom naar Brandon.
Ik zwom haar voorbij en pakte hem zo voorzichtig mogelijk rond zijn middel.
Voor de zeemeerminnen opnieuw konden aanvallen waren we al weggezwommen.
Ik wou terug naar het strand gaan maar Eveline schudde haar hoofd.
"Waar moet ik hem anders naartoe brengen?!" vroeg ik wanhopig.
"Volg ons gewoon." zei Melody.
We zwommen heel snel weg en we kwamen bij een soort stad die onderwater lag.

"Geen tijd voor uitleg! Naar het ziekenhuis!" riep Eveline.
Alles rond mij heen was wazig, maar ik zag heel vaag rond mij heen allemaal zeemeerminnen en zeemeermannen verbaast naar ons kijken.
We kwamen aan bij een groot gebouw en we gingen naar binnen.

Even later waren we in een soort ziekenhuiskamer.
Ik zat te ruziën met de dokter.
"HELP HEM!!! HIJ HEEFT NOG MAAR EEN MINUUT TE LEVEN ZONDER ADEM!!!"
"Ik kan hem niet veranderen, sorry, dat zou tegen de regels zijn."
Ik zwom wanhopig naar Brandon en pakte mijn ketting in mijn hand.
Ik deed hem open, en de parel ging boven Brandon's voorhoofd zweven.
Er volgde een felle lichtflits.

Brandon's pov:

Ik opende mijn ogen en zag alles heel wazig.
Ik merkte dat ik onder water was.
Ik probeerde recht te gaan zitten maar toen zag ik het bezorgde gezicht van Pearl.
Ik keek rond en het eerste dat ik zag was een grijze staart niet zo ver van mijn gezicht af.
In paniek merkte ik dat het MIJN staart was.
Ik probeerde rustig te ademen en dat lukte.
Ik haalde diep adem.

Pearl's pov:

Gelukkig!
Hij was wakker!!!
Hij keek verbaast naar zijn staart en vroeg zwakjes:"Wat is er gebeurd?"
"Ik heb je veranderd in een meerman zodat je niet zou sterven." zei ik.
"Waarom ben ik hier?" was zijn volgende vraag.
Ik wees zenuwachtig op zijn buik.
Hij keek geschokt naar de wonde.
Toen herinnerde hij zich alles.
"Oké, volgende vraag, waar ben ik?" vroeg hij.
"Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee." zei ik.
Op dat moment kwamen mijn vriendinnen binnen.
"Pearl? Kom je even?" vroegen ze voorzichtig.
Ik knikte en zwom de kamer uit na nog een keer naar Brandon gekeken te hebben.

We kwamen aan bij een grote zaal.
Vanachter in de zaal zaten een man en een vrouw.
Ik zwom zenuwachtig op ze af.
De vrouw keek op.
"Oh grote Poseidon! Pearl!!!" riep ze uit. 
De man keek ook op en zijn gezicht klaarde op.
Ze zwommen op me af en ze knuffelden me.
"Euhm? Excuseer me maar ken ik jullie?" vroeg ik.
"Je bent onze dochter! Welkom in Marilina!!!" zeiden ze.