Stel je het gezicht voor van degene die net het wiel heeft ontdekt. Misschien zou hij het wel gezien hebben als rommel...

'Heb je een verder?! Waarom zei je dat niet eerder?' Hij kreunde weer van de inspanning die hij nodig had om te praten. 'Euh...' Het had geen zin om te liegen, hij wist het al.' Ja, maar ik weet niet of het wel zo slim is om die te gebruiken. Met z'n tweeën is het moeilijk te besturen. En waar wil je dan naar toe?' Ik vroeg het hem met een trillende stem, ik wist niet wat er zou gebeuren. Ik wilde gewoon dat dit niet was gebeurd en dat ik gewoon terug kon naar huis zonder iemand achter te moeten laten. Gek genoeg huppelde Oreo door de sneeuw naar Saffier toe en ging naast hem zitten. Ik stond op, zodat ik tenminste groter leek dan Saffier was een hem misschien wat meer zou intimideren. Hij antwoordde:'Gewoon weg van hier.'
'Je ziet er niet echt best uit, wil je niet eerst een beetje opknappen voordat je naar een mysterieuze plek verdwijnt?' Ik probeerde zo stevig en zelfverzekerd mogelijk te klinken, en het lukte best wel goed, vond ik zelf dan.'woon je hier in de buurt? We kunnen naar jou huis gaan. Ik kan je ouders bellen, zij kunnen voor je zorgen.' 'Nee. Ik heb liever niet dat ze weten wat er is gebeurd. Bovendien woon ik alleen.'
Ik vroeg me opeens af hoe oud hij eigenlijk was, dat hij nu al alleen woonde. Hij leek ongeveer zeventien, maar de meesten wonen dan nog niet alleen. Ze zitten nog op school en hebben niet genoeg geld voor een eigen huis. Waar haalde hij het geld dan vandaan? Stal hij het? Kreeg hij het? Misschien blufte hij, en had hij helemaal geen huis.'waar woon je dan? Je kunt daar maar beter zo snel mogelijk naar toe, je bent volgens mij al onderkoeld.' Het drong tot me door dat hij onderkoeld wàs. Hij had de hele nacht onder de sneeuw gelegen, en toch deed hij alsof hij alleen maar een klap in z'n gezicht had gekregen, die niet eens zoveel pijn deed. In plaats daarvan zat zijn gezicht onder het bloed en waren zijn lippen blauw en zijn huid bleek.
'Moet je niet haast sterven van de pijn?' Hij keek me aan.
Ik keek terug.
Wat was hier aan de hand?!

Hij had wel pijn, maar niet zoveel als je zou moeten hebben. Niet zoveel als normaal was met een gekneusde rib. Hij begon eindelijk te rillen. Hij voelde dus wel gewoon kou.
Ik zuchtte. "Oké, ik neem je mee naar mijn huis. Doe geen gekke dingen, mijn moeder zal dood gaan als ze ziet wat ik doe."
"Ga je me stiekem mee nemen naar je huis? Vind je moeder het niet fijn om gewonde jongens te verzorgen?" Hij maakte een grap, maar hij was niet grappig. Ik wist niet eens of dit wel mogelijk was. We hadden een jaar lang gespaard voor een eenpersoons verder, en ik was er nog nooit met twee mensen tegelijk doorheen gegaan. Behalve met Oreo dan, maar dieren waren veel makkelijker te verplaatsen dan mensen. En Saffier was een mens.

Mijn telefoon trilde en ik zag dat ik een bericht had gekregen van mijn moeder. Ik voel me niet zo goed, zou je kunnen komen? Ik kon zien dat ze nog iets schreef, maar dat verstuurde ze niet. "Ik moet naar huis. Nu. Je moet opstaan, door het portaal. Waag het niet om je te bewegen of geluid te maken. Ik neem de lift wel." Ik drukte op de knop van mijn sleutelhanger en dacht aan mijn kamer. Binnen een seconde verscheen de deur. Saffier keek verwonderd. Blijkbaar had hij er nog nooit een gezien. Ik gooide de sleutel voor zijn voeten. "Ik krijg ze terug. Als je door de deur bent, hou je de knop drie seconden ingedrukt en de deur verdwijnt. Oké?" "Oké." Zijn gezicht vertrok door een scheut van pijn toen hij bewoog. Ik hielp hem overeind en hielp/duwde hem door de deur. Hij verdween achter de witte gloed en ik zag hem niet meer. De deur verdween en ik rende naar huis.

Ik was bijna thuis, ik was ook niet ver weg gegaan, toen achter me een boom opeens rare geluiden begon te maken. Ik stopte met rennen en keek om. De boom groeide, maar niet op de goede manier. Hij werd steeds boller totdat ik dacht dat hij niet nog boller kon worden en toen stopte hij. Een seconde gebeurde er niks en ik was aan de grond genageld en kon niet meer bewegen. Ik moest verder maar zat vast. Een Seconde lang die voor eeuwig leek te duren gebeurde er niks. Ik zag voetsporen in de sneeuw die niet van mij waren. Meer mensen waren naar buiten gegaan. Waarschijnlijk om te genieten van de verse sneeuw.

Ik hoorde een enorme knal, gevolgd door een explosie aan stukken boom en blaadjes. De klap blies me omver en een stuk van de boom haalde mijn wang open, toen het daar langs schaafde. Ik stond een eindje van de boom af en de knal raakte me niet zo hevig, maar als ik dichterbij had gestaan... Mijn voeten wilden weer en ik rende weg. Naar huis. Zo snel mogelijk. Dit was niet normaal. Dit was niet wat bomen moesten doen. Plus, als Saffier iets deed dat hem verraadde, of als hij iets zou stelen of kapotmaken, zou ik of levenslang huisarrest hebben of mijn moeder zou een hartaanval krijgen.  Beide stonden me niet aan en ik drukte op de knop van de lift.

Hoi!
Ik vind dit verhaal erg leuk om te schrijven, maar ik denk niet dat ik heel regelmatig zal updaten... Ik probeer in ieder geval in het weekend te posten en soms(zoals nu) door de week ;)

Hopelijk vind je het leuk om te lezen en als er iets niet klopt, of je hebt een idee, vertel het me dan!

*Mari*