Er zat een vogel in de boom. Hij keek zorgeloos om zich heen. En vloog toen weg.

Er kwam iemand aan. Het was geen heel groot persoon, maar klein kon je hem ook niet noemen. Gewoon iemand met een broek en een hoodie en blauwe sneakers. Het was iemand die hier niet vaak kwam.
Hoodie keek op zijn horloge, keek toen weer op een zag dat er niets was veranderd aan de plek waar hij stond. Een windvlaag kwam voorbij en de jongen rilde. Na een tijdje gewacht te hebben ging hij tegen een boom aan zitten. Hij deed zijn capuchon op, want hij had het kouden wilde geen warmte verliezen. Natuurlijk keek hij niet omhoog, waarom zou hij? Maar als hij dat wel deed...

Er kwam nog iemand. Deze persoon was langer dan hoodie, en zijn ogen waren bedekt achter een zonnebril. Hij was duidelijk ouder en maakte de jongen blijkbaar erg zenuwachtig. Er straalde spanning van hem af die je gewoon kon voelen, ook al was zijn midden twintig gezicht zo ontspannen als maar zijn kon. Zonnebril leunde met zijn rug tegen de boom aan, maar kwam niet naast hoodie zitten. Vijf woorden. ' Heb je het bij je?'
Een lettergreep. 'Ja.'
Geen van beiden keek omhoog...

Zonnebril zei:'Laat zien.' Zijn stem was zwaar. hoodie leek een beetje te schrikken, maar stond toen op en pakte  een klein doosje uit zijn zak. Hij opende het en zonnebril kreeg wat emotie op zijn gezicht. Verbazing, geluk en heel even iets dat moeilijk te beschrijven was. Hij grijnsde. 'wat krijg ik er voor terug?' Vroeg hoodie. 'Ik zou een grote beloning krijgen, dat had je me verteld.' Zonnebrils grijns verdween niet. Hij werd zelfs groter.'ik weet niks over een beloning.' Zijn blonde haar werd zilver omrand door het licht van de maan. 'Je weet wel, de beloning die ik zou krijgen als ik dit aan je gaf.' Zonnebril zweeg. Hoodie's gezicht vertrok van licht opgewonden naar woedend. 'Shit' zei hij.'Je hebt me in de maling genomen! Dit was niet de deal! Ik wil geld zien. Je had me geld beloofd, en dat. Wil. Ik. Nu.' Hij begon te hijgen. Zonnebril stopte zijn handen in zijn zakken.'je kunt zoveel willen als je wilt, maar ik heb niks bij me.'
'jij vuile...' Hij stopte even.' dan krijg jij ook niks.' En hij draaide zich om.
Maar Hoodie had nog geen stap gezet of zonnebril pakte zijn schouder. ' Dat was niet de deal.' Hij draaide Hoodie om en gaf hem een stomp in zijn gezicht. Hoodie schreeuwde en wilde terug slaan, maar miste en verloor zijn balans. Zonnebril lachte en hoodie haalde nog een keer uit. Zonnebril reageerde snel door hoodie's uitgestoken vuist te pakken en hem op de grond te smijten.
Hoodie stond niet meer op. Hij was smerig en bebloed en zijn oog was dik. Zonnebril bukte en haalde het pakje uit zijn zak. Hoodie deed een oog nog half open en vocht tegen de zwarte vlekken die in zijn zichtsveld dansten. Zonnebril zag het. 'ik zal je toch belonen. Het is geen geld maar het is erg veel waard, voor jou dan tenminste.' Hoodie hoorde het wel, maar geloofde het niet. ' ik zal je laten leven, omdat je zo braaf deed wat ik wilde.' Zonnebril gooide het pakje omhoog en ving het weer. Daarna stopte hij het in zijn zak en liep weg. Nog steeds had geen van hen de moeite gedaan om omhoog te kijken. Hoodie deed zijn oog weer dicht en bleef liggen.

Boven hem werd een ster groter, heel groot. Het was opeens iets minder donker op aarde, tot de ster zo groot werd dat zijn licht het licht van de sterren er omheen liet vervagen en ontplofte.