We kwamen aan bij een prachtig meertje. De schittering van de zon leek als diamantjes aan het water te zijn geplakt. Door het heldere water kon je allemaal kleurrijke visjes en kikkers zien zwemmen. Op een klein grasveldje lag een kleed met daarop verschillende lekkernijen. Ik verwacht sowieso niet dat hij dit voorbereid had, maar het gaat om het gebaar.

'Het is prachtig.' Fluisterde ik ademloos.

'Net als jij.' Grijnsde Jack. Ik grijnsde blozend terug.

'Tuurlijk joh.' Grijnsde ik.

'Ik meen het.'

We gingen samen op het kleed zitten en keken lieten onze ogen wat over het natuurlandschap heen glijden. Ik snoof de verse geur van bomen en gras met passie op. Ik ademde tevreden uit en liet mijn rug op het gras vallen. Dit is wat je nou noemt: het echte leven.

Ik stak mijn vinger uit naar een lieveheersbeestje die aan een blaadje geplakt zat. Het liep onder aarzeling mijn vinger op en ik bestudeerde het goed. Ik wist best veel van de natuur dus ook van lieveheersbeestjes.

De meeste mensen denken bijvoorbeeld dat het aantal stippen van een lieveheersbeestje het aantal leefjaren van het beestje zijn. Dat kan echter niet, omdat een lieveheersbeestje maar 1 jaar leeft. De stippen zijn eerder een kenmerk waaraan je het een naam kan geven. De kleurcombinatie van zwart en rood is ook aan gedacht. Dit is ren combinatie die vaak gebruikt wordt bij giftige dieren. Daarom zul je een vogel minder snel een lieveheersbeestje zien pakken of eten.

'Is zo'n beestje zo fascinerend ofzo?' Spotte Jack. 'Het is toch gewoon een insect?'

'Voor jou ja. Voor mij niet.' Snauwde ik terug. 'Voor mij is het een interessant organisme dat ik kan categoriseren bij een bepaalde groep. Het is best leuk om veel over de natuur te weten hoor.'

'Dat geloof ik graag. Jij hebt althans je hele leven al in de vrije natuur geleefd.' Glimlachte hij.

'En daar heb ik geen seconde spijt van gehad.' Glimlachte ik terug.

Ik ging weer rechtop zitten en pakte een broodje van een bord. Mijn hele leven had er nog nooit zo helder uitgezien als nu. Ik zat hier samen, in de vrije natuur, met mijn mate op een kleedje te picknicken in het mooiste stukje natuur dat ik ooit heb gezien. Wil wil je nog meer?

'Ava, we moeten terug.' Zei Jack opeens bezorgd.

'Wat is er dan?' Vroeg ik fronsend.

'De vampieren. Ze vallen ons pack aan.'

Ik schrok en stond op. We veranderden beide in onze wolvenvormen en renden via het bos terug naar het packhuis. En zoals verwacht stond daar een enorm leger aan vampieren, geleid door Dimitri. Ik rolde met mijn ogen en veranderde terug naar mijn mensenvorm. Ik stond met mijn armen over elkaar naar het leger te kijken. Jack veranderde ook.

'Wat moeten jullie hier?' Vroeg ik argwanend.

'Wat denk je zelf?' Siste Dimitri.

'Dat weet ik niet. Het zou van alles kunnen zijn.' Snauwde ik terug.

'Natuurlijk komen we hier voor jou, maar dit keer niet op een zachtaardige manier.'

'Ik vond de vorige keren anders ook niet erg zachtaardig, maar goed. Ik ga niet mee.'

Dimitri werd woedend en gek genoeg amuseerde het me wel. Ik lachte spottend en veranderde naar mijn wolvenvorm. De rest van de verzamelde roedel deed hetzelfde. Ik ging dit hoe dan ook winnen. En ik had al zo'n idee wat ik ging doen.

Jack gromde een keer luid, Dimitri beval een aantal dingen en daarmee was er een enorme chaos gestart. Een chaos rondom mij. Alle vampieren probeerden me een voor een te pakken terwijl andere wolven ze weghielden van mij. Ik sloot mijn ogen voor een moment en deed ze ijzig weer open. Alle vampieren en sommige wolven stonden stil.

Ik trippelde grijnzend van de ene naar de andere vampier en stak steeds mijn klauwen in hun harten. Ik bleef even staan bij Morgan. Zij was in gevecht met geraakt met Haley. Ik schudde grijnzend mijn hoofd en vermoorde haar. Ze verdiende niks meer dan de dood.

Ik ging samen met de overgebleven wolven net zolang door totdat alle vampierenharten waren gespiesd. Ik liet alles weer bewegen en meteen vielen alle vampieren dood op de grond. Ik veranderde terug naar mijn mensenvorm en klopte mijn handen aan elkaar af. Dit was een kort maar zeer krachtig bezoek.

'Ziezo, opgeruimd staat netjes. Nu alleen nog de lichamen verslepen.' Grijnsde ik.

Heel goed gedaan, Ava. Je missie is volbracht. Vanaf nu kun je weer verder met leven. Hoorde ik oma zeggen.

Verder met leven. Dat is nogal wat. Het echte leven is het leven waarin je plezier hebt en kunt leren van alles om je heen. Het gaat om ervaringen, opofferingen en het plezier dat je eraan kunt beleven. Het is niets meer, en niets minder. De wereld stopt toch ook niet met draaien als je dood gaat?

Die avond bevonden Jack en ik ons in onze slaapkamer. Ik zat de hele tijd over iets na te denken, eigenlijk een vraag, maar die durfde ik niet te stellen. Jack zag blijkbaar dat ik ergens mee zat en besloot mij uit mijn lijden te verlossen.

'Wat is er? Volgens mij wil je iets vragen.' Grijnsde hij.

'Klopt.' Mompelde ik.

'Vraag maar raak.'

Ik twijfelde nog heel even, maar daarna vroeg ik het toch.

'Zullen we het matingsproces voltooien?' Vroeg ik beschaamd.

Ik zag zijn gezicht opklaren van enthausiasme. Hij trok zijn shirt al uit zonder eerst nog antwoord te geven. Ik grinnikte zachtjes.

En zo is het leven. Geven en nemen. Soms zelfs allebei tegelijk. Als je maar plezier hebt komt het allemaal goed. Zo heb ik ook mijn leven al een paar keren op het spel gezet voor andere levens, en werden er levens voor mij opgeofferd.

Mijn leven werd pas echt compleet, toen ik beviel van mijn eerste 2 kindjes: Joy en Vince. Ze waren als zonnestralen in een donkerblauwe hemel. De lach op hun gezichtjes vrolijkten me op als ik een slechte dag had en zelfs als ik dat niet had.

Jack doet hard zijn best om een goede vader en Alpha te zijn. Het is soms hard voor hem, maar ik help hem overal waar dat nodig is.

Mijn leven is compleet.

A/N
ATTENTIE JUPITERMANNETJES ATTENTIE. Het volgende hoofdstuk wordt het laatste hoofdstuk van dit boek. Heel spijtig, ik weet het, maar het is niet anders. Het leven eindigt ook een keer toch?

Bedankt voor het lezunn🌹