Το πάρτι των μάγων στο δάσος της Ακαδημίας του Όζαρκς συνέχισε μέχρι τα μεσάνυχτα. Η μουσική δεν σταματούσε να παίζει δυνατή κάνοντας τους περισσότερους να θέλουν να χορέψουν στον ρυθμό της. Η Φρέγια Μπλάκγουελ μαζί με την Άντρεα Λοπέζ δεν μπόρεσαν να αντισταθούν, έτσι πήγαν κι αυτές ως το σημείο όπου βρίσκονταν και οι υπόλοιποι που χόρευαν.

Η Άντρεα, όση ώρα περνούσε μαζί με την Φρέγια, την συμπαθούσε όλο και περισσότερο. Φαίνονταν στον τρόπο που της μιλούσε, ήταν πιο χαλαρή από πριν. Αν και όλα συνέβησαν τόσο ξαφνικά, έτσι ξαφνικά άρχισε να την νιώθει και πιο κοντά της.

«Πως σου φαίνεται το πάρτι;» Την ρώτησε μόλις κάθισαν σε έναν πεσμένο κορμό ενός παχιού γέρικου δέντρου. Η Άντρεα είχε ένα κοντό πλαστικό ποτηράκι με αλκοόλ, από το οποίο έπινε βότκα.

«Καλά είναι...» Είπε απλά η Φρέγια και γέλασε ελαφρώς με την ερώτηση της Άντρεα. Ήταν μια συνηθισμένη ερώτηση κι έδωσε μια συνηθισμένη απάντηση.

«Καλά;» Την κοίταξε με το ίδιο ύφος, γελώντας χαλαρά. «Απλά καλά;» Ξαναρώτησε κοιτάζοντάς την εξεταστικά, υψώνοντας το δεξί της φρύδι για να δώσει έμφαση στην ερώτησή της.

«Ναι...» Ξαναπάντησε η Φρέγια, χωρίς να το πολυσκεφτεί «Υποθέτω.» Κούνησε το κεφάλι της αριστερά δεξιά καταλήγοντας να κοιτάξει την Άντρεα που κάθονταν δίπλα της.

«Το αλκοόλ σε κάνει να το λες αυτό, μικρή ξαδέρφη. Σε χαλάρωσε για τα καλά μου φαίνεται!» Αστειεύθηκε. «Πρώτη φορά έρχεσαι σε ένα τέτοιο πάρτι... Για σκέψου το καλύτερα...» Την προέτρεψε. Η Φρέγια πήρε το σκεπτικό της ύφος. «Όχι έτσι, όχι. Σκέψου φωναχτά, να σε ακούω κι εγώ.» Είπε προκαλώντας γέλια στην Φρέγια.

«Εντάξει, λοιπόν... Πρώτη φορά πάω σε ένα πάρτι μιας μυστικής Ακαδημίας, που κρύβεται στο δάσος. Σε ένα πάρτι που γίνεται στη μέση ενός θεοσκότεινου δάσους...» Είπε φωναχτά όπως ακριβώς ζήτησε η Άντρεα.

«Ακριβώς, σκέψου που βρίσκεσαι Φρέγια...» Της είπε προτρέποντάς την να χρησιμοποιήσει την φαντασία της αλλά και κοιτάξει γύρω της προσεκτικά.

Η Φρέγια το έκανε. Γύρισε το πρόσωπό της, φέροντας το πιγούνι πάνω από τον δεξί της ώμο. Κοίταξε όλους τους μαθητές της Ακαδημίας να διασκεδάζουν μερικά βήματα μακριά της. Εντόπισε τον Κόλιν με την Μαξίν μέσα στο πλήθος να μιλάνε με μερικούς άλλους, τους οποίους ακόμα δεν είχε γνωρίσει και δεν ήξερε τα ονόματά τους. Φαίνονταν καλά παιδιά στα μάτια της Φρέγια. Δεν ήταν τίποτα που δεν περίμενε.

Έπειτα όμως, το βλέμμα της, έπεσε στους «επικίνδυνους» του πάρτι. Πράγματι υπήρχαν μερικοί αποκρουστικοί τύποι εκεί όπως είχε φανταστεί. Έδειχναν τρομακτικοί στη Φρέγια, όμως δεν έδινε μεγάλη σημασία σε αυτούς.

«Δεν φοβάσαι;» Ρώτησε ξαφνιάζοντάς την, η Άντρεα, με σοβαρότητα να διατρέχει στον τόνο της φωνή της. Την κοίταξε στα μάτια περιμένοντας μια ειλικρινή απάντηση.

Η Φρέγια εκπλάγηκε. Τι είδους ερώτηση ήταν αυτή;

«Δεν φοβάσαι, Φρέγια, να βρίσκεσαι ανάμεσά μας;» Την ξαναρώτησε, αλλά αυτήν την φορά το χαρακτηριστικά του προσώπου της σκλήραναν σημαντικά και οι σκιές την έκαναν να δείχνει και τρομακτική ακόμα. Έπειτα έπαιξε ασυναίσθητα, ανάμεσα στα δάχτυλά της, με το άδειο πια, πλαστικό, ποτηράκι της για όση ώρα περίμενε μια απάντηση από την κοπέλα που της έκανε παρέα.

«Ξέρω τι είστε, Άντρεα.» Αποκρίθηκε η Φρέγια χωρίς να διστάσει. Εξάλλου πράγματι δεν φοβόταν, πια. Δεν υπήρχε κάτι που να την τρόμαζε τη δεδομένη στιγμή τουλάχιστον... Όλα έδειχναν αρκετά φυσιολογικά για εκείνη.

Τα μάτια της Άντρεα στράφηκαν πάνω στην νεαρή Φρέγια, δίνοντάς την το μήνυμα ότι το ήξερε ήδη και τώρα απλά έπαιζε μαζί της. Η Άντρεα ήταν περίεργη, το παραδέχονταν και η ίδια, της άρεζε να παίζει με τους ανθρώπους.

«Το κατάλαβα ότι αυτήν την φορά γύρισες γνωρίζοντας που ήρθες. Την προηγούμενη φορά, Φρέγια, έτρεμες σαν ψάρι έξω από την γυάλα.» Συνέχισε με αυτάρεσκο βλέμμα.

«Κάλιο αργά παρά ποτέ...» Επέλεξε να της πει αινιγματικά η Μπλάκγουελ.

«Είχα καιρό να το ακούσω αυτό, αλλά ναι... Δεν έχεις και άδικο.» Δήλωσε η Άντρεα ρίχνοντάς της ένα βλέμμα αποδοχής. «Καλωσόρισες λοιπόν κι επισήμως στο μεταμεσονύκτιο πάρτι των τεταρτοετών Μάγων της μυστικής Ακαδημίας του Όζαρκς, νεαρή μου!» Την κοίταξε με τα μάτια της να βγάζουν σπίθες.

Τα χέρια της Φρέγια, που ξεκουράζονταν ως τώρα πάνω πόδια της, έγιναν μικρές μπουνίτσες από το σφίξιμό της. Μπορεί να μην τους φοβόταν, αλλά σίγουρα δεν ήταν χαλαρή. Τώρα πια ήξερε τι ακριβώς ήταν όλοι αυτοί γύρω της. Μάγοι και μάγισσες.

[...]

Η Άζρα είχε ξαπλώσει στον καναπέ του σπιτιού του Κέβιν Ρουσσώ και κοίταζε το ταβάνι εδώ και λίγη ώρα, αμίλητη. Το μυαλό της ήταν αρκετά πιο θολό, από ότι συνήθως, αλλά το απολάμβανε. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν, έναν αντιπερισπασμό από όλα όσα συνέβαιναν!

«Όλα καλά εκεί;» Ρώτησε ο Κέβιν μόλις μπήκε στο σαλόνι και την αντίκρισε υπό την επήρεια της κοκαΐνης, που ο ίδιος της έδωσε.

«Πολύ καλά, άφησέ με μόνη μου.» Του ζήτησε, χωρίς να αποσπάσει το βλέμμα της από το λευκό ταβάνι. Είχαν περάσει πάνω-κάτω δέκα λεπτά και η Άζρα ένιωθε σιγά σιγά την επίδραση του ναρκωτικού να φεύγει. Ήταν αρκετά παράξενο αφού πήρε μια νορμάλ δόση, αρκετή για να σε ζαλίσει και να σε βγάλει εκτός για ώρες.

Ο Κέβιν, πλησίασε την Άζρα παρά την προειδοποίησή της. Δεν το πίστευε ότι τον έπεισε να της δώσει λίγο από τα ναρκωτικά του Ράφαελ. Κάθισε στην άκρη του καναπέ, δίπλα στα πόδια της και κοίταξε προς εκείνη, κατά μήκος των ποδιών της, φτάνοντας ως το πρόσωπό της. Το βλέμμα της ήτανε χαμένο, λες και δεν ήταν παρόν. Γρήγορα ο Κέβιν κατάλαβε ότι κάτι πήγαινε στραβά από το βλέμμα της.

«Κέβιν τι μου έδωσες; Ζάχαρη;» Αστειεύτηκε αφού δεν ένιωθε τίποτα από ότι θα έπρεπε να νιώθει. Δε την έπιασε καλά, πάνω από δυο λεπτά το ναρκωτικό. Η επίδρασή του ήταν σχεδόν μηδενική.

«Δεν έπρεπε να σου είχα δώσει κοκαΐνη, Άζρα...» Ξεφύσιξε ο Κέβιν.

«Δεν με έπιασε καν, δεν νιώθω τίποτα...» Παραπονέθηκε. Δεν το ανέλυσε πολύ όμως, δεν σκέφτηκε πιθανούς λόγους που ένα ισχυρό ναρκωτικό δεν είχε επίδραση πάνω της. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι από τα πολλά που θα ακολουθούσαν ως κακοί οιωνοί για την Άζρα Τζάκσον. Αν έδινε προσοχή θα είχε δει αυτό το σημάδι και όλα όσα θα ακολουθούσαν.

Ο Κέβιν δεν έλεγε τίποτα για λίγα λεπτά. Κάθονταν ακίνητος και στραβομουτσουνιάζοντας με την συμπεριφορά της Άζρα.

«Ωωω, κάνεις σαν μωρό τώρα! Λες και είναι η πρώτη φορά που παίρνουμε ναρκωτικά!» Γέλασε μαζί του προσπαθώντας να τον βγάλει από την ησυχία του. «Εξάλλου δεν φαίνεται να κρατάει πολύ τελικά...»

«Δεν σημαίνει όμως ότι έπρεπε να ξαναγίνει...» Την διέκοψε, αναλογιζόμενος τα σχολικά τους χρόνια. «Και τι εννοείς δεν κρατάει; Μπορώ να πω πως είναι αρκετά δυνατό! Δεν το νιώθεις;» Απόρησε. Ο Κέβιν δεν είχε πάρει κοκαΐνη εκείνο το βράδυ, αλλά ήξερε πολύ καλά για την επίδρασή της.

«Παράξενο... Εμένα δεν με έπιασε... Τέλος πάντων...» Επέλεξε να το ξαναγνοήσει, ενώ δεν θα έπρεπε.

«Και γιατί παρακαλώ να μην ξαναγίνει; Δεν θυμάσαι τι καλά είχαμε περάσει το Χαλοουίν του 2015; Τι είχαμε καπνίσει τότε; Αλήθεια ήμασταν χάλια!» Ξέσπασε σε νευρικό γέλιο αμέσως μόλις τα θυμήθηκε. «Θυμάσαι που λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν όλοι είχαν φύγει, είχες σταματήσει αυτό το αυτοκίνητο που περνούσε από δίπλα μας όσο περπατούσαμε και ζήτησες να σε πάει ως την Αμερική;» Είπε η Άζρα ρουθουνίζοντας στο τέλος. «Μισούσες το λύκειο, ήθελες να φύγεις!» Πρόσθεσε στο τέλος κάνοντας τον Κέβιν να την χαζεύει συγκρατώντας τα γέλια του, αφού προσπαθούσε να το παίξει σκληρός και σοβαρός μιας που δεν συμφωνούσε με το να πάρει η Άζρα κοκαΐνη.

Ο Κέβιν δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Γέλασε τελικά κι εκείνος με την ψυχή του. Το είχε ξεχάσει αυτό το περιστατικό. «Ψέματα!» Φώναξε δήθεν προσβεβλημένος για την διαφθορά που δέχονταν από πλευράς της.

«Ναι καλά, μου φαίνεται ξεχνάς, Κέβιν Ρουσσώ.» Είπε και τον κλότσησε ελαφρώς από εκεί όπου καθόταν, δίπλα του. «Ή την άλλη φορά που πήραμε ναρκωτικά όσο διαβάζαμε για το διαγώνισμα της λογοτεχνίας στην τρίτη λυκείου; Μη μου πεις ότι δεν το θυμάσαι αυτό!» Έκανε μια αστεία γκριμάτσα στο τέλος.

«Φυσικά και το θυμάμαι!» Ο Κέβιν ανέτρεξε στην μνήμη του. «Νομίζαμε ότι ο μπαμπάς σου θα λείπει όλη μέρα κι έτσι από το πρωί κιόλας ξεκινήσαμε να διαβάζουμε υπό την επήρεια μπας και καταλάβουμε όλα αυτά τα λογοτεχνικοφιλοσοφικά...» Πρόσθεσε κουνώντας τα χέρια του στον αέρα εκφραστικά.

«Ω και μετά μπήκε ο μπαμπάς μου στο δωμάτιο και μας έπιασε στα πράσα!» Είπε και γέλασε μαζί με τον Κέβιν. Η Άζρα πέρασε ένα λεπτό σκεπτική. Αμέσως μόλις βρήκε τι είχε να πει πετάχτηκε ενθουσιώδες και είπε στον Κέβιν... «Σε προκαλώ να μου πεις κάτι που δεν θα θυμάμαι!»

«Αφού το θες έτσι... Για άκου αυτό!» Είπε και έβαλε τα δυνατά του, έπρεπε να της πει για κάτι που θα την σόκαρε σίγουρα. Είχε πάρει αυτό το ενθουσιώδες βλέμμα που έπαιρνες όταν πρόκειται κάνεις μια μεγάλη αποκάλυψη που θα έφερνε πολλά γέλια. «Μήπως θυμάσαι εκείνο το πάρτι που έκανες στην δευτέρα λυκείου για τα γενέθλιά σου;» Την ρώτησε σκεπτικός.

«Ναι, τι με αυτό;» Απόρησε η Άζρα, αφού δεν κατάλαβε που το πήγαινε.

«Ε λοιπόν, τον πιτσαδόρο με τις δεκαπέντε πίτσες που έψαχνες να βρεις ποιος από όλους μας τον κάλεσε κι έκανε τέτοια παραγγελία στο όνομά σου, τον είχα καλέσει εγώ!» Της αποκάλυψε μετά από τέσσερα και χρόνια μεταφέροντάς τους πίσω στον χρόνο, αφού και οι δυο τους ανέσυραν από τις αναμνήσεις τους εκείνη την στιγμή.

Η Άζρα συνταράχθηκε και σηκώθηκε από την θέση της, πιέζοντας τις παλάμες της στον καναπέ. Κοίταξε κατάματα τον Κέβιν και άνοιξε το στόμα της διάπλατα δημιουργώντας ένα χαριτωμένο όμικρον. «Δεν μπορεί!» Είπε ξεσπώντας στα γέλια.

«Πόσα είχες πληρώσει Αζ;» Γέλασε δυνατά μαζί της.

«Μου έφαγες όλο το χαρτζιλίκι του μήνα βλάκα!» Συνέχισε να γελά δυνατό, ξεχνώντας για λίγο τα πάντα.

«Μου είχες ορκιστεί πως δεν ήσουν εσύ! Πλήρωσα εκατό ευρώ!» Του φώναξε γελαστά.

«Σου χρωστάω εκατό ευρώ;» Στράφηκε και την κοίταξε έκπληκτος, χωρίς να καταφέρει να κρύψει το γιγάντιο χαμόγελό του.

«Εννοείται πως μου τα χρωστάς!» Πήδηξε σχεδόν πάνω στον καναπέ.

«Τεχνικά μπορώ να σου αγοράσω απλά δεκαπέντε πίτσες. Είναι το ίδιο...» Έκανε την κωμική πρότασή του, σε πιο ήρεμο τόνο.

Η Άζρα δεν το πίστευε ότι ο Κέβιν σκέφτηκε κάτι τέτοιο. «Είσαι χαζός!» Είπε και του πέταξε το πρώτο μαξιλάρι που βρήκε μπροστά της.

Όλες οι σκοτούρες τους είχαν μεταφερθεί για λίγο στο παρασκήνιο. Εκείνη την στιγμή δεν ήταν η Άζρα και ο Κέβιν με τα δεκάδες προβλήματα των οικογενειών τους. Ήταν όμως η Άζρα και ο Κέβιν που διασκέδαζαν, που περνούσαν καλά ανά μεταξύ τους, μένοντας για λίγο μακριά από την καθημερινότητά τους, χωρίς δουλειά, εφιάλτες, μυστικά, ψέματα και κανένα λυκάνθρωπο. Εκείνο το βράδυ ήταν δικό τους. Όμως ζώντας στον κόσμο τους, ήξεραν πολύ καλά ότι δεν θα κρατούσε και πολύ. Για αυτό φρόντισαν να το απολαύσουν για όσο θα κρατούσαν αυτές οι ξένοιαστες στιγμές.

[...]

Το πάρτι των μάγων στο σκοτεινό δάσος του Όζαρκς ήταν πια γεγονός. Είχε περάσει μια ώρα από τα μεσάνυχτα και ο κόσμος που έρχονταν ήταν όλο και περισσότερος.

«Όλοι αυτοί είναι μάγοι;» Ρώτησε η Φρέγια την Άντρεα επιφυλακτικά.

«Ναι!» Της απάντησε απευθείας. «Μερικούς τους ξέρω, είναι στο έτος μου στην Ακαδημία, άλλους απλά τους έχω δει καμιά εκατοσταριά φορές και έχω απομνημονεύσει το πρόσωπό τους.»

«Πως μπορεί κάποιος να μπει στην Ακαδημία;» Απόρησε η Φρέγια.

Όμως της Άντρεα της φάνηκε κάτι παραπάνω από μια απλή απορία. Φάνηκε λες και εκδήλωνε ενδιαφέρον για την Ακαδημία, με σκοπό να γίνει κι αυτή μια από τους σπουδαστές της. «Γιατί ρωτάς ξαδέρφη;» Είπε κωμικά και ταυτόχρονα ελεγκτικά. «Ενδιαφέρεσαι να εγγραφείς;» Την κοίταξε. Όμως η Φρέγια δεν απάντησε, αφού δεν ήταν αυτός ο σκοπός της...

«Λοιπόν;» Ξαναρώτησε ζητώντας μια απάντηση, για το ίδιο ερώτημα. Αγνόησε τα σχόλια της Άντρεα.

«Για να μπει κάποιος στην Ακαδημία πρέπει εξ' αρχής να έχει δυνάμεις.»

«Δηλαδή;»

«Δηλαδή μαγικές δυνάμεις, μην είσαι χαζή.» Της είπε με το βλέμμα της να ξινίζει. «Μιλάμε για υπερφυσικά όντα όπως μάγους, μάγισσες, βρικόλακες και λυκάνθρωπους.»

Η Φρέγια ένευσε θετικά, δηλώντας με τον τρόπο αυτό πως κατάλαβε και έπειτα περπάτησε το πλάι της Άντρεα. Σύντομα σταμάτησαν κοντά στην παρέα της, η οποία τώρα αποτελούνταν από περισσότερα άτομα.

«Άντρεα;» Μια κοπέλα έσπευσε να την χαιρετήσει. Αγκάλιασε η μια την άλλη κι έπειτα επέστρεψε στο σημείο όπου στεκόταν. «Που χάθηκες; Έχεις καιρό να έρθεις σε πάρτι μας!»

«Άκουσα πως την είδανε στο πάρτι των αποφοίτων!» Είπε η Μαξίν προκλητικά, κεντρίζοντας το έντονο κι άκρως απειλητικό βλέμμα της Άντρεα κατά πάνω της.

«Ναι, πηγαίνω σε μερικά πάρτι τους...» Παραδέχθηκε ανοιχτά.

«Άκουσα επίσης και για όλες τις ακολασίες που προβαίνουν. Λέει πως έκαναν ένα μεγάλο ξόρκι που απαιτούσε μια σημαντική θυσία. Την επόμενη μέρα η Σίρλευ Τζαζ βρέθηκε νεκρή!» Αποκάλυψε ξανά η Μαξίν. Τώρα όλοι είχαν σωπάσει κι είχαν στρέψει το βλέμμα τους προς την άμεσα ενδιαφερόμενη, περιμένοντας απαντήσεις.

«Ω δικέ μου!» Φώναξε ένας από τα αγόρια της παρέας, ο Λίαμ. «Τι είδους ξόρκι ήθελε ανθρώπινη θυσία;» Η ερώτησή του προκάλεσε μεγάλα ερωτηματικά στην Φρέγια κι έκανε την καρδιά της ξαφνικά να χτυπά γρηγορότερα.

Αμέσως μετά της δημιουργήθηκε μια μεγάλη ανασφάλεια για την επιλογή της. Έπρεπε τελικά να εμπιστευτεί την Άντρεα για την χάρη που ήθελε να της ζητήσει; Εάν όντως έχει τέτοιου είδους συναναστροφές και εμπλέκεται σε ανθρώπινες θυσίες μάλλον θα έπρεπε να το ξανασκεφτεί.

Η Άντρεα αργούσε να δώσει εξηγήσεις, ενώ όλοι κρέμονταν από τα χείλη της.

«Έλα τώρα Άντρεα, ξέραμε ότι έχεις προχωρήσει επίπεδο και ότι κυνηγάς κάτι πιο σκοτεινό!» Πρόσθεσε ξανά η Μαξίν, ωθώντας την να το παραδεχθεί. Αυτές οι δυο ήταν πάντα στην κόντρα. Ακόμα κι αν δεν το παραδεχόταν, ακόμα κι αν τα πήγαιναν καλά, η μια φθονούσε την άλλη. Είχαν έρθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση σχετικά με τέτοια ζητήματα... Ανθρώπινες θυσίες, μαύρη μαγεία... Η σκοτεινή μαγεία υποτίθεται ήταν για τους έμπειρους και όσοι την ασκούσαν ως συνήθως επιζητούσαν παραπάνω δύναμη.

«Δεν ξέρετε για τι μιλάτε. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τα φαντάζεστε.» Είπε τελικά η Άντρεα δίνοντας τροφή στους υπόλοιπους.

«Δεν είναι τόσο απλά;» Απόρησε ξαφνικά ο Κόλιν. Βρίσκονταν κι αυτός εκεί, απλά δεν έλεγε κουβέντα τόση ώρα γιατί θεώρησε πως ήταν μια κλασική αντιπαράθεση μεταξύ Άντρεα και Μαξίν που θα κατέληγε σε μια ανούσια κουβέντα. Ο ίδιος έκανε και με τις δυο πολύ καλή παρέα και ήταν φίλες του, για αυτό ποτέ δεν έπαιρνε θέση. Τώρα όμως ήθελε να μάθει γι' αυτό επέλεξε να μπλεχθεί στην συζήτηση. «Για τι πράγμα μιλάς; Ξες γιατί πέθανε η Σίρλευ Τζαζ;» Ρώτησε πιέζοντάς την να δώσει άμεσα μια απάντηση και να διαλευκανθεί η κατάσταση που απασχολούσε εδώ και μερικές μέρες όλη την Ακαδημία, αφού ο θάνατος της νεαρής κοπέλας επήλθε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.

«Ήταν στο τελευταίο πάρτι των αποφοίτων, ήσουν εκεί είμαι βέβαιος. Σε είδαν πολλοί Άντρεα μην το αρνηθείς!» Επενέβη ξανά και ο Λίαμ στριμώχνοντάς την ακόμα περισσότερο.

Η Φρέγια κοίταξε αμέσως προς την Άντρεα. Περίμενε να ακούσει ότι δεν είχε καμία ανάμιξη και πως πρόκειται για μπέρδεμα, αλλά αντί αυτού της έγινε ακόμα μια μεγάλη αποκάλυψη.

«Η Σίρλευ ήταν κυριευμένη από δαίμονα.» Δήλωσε η Άντρεα αφήνοντάς τους όλους άφωνους. «Θέλαμε να την βοηθήσουμε, να την σώσουμε και να βγάλουμε τον δαίμονα από μέσα της... Αλλά δεν άντεξε!» Η φωνή της λύγησε ξαφνικά. «Το ξόρκι ήτανε πολύ δυνατό για εκείνη και πέθανε πριν καν τελειώσουμε...»

«Δαίμονας στο Όζαρκς;» Η Μαξίν έμεινε στήλη άλατος, το ίδιο με τους υπόλοιπους. Απλώθηκε ησυχία ανάμεσά τους καθώς κανένας δεν περίμενε να το ακούσει αυτό. Είχε να φανεί δαίμονας στο Όζαρκς πάρα πολλά χρόνια. Νόμιζαν ότι ήταν ασφαλής από αυτούς.

Η Φρέγια διασταύρωσε το βλέμμα της με της Άντρεα και το μόνο που είδε η δεύτερη στο βλέμμα της πρώτης ήταν καθαρός φόβος. Η Φρέγια δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει ότι βρίσκονταν παρόν σε μια τέτοιου είδους συζήτησης. Τους άκουγε και φρίκαρε όλο και περισσότερο.

«Άκουσα αρκετά.» Είπε και έκανε ένα βήμα πίσω, αποφασισμένη, μακριά από την Άντρεα. «Ήταν κακή ιδέα να έρθω εδώ.» Παραδέχθηκε χαμηλόφωνα στην Άντρεα όταν την πλησίασε ξανά.

«Όχι, στάσου Φρέγια. Περίμενε!» Προσπάθησε να την σταματήσει από το να απομακρυνθεί από κοντά της, διότι δεν μπορούσε να την αφήσει μόνη της σε ένα τέτοιο μέρος. Βρίσκονταν ανάμεσα σε ένα τσούρμο μάγων, δεν ήταν ασφαλές να τριγυρίζει μόνη της.

«Πάω να πάρω κάτι να πιώ...» Της ανακοίνωσε και έφυγε από κοντά της.

«Άντρεα!» Την φώναξε ο Κόλιν.

«Ναι...» Γύρισε και τους κοίταξε ξανά όλους έναν-έναν.

«Γιατί προσπαθήσατε να τα βάλετε με έναν δαίμονα μόνοι σας; Ποιοι ήσασταν;» Απόρησε εκφράζοντας την ερώτηση που όλη η παρέα ήθελε να της κάνει.

«Η Σίρλευ ήταν μια από τις πιο δυνατές μάγισσες από την τάξη των αποφοίτων. Δεν την ήξερα και πολύ καλά, εκείνη με βρήκε. Μου ζήτησε να την βοηθήσω σε ένα ξόρκι και είπε ότι θα είναι κι άλλοι μαζί μας. Εγώ δέχθηκα και πήγα στο πάρτι.» Αφηγήθηκε το πως ξεκίνησε, πήρε μια ανάσα γρήγορα και είπε και το τελευταίο κομμάτι... «Το ξόρκι έγινε με μερικούς από τους καλύτερους μάγους όλων των βαθμίδων της Ακαδημίας και...»

«Αποτύχατε...» Είπε η Μαξίν συμπληρώνοντάς την. Έπειτα έβαλε τα χέρια της σταυρωτά μπροστά στο στήθος της και κοίταξε απογοητευμένη την φίλη της, μπορεί να είχαν μια κόντρα που ξεκίνησε πρόσφατα αλλά δεν έπαυαν να είναι φίλες.

«Τουλάχιστον ο δαίμονας πέθανε.» Σχολίασε ο Λίαμ, ανασηκώνοντας τους ώμους του, ενώ την ίδια στιγμή η Άντρεα του έριξε το γνωστό πια απειλητικό βλέμμα της.

Δεν χρειαζόταν να πεθάνει και η Σίρλευ μαζί του όμως, σκέφτηκε η νεαρή μάγισσα Λοπέζ.

«Ω έλα τώρα, προτιμούσες να είχαμε έναν δαίμονα να κυνηγήσουμε;» Είπε αμέσως μετά προς υπεράσπισή του.

«Δίκιο έχει ο Λίαμ!» Η Μαξίν πήρε θέση συμφωνώντας με τον Λίαμ, ενώ το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Κόλιν, αλλά και οι υπόλοιποι μάγοι της παρέας που ήταν παρόν στην συζήτηση.

Η Άντρεα δεν το πίστευε ακόμα το ότι πέθανε μια συμφοιτήτριά τους. Ναι, ήταν κυριευμένη από έναν δαίμονα, αλλά δεν έπρεπε να πεθάνει. Δεν σημαίνει ότι ήταν καταδικασμένη να πεθάνει. Θα προσπαθούσανε να επαναλάβουνε τον εξορκισμό ώστε να την σώσουν, αλλά δεν μπόρεσαν καν να την κρατήσουν ζωντανή ως το τέλος της τελετής. Ο εξορκισμός ενός δαίμονα δεν ήταν εύκολο πράγμα και δεν μπορούσε να διεξαχθεί από τον καθένα.

«Η Σίρλευ Τζαζ ήταν απλά ένα θύμα, δεν χρειαζόταν να πεθάνει!» Τους φώναξε η Άντρεα, πιεσμένη με όσες απαντήσεις εξέλαβε από τους φίλους της, λίγο πριν εξαφανιστεί από την κύκλο συζήτησης που είχαν στήσει.

Κατευθύνθηκε με γρήγορο και νευρικό βηματισμό προς τον πάγκο με τα ποτά, με σκοπό να συναντήσει εκεί την Φρέγια, καθώς της είχε πει ότι θα πήγαινε να πιεί κάτι. Ήλπιζε να την βρει εκεί και να μην της είχε πει ψέματα. Προς μεγάλη της τύχη, η Φρέγια Μπλάκγουελ ήταν πράγματι εκεί, μπροστά στον πάγκο με τα ποτά και κρατούσε ένα μπουκάλι.

«Μπα, δεν σε είχα για άτομο που πίνει από το μπουκάλι...» Είπε μόλις έφτασε η Άντρεα και χαμογέλασε στο τέλος, προσπαθώντας να κρύψει την κακή της διάθεση.

Η Φρέγια παρέμεινε ανέκφραστη αλλά και χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει. Έδειχνε αρκετά σκεπτική ξαφνικά. Όση ώρα έμεινε μόνη της είχε το χρόνο να αναλογιστεί το τι θα έκανε στην συνέχεια. Γρήγορα επέστρεψε στο μυαλό της ο αρχικός σκοπός που επισκέφθηκε απόψε την Άντρεα Λοπέζ και τώρα την βασάνιζαν όλες οι σκέψεις της και οι ενδοιασμοί που προέκυψαν σχετικά με το αν θα έπρεπε να ζητήσει την χάρη που ήθελε τελικά από την Άντρεα ή όχι.

«Δεν θες να μιλήσεις;» Την ρώτησε η Άντρεα δείχνοντας το ενδιαφέρον της.

«Γίναμε και φίλες τώρα;» Είπε μες τα νεύρα η Φρέγια, καθώς άρχισε να έχει αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να της μιλάει καν... Σύμφωνα με όσα άκουσε εμπλέκονταν με τον θάνατο μιας κοπέλας και ενός δαίμονα.

Η Φρέγια, έκανε πέρα το μπουκάλι και κοιτάχτηκε πρόσωπο με πρόσωπο με την Άντρεα. «Ούτε που σε ξέρω Άντρεα, μην μου το παίζεις πως ενδιαφέρεσαι.» Ξαφνικά ύψωσε ανάστημα, εκπλήσσοντας ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Το ποτό τελικά κάνει θαύματα τελικά, παραδέχθηκε...

«Τι έγινε Φρέγια;» Απόρησε παραξενευμένη, χωρίς να περάσει από το μυαλό της ο λόγος ενόχλησής της.

Η Άντρεα, ήταν φυσικό επόμενο το να μην μπορεί να καταλάβει ότι την ενοχλούσε το γεγονός ότι όλοι ήταν τόσο εξοικειωμένοι με τα υπερφυσικά ζητήματα, ενώ εκείνη όχι. Για την Φρέγια ήταν δύσκολο να συμβαδίσει σε τέτοιες συζητήσεις αλλά και να δεχθεί ότι η Άντρεα ευθύνονταν εν μέρη για το θάνατο μιας κοπέλας κατά τη διάρκεια ενός τελετουργικού εξορκισμού ενός δαίμονα. Της ήταν ακόμα καινούρια όλα αυτά.

Παρόλο που έδειχνε ψύχραιμη και ότι δεν φοβάται να βρίσκεται ανάμεσα σε τόσους μάγους εδώ και ώρα, μόλις άκουσε για τον δαίμονα τα έχασε. Το γεγονός μάλιστα, πως η Άντρεα τα έβαλε με έναν, την έκανε να ξανασκεφτεί αυτό που πρόκειται να ζητούσε. Ξαφνικά της φάνηκε πολύ πιο δυνατή από ότι υπολόγιζε και ότι ίσως τελικά δεν ήταν καλή ιδέα να συνεργαστεί μαζί της...

«Θέλεις να φύγουμε;» Της πρότεινε. Πίστευε ότι ήταν αρκετά για μια νύχτα.

Η Φρέγια γύρισε και την κοίταξε έχοντας πάρει την απόφασή της. «Όχι!» Της απάντησε αρνητικά προς έκπληξή της.

Η Άντρεα κούνησε το κεφάλι της αριστερά και δεξιά, χωρίς να ξέρει πως να συνεχίσει την συζήτηση. Ένα μεθυσμένο ζευγάρι πέρασε από μπροστά τους κάνοντας φασαρία αποσπώντας και τις δυο, όμως γρήγορα η Άντρεα συγκεντρώθηκε ξανά. «Εντάξει...» Επέλεξε τελικά να πει απλά και πήρε ένα μπουκάλι και για εκείνη και ξεκίνησε να πίνει κι αυτή.

Η συνείδηση της Φρέγια, την πίεζε να ζητήσει αυτό που σκεφτόταν εδώ και ώρα, από την στιγμή που έμαθε ότι η Άντρεα είναι μάγισσα. Δεν ήξερε πως να της το ζητήσει όμως. Ήταν όμως σχεδόν έτοιμη να της ζητήσει την βοήθειά της και τελικά θα το έκανε. Ήταν η ευκαιρία της. Έτσι πήρε μια ανάσα και ξεκίνησε όσο πιο απλά μπορούσε.

«Άντρεα...» Την κάλεσε και κέντρισε ξανά την προσοχή της με επιτυχία. Εκείνη στράφηκε προς την Φρέγια και περίμενε να ακούσει τι είχε βάλει σκοπό να της πει. «Θέλω μια χάρη.»

«Χάρη;» Απόρησε κι ως αποτέλεσμα γούρλωσε τα μάτια της. «Τι είδους χάρη δηλαδή;»

«Λοιπόν... Κάτι πάει στραβά μαζί μου...» Μπήκε αμέσως στο θέμα, χωρίς να χρονοτριβεί. Ήθελε να τελειώσει γρήγορα. «Θέλω να μάθω ποια είμαι, να θυμηθώ το παρελθόν μου... Κάτι μέσα μου είναι κλειδωμένο και νιώθω ότι ξέρω παραπάνω πράγματα από ότι φαίνεται, απλά δεν θυμάμαι τίποτα!» Είπε την αλήθεια.

Ξαφνικά το βράδυ της Άντρεα έγινε πιο ενδιαφέρον. Στράφηκε προς την Φρέγια και την κοίταξε παραξενευμένη. «Δεν θυμάσαι το παρελθόν σου;» Είπε με βαριά φωνή και έπειτα την κοίταξε γέροντας προς εκείνη με έμφαση.

«Ναι...» Παραδέχθηκε. «Όταν ήμουν μικρή έφυγα από το Όζαρκς. Μεγάλωσα σε μια μεγαλούπολη του Βανκούβερ και επέστρεψα στο Όζαρκς πριν λίγο καιρό.»

«Μάλιστα, ενδιαφέρον...» Όμως ήδη ήξερε για αυτό.

«Το θέμα είναι ότι δεν θυμάμαι και πολλά από την ζωή μου εδώ στο Όζαρκς.»

«Ξες, Φρέγια...» Είπε η Άντρεα σοβαρή, παίρνοντας και μια βαθιά ανάσα. «Μερικές φορές δεν χρειάζεται να ανατρέχουμε στο παρελθόν μας, καθώς είναι το παρελθόν και δεν μπορούμε να ανοίγουμε παλιές πληγές.» Της είπε στον ίδιο τόνο. Όμως δεν είχε τελειώσει. Είχε να της πει και κάτι ακόμα... «Βέβαια, στην περίπτωσή σου, το παρελθόν σου νομίζω ότι θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το εξερευνήσεις.» Τα μάτια της έκρυβαν κάτι που το στόμα της δεν έλεγε.

Η Φρέγια ένιωσε μια ανακούφιση αλλά και παράξενα την ίδια στιγμή. Η Άντρεα έδειχνε ότι είχε περιέργεια να μάθει κι αυτή για το παρελθόν της.

Η Άντρεα από την άλλη ενθουσιάστηκε. Θα είχε πρόσβαση στο παρελθόν της Φρέγια και θα μάθαινε ποια είναι αυτή που μοιάζει λες και είναι η ίδια η Βικτώρια Ντουκέιν. Δεν καταλάβαινε που θα μπορούσε να οφείλονταν αυτή τρομακτική ομοιότητα. Θυμήθηκε την τελευταία φορά που την είχε δει, η οποία ήταν πριν πολλά-πολλά χρόνια κάπου στην Ευρώπη. Και τώρα συναντήθηκε με την σωσία της; Κάτι παράξενο συνέβαινε και έπρεπε να μάθει ποια ήταν αυτή η κοπέλα.

«Θα με βοηθήσεις;» Ρώτησε για να μάθει την τελική της απάντηση.

«Φυσικά!» Την έκανε να πιστέψει πως ήταν με το μέρος της. «Λοιπόν τι θέλεις να κάνουμε για αυτό;» Ρώτησε δίνοντας σε εκείνη την επιλογή, παρόλο που ήξερε ήδη πολύ καλά τι θα έκανε για την περίπτωσή της. Τα είχε ήδη σκεφτεί όλα!

«Δεν ξέρω...» Έδειξε να διστάζει η Φρέγια. Έστρεψε το βλέμμα της προς το πλήθος που βρίσκονταν μπροστά της. «Μάγισσα δεν είσαι; Θα μπορούσες να κάνεις κανένα ξόρκι για να θυμηθώ... Τι λες, μπορείς;» Γύρισε και κοίταξε προς αυτήν.

«Αυτό μπορώ να το κάνω.» Χαμογέλασε με δόλο, ικανοποιημένη αφού ο κρυφός σκοπός της άρχιζε να παίρνει ζωή. Σύντομα θα μάθαινε για την Φρέγια Μπλάκγουελ περισσότερα από όσα θα μπορούσε να μάθει απλά με ερωτήσεις. «Το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή που σε άγγιξα. Είσαι καλά κλειδωμένη, Φρέγια Μπλάκγουελ, κάποιος σου έχει κάνει μάγια.»

«Κάνε με να θυμηθώ τα πάντα!» Της ζήτησε και η Άντρεα Λοπέζ ένευσε θετικά έτοιμη.

⎯⎯⎯ ☾ ⎯⎯⎯